Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καινούρια μέρα, λιόχαρη, μέρα ευλογημένη, όρεξη να 'χεις να τη ζήσεις. Θα φέρει κούραση κι ύστερα πάλι θα ποθείς την ανάπαυση. Το κουρασμένο σώμα, η αγχοφόρα ανάσα, οι κοιμισμένες αισθήσεις, τα τραυματισμένα αισθήματα. Η περίσκεψη κι ο συλλογισμός. Ανοιχτό το παράθυρο, για να μπει ο καθαρός αέρας. Τούτη την ώρα, μη μου μιλάς για λύπες και χαρές. Ούτε για τριαντάφυλλα και παραμύθια. Μη μου θυμίζεις τις αδικαιολόγητες απουσίες της γοητείας και τις οριστικές αποχωρήσεις φίλων και δικών μας. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Άσε διαλογισμούς και διασκεδάσεις. Στην άκρη τα...

Η ζωή του γινόταν κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολη. Από τη δουλειά του τον έδιωξαν γιατί ήταν διαφορετικός. Από τα μαγαζιά τον έδιωχναν γιατί ήταν διαφορετικός. Στις συγκοινωνίες δεν τον δέχονταν γιατί ήταν διαφορετικός. Οι φίλοι του έπαψαν να τον κάνουν παρέα γιατί ντρέπονταν που ήταν διαφορετικός. Κι αυτός ρωτούσε τον εαυτό του: Τώρα πρόσεξαν ότι είμαι διαφορετικός; Πρέπει να γίνω ένας ίδιος μες στους ίδιους;

Το βιβλίο του γιατρού και συγγραφέα Στράντα αποτελεί μια καταγραφή των προσωπικών του εμπειριών στα πολεμικά μέτωπα διαφόρων χωρών τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Στράντα περιγράφει συγκλονιστικές στιγμές στο πλευρό των θυμάτων, τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι παιδιά και πλήττονται από τις νάρκες, αυτά τα ύπουλα και αθόρυβα εργαλεία πολέμου που εξολοθρεύουν τις επόμενες γενιές. Το βιβλίο δανείζεται τον τίτλο του από τους "πράσινους παπαγάλους", νάρκες ειδικά σχεδιασμένες ώστε να μοιάζουν με παιχνίδι, τα οποίο περιεργάζεται το ένα παιδί μετά το άλλο, μέχρις ότου...

Προκλητική του αγνώστου η γοητεία. Εμείς οι ταξιδιώτες στους ωκεανούς του χρόνου κρεμαστήκαμε στη γενειάδα του Ποσειδώνα. Στα αυτιά μας βουίζουν ταξίδια, φουρτούνες, ναυάγια της θάλασσας και της ζωής. Αντισταθήκαμε στους πειρασμούς, μείναμε καθαροί, δεν πουλήσαμε την ψυχή μας. Στην πάλη με την απρόβλεπτη οργή της θάλασσας, γιγαντώνεται το πάθος για τη νίκη της ζωής, η πίκρα του αποχωρισμού και η μεθυστική έκρηξη του νόστου. Στην πάλη με την απρόβλεπτη οργή της θάλασσας, γιγαντώνεται το πάθος για τη νίκη της ζωής, η πίκρα του αποχωρισμού και η μεθυστική έκρηξη του νότου.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα βρίσκεται νεκρή στο κρεβάτι της. Αρκετοί άνθρωποι έχουν σοβαρούς λόγους να επιθυμούν το θάνατο της: ο πλέι μπόι ανηψιός της, που ελπίζει να την κληρονομήσει, η καταπιεσμένη ανηψιά της, που θέλει να ζήσει τη ζωή της μακριά από την τυραννική θεία της, ο γιατρός που φροντίζει την υγεία της, ο δικηγόρος που έχει αναλάβει τις υποθέσεις της, ένας τυχοδιώκτης καλλιτέχνης, μια χορεύτρια ελαφρών ηθών, ένας άνθρωπος της εκκλησίας. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο κυνικός επιθεωρητής Πάλμου, ο οποίος, με τη βοήθεια του νεαρού και αφελούς συνεργάτη του, θα καταφέρει να...

"Εγώ, ο Σινουχέ ο Αιγύπτιος, είδα ένα αγόρι να χτυπάει τον πατέρα του στην άκρη του δρόμου και να τον σκοτώνει. Είδα φτωχούς να ξεσηκώνονται ενάντια στους πλούσιους, θεούς ενάντια στους θεούς. Είδα έναν άντρα, που έπινε το κρασί του από κύπελλο χρυσό, να σκύβει μέσα στην αθλιότητα και να πίνει νερό με την παλάμη του απ' το ποτάμι. Αυτούς που ζύγιζαν χρυσάφι να ζητιανεύουν στους δρόμους και τις γυναίκες τους να πουλούν το κορμί τους για μερικές δεκάρες σ' ένα νέγρο με βαμμένο πρόσωπο για ν' αγοράσουν λίγο ψωμί για τα παιδιά τους."

Πάνθεια, λουλούδι εξωτικό της Ανατολής, του κόσμου όλου, χρώματα γιομάτο και άρωμα, κάστρο απόρθητο, που το κλειδί του το έδωσε μόνο σε έναν, που δεν ξέρω πού βρίσκεται, να τον σκοτώσω, να του το πάρω και να 'ρθώ... Να, πιάσε τη χρυσή λαβή, τη στολισμένη, του ακινάκη· δεν την καταδέχτηκες χτες, τώρα πιασ' την, ακούμπησε τη μύτη του εδώ, εδώ που έχω το δάχτυλο και χώσ' το βαθιά με δύναμη καταμεσής. Θα είναι γλυκός ο θάνατος και θα ευγνωμονώ εσένα και τους θεούς... Εκείνη όμως δεν έλεγε να τον απαλλάξει από το μαρτύριό του, ούτε έφευγε από τη σκέψη του. Δεν χωρούσε τίποτα άλ...

Λίγο μετά το μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης στις 20 Ιουνίου του 1978, ο Παύλος οδηγείται στην αστυνομία ως ύποπτος ανθρωποκτονίας. Το γεγονός αποτελεί μια ακόμα, αναμφίβολα την κορυφαία, πρόκλησή του από όσες δεχόταν προηγουμένως από αγνώστους του που τον νόμιζαν ως γνωστό τους. Συγχρόνως όμως προκύπτει ως επακόλουθο μιας σειράς συμπτώσεων οι οποίες έχουν κοινή σχεδόν αφετηρία με τις σεισμικές δονήσεις που σημειώνονται στη γενέτειρα πόλη του. Τις πρώτες λίγο πριν, και λίγο μετά την επιστροφή του σ' αυτήν ύστερα από τον ξενιτεμό του.

Το πιάνο / ακουμπισμένο στο βυθό / πλανιέται δίχως τις χορδές του. / Τα πλήκτρα ακουμπούν/ στα σπλάχνα σου / και σε πονάνε. Όλα έχουν το ίδιο χρώμα. / Τα μάτια σου ορθάνοιχτα / καταγράφουν τοπία. / Διάφανα κι ανυπεράσπιστα / όπως τα ποιήματά σου.

Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει σ' έναν απόμερο δρόμο μιας πολύβουης πολιτείας, κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει: ένα σμάρι πυγολαμπίδες τριγυρνούν επίμονα, τρεμοσβήνοντας, λες και κάτι αναζητούν, λες και γυρεύουνε να θυμηθούν κάτι...

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους. Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν. Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται. Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται. Ολότελα. Για πάντα. Μόνο...

Είναι από τις πιο χαρακτηριστικές κατασκευές στην Ελληνική ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις. Τα χιλιάδες εικονοστάσια στους Ελληνικούς δρόμους εντάσσονται απόλυτα στο φυσικό περιβάλλον όσο ελάχιστες άλλες ανθρώπινες κατασκευές. H απίστευτη ποικιλία τους προσθέτει ένα μοναδικό στοιχείο, που, πέρα από τον εξοικειωμένο με την ύπαρξή τους Έλληνα, εντυπωσιάζει κυρίως τον ξένο περιηγητή και συνδέεται αναπόσπαστα στη μνήμη του με τις μοναδικές εικόνες της ελληνικής φύσης. Στο λεύκωμα αυτό επιχειρείται μια εικαστική παράθεση κάποιων από τα χιλιάδες αυτά εικονοστάσια στο φυσικό τους...

Αυτή η ποιητική ανθολογία απευθύνεται στα παιδιά και στους εφήβους. Ανθολογούνται ποιήματα γνωστών ποιητών, από τον Σολωμό ως τις μέρες μας, που είτε αναφέρονται στην παιδική ηλικία και σχετίζονται με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της, είτε απλώς είναι εύληπτα και επομένως κατάλληλα για να διαβαστούν από παιδιά. Η επιλογή ποιητών και ποιημάτων έγινε με μοναδικό κριτήριο την ανταπόκριση που ελπίζουμε ότι θα βρουν στη νεανική ευαισθησία. Ο στόχος της ανθολογίας παραμένει προφανής: να φέρει την ποίηση κοντά στους εφήβους και στα παιδιά, προετοιμάζοντας ενδεχομένως του...

Η παιδαγωγική που προτείνει η συγγραφέας συνδυάζει την επιστημονική γνώση με την πρακτική εφαρμογή της. Με απλό και κατανοητό τρόπο λύνει πολλές απορίες και προσφέρει υποστήριξη και ενθάρρυνση στους γονείς. Αποδεικνύει με επιχειρήματα πόσο εύκολα είναι μερικές φορές αυτά που μας φαίνονταν ακατόρθωτα. Τα εκατοντάδες αληθινά παραδείγματα που παραθέτει είναι από μόνα τους ένας ολόκληρος κόσμος, γεμάτος ειλικρίνεια και γνώση ζωής. Οι ξεκάθαρες έννοιες και η ζωντανή γλώσσα που χρησιμοποιεί, το κάνουν ένα ανάγνωσμα γλαφυρό και γοητευτικό. Ένα βιβλίο ξεχωριστό, που φωτίζει και πε...

"Πέντε χιλιάδες έχασα", είπε δυνατά γύρω του. Στεκόταν όρθιος δίπλα μου και κάθε φορά που ήθελε να ποντάρει, απλωνόταν ολόκληρος πάνω στη ρουλέτα. Κι όσο έχανε, τόσο απλωνόταν και λύγιζε, με το σώμα του να έχει πάρει κλίση, σαν τα καράβια που βυθίζονται με το πλάι... Κι αν η τύχη δεν σταθεί δίπλα του, να είσαι σίγουρος πως θα την βρεις εκεί που δεν ελπίζεις, αρκεί να έχεις την ευφυΐα να διακρίνεις την παρουσία της. Και μην ξεχνάς! Το πέρασμά της είναι τόσο γρήγορο, όσο σχεδόν και το γύρισμα της ρουλέτας.

Το "Τετράδιο της Αλκυόνης" είναι αφιερωμένο "σ' αυτούς που ξέρουν να ζουν, ν' αγαπούν, να ελπίζουν, να χαίρονται..." Και ξεκινά στέλνοντας "ένα γλυκό φιλί στη νέα μέρα που ξεπροβάλλει". Δεν έχει σημασία αν αυτή η μέρα είναι η 1η Ιανουαρίου του 2004, ούτε αν είναι η περσινή, ούτε αν είναι μια απ' αυτές που μελλοντικά θα ξημερώσουν μαζί με το φως του ήλιου. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι άλλο ένα ημερολόγιο του 2004. Είναι ένα ξεχωριστό "αντι-ημερολόγιο" διαχρονικό, που γαληνεύει την ψυχή και την οδηγεί σε ονειρικά μονοπάτια.