Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

'Εργα παιδιών των εργαστηρίων ζωγραφικής του Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Χίου εμπνευσμένα από την ιστορία.

Εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, υπάρχει ένας άλλος κόσμος διαφορετικός απ' το δικό μας. Εκεί, έχει το παλάτι του ο ήλιος που ζει με τις κόρες του τις λιαχτίδες. Κάθε πρωί, ξεκινούν το μεγάλο τους ταξίδι στον ουράνιο θόλο. Μια μέρα όμως, η Πολυξένη, η πιο μικρή και σκανταλιάρα λιαχτίδα βρίσκει τρόπο και κατεβαίνει στη γη. Μαγεύεται από τις ομορφιές και σαν μικρή που είναι αρχίζει τις αταξίες!

Στη μελέτη αυτή, που είναι έργο σεβασμού κι αγάπης προς τις ιερές μορφές των Αγίων μας, συγκεντρώθηκαν πολύτιμα στοιχεία για την σε βάθος έρευνα των Αγίων της Ορθοδοξίας που φέρουν το όνομα Διονύσιος.

Στη νέα έκδοση, εκτός από την εκκλησιαστική ιστορία της Χίου, προτάσσεται η γεωγραφική τοποθέτηση της νήσου και ένα ιστορικό περίγραμμα, αφού η ιστορία της νήσου, με τους δυνάστες και κατακτητές, επηρέασε και τη ζωή της εκκλησίας. Το βιβλίο κοσμείται με εικόνες των Αγίων και φωτογραφίες ναών και προσκυνημάτων, συμπληρώνεται με πλούσια βιβλιογραφία και ευρετήρια κυρίων ονομάτων, τοπωνυμιών και εικόνων και ερμηνευτικό γλωσσάριο της τουρκικής γλώσσας.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας Χιονάνθρωπος. Ήταν ένας πανέμορφος Χιονάνθρωπος, που ζούσε στην αυλή ενός σπιτιού, σε μια μικρή πόλη στο βορρά. [...]

-Εσύ να πεις, τι σ' έφερε στο Μοναστήρι. -Ζήλος αγνός και πνεύμα θερμουργό και θεήγορο. -Και τώρα στην καρδιά, ποια μέριμνα πρωτεύει; -Είπε ο Χριστός για την ειρήνη. Είπε ο Χριστός για την αγάπη. Είπε ο Χριστός για τη δικαιοσύνη. Αυτά ποθώ να υπηρετήσω ως τη θυσία. -Μονάχα αυτά; Απρόσμενα παγιδευμένος ο Σισώης κοίταξε κατάματα το Μόδεστο με ερώτημα. Αν ήταν συνετό να φανερώνει τα μύχια της ψυχής του. Εκείνος του έγνεψε ενθαρρυντικά. -Άφοβα και καθαρά μίλα. -Γέροντα, αν ο μοναχισμός παραμένει ένας ακάματος ευαγγελισμός αγάπης προς όλα τα πλάσματα της γης, έχει το δικα...

Η αρχιτεκτονική του "Κάμπου της Χίου" είναι μια σημαντική πτυχή της πολιτιστικής ιστορίας του τόπου μας. Εκφράζει εποχές ακμής της Χίου, όπου αναπτύχθηκε μια δυναμική σ' όλα τα επίπεδα, στο οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό και καλλιτεχνικό. Εδώ συνδυάσθηκε, με τρόπο ιδανικό, η κατοικία με την παραγωγική δραστηριότητα σ' ένα πανέμορφο περιβάλλον. Η αρχιτεκτονική που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε στον Κάμπο, από τον 14ο αιώνα μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου, έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα και ενδιαφέρον. Δυτικές και ανατολικές επιρροές αφομοιώθηκαν με την έντονη παρουσία του το...

... Ο Λάκης βλέπει τον σκούρο όγκο να πλησιάζει. Κάτω το κεφάλι, τα αυτιά σηκωμένα η καμπούρα της ράχης να προβάλει πάνω απ' τα χόρτα σαν πτερύγιο καρχαρία. Το θηρίο περπατάει αργά, με χάρη, σαν σε αργή κίνηση. Μια μεγάλη γάτα, μόνο που οι γάτες δεν σκοτώνουν ανθρώπους. Ο άνεμος αλλάζει, στον άνθρωπο φτάνει η έντονη μυρωδιά του ζώου. Κάνει μερικά βήματα πίσω, η τίγρης αντιλαμβάνεται την κίνηση και σταματάει. Η ουρά κατεβαίνει προς τα κάτω, το θηρίο προχωράει αργά και αποφασιστικά προς τα μπρος και ο άνθρωπος στέκει ακίνητος και κοιτάζει. Τώρα μπορεί να τον φτάσει με τρεις δ...

Ανέλαβα την ευθύνη της καταγραφής της λαογραφίας, ως επιτακτική ανάγκη, για να κληροδοτηθούν στις επόμενες γενιές ο τρόπος ζωής και οι συμπεριφορές εκείνης της πολύχρονης γενιάς, που έφυγε ανεπιστρεπτί. Αυτός που συνάζει λαογραφικό υλικό -είναι αναμφισβήτητο- γίνεται ένας ιδιότυπος ιστορικός. Εδώ δεν υπάρχουν πηγές και βοηθήματα, υπάρχει ο απλοϊκός γεροντάκος, η απλοϊκή γριούλα, που σου αραδιάζουν, με τον αυθορμητισμό που τους χαρακτηρίζει, ό,τι θυμούνται και σου τα αφηγούνται όπως τα θυμούνται. Στην περίπτωση καταγραφής της ιστορίας, σου μιλά με την ξύλινη γλώσσα του το...

Όλα άλλαζαν, μόνο η ζωή της έμενε ίδια. Άχαρη, πικρή, πιο πικρή και από τα δάκρυά της. Μόνο η επαφή με τη γη την παρηγορούσε. Η δικιά της γη την καλούσε κοντά της με μυστικό κάλεσμα και τη νανούριζε με πρωτάκουστα νανουρίσματα, γλυκά σαν ώριμα σύκα. Την τύλιγε η οσμή της, που, ανακατεμένη με άλλες μυρωδιές, της έφερνε στο νου οσμή σβησμένης πυρκαγιάς. Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν το παχύ φύλλωμα και την ανακάλυπταν. Εκείνες τις ώρες γινόταν διάφανη όπως η σκόνη που αιωρείται μέσα στο φως. Γινόταν δυνατή, μακάρια, ήρεμη. Βυθιζόταν σε αβύσσους εικονικής ευτυχίας που της...

"Στην ταβέρνα «Λαχανόκηπος» στην εξοχή επικρατούσε σήμερα μεγάλη ταραχή. Ξεσηκώθηκαν τα ωμά λαχανικά στο μαγειρίο, ενάντια στα κρέατα και στα πουλερικά, με αποτέλεσμα να γίνει ο μάγειρας θηρίο..." και να πετάει καπάκια, κατσαρολικά

Δείγμα γραφής: ΛΑΚΩΝΙΚΟ Αγκαθωτό λουλούδι η ανάμνηση, ριγμένο σε παθιασμένα κόκκινο βελούδο που σκεπάζει τη φωτογραφία σου, τη μόνη περίπτωση που μ' απεμεινε να συναντήσω το βλέμμα σου, έστω και παγερα αποθανατισμένο...

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι η επίσημη Ιστορία δεν θα ήταν δυνατόν να γραφεί σωστά χωρίς τη γνώση και της "μικρής", αυτής δηλαδή που αναφέρεται σε επί μέρους ή και σε φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα, πρόσωπα και τόπους. Από την άποψη αυτή το πόνημα της κυρίας Ευαγγελίας Παπαζή αποκτά το δικό του ειδικό βάρος τόσο για τα Καρδάμυλα, καθ' εαυτά, όσο και για τη χιώτικη ναυτοσύνη γενικότερα. Το μικρό χωριό που ξεκίνησε από κτηνοτρόφους για να εξελιχθεί σε ναυτική δύναμη, δικαιώνει άλλη μια φορά τον Θουκυδίδη "μέγα το της θαλάσσης κράτος". Στη θάλασσα στήριξαν οι αρχαίο...

Ο Κάμπος περικλείει στον κόρφο του το Γυμνάσιό μας, "φιλοξενώντας" τη δράση του. Μας εμπνέει στη δουλειά μας και μας προκαλεί να μάθουμε τα μυστικά του, σκαλίζοντας τα χνάρια τους στο χρόνο. Το σχολείο μας ανταποκρίθηκε θετικά στην πρόκληση αυτή και, παράγοντας γνώση (με την κυριολεκτική του όρου έννοια), αποτύπωσε στον τόμο ετούτο τις προσπάθειές του. Πριν από τρία χρόνια, το σχολικό έτος 1991-92, άρχισε τη μελέτη των ιστορικών μνημείων του Κάμπου με τη μορφή της περιδιάβασης μιας ομάδας μαθητών του σχολείου μας στην περιοχή, στα πλαίσια του προγράμματος της Περιβαλλοντικ...

Η παρούσα έκδοση παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του Σ. Γ. Βίου, τις σημαντικότερες ημερομηνίες της ζωής του συγγραφέα, ενώ ταυτόχρονα καταγράφονται γεγονότα της τοπικής και ελληνικής ιστορίας. Γίνεται μια σύντομη ιστορική αναδρομή από το 1304 μέχρι και τις σφαγές του 1822. Επίσης περιέχει το έργο του Σ. Γ. Βίου "Η σφαγή της Χίου εις το στόμα του χιακού λαού" όπως τυπώθηκε το 1922 με έξοδα του Δήμου Χίου από τον ίδιο το συγγραφέα.

Η μαζική εισροή μεταναστών στη χώρα μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως ήταν φυσικό, αναθέρμανε και ανατροφοδότησε τον κοινωνικό και επιστημονικό προβληματισμό γύρω από τη μετανάστευση σε μια χώρα, που κατά κανόνα βρέθηκε απροετοίμαστη στην προοπτική μιας σχετικά βίαιης πολυπολιτισμικής αναδιάρθρωσης. Οι έντονοι προβληματισμοί ξεκινούσαν από τις προβλέψεις ότι οι νέοι μετακινούμενοι πληθυσμοί θα επέφεραν "διάσπαση του ενιαίου εθνοκοινωνικού ιστού", ενώ παράλληλα θα μετέβαλλαν καθοριστικά τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες σε κάθε μορφή καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητ...

Στο μυθιστόρημα αυτό που είναι βιογραφία και λαογραφία μαζί, ο αναγνώστης παρακολουθεί την πορεία, τη μαχητικότητα, το δυναμισμό και την περιπλάνηση μια πρωτόγνωρης ασυμβίβαστης γυναίκας, που με τις τολμηρές αποφάσεις της να πάει κόντρα στα σωστά και τα "πρέποντα" του στενού περιβάλλοντος και του κατεστημένου της εποχής της. Ένα αδάμαστο, ανυπότακτο, στερημένο και καταπιεσμένο πλάσμα που από φυσική δύναμη αυτοπροστασίας, κατορθώνει με την πονηράδα, την τόλμη, τη διαβολιά, το θάρρος και την παλικαριά του -καίτοι αγράμματο- να διακριθεί, να επιβληθεί, να καταξιωθεί και τελικ...

Με ενδιαφέρον αλλά και συγκίνηση παρακολουθώ τα πνευματικά ανοδικά βήματα του παλιού μου μαθητή και σήμερα καθηγητή Χριστοφόρου Γ. Γατανά. Στη συγγραφική του προσπάθεια συνδυάζει και συνταιριάζει την ιστορική ακρίβεια με την αγάπη προς την ιδιαίτερή του πατρίδα. Στο πόνημα αυτό με τον σε ποιητική απόδοση τίτλο "Επέρασεν ο Όμηρος απέ της Χιός τα μέρη", φιλόπονα συγκεντρώνει γραπτές πηγές και παραδόσεις για το πέρασμα απ' το νησί του μεγάλου των αιώνων ποιητή, Ομήρου. [...] Μηνάς Ν. Καλούδης, Γυμνασιάρχης Ιδιωτικού Γυμνασίου Χίου "Ο Όμηρος" (από τον πρόλογο του βιβλίου)

"Μικροί μου φίλοι, οι ιστορίες που θα διαβάσετε είναι παραδοσιακά χιώτικα παραμύθια. Ταξίδεψαν μέσα στους αιώνες κι άντεξαν στο χρόνο για να φτάσουν σαν δώρα σε μας, τους σύγχρονους 'Ελληνες. Είναι μέρος της εθνικής μας κληρονομιάς και της παράδοσής μας, της αστείρευτης..."

Τ' απόγευμα ήτανε γλυκό. Ο πατέρας μου καθόταν σε μια παγκέτα και τρόχιζε το κλαδευτήρι του. Δόντι-δόντι το τρόχιζε. Κι ύστερα δοκίμαζε με το μεγάλο δάχτυλο τα δόντια. -Μπαμπά, ήρθα. Δε μίλησε. Μπήκε μέσα και στο κατόπι του εγώ με το μωρό. Σούρωσε το πετσί στο πρόσωπό του κι ανεβοκατέβασε το καρύδι του λαιμού του. Μια κοίταξε εμένα και μια το κλαδευτήρι, που κρατούσε στο δεξί του χέρι. -Το βρήκα σ' ένα χαλασμένο κάρο. Κάποια το γέννησε και το παράτησε εκεί. Δεν άντεξε η ψυχή μου. Το πήρα. Θα βρούμε κάπου να το δώσουμε, είπα. -Το παιδί σου μωρή σκρόφα!.. Κάτι είχα ψυλλια...