Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας όταν δεν θέλει πια μια γυναίκα, είτε επειδή απλώς βαρέθηκε είτε για κάποιον πιο "ιδιαίτερο" λόγο; Ο Μωπασσάν θέτει το ερώτημα σ’ ένα ιδιαίτερα χιουμοριστικό κείμενο - και, στη συνέχεια, ο καθένας απ’ τους ήρωες των διηγημάτων της συλλογής σκαρφίζεται τον δικό του τρόπο προκειμένου να χωρίσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ανάλογα βέβαια με τα κίνητρά του. Άλλος γιατί βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο που δεν είχε προβλέψει, άλλος γιατί είχε θεοποιήσει το αντικείμενο του πόθου του και τώρα υποφέρει, άλλος γιατί η κοινωνική του θέση δεν του επιτρέπει την επι...

Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ (1788-1860), στο κύριο έργο του "Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση" (από το οποίο και αντλούνται τα δύο κείμενα που συναπαρτίζουν την έκδοση: "Περί της κατάφασης της βούλησης για τη ζωή" και "Περί της μηδαμινότητας και της δεινοπάθειας της ζωής") απορρίπτει όλη την πρότερη φιλοσοφική παράδοση που έβλεπε τον κόσμο ως "κόσμο", δηλαδή ως ένα σύμπαν που χαρακτηρίζεται από τάξη και κάλλος, που οφείλει την ύπαρξη και τη σύστασή του σε μια έλλογη δημιουργική πράξη. Σύμφωνα με τη δική του διάγνωση, η βαθύτερη ουσία της πραγματικότητας είναι, αντίθετα, μια βούλη...

Η "Σονάτα του Κρόυτσερ", ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο του Λέοντα Τολστόι, ανήκει στην ύστερη φάση της λογοτεχνικής του πορείας, γραμμένο την εποχή που ο Ρώσος κλασικός έχει ξεπεράσει τη βαθιά κρίση που επηρέασε κάθε πτυχή της ζωής του, έχει αποκηρύξει την πρότερη δημιουργία του κι έχει επαναπροσδιορίσει τον συγγραφικό του ρόλο. Στη φιλοσοφική αυτή νουβέλα, ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στην ψυχογραφική ανάλυση, την κοινωνική κριτική και τη λογοτεχνική αφήγηση, φωτίζοντας τις πολύπλευρες διαστάσεις ενός φαινομενικά απλού εγκλήματος. Στο βαγόνι ενός τρένου, σ' ένα ιδανικό...

Πρόκειται για μια νουβέλα που όχι μόνο συγκαταλέγεται στα γνωστότερα έργα του πολυγραφότατου συγγραφέα, αλλά θεωρείται και ως το πλέον αριστοτεχνικό σύντομο αφήγημά του. Σε αυτήν ο Γκάλσγουορθυ -γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημα-ποταμό "Το χρονικό των Φόρσαϊτ" - αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας της μικρής φόρμας, η οποία άλλωστε αποτελεί κατ' αυτόν "το μαγικό όχημα για τη δημιουργία δραματικής ατμόσφαιρας". Το έργο αφηγείται μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στην αγγλική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα, ωστόσο οι αρχαιοελληνικές απηχήσεις του προσδίδουν διαχρονικότητ...

Ο Bernard Mandeville (1670-1733) αποδομεί στο γλαφυρό αυτό "μανιφέστο", που σκανδάλισε πολλούς όταν πρωτοδημοσιεύθηκε το 1723, όλες τις βολικές, ηθικοπλαστικές ιδέες περί του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος, προικισμένου με φυσική καλοσύνη και προορισμένου να αγαπά τον πλησίον του. Υποστηρίζει, αντίθετα, ότι "θεμέλιος λίθος της κοινωνίας είναι ό,τι θεωρείται γενικώς κακό" - αυτό κινητροδοτεί τους ανθρώπους, ορίζει τις κοινωνικές σχέσεις και αναπτύσσει την οικονομία. Γιατρός το επάγγελμα, ο Μάντεβιλ χρησιμοποιεί το λόγο ως νυστέρι. Η αυτοψία που επιχειρεί στο κοινωνικό σώμα κα...

Πρόκειται, πράγματι, για ένα απάνθισμα που καλύπτει όλο το φάσμα της μεξικανικής ποίησης του 20ού αιώνα, από τις απαρχές του και τις ορμητικές καλλιτεχνικές πρωτοπορίες της εποχής μέχρι και σημερινούς, εξίσου αξιόλογους δημιουργούς. Στους 120 ποιητές που συνθέτουν τον ανά χείρας τόμο περιλαμβάνονται ονόματα οικεία και αγαπητά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, όπως αυτό του νομπελίστα Οκτάβιο Πας ή εκείνα των Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο, Τομάς Σεγόβια και Ομέρο Αρίτζις (ο τελευταίος ελληνικής καταγωγής), αλλά και ποιητές λιγότερο γνωστοί -πλην όμως αξιοπρόσεκτοι- ή και άγνωστοι στα κα...

Για δέκα και πλέον χρόνια, ο ψυχίατρος και εισηγητής της "ιατρικής dasein-ανάλυσης" Medard Boss διοργάνωνε στο Zollikon της Ελβετίας σεμινάρια στα οποία ο φιλόσοφος Martin Heidegger ανέλυε σε ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές τα αφανή οντολογικά θεμέλια της επιστήμης τους. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο, η ερμηνεία των βασικών παραμέτρων της ανθρώπινης ύπαρξης και κατ' επέκταση η ίδια η ψυχοθεραπευτική πράξη τελούν σήμερα υπό το κράτος τής ολοκληρωτικά πλέον κυρίαρχης φυσικοεπιστημονικής αντίληψης. Το ειδοποιό στοιχείο της αντίληψης αυτής είναι η αυστηρή μέθοδος, η οποία δεν συνιστά...

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι βαδίζει για λίγο στα χνάρια του Νικολάι Γκόγκολ κι από τη σατιρική του πένα ξεπηδούν δύο νουβέλες αντάξιες της "Μύτης" και του "Ημερολόγιου ενός τρελού": ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού "Κροκόδειλος", με τις αλλεπάλληλες θεατρικές διασκευές, και ο λιγότερο γνωστός αλλά αριστουργηματικός "Μπομπόκ". Σε αυτές, η ψυχογράφηση των ηρώων επιχειρείται μέσα από μια φαιδρή οπτική, ο ρεαλισμός γίνεται γκροτέσκος, οι διάλογοι ηχούν σπαρταριστοί, τα ήθη κι οι νοοτροπίες δεν σκιαγραφούνται απλώς αλλά διακωμωδούνται, ενώ ο ντοστογιεφσκικός αντι-ήρωας αποκτά το σω...

Ο "Μαύρος μοναχός" κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μια νουβέλα-φαινόμενο στα παγκόσμια λογοτεχνικά χρονικά, καθώς έχει δεχθεί, από την εποχή της συγγραφής της μέχρι σήμερα, πλείστες προσεγγίσεις και άκρως αντιφατικές ερμηνείες. Και αυτό μόνο άξιο απορίας δεν είναι, αφού ο Αντόν Τσέχοφ πραγματεύεται ένα διαχρονικά φλέγον θέμα: την αδυναμία, ή ίσως την άρνηση του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την γκρίζα μετριότητα, με μια ύπαρξη μουντή. Ο συγγραφέας, σκιαγραφώντας έναν διχασμένο ήρωα, έναν Μότσαρτ που είναι συγχρόνως και Σαλιέρι, και πλάθοντας μια αμφιλεγόμενη, σκοτεινή...

Ο Άρτουρ Σνίτσλερ, από τους πρώτους συγγραφείς που χρησιμοποίησαν την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου, με τη "Δεσποινίδα Έλζε" φέρνει με επιτυχία σε πέρας ένα φιλόδοξο εγχείρημα: να μας δώσει μια νουβέλα που εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στο μυαλό της κεντρικής ηρωίδας. Με το διεισδυτικό του βλέμμα και με τον διάχυτο, ειλικρινή ερωτισμό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του, ανατέμνει τον γυναικείο ψυχισμό με μιαν ακρίβεια που ελάχιστοι άνδρες συγγραφείς κατάφεραν να πετύχουν και σκιαγραφεί, μέσα από μια πλοκή που κρατά λίγες μόνο ώρες, την πορεία μιας νεαρής γυναίκας προς τ...

Τα διηγήματα των "Τερπινοήσεων" άλλοτε απλώς "φλερτάρουν" με τη λογοτεχνία του φανταστικού και άλλοτε εντάσσονται στο cult αυτό είδος - το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσλαμβάνει κυρίως τη μορφή της επιστημονικής φαντασίας: της ουτοπίας ή, ενίοτε, και της δυστοπίας (η ερμηνεία, όπως συχνά συμβαίνει στα έργα τού Ουμπίδια, κορυφαίου πεζογράφου από τον Ισημερινό, εναπόκειται στον αναγνώστη). Πρόκειται για αφηγήματα που εκπλήσσουν με την ευφάνταστη πλοκή τους, καθώς μιλούν για εικονικές ψυχές, συσκευές που αναπαράγουν τις αναμνήσεις, έναν οίκο που κατασκευάζει αλήθειες,...

Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως αξιοπρόσεχτη πρώτη παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Ο νεαρός ποιητής έχει ένα εγγενές χάρισμα γητευτή νοημάτων, μεταφραστή συναισθημάτων, ενορχηστρωτή ιδεών - ο λόγος του είναι ολόφρεσκος και ώριμος. Εκπροσωπεί μια γενιά ασφαλώς ανασφαλή, οργισμένα αποστασιοποιημένη, αλλά και με άπειρες δυνατότητες, καινοφανείς δεξιότητες, γονιδιακή σοφία και οξυμμένο ένστικτο. Σ' αυτήν απευθύνεται, κατευθύνει όμως τη λυρική δυναμική των στίχων του και προς όλους τους ζωντανούς ανθρώπους. Γράφει καίριους στίχους κοινοποιώντας μας μυστικά ουσίας (αντί να τα γρ...

"Ο Θεός είναι πνεύμα και, ως πνεύμα, είναι για το πνεύμα [...] Η εξύψωση συνεπώς του νοούντος πνεύματος σ’ αυτό που αποτελεί το ίδιο το ύψιστο νόημα, δηλαδή στον Θεό, είναι αυτό που θέλουμε εδώ να εξετάσουμε [...] Η εν λόγω εξύψωση, περαιτέρω, έχει το θεμέλιό της στην ίδια τη φύση του πνεύματός μας, είναι αναγκαία γι’ αυτό". Στις παραδόσεις για τις αποδείξεις περί της ύπαρξης του Θεού, ο Χέγκελ παρουσιάζει όντως τις αποδείξεις αυτές ως την εξύψωση του ανθρώπινου πνεύματος στον Θεό. Η εξέτασή τους δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ιστορική, αλλά συνιστά αυστηρά συστηματική κ...

Στο δοκίμιο αυτό, ο Φρόυντ καταπιάνεται με τη γένεση και τη λειτουργία της θρησκείας, ενώ αποκαλύπτει ως καταγωγικά κίνητρα της θρησκείας τη νοσταλγία για τον πατέρα και την ανημποριά του παιδιού αλλά και του ενήλικα απέναντι στη φύση και στη ζωή. Αναγνωρίζει την ιστορική αλήθεια που διασώζουν οι θρησκευτικές αναπαραστάσεις και την καθοριστική συμβολή τους στη διατήρηση των ανθρώπινων κοινωνιών, καταδεικνύει όμως την αυταπάτη που συνιστούν, καθώς αποτελούν "εκπληρώσεις των παλαιότερων, των ισχυρότερων, των πιο επιτακτικών επιθυμιών της ανθρωπότητας". Προχωρεί σε μια αναλυτι...

Οι "Αφορισμοί" εκδόθηκαν το 1904, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, και αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σκέψη, το πνεύμα και την αντίληψη ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900). Λεκτικά πυροτεχνήματα για τη ζωή και την τέχνη, τις γυναίκες και τον έρωτα, την ηθική και την αμαρτία, την ηδονή και τον πόνο, ανατρεπτικές παραδοξολογίες που αποδομούν όλα τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι αφορισμοί του "καταραμένου" από την κοινωνία της εποχής του Ιρλανδού δεν έχουν χάσει τίποτε από τον προκλητικό και ενίοτε σκανδαλώδη χαρακτήρα τους.

Οι "Σκέψεις" συγκροτούν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του ανατρεπτικού ευθυμογράφου με το βιτριολικό χιούμορ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι "όλη του τη ζωή αγωνιζόταν ενάντια στα ταμπού, όποια κι αν ήταν αυτά" και του οποίου το έργο "δεν σβήνεται ούτε με σφαίρες". Οι "Σκέψεις χωρισμένες" θεματικά και εμπλουτισμένες με σκίτσα, είναι ένα βιβλίο-καθρέφτης τού... χειρότερου εαυτού μας. Ο Βολίνσκι μάς δείχνει όλες τις όψεις: τον εθνικιστή, τον ξενόφοβο, τον ρατσιστή, τον σεξομανή, τον μαζοχιστή, τον αριστεριστή, τον φασίστα, τον ηλίθιο, τον κακό και τον μαλάκα. Εξωθεί την π...

Στη μελέτη του αυτή, ο Ρώσος υπαρξιστής στοχαστής Σεστόφ, αναγνωρίζοντας το μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο του "βάρδου της απελπισίας", όπως αποκαλεί τον Τσέχοφ, και απορρίπτοντας την ερμηνευτική αρχή "η τέχνη για την τέχνη", επιχειρεί να αναδείξει το βαθύτερο νόημα της δημιουργίας του συγγραφέα κατά την πορεία του από τα πρώτα του έργα έως τα τελευταία. Διαπιστώνει δε μια μεγάλη αλλαγή που συντελείται μεταξύ των έργων Η στέπα και Ιβάνοφ, η οποία,κατ’ αυτόν, είναι προϊόν μιας βαθιάς εσωτερικής ρήξης που υπέστη ο συγγραφέας και που καθόρισε την μετέπειτα δημιουργία του. Οι ήρ...

Ο Herault de Sechelles (1759-1794) είναι ο Αλκιβιάδης της Γαλλικής Επανάστασης. Ευγενικής καταγωγής, εξαιρετικής ευφυΐας και ομορφιάς, ξεκίνησε νεότατος τη δημόσια καριέρα του ως προστατευόμενος της Μαρίας Αντουανέττας και ως πολλά υποσχόμενος συγγραφέας. Φιλόδοξος, καυστικός, όσο και άνθρωπος των απολαύσεων, αποκήρυξε έγκαιρα την τάξη του, συμμετείχε στην κατάληψη της Βαστίλλης, έλαβε ενεργό μέρος στην Τρομοκρατία, αλλά συνδέθηκε με τον Δαντόν - και κατέληξε μαζί του στην γκιλοτίνα κατ’ εντολή του Ροβεσπιέρου. Η "Θεωρία της φιλοδοξίας" γράφτηκε μέσα σε λίγες μέρες το 1788,...

Ο στωικός Επίκτητος (50-130 μ.Χ.) είναι απευθείας απόγονος του Σωκράτη, προπάτορας βασικών αρχών της ψυχοθεραπείας και "προμηθευτής" ιδεών του μοναστικού χριστιανισμού. Το "Εγχειρίδιό" του διδάσκει τη φιλοσοφία ως τρόπο καθημερινής επιβίωσης και την αρετή ως πρακτικό μέσο ευτυχίας. Είναι η διδαχή ενός ανθρώπου που γεννήθηκε δούλος αλλά παρέμεινε ελεύθερος, στερήθηκε τα πάντα αλλά παρέμεινε ευτυχής. Δεν κηρύσσει την επανάσταση. Η ίδια η ζωή του είναι επαναστατική: αναποδογυρίζει, καταφρονετικά, όλο το σύστημα αξιών και κινήτρων μας, περιγελά ό,τι μας είναι πιο αγαπητό, ή πιο...

Ο καταξιωμένος Έλληνας φωτογράφος συνεχίζει με τα κείμενα του τόμου αυτού το στοχασμό του πάνω στην τέχνη της Φωτογραφίας -τις ιδιαιτερότητες, τη μαγεία αλλά και τις σκοτεινές πτυχές της-, ένα στοχασμό που είχε ξεκινήσει να δημοσιοποιεί 12 χρόνια νωρίτερα με την έκδοση του βιβλίου του "Σημειώσεις ενός Έλληνα φωτογράφου για τη Φωτογραφία" (2002). Από την Ελλάδα του 2014 πλέον, απευθύνει επιστολή στον Alfred Stieglitz, εκφράζει τις αντιρρήσεις του στη Susan Sontag, συνδιαλέγεται με τον Roland Barthes και τον Henri Cartier-Bresson... αλλά και νεαρούς σπουδαστές φωτογραφίας...