Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από τον οικονομικό οργασμό της Γουόλ Στριτ μέχρι τα κλαμπ του κέντρου του Μανχάταν, τους θυλάκους των Ρώσων γκάγκστερ και τις παλιές συνοικίες μεταναστών, αυτό το δυνατό, σύγχρονο μυθιστόρημα παντρεύει τον κίνδυνο με την επιτυχία, τις δυνατότητες, το κύρος, τη δύναμη. Το κύρος κι η δύναμη είναι που άνοιξαν τις πόρτες των πιο σημαντικών νυκτερινών κέντρων στον Μόντι Μπρόγκαν. Αυτό του εξασφάλισε θέσεις μπροστά στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν. Όπως τα επί παραγγελία κουστούμια του, τα πολλά μετρητά και η φανταχτερή Κορβέτ του, το κύρος και η δύναμη ήρθαν μαζί με την περιοχή δικ...

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι περιγραφή εικόνων και συναισθημάτων από τα ταξίδια και τις εμπειρίες της συγγραφέως στις πόλεις του κόσμου. Είναι ένα μεταμοντέρνο σχόλιο για την εποχή μας, τον κόσμο μας, για τον έρωτα, την εμπειρία και την ελευθερία των νέων.

Ήτανε κάποτε μια μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη. Η Φρικαντέλα ήταν κακιά. Πολύ κακιά. Πάρα πολύ κακιά. Τόσο κακιά ήταν που μισούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Αλλά πιο πολύ απ' όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλαντα!

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα....

"... Είδατε με τα ίδια σας τα μάτια πως δεν ήρθα ως κατακτητής αλλά ως ελευθερωτής, γιατί θα ελευθερώσω τον ελληνικό λαό της Κωνσταντινούπολης από τη χιλιόχρονη σκλαβιά των αυτοκρατόρων και των ευγενών. Εσείς φταίτε για τα βάσανα της πόλης σας, που δεν πετάξατε από πάνω σας το ζυγό και δεν με καλέσατε να σας ελευθερώσω. Σε λίγο όμως τα βάσανα θα τελειώσουν..." Ο "Ιωάννης Άγγελος" είναι οι ημερολογιακές σημειώσεις ενός μυστηριώδους ξένου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Μέσα από τις σελίδες του μια φλογερή ιστορία αγάπη...

"Σ' αγαπώ...", της φώναξε κι εκείνος δυνατότερα, να σκορπιστεί παντού, να τ' ακούσουν τα πελάγη, οι οριζογραμμές, τα γλαροπούλια. Κι εκείνη έτρεξε να το μαζέψει στ' αυτιά της, τούτο το σ' αγαπώ, να το προστατέψει, να το σφίξει όπως το δίχτυ την πολύτιμη ψαριά του, να το κρύψει ακριβά στην καρδιά της, να γεμίσει ασφυκτικά την ψυχή της, να το καταχωνιάσει σαν θησαυρό. Τόσα χρόνια το λαχταρούσε κι οι ζαβολιές της ζωής της της το 'χαν απαγορεύσει... "Πού πάμε, καπετάνιε;" "Προς νοτιά μεριά. Όρτσα τα πανιά... Η τραμουντάνα θα μας ακολουθεί..." Καινούριο ταξίδι, άλλη ρότα... Φ...

"Τα όνειρα πάντα επηρέαζαν την Εύα. Η ζωή της αλλάζει, όταν βρίσκει μετά από απώλειες το μεγάλο της έρωτα! Τολμά να κάνει σχέδια για το μέλλον! Να τον γεύεται μ' όλες τις αισθήσεις! Να του ορκίζεται "στ' αλήθεια και για πάντα"! Να του δίνεται χωρίς αξίωση καμιά! Η μοίρα όμως, επιφυλάσσει και στους δυο ένα παράδοξο τέλος. Ένα τέλος που θα τους ενώνει πάντα σαν εραστές του ονείρου!".

Ένα παράξενο και σπάνιο βιβλίο που το διαβάζεις ξανά και ξανά και κάθε φορά σου λέει μια άλλη ιστορία. Στο βιβλίο αυτό, εσύ αποφασίζεις τι θα γίνει σ' όλα τα κρίσιμα σημεία! Εσύ αποφασίζεις πώς συνεχίζεται και πώς τελειώνει η ιστορία! Εσύ αποφασίζεις, δηλαδή, αν ο ιππότης θα συναντήσει τον ρινόκερο που κατάπιε το ουράνιο τόξο, αν θα κόψει τη μαργαρίτα που λέει πάντα "σ' αγαπώ"! ή αν θα βάλει το χέρι του στο κοφίνι με τα φαρμακερά φίδια. Εσύ αποφασίζεις αν ο βασανιστής θα τον βασανίσει με το μαρτύριο της καυτής πιπεριάς ή με το βασανιστήριο της αποτρόπαιας γαργάρας, αν θα ξυ...

Σκέφτομαι καμιά φορά να αφήσω το χρόνο να με παρασύρει, να ορίσει τη ζωή μου η τύχη, όπως κάνουν τόσοι άνθρωποι, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάντα ο νους μου προλαβαίνει όσα πρόκειται να συμβούν. Δεν ξαποσταίνω. Λες και τα ηνία της άμαξας έχουν αφεθεί μόνον στα χέρια τα δικά μου, κι αν δεν την οδηγήσω εγώ, θα γκρεμιστεί στην πρώτη απόκρημνη στροφή του δρόμου. Δεν ξαποσταίνω. Κι όταν ο ύπνος με παρασέρνει κι η κόπωση χαλαρώνει τη δύναμη των χεριών μου, γλιστρούν τα γκέμια μέσα απ' τις ματωμένες μου παλάμες, νιώθω την άμαξα να χάνεται από μπροστά μου, δεν ορίζω πια τίποτα... Έξα...

"Σαν δεν έβγαλαν τίποτα από το στόμα του, τον πήραν στο ανακριτήριο. Τον πέρασαν από ηλεκτροσόκ, από τη φάλαγγα, από το χοροπήδημα στο στομάχι. Δε λύγισε. Άντεξε, δε μίλησε. Του ξερίζωσαν τα μισά νύχια. Έχασε τις αισθήσεις του, μα πάλι δε λύγισε. Στο τέλος τον έβαλαν στον πνιγμό. Τον κρατούσε ο βασανιστής από τα μαλλιά, βουτούσε το πρόσωπό του σε μια μεγάλη βαρέλα γεμάτη νερό. Τον κρατούσε βουτηγμένο μέχρι που κόντευε να κοπεί η αναπνοή του. Τον έβγαζε ν' ανασάνει.Τον βούτηξε και τον ξαναβούτηξε. Την τέταρτη φορά λύγισε. Κόντεψαν να σπάσουν τα πνευμόνια του. Είχε και τη δύ...

Μάζεψα τα τσαμασίρια μου, τι τσαμασίρια δηλαδή, μια βαλιτσούλα από χαρτόνι όλα μου τα υπάρχοντα, και μπροστά ο Μανόλης, πίσω εγώ, πήγαμε στο σπίτι του. Όπως πηγαίναμε, ανταμωθήκαμε με καμιά σαρανταριά άντρες, μαύρους, μουντζουρωμένους, ίδιους διαβόλους που δραπέτευσαν από την κόλαση. Γύριζα και τους κοίταζα, αφού μας είχαν προσπεράσει, περίεργη εγώ ανέκαθεν. "Τι είναι αυτοί;" ρώτησα τον Μανόλη. "Δουλεύουνε στα μεταλλεία, είναι καρβουναραίοι", μου είπε.

Μέσα από την πλούσια ηρωική συλλογή της Επανάστασης του '21, καμία ίσως φιγούρα δεν είναι τόσο άμεσα και απόλυτα συνυφασμένη με την έννοια του Αγώνα και του Ελληνισμού -στη μνήμη και τη συνείδηση καθενός από μας- όσο του Κολοκοτρώνη. Η λεβεντιά και η γενναιότητα του Γέρου του Μοριά με τις απαράμιλλες στρατηγικές του ικανότητες, παντρεμένα με μια αγνή ανθρωπιά κι έναν υστερόβουλο πατριωτισμό -και κοντά σ' αυτά, τα θλιβερά γεγονότα της δίκης και καταδίκης του και το γενικό ιστορικό πλαίσιο της εποχής- σμιλεύονται με τρόπο γλαφυρό, ζεστό κι ανθρώπινο από τη λαϊκή πένα του συγ...

Σήμερα η αναλογική είναι υπόθεση της δημοκρατίας με την έννοια όχι μόνο του κοινοβουλευτικού πλουραλισμού, αλλά κυρίως γιατί οδηγεί στην εξυγίανση του δημοσίου βίου της χώρας. Και αν ακόμα δεν υπήρχε, έπρεπε να την ανακαλύψουμε. Σήμερα, ο αγώνας για την αναλογική, είναι αγώνας υπέρ της απόλυτης έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, όπως την ορίζει το σύνταγμα. Είναι αγώνας υπέρ της εξυγίανσης του δημόσιου βίου, είναι αγώνας υπέρ της άμεσης ανανέωσης του πολιτικού κόσμου (μέσα από το λαό), είναι αγώνας κατά της διαπλοκής, η οποία μόνο με την ανάδειξη των λαϊκών δυνάμεων μπορεί...

Το "Τετράδιο της Αλκυόνης" είναι αφιερωμένο "σ' αυτούς που ξέρουν να ζουν, ν' αγαπούν, να ελπίζουν, να χαίρονται..." Και ξεκινά στέλνοντας "ένα γλυκό φιλί στη νέα μέρα που ξεπροβάλλει". Δεν έχει σημασία αν αυτή η μέρα είναι η 1η Ιανουαρίου του 2004, ούτε αν είναι η περσινή, ούτε αν είναι μια απ' αυτές που μελλοντικά θα ξημερώσουν μαζί με το φως του ήλιου. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι άλλο ένα ημερολόγιο του 2004. Είναι ένα ξεχωριστό "αντι-ημερολόγιο" διαχρονικό, που γαληνεύει την ψυχή και την οδηγεί σε ονειρικά μονοπάτια.

Δυο εικονογραφημένα παραμυθοτράγουδα που απευθύνονται σε κάθε ηλικία, δηλαδή σε παιδιά που θέλουν να μαθαίνουν και σε μεγάλους που δε θέλουν να ξεχνούν. Μια μικρή εικαστική περιπλάνηση στη λαϊκή παράδοση, που θα σας μαγέψει...

Δύο κοπέλες, δυο φίλες κάθε μία με το χαρακτήρα της, κάθε μία με τη λόξα της προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στην αυτογνωσία και στην ωριμότητα. Η μία με τη σοφία των βιβλίων, η άλλη με τη σοφία της ζωής. Θα τη βρουν εκεί που δεν την έχουν αναζητήσει: "μέσα τους".

Η φιλοσοφία δεν είναι ενατένιση, ούτε αναστοχασμός, ούτε επικοινωνία, αν και κάποια στιγμή κατάφερε να πιστέψει ότι είναι πότε το ένα, πότε το άλλο, λόγω της ικανότητας που έχει ο κάθε πνευματικός κλάδος να γεννά τις ίδιες του τις αυταπάτες και να κρύβεται πίσω από ένα σύννεφο ομίχλης το οποίο εκπέμπει επί τούτου. Δεν είναι ενατένιση, επειδή ενατένιση είναι τα ίδια τα πράγματα καθ' όσον τα βλέπουμε μέσα από τη δημιουργία των ίδιων τους των εννοιών. Επίσης, δεν είναι αναστοχασμός αφού κανείς δεν χρειάζεται τη φιλοσοφία για να αναστοχαστεί πάνω σε κάτι: νομίζουμε ότι δίνουμε...

Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιασε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναζε "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις!