Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...στη διάρκεια της συναυλίας ενός διάσημου πολωνού βιολιστή που περιόδευε στη βορειοανατολική Αργεντινή, ο σκύλος Φερνάντο άκουσε με προσοχή, από τη θέση του στην πρώτη σειρά, με τα μάτια κλειστά και τ' αφτιά τεντωμένα, ώσπου ένα φάλτσο του μουσικού τον έκανε να βγάλει ένα σπαραχτικό ουρλιαχτό. Ο βιολιστής διέκοψε το παίξιμό του και απαίτησε να βγάλουν το σκύλο έξω από την αίθουσα. Η απάντηση των ντόπιων ήταν κατηγορηματική: "Ο Φερνάντο ξέρει τι κάνει. Ή παίζεις καλά ή φεύγεις εσύ". Ιστορίες με καθημερινούς ήρωες μαζεμένες μία μία από έναν ξεχωριστό ταξιδιώτη. Καταστάσει...

"Λίγο χρησιμεύει να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, αν δεν ικανοποιείς τους άλλους· και συνήθως η κοινή περιφρόνηση τιμωρεί την προσωπική ικανοποίηση: είναι οφειλέτης προς όλους όποιος πληρώνεται από τον εαυτό του. Το να θέλεις να μιλάς για ν' ακούς τη φωνή σου είναι πράγμα αταίριαστο· κι αν το να μιλάς στον εαυτό σου κατά μόνας είναι τρέλα, το ν' ακούς τον εαυτό σου μπροστά στους άλλους είναι τρέλα διπλή. Ελάττωμα των σπουδαίων είναι να μιλούν επαναλαμβάνοντας κάθε λίγο και λιγάκι "καλά δεν τα λέω;" ή εκείνο το "ε;", που παίρνει το κεφάλι των ακροατών τους." Ο Ισπ...

Ο Αμαζόνιος και τα μυστικά που κρύβει είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκεται το μυθιστόρημα. Καθώς οι ήρωες αναζητούν, με όλα τα μέσα, τα φύλλα ενός δέντρου που έχει μαγικές ιδιότητες, στον αναγνώστη φανερώνεται η αστείρευτη φαντασία του συγγραφέα και η βαθιά αγάπη του για τη ζωή.

Μία ομάδα ιρλανδών επαναστατών καταλαμβάνει ένα ταχυδρομικό γραφείο και κάνει το πρώτο τραγικό λάθος. Χαρίζει τη ζωή στη Γκέρτι Γκερντλ, η οποία, τη στιγμή της κατάληψης, βρισκόταν στην τουαλέτα... Ένα από τα πιο χιουμοριστικά μυθιστορήματα του R. Queneau.

Μια νεαρή και όμορφη ψυχίατρος προσλαμβάνεται σε μια κλινική όπου, εκτός από τους ασθενείς, έχει και να αντιμετωπίσει τις ανορθόδοξες μεθόδους του διευθυντή και την προκλητική συμπεριφορά κάποιων συναδέλφων της. Δεν αργεί να αντιληφθεί ότι μέσα στην κλινική εφαρμόζονται πειράματα ύπνωσης των τροφίμων, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο της ζωής και της μοίρας τους. Χωρίς να το επιδιώξει, παρίσταται σε μια διαδικασία "θεραπείας", κατά την οποία μια νεαρή τρόφιμος οδηγείται στην αυτοκτονία κατόπιν υποδείξεων του διευθυντή... Πρόκειται για ψυχιατρική κλινική ή για άντρο σχιζοφρενών δ...

Αυτή η γκροτέσκα θεατρική φάρσα γράφτηκε αρχικά για να παρωδήσει έναν από τους δασκάλους του Αλφρέντ Ζαρί, αλλά γρήγορα αναδείχθηκε σε μια κορυφαία σάτιρα της γαλλικής «μεσαίας τάξης» του τέλους τού 19ου αιώνα. Ο κεντρικός αντι-ήρωας, κυρ-Υμπύ, είναι ένας άπληστος, ασεβής, λαίμαργος και ωμός χαρακτήρας που κατασφάζει τη βασιλική οικογένεια της Πολωνίας για να σφετεριστεί το θρόνο. Φυσικά, αποδεικνύεται υπέρμετρα δειλός όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον μοναδικό γιο του βασιλιά που σώθηκε από τη σφαγή... Οι σκατολογικές αναφορές, το προκλητικό ύφος και η παραφθορά της γαλλ...

Στη Νήσο Ταϊρόα, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, οι εκχριστιανισμένοι κανίβαλοι τρώνε μόνο θαλασσινούς. (ιστορία 410) Μόνο Πορτογάλο δε θα τον έκανες αυτόν τον σχετικά άγνωστο (ακόμα και στην πατρίδα του), αλλά τόσο χαρισματικό συγγραφέα, οι ιδιοφυείς "Υδατώδεις ιστορίες" του οποίου ανακαλύφθηκαν απ' τον Ερβέ Λε Τελιέ, περιώνυμο λογοδίφη και διδάκτορα της παραδοξολογίας, και σαν πολύτιμα κτερίσματα μιας τέχνης ταπεινής και ξεχασμένης κατέκτησαν ένα εμβρόντητο γαλλικό κοινό, πριν εκπορθήσουν, με την ίδια στρατηγική του αιφνιδιασμού, και τη συμπαγή αισθητική του ελληνικού. Και πώς...

"Το πρόβλημα με την κατάθλιψη είναι ότι δεν την παίρνεις είδηση. Κάνοντας την πρακτική της ενσυνειδητότητας μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας, βρήκα τον τρόπο να κρατάω το αυτί μου κολλημένο στο έδαφος και να αφουγκράζομαι τα προειδοποιητικά σημάδια - αυτούς τους ψιθύρους της γης που προηγούνται του σεισμού". ""Ενσυνειδητότητα" σημαίνει ότι παρατηρώ προσεκτικά τον κόσμο γύρω μου με έναν μη κριτικό τρόπο· ότι κάνω ένα βήμα πίσω και δεν προσπαθώ συνεχώς ν' αλλάξω τα πάντα - όχι γιατί επιλέγω να ζήσω μες στην ανεμελιά, αλλά γιατί θέλω να γίνω ένας αυτόπτης μάρτυρας των κατ...

Επετειακή έκδοση για τα 20 χρόνια του Τζίμη Πανούση στον καλλιτεχνικό στίβο. Το "άλμπουν" περιέχει: στίχους, συνεντεύξεις, γκάλοπ, έγχρωμα κολάζ, πόστερ του συγγραφέα, ξυστές σελίδες με αποκαλυπτικό περιεχόμενο και, επανέκδοση σε CD της πρώτης κασέτας των Μουσικών Ταξιαρχιών χωρίς λογοκρισία.

«Στο σύνολό τους οι "Τολμηρές Ιστορίες" σου μεταδίδουν με θέρμη την ανατρεπτική τους διάθεση και την έντονη ερωτική τους κατάφαση. Ένα βιβλίο ηθικά βλάσφημο και γι’ αυτό όχι μόνο πρωτότυπο, αλλά και σημαντικό.» Μάνος Κοντολέων «Ο Νίκος Δήμου αναγνωρίζεται κυρίως ως δοκιμιογράφος και αφορισμογράφος, ενώ σχεδόν κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά τον λογοτέχνη, που είναι πολύ πιο αξιοπρόσεχτη περίπτωση. [...] Σε όλα αυτά τα κομμάτια... ο λογοτέχνης Δήμου εκφράζεται σχεδόν αβίαστα, δραπετεύει από την προτεσταντική φυλακή του... με χιούμορ, ευλυγισία, αίσθηση για την λογοτεχνι...

"Μια εξηντάχρονη γυναίκα με πιάνει αγκαζέ [...] Το χαμόγελό της ξεχειλίζει καλοσύνη. Αδύνατον να αντισταθώ σ' αυτές τις μαβιές ίριδες... Την ακολουθώ μέχρι το παράθυρο του μεγάρου, που επιτρέπει να θαυμάσει κανείς την κατάφωτη Μόσχα. "Θέλετε να σας δείξω το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Εμένα, που διατηρούσα ακόμα την ελπίδα να το γράψω εγώ, έρχεστε να μου πείτε πως είναι πολύ αργά; Με σκοτώνετε. Είστε σίγουρη; Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Ναι. Ακόμα κι αν άλλοι μπορούν να γράψουν ωραία, αυτό είναι το ωραιότερο."" Οκτώ αφηγήσεις, οκτώ γυναίκες, οκτώ ιστορίες...

"Έπαιρνα κάτι μοναδικούς ύπνους τα μεσημέρια στα πάρκα, την έπεφτα σ' όποια μαθήτρια ή καλόγρια περνούσε από μπροστά μου, έτρωγα θαλασσινά στην Αγορά, έπαιζα μπάλα με τους γείτονές μου, δοκίμαζα γκριμάτσες στις βιτρίνες, κολυμπούσα στο Δημοτικό Κολυμβητήριο, είχα γίνει θαμώνας του τσίρκου και φίλος του νορμανδικού κινηματογράφου, έκλεβα λουλούδια απ' τα νεκροταφεία, πετούσα χαρταετό και προσκαλούσα διάφορα κορίτσια να γνωρίσουν το φτωχικό μου και το περιεχόμενό του". "Το υπερβολικό φιλί", βιβλίο «καλτ» για τη χιλιανή νεολαία της περασμένης δεκαετίας, αφορά στη γενιά της κρ...

1917, Οκτωβριανή Επανάσταση "Μετά από μια διαταγή του πρώτου κομισάριου του λαού, ένας κόκκινος στρατιώτης απίθωσε πάνω στο τραπέζι μιαν ανατριχιαστική φωτογραφία που έδειχνε καμιά πενηνταριά εργάτες, απαγχονισμένους από τα κοζάκικα στρατεύματα στο Αικατερίνοσλαβ, και πρόσταξε τον αταμάνο να κοιτάξει τη φωτογραφία. Ο κοζάκος παραλίγο να σωριαστεί χάμω, αλλά τον συγκράτησαν δύο κόκκινοι στρατιώτες. Είχε μπροστά του μιαν ακατάρριπτη απόδειξη των πάμπολλων εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί κατά του ρωσικού λαού, κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι τον περίμενε το εκτελεστικό απ...

"Που λέτε, ονειρεύομαι τρένα. Τρένα που εκτροχιάζονται. Πριν πέσουν, τραμπαλίζονται. Σπάνε τις ράγες. Βγάζουν σπίθες. Και μετά έρχεται εκείνος ο ήχος πριν απ' το οριστικό σταμάτημα, ο στριγκός. Που σε πονάει στα δόντια. Που σ’ ανατριχιάζει. Όπως η φαλτσέτα όταν περνάει απ' τη ζώνη του λαιμού, και το κεφάλι αναριγεί, οι ώμοι αναριγούν, και δεν έχει σημασία αν είναι ο Μπίτσο Σόουσα ή ο γερο-Μπέρμαν, οι ώμοι τραντάζονται σαν τα βαγόνια ενός τρένου που εκτροχιάζεται. Μετά μένει στο σβέρκο μια κάψα. Και το γαργάλημα της βούρτσας με το ταλκ γύρω απ’ το λαιμό. Και μια αδιατάραχτη...

Στην ιστορική κορβέτα "Μπακεδάνο" του χιλιάνικου ναυτικού, ο δεκαπεντάχρονος Αλεχάνδρο Σίλβα μπαρκάρει για να βρει την τύχη του και τον χαμένο του αδελφό. Περιπλανιέται στην Παταγωνία ανακαλύπτοντας τη γοητεία και τους θρύλους της. Το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο εφηβικής λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής.

Στη στιγμή, ενώ έξω τα πελώρια κύματα έσπαγαν στα τρεμάμενα πλαϊνά του καραβιού, η γριά, βαδίζοντας τραμπαλιστά, έπιασε να περνάει από κάθε έναν αιχμάλωτο και ν’ ακουμπά την κοκαλιάρικη παλάμη της σε κάθε φλογισμένο μέτωπο. Άρχισε από τις γυναίκες που αγωνιούσαν και έκλαιγαν, συνέχισε με τον φύλαρχο Σιάκα και τελείωσε στο κούτελο του ανήσυχου ανδαλουσιάνικου αλόγου, που ήταν δεμένο σ’ ένα χοντρό δοκάρι. Κι ενώ εκτελούσε την παράξενη τελετουργία της μπροστά στο μονόφθαλμο βλέμμα του Zεσουί Ολιβιέ, ενός πειρατή που καιροφυλακτούσε για οποιαδήποτε απόπειρα εξέγερσης, η γριά άρ...

"Η μαμά, πάντα γυρίζει. Γιατί να μη γυρίσει και τώρα;" "Μπορεί να την πιάσει η αστυνομία.»" "Τι έκανε;" "Τίποτα δεν έκανε. Είναι..." Η κόμισσα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που έκανε ν' αναδευτεί το μαργαριταρένιο της κολιέ. Τα μάτια της βούρκωσαν. "Είναι... τι;" ρώτησα. "Είναι εβραία." "Ε, και; Όλοι εβραίοι είμαστε στην οικογένεια. Κι εγώ ακόμα." Επειδή είχα δίκιο, με φίλησε και στα δύο μάγουλα. "Κι εσύ, κυρία...; Εβραία είσαι κι εσύ;" "Όχι. Εγώ είμαι Βελγίδα." "Σαν κι εμένα." "Ναι· σαν κι εσένα... και χριστιανή." "Χριστιανή είναι το αντίθετο του εβραίου;" "Το...