Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε πρώτο πρόσωπο η ηρωίδα του βιβλίου αφηγείται στο νεογέννητο αγοράκι της, την πορεία της ζωής της από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα μέσα σε ένα άπλετα φωτισμένο οικογενειακό περιβάλλον με φόντο την κοινωνία των δυο δεκαετιών πριν την ελληνική κρίση. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες που σημαδεύονται από το κοινωνικό φαίνεσθαι, η μοίρα ανθρώπων που πληγώθηκαν από "λάθη" και "πάθη" σε χρόνους δύσκολους, τα σημάδια στις ψυχές από ανώριμες επιλογές τρίτων, ζωγραφίζονται με ακρίβεια, με ζωντάνια και με συναίσθημα. Το σχεδόν παιδικό ύφος της αφήγησης των πρώτων σελίδων ωριμάζει μαζί...

Στις 15 Αυγούστουτου 2014 ξεκινήσαμε να γράφουμε δύο σκέψεις, δυο τρία γεγονότα από η σύντομη ζωή του Πάνου..., η προσπάθεια έμεινε στην αρχή, ούτε καν έφτασε στη μέση καθώς τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν μας άφηναν να προχωρήσουμε. Λίγο καιρό αργότερα, εντελώς τυχαία, αλλά λες και είχε μπει κρυφά σε κάποια συνομιλία με τον ψυχολόγο μου, με πήρετηλέφωνο ο Νίκος. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το βιβλίο που αφηγείται τους 27 μήνες που έζησε το αστέρι μας την άσχημη αυτή περιπέτεια. Γιατί; θα μας ρωτήσετε! Τι ιδιαίτερο έχει ο Πάνος και γράφετε για τηζωή του; Για την περι...

Tα εννέα αυτά διηγηματάκια γράφτηκαν για να ξαναθυμηθούμε τη γλώσσα της εποχήςτων παππούδων μας. Ήταν η "Χαρισάμενη εποχή" μιας γλώσσας ζωντανής, μουσικής και παραστατικής, όταν οι άνθρωποι μιλούσαν και πείραζε ο ένας τον άλλον, για να περάσει ευχάριστα η λίγη ώρα που ξέκλεβαν από τον συνεχή κάματο της δουλειάς, με "παλιούς μύθους" και ονειροφαντασιές. Κατά κάποιον τρόπο έτσι διασκέδαζαν, αν δεχθούμε ότι το αλληλοπείραγμα και το "παραμύθι" ήταν στην καρδιά του Επτανήσιου, γνήσιο δομικό υλικό της κουλτούρας και συμπεριφοράς του. Ο λόγος είναι διανθισμένος με πάμπολλες ευχές...

Το "φευγάτο κλαπέττο" μοιάζει να αντιστρέφει τους όρους της λογοτεχνίας, που συνήθως θέλει να μιμηθεί τη ζωή. Εδώ η ζωή προσπαθεί να μιμηθεί απεγνωσμένα τη Λογοτεχνία, και εν τέλει το κατορθώνει. Με πολλά πρόσωπα με γλυκόπικρο χιούμορ, με φιλοσοφική αναζήτηση αλλά και με γέλιο, με τσακωμούς και κυρίως με αγάπη γι' αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή και στο οποίο είμαστε όλοι εμπλεκόμενοι. Γερμανοί κατακτητές, υδραυλικοί, καθηγητές, δικηγόροι, Γιουνγκιανά επίπεδα, ένας κόσμος σύνθετος και γοητευτικός, ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου. Τα πρόσωπα, περίπλοκα συνδεδεμένα, λε...

Με λένε Μαρία και την ξαδέρφη μου που αγαπούσα πολύ Ελένη. Πρόσφυγες από την χαμένη πατρίδα. Και οι δυο μας ζήσαμε με ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπάνε. Εμείς αγαπήσαμε όσους μας εγκατέλειψαν σαν ικεσία μιας παράκλησης ανατροπής της μοναξιάς μας. Εγώ γέννησα και αγάπησα τα παιδιά μου. Αλλά τα παιδιά φεύγουν για να ζήσουν την δική τους ζωή. Γιατί φαίνεται πως ζωή είναι να φεύγεις. Η Ελένη, δεν γέννησε και γνώρισε μόνο αυτόν που την βασάνισε. Οι ζωές μας πλάι πλάι μοιάζουνε σαν δυο σταγόνες νερού. Μείναμε μόνες. Εκείνη στο ψυχιατρείο και εγώ καθισμέ...

Το "Όραμα της κρίσεως" είναι η κορυφαία σάτιρα του Λόρδου Βύρωνα, θέμα της οποίας είναι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μπροστά στην πύλη του Ουρανού για την τύχη της ψυχής του βασιλιά Γεωργίου Γ΄. Γράφτηκε ως απάντηση σε ομότιτλο έργοτου "δαφνοστεφούς ποιητή" Ρόμπερτ Σάουδυ, στο οποίο εκείνος οραματίζεται την τελική δικαίωση του Βρετανού μονάρχη και την θριαμβευτική είσοδό του στον Παράδεισο. Ο Βύρων αντιδρά διακωμωδώντας τόσο τον "δαφνοστεφή", όσο και ασκώντας, με έναν ιδιαίτερα ευφυή και καυστικό τρόπο, δριμεία κριτική κατά της ακολουθούμενης πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας...

Η Μαριέττα Κομνηνού, καθώς προχωρούσε στους στολισμένους δρόμους της Ερμού, παρατήρησε μια κοπέλα που την κοιτούσε αδιάκριτα. Ήταν μια όμορφη, φτωχιά κοπέλα που την έλεγαν Χαρά. Την πλησίασε προσπαθώντας να καταλάβει το λόγο που ήταν τόσο επίμονο το βλέμμα της. Ένα κόκκινο παλτό, που έμοιαζε με το κόκκινο παλτό που υπήρχε στην βιτρίνα απέναντί της, στάθηκε η αφορμή... Από τότε οι δύο γυναίκες έγιναν αχώριστες. Η Μαριέττα είχε καταφέρει να κάνει τη νεαρή κοπέλα όμοια με εκείνη. Της έδειξε τα μυστικά του εύκολου χρήματος. Η Χαρά έφυγε από το πατρικό της σπίτι και αμέσως έδ...

Αν θα μπορούσαν τα δέντρα να μιλήσουν για τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν αφουγκραστεί, κάτω από τον ίσκιο τους ή πάνω στα κλαριά τους, τότε εμείς όλοι οι άνθρωποι θα είμασταν -μάλλον- πιο σοφοί. Επειδή, όμως, τα δέντρα είναι σίγουρα πιο σοφά και πιο πλούσια από τους ανθρώπους, μας χαρίζουν μέσα από τα δεκάεξι διηγήματα αυτήν τους την κληρονομιά αλλά και την γνώση. Μια γνώση καθαρά αρχετυπική, που έχει να κάνει με το πώς οι εμπειρίες και οι συμπεριφορές μας μάς οδηγούν τελικά, μέσα από τις πέντε μας αισθήσεις, στον πόνο και στην αγάπη. Και, πλέον, είναι απόφαση του καθε...

Αναμνήσεις, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, μικρές αρχετυπικές εμμονές, αναγνώσματα, "παραναγνώσεις", ιστορικά γεγονότα ή μύθοι που αποσιωπούνται στην τυπική καθημερινότητα αλλά συνθέτουν τη βάση των ατομικών μας ζωών, αποτελούν το περιεχόμενο των δέκα διηγημάτων αυτού του βιβλίου. Αυτά τα "ου φωνητά" στοιχεία που πλάθουν την ιδιομορφία ενός εκάστου και που στο φως του ήλιου σιγούν ή λανθάνουν, είναι για τους ανθρώπινους χαρακτήρες αλλά και για την ανθρώπινη ζωή ό,τι οι παύσεις για τη μουσική. Με τη μόνη διαφορά ότι η μουσική του καθενός μας γράφεται πάνω σ' αυτές τις παύσεις....

Μέσα μου φούντωσε μια απελπισμένη απόφαση. Εγώ δεν θέλω να ζήσω σαν αυτή τη γυναίκα, τη χωριανή μου. Δεν θέλω να ζήσω σαν τη μάνα μου, ούτε σαν τη θεια μου (...) Εγώ ήθελα να ζήσω διαφορετικά, έτσι που να μ' αρέσει η ζωή, αλλά πώς; πού; με ποιό τρόπο; Ήμουν φτωχιά. Ήμουν θηλυκό. Ήμουν η θυγατέρα του Κοκόλη. Κι όμως μια περίεργη απόφαση μ' έκανε να σηκώνω το κεφάλι ψηλά, να σφίγγω τα δόντια και να σκέφτομαι: Εγώ θα ζήσω καλύτερα! Πρέπει να ζήσω καλύτερα! Η πορεία ενός κοριτσιού προς την ατομική ελευθερία και πραγματοποίηση των ονείρων του κάτω από εξαιρετικά δύσκολες σ...

Θεσσαλονίκη 1919. Ο Μενέλαος Παρασκευόπουλος καλείται να υπηρετήσειτην πατρίδα ως στρατιωτικός γιατρός στην εκστρατεία που οργανώνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με τον Κλεμανσώ στην Κριμαία, κατά των μπολσεβίκων. Στο ταξίδι προς την Οδησσό γνωρίζεται με τον λοχαγό Κωνσταντίνο Μιχαηλίδη και μια μεγάλη φιλία θα αναπτυχθεί μεταξύ των δύο αντρών. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Μενέλαος θα έρθει αντιμέτωπος με τη συνείδησή του, θα γνωρίσει νέους ανθρώπους και θα αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά την κατάρα του πολέμου. Αθήνα 2015. Η Ξένια Φιοντόρεβνα Μιχαλκόβα αφήνει πίσω...

Απ' όλη τη σκόνη του κόσμου η πιο ύπουλη είναι αυτή που βαραίνει τα φτερά των ανθρώπων. Αυτή που ακυρώνει το πέταγμα, που βαραίνει το βήμα, που χλωμιάζει το όνειρο. Τότε πρέπει να βρει κανείς ξανά τη δύναμη, ν' απομακρύνει τη σκόνη, να ξαναβρεί τα σημαντικά, να ανακτήσει αυτά που νόμιζε χαμένα: την αγάπη, την πίστη στη ζωή, την αίσθηση του προορισμού. Ο Στέφανος, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, πρέπει να το κάνει μέσα σε συνθήκες μιας οικονομικής κρίσης που μοιάζει με πόλεμο και συμπαρασύρει τα πάντα. Όλα εχθρικά, ο έρωτας, ο φίλος, ο αγώνας για την επιβίωση, η ελπίδ...

Λόγος πλάγιος η μουσική των χρόνων ως υπέρβαση

Το μυθιστόρημα "Σε παλιές πατημασιές" αναφέ-ρεται σε Έλληνα επισκέπτη των ΗΠΑ, που ο αρχικός σκοπός του δεν είχε να κάνει τίποτα με αυτά τα οποία η ειμαρμένη του επεφύλασσε. Η τυχαία γνωριμία του με μια Ελληνίδα παλιάς οικογένειας μεταναστών, που από χρόνια ήταν εγκατεστημένη στη Βιρτζίνια, αποτέλεσε την απαρχή γεγονότων που ανέτρεψαν σε μεγάλο βαθμό τα μελλοντικά του σχέδια και μορφοποίησαν τα, μέχρι τότε, ακαθόριστα αισθηματικά του προαπαιτούμενα. Ήταν εκεί, στην ξένη γη, να γνωρίσει τον εκρηκτικό έρωτα, στο πρόσωπο μιας κοπέλας, που η αισθηματική διαδρομή της έδειξε να π...

Αυτό το βιβλίο γεννήθηκε από τη συνάντηση δύο ανθρώπων που τους έφερε κοντά ένα ποίημα με τίτλο "Σε άγνωστη γη". Είναι μια εξερεύνηση στη γη των χρωμάτων και των λέξεων, ένα ταξίδι στην καρδιά της ανθρώπινης ουσίας. Εικόνες και ποιήματα σε διάλογο.

Σε σας, ω Χάριτες, θέτει τα λίγα φύλλα του ένας ποιητής Επάνω στον αγνό βωμό, μαζί με μπουμπούκια τριαντάφυλλα, Και το κάνει αυτό με θάρρος. Ο καλλιτέχνης χαίρεται Το εργαστήρι του, όταν πάντα σαν Πάνθεον φαίνεται ολόγυρά του. Ο Δίας χαμηλώνει το θείο μέτωπο, και η Ήρα το υψώνει· Ο Φοίβος προχωρά, τινάζει το σγουρόμαλλο κεφάλι· Η Αθηνά κοιτάζει κάτω αυστηρά, κι ο Ερμής, ο ελαφρός, Στρέφει στο πλάι το βλέμμα του, πονηρό και τρυφερό μαζί. Στον Βάκχο όμως, τον τρυφερό κι ονειροπόλο, η Κυθέρεια σηκώνει Βλέμμα επιθυμίας γλυκιάς, υγρό και στο μάρμαρο ακόμη. Την αγκ...