Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας άντρας στέκεται πίσω από το παράθυρο. Παρακολουθεί μια πομπή. Ανακαλεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε τούτη την κρυψώνα. Μελετάει τα απομεινάρια των πραγμάτων που επιθύμησε πολύ. Μια γυναίκα βρίσκεται μέσα στο σαλόνι. Δεν κινείται. Σφίγγει τα χέρια σε γροθιές. Στο απέναντι σπίτι καταστρώνεται ένα σχέδιο: περιλαμβάνει έναν σκύλο, δύο μαγκούρες, έναν έρωτα και έναν άνθρωπο πολύ πολύ κοντό. Μια ιστορία για την επιθυμία: τα όρια και τους όρους της. Γι' αυτά που δελεάζουν, εθίζουν, ξεγελούν. Για όσα μας βγάζουν στον δρόμο ως το τέλος... Ή ως τη ζωή που φανταστήκα...

Δεκατέσσερις διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν σε ένα υπερφυσικό, φαντασιακό επίπεδο - εκεί που η σύγκρουση του Σύγχρονου Ανθρώπου με το Σύστημα είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, και οι γέφυρες φθείρονται από την τριβή με τον στυγνό ρεαλισμό. Άλλες ιστορίες παγιδεύουν τους ήρωές τους σε κόσμους-μινιατούρες ενώ άλλες εκρήγνυνται με μια ολιστική γεύση από παγκοσμιοποίηση. Πόση ελκτική ισχύ χρειάζεται ένας ταπεινός μαγνήτης για να υπερνικήσει τη δύναμη του Πεπρωμένου, και να διεισδύσει στην απόλυτη συνέπεια του Νόμου των Συμπτώσεων; "Αν και ετερόκλητες, οι αφηγήσεις αυτού του βι...

"Προηγμένο καύσιμο". Αυτό είναι το όνομα που έδωσαν οι επιστήμονες στη νέα μορφή ενέργειας με την οποία ανάβουν οι λάμπες, κινούνται τα αυτοκίνητα, λειτουργούν οι ξυριστικές μηχανές, αλλά και κατασκευάζονται οι ατομικές "υπερβόμβες". Αυτό το προηγμένο καύσιμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ανθρώπινες ψυχές που παγιδεύονται με ειδικούς "ανιχνευτές" και με την κατάλληλη "επανεπεξεργασία" χρησιμοποιούνται για να γεμίσουν τις μπαταρίες. Πόσο άνετα θα νιώθατε αν μαθαίνατε πως η αγαπημένη σας γυναίκα θα ζει και... θα φωτίζει αιώνια ως λάμπα των 100 watts, ή πως ο γείτονάς σας, ένα...

Ένα βασικό θέμα που πραγματεύονται τα μελετήματα αυτού του βιβλίου αφορά στις διαδικασίες με τις οποίες η λογοτεχνία έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώσει ένα χώρο σε τόπο. Είναι ίσως προφανές ότι η λογοτεχνική γραφή εξ ορισμού αποτελεί μια διαρκή προσπάθεια κατοίκησης του χώρου, αναγκαία συνθήκη του μετασχηματισμού του σε τόπο πέραν της αφαιρετικής του υπόστασης, με την διατύπωση μιας βιωμένης χωροχρονικής εμπειρίας. Στο πλαίσιο αυτό διαπιστώνεται ότι μια ουτοπική διάσταση, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι, παρούσα σε μια λογοτεχνική αποτύπωση προβάλλεται ως μια άλλη απτή πραγ...

Δεν ήταν μόνο το νησάκι, τόπος κλειστός, που η ιστορία του το έκτισε μέσα σε ένα κέλυφος, έβαλε τους ανθρώπους του σε ένα όστρακο... ακούς μόνο την αναπνοή της ζωή σου, τις σκέψεις σου, τις υποκειμενικές σου κρίσεις κι αντιλήψεις. Ήταν ακόμη η φαντασιακή ανάπτυξη ενός άλλου κόσμου, μέσα σε ένα λαβύρινθο από ιστορίες παλιές και καινούργιες, πρόσωπα που υφαίνουν, ξεϋφαίνουν, πλέκουν, ξεπλέκουν. Δεν είναι σκηνικό, είναι ο ιστός της ύπαρξης. Η σιωπή ενός παιδιού μια παράλληλη χώρα αυτισμού, έρημος ή παράδεισος που δεν κατακτήθηκε ακόμη, τόπος που μένοντας πιο ξένος από τα ξένα,...

Χρόνος αυτόχειρας λοιπόν. Γιατί ο πραγματικός χρόνος δεν μετράται σε ώρες αλλά σε απώλειες. Προσώπων. Πραγμάτων. Επιθυμιών. Μικρές καθημερινές απώλειες. Μεγαλύτερες. Κάποιες, ριζωμένες στη σάρκα. Όλες αφήνουν στίγμα. Γρατζουνιές στον πυρήνα. Ορατές ή όχι, δεν έχει σημασία. Υπάρχουν και μας παρενοχλούν. Ο ανάγλυφος χρόνος μορφάζει. Και σβήνει κομμάτι-κομμάτι. Δεν είναι άτρωτος. Έχει ανάγκη από λίπασμα. Ένστικτο ζωής και αυτήν την έμφυτη τάση για επούλωση που μας ακολουθεί σαν σκιά. Το χρόνο τον μετρούν τα ρολόγια, αλλά τον πραγματικό χρόνο τον ορίζουμε εμείς μέσα από την ανα...

Ήταν μόλις χθες με το ρολόι της εξέλιξης όταν ο προϊστορικός άνθρωπος άρχισε να θαυμάζει τα πουλιά που πετούσαν και τα ζήλεψε. Αργότερα, ο μύθος του Ίκαρου γιγάντωσε τη φαντασίωση της ανθρώπινης πτήσης και σαν άπιαστο όνειρο γαλούχησε αμέτρητες γενιές. Όμως, η πραγματικότητα ξεπερνά κάποτε τη φαντασίωση και στο διάβα του χρόνου ο άνθρωπος με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να κατακτήσει τους αιθέρες. Αλλά δε σταμάτησε εδώ. Η ευφυία και το πείσμα του τον έσπρωξαν στον εξωγήινο χώρο και έτσι με ακόμα μεγαλύτερο κόπο και κόστος εισχώρησε στο διάστημα. Χρειάστηκαν δισεκατομμύρια...

Ο Κολόμβος ήταν ένας αλλόκοτος άνθρωπος. Ένας ιδιόρρυθμος χαρακτήρας που τον είχε κυριέψει η σκέψη ότι αυτός και μόνο αυτός είχε δει το αληθινό φως. Βασάνιζε το περιβάλλον του με φλυαρίες. Για πολλά χρόνια έβλεπε τα σχέδιά του να απορρίπτονται. Όχι όμως γιατί οι άλλοι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη. Τον 15ο αιώνα όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι ήξεραν ότι η γη είναι στρογγυλή. Τον απέρριπταν γιατί δεν τον θεωρούσαν σοβαρό. Κι αυτό γιατί υπολόγιζε την περιφέρεια της γης πολύ μικρότερη απ' ό,τι ήταν πραγματικά. Επιπλέον ήταν ματαιόδοξος, εγωκεντρικός, καυχησιάρης και φιλάργυρος....

Μόνο ο νηφάλιος στοχασμός μπορεί να διαλύσει τα αιματώματα, που δημιουργεί κάθε τόσο η Ιστορία, διαρρηγνύοντας τα αγγεία των ερμηνειών επί ερμηνειών, με βίαια χτυπήματα - χτυπήματα που σχεδόν πάντα αφορούν στην αχρειότητα της δίψας για πλούτο και εξουσία και πάντα μα πάντα καλύπτουν τα κίνητρά τους με ερμηνείες, θύματα των οποίων πέφτουν οι τυφλωμένοι, ατίθασοι άνθρωποι. Ένα κείμενο διαπνεόμενο από τέτοιο νηφάλιο στοχασμό είναι το "Χριστιανισμός και Ισλαμισμός" του Εμίλ Ντερμένγκεμ, γραμμένο στις αρχές του 20ού αιώνα. Σκοπός του: να επισημάνει πως η άβυσσος, η οποία διαν...

Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας. Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας. Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς. Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.