Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας ληστής μετανιωμένος και ένας κρατούμενος της φυλακής συμμετέχουν σε μια περιπέτεια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια πορεία εξαγνισμού και συντριβής, που μέσα από διάφορα περιστατικά, αποτυπώνει το μεγαλείο του ανθρώπου και τη δίψα του για φως και αλήθεια.

"Εγώ, με το φτενό μ’ το μυαλό, ένα πράμα ξέρω. Μιαν ολάκερη ζωή την αφιέρωσα στη ζωγραφική γιατί καθώς φαίνεται ήταν της μοίρας μου γραφτό να γένει έτσι· αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Σαν την ανάσα ένα πράμα. Δεν ανασαίνεις γιατί αυτό σημαίνει κάτι, δεν βασανίζεις τον νου σου για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω απ’ την ανάσα, αλλά απλά, ανασαίνεις αδιάκοπα γιατί θες να ζεις. Έτσι και η ζωγραφική μου, μπάρμπα. Ζωγραφίζω για να ζήσω. Να μην τα τινάξει η ψυχούλα μ’...". Η ζωή του αχμάκη της Βαρειάς, του ζωγράφου της Ρωμηοσύνης, του Θεόφιλου Χατζημιχαή...

Η ζωή των Αγίων είναι η ζωή του Χριστού· είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος, που στα πρόσωπα των Αγίων ζει ανάμεσά μας και παρατείνεται στους αιώνες. Και όπως "δια της πίστεως" προσεγγίζουμε "το μυστήριο του Χριστού" μέσα από τις σελίδες των ιερών Ευαγγελίων, έτσι ακριβώς πλησιάζουμε και τη ζωή των Αγίων μέσα από τους Βίους τους, τις θαυμαστές δηλαδή διηγήσεις του μαρτυρίου που υπέστησαν ή των ασκητικών αγώνων και των πνευματικών παλαισμάτων που διεξήγαγαν για να ζήσουν τη θεανθρώπινη ζωή του Χριστού και να ενωθούν μαζί του. Ο Βίος και Πολιτεία του αγίου Συμεών του Νέου θ...

Την ιστορία θα σας πω του γαϊδάρου, του Μένιου, του Μένιου του μονάκριβου του παραχαϊδεμένου που η μαμά του η Φιλιώ του είχε αδυναμία, τέτοιο γαϊδούρι πίστευε δεν έχει άλλη καμία. Ένα έμμετρο χιουμοριστικό παραμύθι για όλες τις ηλικίες με θέμα την ανατροφή και τα όρια στη σχέση μητέρας και παιδιού. Η υπερπροστατευτική μαμά του γαϊδάρου του Μένιου του παραχαϊδεμένου, με την "αγάπη" της χωρίς συγκρατημό, έκανε το γαϊδούρι της, γάιδαρο σωστό! Χαϊδεύοντάς τον υπερβολικά και στερώντας τον από κάθε ευθύνη, τον εμποδίζει να μεγαλώσει και τον οδηγεί σε απομόνωση μέχρι τη στιγμ...

"Όποιος συνειδητοποιεί τη σωτηρία της ψυχής του, όποιος αντιλαμβάνεται πως κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του δεν επανέρχεται και πως του δόθηκε μόνο και μόνο για να το εκμεταλλευτεί, ώστε να εισέλθει στην αιώνιο ζωή, όποιος θέλει να εισέλθει εκεί στην αιώνιον κατάπαυσιν, εκείνος κατεργάζεται την σωτηρίαν αυτού "εν φόβω και τρόμω", όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, διότι "αι ημέραι πονηραί εισίν". Εργάζεται τη σωτηρία του με φόβο και τρόμο και προσπαθεί να ανταποκριθεί στην αγάπη του Θεού, αφού Εκείνος πρώτος τον ηγάπησε."

6 Σεπτεμβρίου 1978. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Α', ο νεοχειροτονηθείς πάπας που δεν επεδίωξε την εκλογή του, ο φίλος της πτωχείας και της προσευχής, δέχεται στο Βατικανό τον Μητροπολίτη Λένινγκραντ Νικόδημο. Συζητούν ολομόναχοι για ώρα πολλή. Ο μητροπολίτης πεθαίνει ξαφνικά στα χέρια του πάπα. Μετά από αυτό το γεγονός ο πάπας δηλώνει σιβυλλικά: "Ποτέ ως τώρα δεν είχα ακούσει τόσο ωραίους λόγους για την Εκκλησία. Δεν μπορώ να τους επαναλάβω. Παραμένουν ένα μυστικό". Είκοσι μέρες μετά, ο πάπας αφήνει κι αυτός αιφνίδια την τελευταία του πνοή... Ο Βλαντιμίρ Βολκώφ, πάνω...

Ο Θεός μας αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Το γεγονός ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα μια ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πελώριος, τόσο μυστηριωδώς βαθύς, ώστε όχι μόνο μπορεί να περιέχει -ως ναός- τη θεία παρουσία, αλλά μπορεί και να ενωθεί με τον Θεό, να γίνει "θείας κοινωνός φύσεως", κατά τον απόστολο Πέτρο. Και ακόμη, όσο πολύ κι αν παρεξέκκλινε ο άνθρωπος από την κλήση του, όσο ανάξιος κι αν έγινε γι' αυτήν, ποτέ δεν θα έχει μια σχέση με τον Θεό κατώτερη από αυτή της πατρότητας και δεν θα πάψει ποτέ να έχει τη θέση του υιού...

Στη Νεκρώσιμο Ακολουθία κρατάμε αναμμένες λαμπάδες. Με τον τρόπο αυτό μαρτυρούμε ενώπιον του Θεού ότι το πρόσωπο αυτό που κηδεύουμε αποτέλεσε μια φλόγα μέσα στο λυκόφως αυτού του κόσμου· μαρτυρούμε πώς το πρόσωπο αυτό δεν έζησε μάταια και πώς θα κρατήσουμε, θα προστατέψουμε, θα αυξήσουμε και θα μοιραστούμε αυτή τη φλόγα... Έχουμε μείνει πίσω για να καταστήσουμε εφικτό τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοση όλων όσων είδαμε, όλων όσων ακούσαμε και βιώσαμε· έχουμε μείνει πίσω για να ξεκινήσουμε με μια καινούργια αλυσίδα φωτός πάνω στη γη. Κι ωστόσο, αν είμαστε ικανοί να πούμε αλη...

Ο Θεός δεν είναι αίτιος του πόνου ούτε θέλει οι άνθρωποι να πονάνε. Επίσης ο πόνος δεν είναι η τιμωρία με την οποία ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο για την αμαρτία του. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει ότι ο Θεός έπλασε το σώμα, αλλά όχι την ασθένεια. «Την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το πάθος, τη φθορά και τον θάνατο δεν την δέχθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό». Η αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία δηλαδή, είναι η αρχή της φθοράς, του πόνου και του θανάτου. Στην κατάσταση της αρχέγονης δικαιοσύνης, στην προ της πτώσεως εποχή, δεν υπάρχει, ούτε φθορά, ούτε πόνος,...

"Ακούσατε! Ακούσατε! Ο βασιλιάς Βλαδίμηρος προκηρύσσει διαγωνισμό γλυπτικής για την Πλατεία των Ανθών!" Στην πόλη του Φωτός οι καλλιτέχνες είναι πρόσωπα σημαντικά. Κι όποιος κερδίσει στον διαγωνισμό αυτό θα έχει ένα χρυσό αστέρι με το όνομά του σε περίοπτη γωνιά. Όμως τον καλλιτέχνη-νικητή, τον μεγάλο γλύπτη που θα στολίζει με αριστουργήματα την πόλη του δε θα τον μάθει κανείς. Μια πόλη ολόκληρη θα τον αναζητά, ώσπου να τον αποκαλύψει ο Αιώνιος Καλλιτέχνης, που γνωρίζει όλους μας. Μια ιστορία για την ομορφιά της ταπείνωσης που μας θυμίζει πως ό,τι εμείς κρύβου...

Η συζήτηση του Μητροπολίτη Αντωνίου (Bloom) με τη Μαργκανίτα Λάσκι μεταδόθηκε από το αγγλικό τηλεοπτικό δίκτυο BBC τον Ιούλιο του 1970 σε δύο συνέχειες και με τρόπο πρωτότυπο: στην πρώτη τους συνάντηση η Μ. Λάσκι έθετε τα ερωτήματα και ο Μητρ. Αντώνιος απαντούσε· στη δεύτερη, έγινε το αντίστροφο. Αν ο Έλληνας αναγνώστης επιχειρήσει να προσεγγίσει τη συζήτηση του Μητρ. Αντωνίου και της Μ. Λάσκι με τη λογική των τηλεοπτικών "παραθύρων", της άγονης αντιπαράθεσης και των παράλληλων μονολόγων, τότε σίγουρα θα ξαφνιαστεί. Κι αυτό γιατί η συζήτηση των δύο αυτών ανθρώπων δεν έχει...

Ο Μπλεψαράκης έχει προβλήματα στην Γκριζούπολη! Ο λόγος; Το χρώμα του, που δεν είναι γκρι, όπως των άλλων. Όμως η αξία δεν καθορίζεται από το χρώμα... Κι ο Μπλεψαράκης θα το αποδείξει σ' ολόκληρο το βασίλειο της θάλασσας! Μια ζωντανή ιστορία για την ομορφιά της διαφορετικότητας και της ανοιχτής αντίληψης απέναντι στη ζωή.

Μην καταδικάζετε εύκολα τους άσωτους. Μην αναγνωρίζετε εύκολα κάποιους αγίους· οι ψευτοάγιοι εξαπατούν και καταρρέουν. Έχουμε ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από μετάνοια. Μετάνοια ειλικρινή για να έχουμε αγιότητα αληθινή. Η πατρική αγκαλιά είναι ανοιχτή και αναμένει πάντα όλους τους μετανοημένους να τους καταφιλήσει, να τους ενδύσει χιτώνα φωτεινό, να τους υποδύσει υποδήματα ισχυρής ειρήνης, να τους φορέσει το πολύτιμο δακτυλίδι, να τους στείλει στον κόσμο ν' αναγγείλουν τα μεγαλεία της αγάπης του. Ο όσιος Τελώνης και ο άγιος Άσωτος αυτό κάνουν. Μιλούν με έργα για πραγματική μετάν...

Ένα σπασμένο τζάμι, μια είδηση σε κάποια ξεχασμένη εφημερίδα οδηγούν τους τρεις φίλους μας στη Μονεμβασιά. Εκεί ζουν την ομορφιά της παλιάς πολιτείας, γνωρίζουν την ιστορία της, δοκιμάζουν τα φαγητά που έτρωγαν οι Βυζαντινοί και μαθαίνουν πώς ζωγραφίζονται οι βυζαντινές εικόνες. Ο Οδυσσέας, ο Θωμάς, η Ραλλού σε μια νέα, τρελή αστυνομική περιπέτεια!

" ...Ήμουν μόλις 19 ετών το 1950 και άρχισε να καλλιεργείται μέσα μου μια περιέργεια για τον εξόριστο ρωσικό κόσμο της διασποράς, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την πατρίδα του και ζούσε πια με την ανάμνησή της. Ήταν μια τραγική διασπορά... Το 1951 επισκέφθηκα τη ρωσική μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος και αυτή ήταν η σύναψη μιας πρώτης γνωριμίας με τον ρωσικό κόσμο... Στο βιβλίο αυτό περιγράφω πώς προχώρησε η γνωριμία μου με τη ρωσική διασπορά και με διαπρεπείς προσωπικότητές της που ζούσαν στο Παρίσι και σε άλλες χώρες. Βεβαίως στο κέντρο όλων αυτών των εμπειριώ...

Το κήρυγμα στην Εκκλησία δεν είναι μόνο εξήγηση των Γραφών και σχολιασμός τους. Δεν είναι μόνο διδασκαλία της χριστιανικής ζωής. Δεν είναι μόνο προτροπή για την τήρηση των εντολών του Θεού. Είναι και κάτι περισσότερο. Είναι το μέσον και ο τρόπος για να μείνει ζωντανός και εναργής ο προστακτικός λόγος του Χριστού: "γρηγορείτε", "αγρυπνείτε". Το κήρυγμα κρατάει τους πιστούς άγρυπνους μπροστά στον κίνδυνο. Γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μοιραστούν στα πολλά που εμφανίζονται κάθε μέρα μπροστά τους και να χάσουν τη μία και μοναδική μέριμνα: την αναμονή του Χριστού.

Ένας φυλακισμένος κλαίει... Οι σταγόνες από τα δάκρυά του κυλούν σαν ψιχάλες στα πρόσωπα δύο παιδιών - κι από κει στην ευαίσθητη καρδιά τους! Θα προσπαθήσουν να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας ζωής παραδομένης στην αδικία, την απελπισία και την εκμετάλλευση. Θα το καταφέρουν; Θα κατορθώσουν άραγε να σκουπίσουν τα μάτια του φυλακισμένου -και κάθε φυλακισμένου- που κλαίει;... Ένα παραμύθι-σταθμός από μια καταξιωμένη συγγραφέα. Μια ζωντανή διήγηση που γεννά στις παιδικές καρδιές την κοινωνική ευαισθησία και την ειλικρινή αλληλεγγύη!

Μια σειρά αφηγηματικών ιστοριών με κεντρικά πρόσωπα απλούς ορθόδοξους "οδοιπορούντες" κληρικούς, που με τη μαρτυρία τους φώτισαν και φωτίζουν το δρόμο προς την Εκκλησία. "Αυθεντικά στιγμιότυπα ανθρώπων, που ενσαρκώνουν τον ευαγγελικό λόγο σε δρόμους ποιμαντικής διακονίας".

Μια φορά κι έναν καιρό, η Μητέρα Εκκλησία είχε στην κηδεμονία της ένα χαϊδεμένο και καθόλου φιλοπερίεργο παιδί: την ανθρωπότητα της Δύσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της κηδεμονίας, ο πολιτισμός περιέπεσε σε τέλμα, η επιστήμη μαράζωσε. Κάθε λίγο και λιγάκι γίνονταν θρησκευτικοί πόλεμοι, καίγονταν μάγισσες στην πυρά από τους ιεροεξεταστές, κι η ανθρωπότητα της Δύσης στέναζε κάτω από την κτηνώδη υποδούλωσή της στο δόγμα, την προκατάληψη και την ανίερη συμμαχία κράτους-εκκλησίας. Κάθε έρευνα σταμάτησε, η γραμματεία της κλασικής αρχαιότητας παραδόθηκε στις φλόγες της πίστης κι ακόμ...

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού γράφτηκαν από έναν άνθρωπο που αγαπά πολύ την Εκκλησία του και την πατρίδα του, αλλά που αισθάνεται συν τω χρόνω όλο και περισσότερο πολίτης του κόσμου. Έναν άνθρωπο που προσπαθεί να είναι απέναντι στους "εκσυγχρονιστές" πατριώτης και απέναντι στους πιστούς παγκόσμιος. Μέσα στις οδυνηρές αυτές καμπές της ιστορίας η υποτιθέμενη από κάποιους ανωτερότητα του λαού μας μέλλει να αποδειχθή ως πρωτείο διακονίας, ως παραγωγή καρπών μετανοίας που θα υπηρετήσουν τα άλλα έθνη και τους άλλους πολιτισμούς. [...]