Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πώς ένας φονιάς μπορεί, εκτός από πληρωμένος, να είναι παράλληλα ερωτευμένος κι ευαίσθητος; Μια επιταγή μπορεί να αλλάξει την κακή διάθεση του κοσμοπολίτη killer. Όμως, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αναζήτηση του υποψήφιου θύματός του μοιάζει να είναι η φωνή της γαλλιδούλας του στον αυτόματο τηλεφωνητή. Όλη η τεχνική του νουάρ στους ήρωες, στην πλοκή και τη γλώσσα.

Η Ζοέ Βαλδές τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πατρίδας της με αυτό το μυθιστόρημα που την έκανε διάσημη στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία του βιβλίου της, της στοίχισαν την οριστική της απομάκρυνση από την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, τη χώρα του καθημερινού τίποτα. Χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως: "Η Ιζαμπέλ Αλιέντε της Κούβας".

Ο χοντρός σαν αρκούδα Πάμπλο "Μπαλού" Μιράγιες, αδιόρθωτος τριαντάρης, λάτρης των βουτυρωμένων κρουασάν, χασομέρης, πλακατζής, θαμώνας των χαμαιτυπείων και μαύρο πρόβατο της πλουσιότατης μεγαλοαστικής οικογένειάς του, ασχολείται με τη φιλοσοφία στο Internet, ώσπου, μυστηριωδώς και αναπάντεχα, εξαφανίζεται ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο "The First", πρόεδρος της εταιρείας Μιράγιες & Μιράγιες, που εξασφαλίζει στον Πάμπλο τα προς το πίνειν. Απόδραση με την ερωμένη του; Εκδίκηση κάποιου εξαπατημένου; Απαγωγή; Ο Πάμπλο-Μπαλού, ως νέος αντι-ήρωας του Ραμπελέ, παρασύρει τον αναγνώστ...

"Η Μπίνι, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν χρήματα, κάθε φορά που περνούσε από ένα αυτόματο τραπεζικό μηχάνημα σταματούσε κι έκανε αναλήψεις. Ύστερα έδινε τα χαρτονομίσματα στον Άλντο για να τα ξαναβάλει στο λογαριασμό της. Δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ήταν κάτι απίθανο. Έβαζες την καρτούλα, πατούσες μερικά κουμπιά κι έβγαιναν τα χαρτονομίσματα. Τι μαγεία, τι χαρά! Και η Μπίνι ένιωθε άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν πια το άτυχο κοριτσάκι, με τον μπαμπά της που είχε φύγει στον πόλεμο, με την άσπλαχνη μάνα, με τα μπαλωμένα φορεματάκια, τις κακές δασκάλες, το αναμορφωτήριο, τη φυλακή... Τ...

"Ήταν μια στρουμπουλή δεκαοχτάρα ανειδίκευτη, γειτονοπούλα. Τη λέγανε Νταίζη Καραμολέγκου. Ο Γιώργος ήθελε να της μιλήσει, αλλά κοβόντουσαν τα πόδια του, όποτε αποφάσιζε να την πλησιάσει. Της είχε τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες με τηλεφακό, ζουμάροντας σε όλα τα σημεία του σώματός της. Είχε καδράρει τα πόδια της, τά χέρια της, το κεφάλι της, τα μάτια της, και τα ξανασυναρμολογούσε αυθαίρετα, δημιουργώντας εξαμβλώματα..."

"Η γλώσσα των τοξικομανών είναι μια μορφή της λαϊκής μας γλώσσας, όπου οι αξίες, τα αισθήματα, η αλληλεγγύη, η συνενοχή, η κοινωνική κριτική, η αμφισβήτηση, συγκροτούν τη δική τους αντίσταση, και όπου η σημειολογία της γλωσσικής αμφισβήτησης οδηγεί τον αναγνώστη στον εντοπισμό μιας άλλης στάσης μπροστά στα κοινωνικά, ηθικά και πολιτικοϊδεολογικά ζητήματα του σύγχρονου κόσμου." Γιάννης Πανούσης (Καθηγητής Εγκληματολογίας).

Σ' ένα μικρό χωριό, χαμένο στα βάθη της Αργεντινής, ένας άνδρας και η πολύ νεαρή συνοδός του περιμένουν το λεωφορείο της γραμμής, μοναδικό μέσο επικοινωνίας με την πόλη. Μαζί τους, ο δικηγόρος Πόνσε και η σύζυγος του ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την αδελφή του δικηγόρου που φεύγει από το χωριό. Το λεωφορείο πλησιάζει, όμως ο οδηγός βλέπει τους επιβάτες και επιταχύνει, εγκαταλείποντάς τους στην τύχη τους. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το λόγο αυτής της συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με εγκατάλειψη του απομονωμένου χωριού. Οι κάτοικοι -βασανισμένοι, συν τοις άλλοις, από μια πα...

"Τότε ο σκύλος ξυπνούσε, τεντωνόταν, κύρτωνε τη ράχη, κουλούριαζε τη λεπτή και μακριά ουρά του, κι έμπαινε στην καλύβα με κραυγές και γρυλίσματα ασυνήθιστης αγριότητας. Έναν έναν ξυπνούσε τους γιους και τους γαμπρούς που κοιμόνταν αφού είχαν πιει άθλιο κρασί, τους ταρακουνούσε από τα πόδια, έσκιζε παντελόνια, κάπου κάπου διέκοπτε καμιά πράξη που θα κατέληγε να δώσει στον γέρο κι άλλα εγγόνια, κι έτσι, μέσα σε βρισιές, έβγαιναν έξω για να φέρουν τα τσιμπλιασμένα μάτια τους μπροστά στη γκρίζα φωτεινότητα της στέπας. "Κωλόσκυλο!" τολμούσε να πει μέσα απ' τα δόντια του κάποιος...

Πέρα από το αστυνομικό αίνιγμα, ο Ντανιέλ Τσαβαρία παρασύρει τον αναγνώστη του σε μια ιστορική περιπλάνηση ξετυλίγοντας μπροστά στα μάτια του έναν μυθικό και οικείο κόσμο, όπου ο Σωκράτης επινοεί την μαιευτική του, ο Αλκιβιάδης νικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Νικίας υποψιάζεται τον Περδίκα, η Ασπασία επεμβαίνει με επιστολές, οι θεοί του Ολύμπου μηχανορραφούν αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για την έλευση καινούριων θεών.

"Το θαύμα, γι' άλλη μια φορά δεν έγινε. Οι άντρες μας προσπαθούν να ζητωκραυγάσουν. Λυγίζουν από συγκίνηση. Μπήγουν βραχνές, άναρθρες κραυγές. Αρπάζουν τα όπλα τους και σπρώχνονται άτακτα έξω από το δάσος. Οι ακροβολιστές χωρίς διαταγές, αντίθετα με τις διαταγές, ρίχνονται σε μια τρελή κούρσα, σαν αμολυμένα κυνηγόσκυλα. Τα κανόνια μας βρυχώνται κι εκείνα του εχθρού απαντούν εν χορώ. Δεξιά και αριστερά, όσο μακριά φτάνει το βλέμμα, η μακρινή πλαγιά έχει στολιστεί με πύργους από καπνό και τα χοντρά κομμάτια μέταλλο πέφτουν στο στρατό μας που προελαύνει. Μια μια οι σημαίες μας...

Πρόκειται για συνδιασμό του νουάρ με το μυθιστόρημα περιπέτειας και την κοινωνική κριτική. Η περιγραφή της βίας απομακρύνεται από τα τοπικά στερεότυπα, όπως τα ναρκωτικά και το αντάρτικο, και επικεντρώνεται σε πολύ πιο διεθνείς μορφές διαφθοράς και πολιτικής σήψης.

Ένα αστυνομικής αντίληψης μυθιστόρημα όπου -όπως συνοψίζει ο Χ. Λ. Μπόρχες-, "ο μοναχικός και γενναίος άντρας παίζει κορόνα-γράμματα τη ζωή του, μέσα σε μια στιγμή, στη φτωχογειτονιά, γιατί έτσι το 'φερε η μοίρα". Στο τέλος του βιβλίου εικοσασέλιδη εργο(αυτο)βιογραφία του μεγάλου συγγραφέα.

"Το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν ένα κάστρο αρ-ντεκό, με μια στριφογυριστή μαρμάρινη σκάλα που η κουπαστή της έκανε καμπύλη. Είχε κι έναν κήπο που έπιανε μισό τετράγωνο με μια πισίνα είκοσι μέτρων, που σκεπάστηκε για να γίνει γήπεδο σκουός. Στο βάθος του κήπου υπήρχε μια πόρτα κρυμμένη από ένα αναρριχητικό φυτό, προορισμένη για τη στρατιά υπηρετών του σπιτιού. Εμένα μου απαγορευόταν να τη χρησιμοποιώ γιατί, σύμφωνα με τη μαμά μου, αν οι γείτονες με έβλεπαν να μπαινοβγαίνω από κει, θα σκέφτονταν ότι είμαι η κόρη κάποιας υπηρέτριας. Τις λίγες φορές που παράκουσα τον κανόνα, ήτα...

"Η μαμά, πάντα γυρίζει. Γιατί να μη γυρίσει και τώρα;" "Μπορεί να την πιάσει η αστυνομία.»" "Τι έκανε;" "Τίποτα δεν έκανε. Είναι..." Η κόμισσα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που έκανε ν' αναδευτεί το μαργαριταρένιο της κολιέ. Τα μάτια της βούρκωσαν. "Είναι... τι;" ρώτησα. "Είναι εβραία." "Ε, και; Όλοι εβραίοι είμαστε στην οικογένεια. Κι εγώ ακόμα." Επειδή είχα δίκιο, με φίλησε και στα δύο μάγουλα. "Κι εσύ, κυρία...; Εβραία είσαι κι εσύ;" "Όχι. Εγώ είμαι Βελγίδα." "Σαν κι εμένα." "Ναι· σαν κι εσένα... και χριστιανή." "Χριστιανή είναι το αντίθετο του εβραίου;" "Το...

Στη στιγμή, ενώ έξω τα πελώρια κύματα έσπαγαν στα τρεμάμενα πλαϊνά του καραβιού, η γριά, βαδίζοντας τραμπαλιστά, έπιασε να περνάει από κάθε έναν αιχμάλωτο και ν’ ακουμπά την κοκαλιάρικη παλάμη της σε κάθε φλογισμένο μέτωπο. Άρχισε από τις γυναίκες που αγωνιούσαν και έκλαιγαν, συνέχισε με τον φύλαρχο Σιάκα και τελείωσε στο κούτελο του ανήσυχου ανδαλουσιάνικου αλόγου, που ήταν δεμένο σ’ ένα χοντρό δοκάρι. Κι ενώ εκτελούσε την παράξενη τελετουργία της μπροστά στο μονόφθαλμο βλέμμα του Zεσουί Ολιβιέ, ενός πειρατή που καιροφυλακτούσε για οποιαδήποτε απόπειρα εξέγερσης, η γριά άρ...

Στην ιστορική κορβέτα "Μπακεδάνο" του χιλιάνικου ναυτικού, ο δεκαπεντάχρονος Αλεχάνδρο Σίλβα μπαρκάρει για να βρει την τύχη του και τον χαμένο του αδελφό. Περιπλανιέται στην Παταγωνία ανακαλύπτοντας τη γοητεία και τους θρύλους της. Το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο εφηβικής λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής.

"Που λέτε, ονειρεύομαι τρένα. Τρένα που εκτροχιάζονται. Πριν πέσουν, τραμπαλίζονται. Σπάνε τις ράγες. Βγάζουν σπίθες. Και μετά έρχεται εκείνος ο ήχος πριν απ' το οριστικό σταμάτημα, ο στριγκός. Που σε πονάει στα δόντια. Που σ’ ανατριχιάζει. Όπως η φαλτσέτα όταν περνάει απ' τη ζώνη του λαιμού, και το κεφάλι αναριγεί, οι ώμοι αναριγούν, και δεν έχει σημασία αν είναι ο Μπίτσο Σόουσα ή ο γερο-Μπέρμαν, οι ώμοι τραντάζονται σαν τα βαγόνια ενός τρένου που εκτροχιάζεται. Μετά μένει στο σβέρκο μια κάψα. Και το γαργάλημα της βούρτσας με το ταλκ γύρω απ’ το λαιμό. Και μια αδιατάραχτη...

1917, Οκτωβριανή Επανάσταση "Μετά από μια διαταγή του πρώτου κομισάριου του λαού, ένας κόκκινος στρατιώτης απίθωσε πάνω στο τραπέζι μιαν ανατριχιαστική φωτογραφία που έδειχνε καμιά πενηνταριά εργάτες, απαγχονισμένους από τα κοζάκικα στρατεύματα στο Αικατερίνοσλαβ, και πρόσταξε τον αταμάνο να κοιτάξει τη φωτογραφία. Ο κοζάκος παραλίγο να σωριαστεί χάμω, αλλά τον συγκράτησαν δύο κόκκινοι στρατιώτες. Είχε μπροστά του μιαν ακατάρριπτη απόδειξη των πάμπολλων εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί κατά του ρωσικού λαού, κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι τον περίμενε το εκτελεστικό απ...