Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διατί, λοιπόν, ηττήθη ο ποιητής; Διατί παρεδόθη εις την διάκρισιν της εποχής; Ας μη του ζητάμε περισσότερα από ό,τι ημπορεί να δώση. Διότι και όταν ποζάρη ως ήρως, σπανίως είναι πολεμιστής. Τα όπλα της εποχής ήσαν ακαταμάχητα: η χίμαιρα και η δεσιδαιμονία. Και η μόδα είναι η αδυναμία του ποιητού.... Μόνος έσυρε την αυλαίαν καλύπτων τους ορίζοντας που εστάθησαν των υψηλών συλλήψεων αι πηγαί. Και έγινε το ανθρώπινον γεγονός, το πολύ ανθρώπινον, μοναδική μέριμνα του στίχου. Η ιστορία, εις το εξής, είναι γνωστή. Κατά τα λεγόμενα του μακαρίτη Κώστα Ρικάκη, φίλου και συμφοιτητή...

Στο μικρό αυτό βιβλίο δημοσιεύονται τα τέσσερα κείμενα που διαβάστηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Διονύση Κ. Μαγκλιβέρα "Το τέλος και η αρχή" (Οκτώβριος 2013). Μέσα από έναν γόνιμο διάλογο με το βιβλίο, οι τέσσερις επιφανείς ομιλητές επεκτάθηκαν σε ευρύτερες θεματικές και μίλησαν γενικότερα για την εποχή μας. Στα παραπάνω κριτικά δοκίμια προστέθηκε, με την άδεια του συγγραφέα της, και μία σχετική επιστολή του ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού προς τον Δ.Κ. Μαγκλιβέρα.

Το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2010 στη Σταδίου, ο Ιωάννης Αναγνώστου, υπάλληλος τραπέζης, γλυτώνει τη ζωή του και χάνει τα λογικά του. Έχοντας περάσει μια περιπέτεια σοβαρή με την ψυχική του υγεία, που τον έφερε να συνομιλεί με έναν από τους πιο γνωστούς ψυχίατρους πριν χρόνια, τα πάντα συγχέονται, τα πάντα μπλέκονται, τα πάντα στρεβλώνονται, σε μια ψυχή που πονά, σε ένα κορμί που σέρνεται, σε ένα μυαλό που αδυνατεί να συλλάβει την πραγματικότητα. Διαλέγεται, σε μια πορεία από την Κοραή μέχρι την Βουλή, που εφιαλτικά επαναλαμβάνεται, με συντρόφους τους τρεις ήρωες και τον γ...

"Η εικόνα" και "Το σημειωματάρι του Γεροκαλαμένιου" είναι δυο πεζογραφήματα, κοινό στοιχείο των οποίων είναι ο Γεροκαλαμένιος, που στο πρώτο εμφανίζεται ως συμπρωταγωνιστής και στο δεύτερο ως καταγραφέας των αξιομνημόνευτων γεγονότων της περιόδου 1821- 1881. Δεν είναι μόνο οι Έλληνες κι οι Αρβανίτες, που στο πρώτο πεζογράφημα συγκινημένοι ομολογούν ότι είναι αδέρφια που κρατιούνται "από τους παλιούς Ηπειρώτες", είναι κι ο συγκλονιστικός Ζώης ο Αζώηρος ο οποίος, αφού μεγαλοπιάστηκε στα νιάτα του, επέλεξε στα στερνά του να βγάζει το ψωμί του "με τον ίδρο του και με την τιμιότ...

Το έργο του Απόστολου Εξάρχου, "Η δυστυχισμένη", εκτός από συγκλονιστικό, είναι για πολλούς λόγους ένα σημαντικό έργο. Τους λόγους αυτούς αξίζει να τους ανακαλύψει μόνος του ο αναγνώστης και κοντά σε αυτούς να προσθέσει κι εκείνους του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που πριν πολλές δεκαετίες εκτίμησε αυτό που εμείς σήμερα, με δυσκολία μάλλον, υποπτευόμαστε. «Είμαι κατενθουσιασμένος, έγραφε τότε ο Ξενόπουλος. Να ένας συγγραφεύς άξιος του ονόματος! Σήμερα λίγοι γράφουν σαν αυτόν. Η γλώσσα του είναι γλυκιά κι αρμονική, πράγμα δύσκολο για τόσο αγνή ρωμαίικη πεζογραφία· [...]. Η ηπειρώτι...

Κάτω από τον τίτλο "Δύσκολη αδελφοσύνη", ο οποίος παραπέμπει άμεσα στο Difficile liberte του Emmanuel Levinas, συστεγάζονται τρία κείμενα για την "Αδερφή μου" του Σταύρου Ζουμπουλάκη. Το πρώτο βιβλίο που εκδίδει το περιοδικό "Φρέαρ" δεν είναι ένα λογοτεχνικό έργο, αλλά μια πολυεπίπεδη κριτική - και η κίνηση αυτή από μόνη της έχει ειδική συμβολική αξία.

H παρούσα μελέτη ξεκίνησε με την πρόθεση να συνδυασθεί η θεωρία με την πράξη της διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων και να καταδειχθεί ο ρόλος και των δύο. H πράξη της διδασκαλίας αποβαίνει μια γόνιμη δημιουργική διαδικασία, όταν από τη μια πλευρά στηρίζεται στη θεωρία αλλά από την άλλη δεν εμφανίζεται δέσμια προς αυτήν. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται η τυποποιημένη διδασκαλία, που ναρκώνει την όλη εκπαιδευτική διαδικασία και τους παράγοντες που τη συνιστούν, εκπαιδευτικό και μαθητές. Η πνοή του κάθε δασκάλου, μέσα από την προσωπική του θεωρία, δίνει στη διδασκαλία το δημ...

Τα κείμενα προσπαθούν να μην αντιμετωπίζουν ρομαντικά την πραγματικότητα. Δεν επιχειρούν να μυθοποιήσουν το παρελθόν των αστικών οικισμών, να πουν ότι αυτό ήταν καλύτερο από το σημερινό παρόν -οι επιθετικοί προσδιορισμοί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σχετικοί! Αυτό, όμως, που συνέβη στην Ελλάδα δεν συνέβη σε καμία άλλη χώρα, τουλάχιστον της Ευρώπης: η σαρωτική αλλαγή των όρων διαβίωσης στις πόλεις και κωμοπόλεις της χώρας. Μέσα σε μια εικοσαετία το αστικό περιβάλλον άλλαξε καταλυτικά. Και δεν εννοώ μόνον μορφολογικά, δηλαδή από άποψη κάλλους. Αυτό είναι το λιγότερο. Άλλ...

Ο ποιητής το έχει αποφασίσει να παραμείνει έγκλειστος με τους προσφιλείς του νεκρούς, να παραμείνει κλεισμένος στον οίκο της ποίησης, να αφουγκράζεται, να καταγράφει, να μνημονεύει, να υπάρχει μέσα από την θλίψη και το πένθος, τα σήμαντρα των προγόνων του δεν τον τρομάζουν, δεν μετανιώνει γι’ αυτό, δεν μεταπείθεται. Θυσιάζει τον εαυτό του, τρέφει την ποίησή του με το σώμα του το ίδιο, αμετακίνητος στην μεγάλη θυσία της ποίησης. Εκεί νιώθει ασφαλής. Γιατί τους αφοσιωμένους της η ποίηση δεν τους προδίδει ποτέ. Κι αυτό το αποδεικνύει το ποίημα με την ίδια του την σάρκα. Υπάρχε...

Ποιητική σύνθεση σε έξι μέρη που κοσμείται με σχέδια του Γιάννη Δ. Στεφανάκι. Αυθεντικός λυρισμός, μεταφυσικό βάθος, αληθινή ποίηση

Το βιβλίο αυτό δεν δίνει μια βιογραφία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εστιάζει σε μια ιδιαίτερη διάστασή του, καίρια αλλά αγνοημένη από πολλούς. Εστιάζει στο οικουμενικό όραμά του, στην πολιτική θεολογία του για την πανανθρώπινη απελευθέρωση. Εξίσου συχνά αγνοείται ότι όσα έκανε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τα έκανε εξαιτίας της χριστιανικής του πίστης, και όχι πλάι στην πίστη του ή παρά την πίστη του. Αυτή η πίστη ο ίδιος ζητούσε να είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας στην ανθρώπινη ιστορία· σαν ένας θερμοστάτης, ο οποίος δεν αποτυπώνει παθητικά το γίγνεσθαι (όπως κάνουν τα θερμόμετρα...

"Η ψυχή μας είναι το όνομά μας" - αυτή ήταν η κατακλείδα επιστολής που έστειλαν το 1992 κάποιοι διαπρεπείς συμπολίτες μας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πέρασαν περίπου είκοσι πέντε χρόνια από τότε κι οι παραλήπτες αυτής της επιστολής, χάρη στην αναξιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμη δεν έμαθαν ποιο είναι το όνομά μας. Με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών έμαθαν, τουλάχιστον, ποια είναι η ψυχή μας. Κι εμείς στο κατόπιν τους μάθαμε ότι αυτή δεν είναι ολότελα χαλασμένη. Γι' αυτό κι αναζητούμε τον κοινό μας τ[ρ]όπο. Για να σπουδάσουμε εξ αρχής τον νέο...

Η ένταση της συζήτησης για τις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους παραμένει διαρκώς αμείωτη στον ελλαδικό δημόσιο λόγο, καθώς συνιστά ζήτημα πρόσφορο για πολέμους αξιών. Το Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής (ΙΝΣΠΟΛ - conservatives.gr) παρουσιάζει την μελέτη "Απελευθέρωση της Εκκλησίας από το Κράτος: οι σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους και η μελλοντική μετεξέλιξή τους", η οποία βασίζεται στην έρευνά του για τις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, για τα προβλήματα που ανακύπτουν και την κριτική που ασκείται, καθώς και για τις δυνατότητες μελλοντικής μετεξέλιξης της...

Ο 20ός αιώνας μέσα από τις ζωές ανθρώπων που άλλοτε σπαταλήθηκαν κι άλλοτε χαρίστηκαν, χωρίς ποτέ να γίνουν πρωτοσέλιδο. Άνθρωποι που κατόρθωσαν να μην απολέσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν: την ανθρωπιά τους. Γι΄ αυτό, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες οι ήρωες δεν μένουν αδικαίωτοι αλλά αξιώνονται να συναντήσουν την αλήθεια που τους καθόρισε.

Τις τελευταίες μέρες εκείνου του Νοέμβρη είχε βάλει υποψηφιότητα για τον Αϊ-Γιάννη ο παππούς μου. Με φωνάζει το λοιπόν σπίτι και μου λέει: "Να ξεύρεις Σταμάτη, τούτη η Κυριακή είναι του Χριστού, η άλλη της Παναγιάς και η τρίτη είναι δική μου". Δεν έδωσα σημασία, πλησίαζαν βλέπεις και τα Χριστούγεννα, οπότε φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιο θρησκευτικό παραλήρημα. Όπως λέει άλλωστε και ο σοφός -ιδέα δεν έχω ποιος-, όταν εσύ μιλάς στο Θεό είναι προσευχή, όταν εκείνος όμως σου μιλάει είναι σχιζοφρένεια.

Finis Graeciae ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε ο Χρήστος Γιανναράς το 1986, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν στην χώρα μας μεσουρανούσε η made in Greece εκδοχή του σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής. Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία. Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων. Και πορ...