Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια ανατολίτικη φαντασία, εμπλουτισμένη με σπαράγματα από την παιδική ζωή και το έργο του συγγραφέα και αναφορές στην θρακική λαογραφία. Ο δωδεκάχρονος Γιωργάκης, έχοντας το ξεχωριστό προνόμιο, ως επιδέξιο ραφτόπουλο, να φιλοτεχνήσει το επίσημο φόρεμα της ικμπάλ, της πρώτης ευνοούμενης και μέλλουσας συζύγου του σουλτάνου, το τελευταίο απόγευμα της φιλοξενίας του στο σαράι, κρύβεται σε μια απόμερη κώχη του χαρεμιού, από όπου παρακολουθεί έκθαμβος τα δρώμενα. Λίγο πριν σκοτεινιάσει, τον ανακαλύπτει η πανέμορφη και εκμαυλιστική ιμπάλ στην κρυψώνα, όπου θα του δώσει το πρώτο φ...

Ποιος ήταν ο Σπινόζα; Αυτή η θαρραλέα μορφή του 17ου αιώνα, αυτός ο μεγαλοφυής φιλόσοφος που με το έργο του επηρέασε την παγκόσμια σκέψη, και ο οποίος σε ηλικία εικοσιτριών ετών μετατράπηκε σε αποσυναγωγό για ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα του Άμστερνταμ, καθώς και για την ίδια του την οικογένεια; Ποιά ήταν η εσωτερική του ζωή; Σε τι οφειλόταν, ακριβώς δύο αιώνες αργότερα, η έλξη που άσκησε στον "φιλόσοφο" των Ναζί ο Σπινόζα; Γιατί λεηλάτησαν τη βιβλιοθήκη του, αλλά δεν έκαψαν τα βιβλία του; Ποιό ήταν το "πρόβλημα Σπινόζα" στο οποίο αναφερόταν; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν...

Ένα υπέροχα γραμμένο, σύντομο μυθιστόρημα, γεμάτο σασπένς, για ένα ζωγράφο που οδηγήθηκε στα άκρα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένας σημαίνων κριτικός τέχνης ταξιδεύει από το Λονδίνο στο μακρινό αγροτικό νησί Ουάτ, στα βορειοδυτικά παράλια της Γαλλίας, με σκοπό να τον ζωγραφίσει ένας παλιός φίλος, ένας προικισμένος αλλά βασανισμένος καλλιτέχνης, που ζει αυτοεξόριστος. Ενόσω ποζάρει για τον πίνακα, ο ζωγράφος θυμάται τα χρόνια της φιλίας τους, τον διφορούμενο ρόλο του τεχνοκρίτη ως πάτρωνα, τη δύναμη που ασκούσε στους επίδοξους καλλιτέχνες, αλλά και την εμφανή σκληρότητ...

Ο Ουνοκίτσι, φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, αφηγείται τη συνάντησή του με τον συνταξιούχο Τσουκακόσι και τη μαιτρέσσα του Φουμίκο. Ο γέρος έμπορος, παθιασμένος με την ομορφιά του ποδιού της ερωμένης του, αναθέτει στον νεαρό ζωγράφο να αποδώσει δυτικότροπα τη Φουμίκο, κατά τον τρόπο όμως μιας παλιάς γιαπωνέζικης γκραβούρας, σε μια στάση που αναδεικνύει τη μοναδική αισθησιακότητα της γυναίκας που αναπαρίσταται. Η εμμονή του για ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματός της, τα πόδια της, θα αποκτήσει τέτοια ένταση που θα τον οδηγήσει στα όρια της τρέλας. "Το πόδι της Φουμίκο" π...

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν γοητευμένος από το αδύνατο. Και έτσι συνέλαβε, τετρακόσια χρόνια νωρίτερα, το σκίτσο ενός μεταφορικού οχήματος με δύο τροχούς, μία σέλα, οπίσθια κίνηση με πετάλια και ένα τροχό με οδοντωτή αλυσίδα: αυτό που θα ονομάζαμε πολύ αργότερα ποδήλατο... Ο χειρόγραφος κώδικας με το σχέδιο βρέθηκε επίσημα το 1972 στη Μαδρίτη, αλλά... Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο είναι ερωτευμένος με μια αμερικανίδα μπασκετμπολίστρια. Αν δεν είχε σπάσει τον αστράγαλό του κατεβαίνοντας τις σκάλες της Ταινιοθήκης, δεν θα είχε ανακαλύψει το γυναικείο μπάσκ...

Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Ρομπέρτο Μπολάνιο στη Βαρκελώνη, φτάνει στα χέρια μας άλλο ένα ανέκδοτο χειρόγραφό του: ένα νεανικό, συχνά παραληρηματικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης, του 1984. "Το μυθιστόρημά μου πρέπει να έχει ολοκληρωθεί ώς το 1986", έγραφε. "Άγιε Φίλιπ Κ. Ντικ, λυπήσου με!". Το "Πνεύμα της επιστημονικής φαντασίας" δίνει την αίσθηση ολοκληρωμένου μυθιστορήματος. Αποτελεί επίσης ένα συναρπαστικό υπόδειγμα της ποιητικής του Μπολάνιο, καθώς και του βαθμού έμπνευσής του από την μπητ λογοτεχνία των Μπάρροουζ και Κέρουακ. Στο "Πνεύμα της επιστημονικής φαντασ...

"Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε από Aνατολή ούτε από Δύση. Aυτά είναι τραγικές ιδεοληψίες οι οποίες καλλιεργήθηκαν επί χρόνια και επιβλήθηκαν μόνο και μόνο για να δώσουν παράταση ζωής σε ήδη νεκρές ιδεολογίες που εκ γενετής τις χαρακτήριζε η στασιμότητα ακολουθούμενη κατά πόδας από τον σκοταδισμό. Tίποτε δεν μας απειλεί, μόνον ο εαυτός μας. Mόνον ο εαυτός μας και κανείς άλλος. [...] »Πρέπει ένας άνθρωπος να έχει την τόλμη, ως προδιάθεση τουλάχιστον, να κοιτάξει και να αναλάβει τον ίδιο τον εαυτό του και να τον οδηγήσει, διά της συμφιλιώσεως με τα φαντάσματά του και του...

Ο Τομ Ρίπλεϋ απεχθάνεται το φόνο. Εκτός αν είναι απολύτως αναγκαίος. Προτιμά να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά. Σε αυτή την περίπτωση, κάποιος δίχως εγκληματικό παρελθόν θα διαπράξει "δύο απλούς φόνους" για μια πολύ γενναιόδωρη αμοιβή. Πώς να σκοτώσει κανείς δύο μαφιόζους χωρίς να λερώσει τα χέρια του; Για να εξυπηρετήσει ένα φίλο του, ο Τομ Ρίπλεϋ χρειάζεται ένα άτομο υπεράνω υποψίας και διατεθειμένο να αναλάβει τη δουλειά. Ο Τζόναθαν Τρεβάννυ, φτωχός πλην τίμιος οικογενειάρχης, χτυπημένος από λευχαιμία, θα μπορούσε να είναι το κατάλληλο πρόσωπο και ίσως να δεχό...

Είναι αλήθεια, η τέχνη της αφήγησης είναι ένα παιχνίδι κι εγώ, το ομολογώ, αγαπώ πολύ τα παιχνίδια. Tο παιχνίδι πάντα με έβαζε σε πειρασμούς: τη στιγμή αυτή, όμως, το παιχνίδι που περισσότερο με βάζει σε πειρασμό είναι αυτό της Aντιστροφής. Mαζί, βεβαίως, με τα άλλα παιχνίδια που αυτό φέρνει μαζί του. Γιατί υπάρχουν διάφορα παιχνίδια σ' αυτό τo παιχνίδι, το παν είναι να αφήσεις να σε βάλουν σε πειρασμό. Aυτό όμως που έχει σημασία είναι πως όλες οι παραλλαγές του, όλες οι εκπλήξεις, τα ρίσκα, τα τολμηρά βήματα, ανοίγουν δρόμους που οδηγούν σε έναν τελικό στόχο, τον εντοπισμό...

Αλλά κι εσείς οι ίδιοι πάνω σε τί στηρίζετε τους κανόνες της ηθικής σας; Ανεχτείτε λοιπόν έναν ποιητή, που είναι επίσης κι εχθρός, να σας απευθύνεται ως ποιητής και ως εχθρός. J.G. "Η Radiiodiffusion Francaise με είχε προσκαλέσει σε μία από τις εκπομπές της, την οποία ονόμαζε 'Carte blanche'. Αποδέχθηκα την πρόσκληση προκειμένου να μιλήσω για την παιδική εγκληματικότητα. Το κείμενο μου, το όποιο έγινε αρχικά δεκτό, στη συνέχεια απορρίφθηκε. Αντί οιουδήποτε αισθήματος περηφάνιας, αισθάνομαι μια κάποια ντροπή. Πρόθεσή μου ήταν να ακουστεί η φωνή του εγκληματία. Το έν...

Το πάτωμα ήταν μαρμάρινο και οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με γύψινα ανάγλυφα τα οποία η εγκατάλειψη είχε φροντίσει να τα κάνει αγνώριστα. Κάτι κινήθηκε ανάμεσα στα αγριόχορτα. Μπορεί να ήταν αρουραίος. Τώρα όμως όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί σε μια διπλόφυλλη πόρτα. Από εκεί έβγαινε η μουσική και επίσης ένας παγωμένος αέρας που ξαφνικά στέγνωσε τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου. Μέσα εκεί, φωτισμένη από τέσσερις προβολείς που κρέμονταν σε κάτι τεράστια δοκάρια, μια κοπέλα έκανε πατινάζ σ’ένα παγοδρόμιο...

Κατά τη νοσηλεία της μετά από μια εγχείρηση, η Λούσυ Μπάρτον δέχεται την αναπάντεχη επίσκεψη της μητέρας της, με την οποία έχει χάσει κάθε επαφή εδώ και πολύ καιρό. Η μητέρα της, ενώ μένει μαζί της στο δωμάτιο του νοσοκομείου, αρχίζει να μιλάει για ανθρώπους από την πόλη τους, μια μικρή πόλη στο Ιλλινόι, και να διηγείται ιστορίες για τις οικογένειές τους. Έτσι όμως προσκαλούνται τα φαντάσματα του παρελθόντος και η Λούσυ βυθίζεται στις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας: την ακραία, ντροπιαστική φτώχεια, τη σκληρότητα του πατέρα της και τέλος την αναχώρησή της για τη Νέα Υ...

"Η σκέψη μου ταξίδεψε ξανά στον Ουράσιμα. Συλλογίστηκα τις ζωγραφιές, τα ποιήματα και τα γνωμικά που μαρτυρούν την επίδραση του θρύλου στη φαντασία ενός λαού. Συλλογίστηκα μια χορευτριούλα του Ίζουμο που είδα σ' ένα επίσημο γεύμα· έπαιζε το ρόλο του Ουράσιμα, κρατώντας ένα λακαριστό κουτάκι απ' όπου, την τραγική στιγμή, ξεχύθηκε η άχνα του θυμιάματος του Κυότο. Συλλογίστηκα πόσο παλιός ήταν ο ωραίος χορός και, μοιραία, τις γενιές των χορευτριών πού είχαν πλέον εκλείψει, γεγονός που οδήγησε τη σκέψη μου στη σκόνη, στην αφηρημένη της μορφή, και κατόπιν στη χειροπιαστή σκόνη π...

Για την Ελλάδα, η ιστορία του ξένου κεφαλαίου είναι στενά δεμένη με την πολιτική ιστορία των 120 χρόνων της ελεύθερης ύπαρξης του έθνους μας. Όποιος θελήσει ν' ανιστορήσει τούτη την περίοδο, πολλές φορές θα χρειαστεί να ζητήσει στους ξένους τοκογλύφους και στα κράτη που τους προστάτευαν τις αιτίες για πολλές συμφορές που βρήκαν τη χώρα μας. Κι όποιος πάλι θελήσει να γράφει για το ξένο κεφάλαιο και ιδιαίτερα για τα εξωτερικά δάνεια, δεν μπορεί να μη δέσει την ιστορία τους με πολλά από τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα, που ξετυλίχτηκαν στην Ελλάδα τούτα τα 120χρόνια. Νίκος...

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι στην πραγματικότητα δύο βιβλία, δύο ανεξάρτητες αφηγήσεις των δύο παράλληλων αλλά ανεξάρτητων περιηγήσεών μου στη Μικρονησία. Πήγα εκεί ως νευρολόγος ή νευροανθρωπολόγος, με σκοπό να δω πώς ανταποκρίνονται άτομα και κοινότητες σε ασυνήθιστες ενδημικές συνθήκες. [...] Μπορεί με την πρώτη ματιά η εξέταση των ασθενών, η επίσκεψη των αρχαιολογικών χώρων, η περιπλάνηση στη ζούγκλα και η κατάδυση στους υφάλους να φαίνονται άσχετες μεταξύ τους, ύστερα όμως συγχωνεύονται σε μια μοναδική και αδιαχώριστη εμπειρία, σε μια πλήρη εμβάπτιση στη ν...

"Aν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι". Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχωρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νίτσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός....

Το "Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης" κατέχει ιδιαίτερη, μοναδική ίσως θέση στο έργο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη: ακολουθεί, ακροθιγώς βέβαια, τους θεσμοθετημένους κανόνες του λογοτεχνικού είδους του μυθιστορήματος, μέσα σε ένα συγγραφικό σύμπαν που χαρακτηρίζεται όχι τόσο από πειθαρχία στη μορφή και τους κανόνες των διαφόρων λογοτεχνικών ειδών αλλά από οργιαστικές μεταμορφώσεις και ρυθμούς αφήγησης τόσο ποικίλους που σαστίζουν το νου. Το "Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης" στην οριστική του σημερινή μορφή πρωτοεκδόθηκε το 1966. Η μορφή αυτή του μυθιστορήματος είναι αποτέλεσμα εκτεν...