Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα και τα άλλα ζώα ή τα διάφορα ανθρώπινα απολιθώματα που έχουν ανακαλυφθεί; Υπάρχει τρόπος να το βρούμε; Η θέση του ανθρώπου στην εξέλιξη υποστηρίζει ότι υπάρχει και ότι το πρώτο βήμα είναι να παρατηρήσουμε καλύτερα τα δικά μας μοναδικά χαρακτηριστικά Το βιβλία αυτό αρχίζει από τα υπάρχοντα ζώα και δείχνει γιατί οι χιμπαντζήδες και οι γορίλλες θεωρούνται οι πιο κοντινοί ζώντες συγγενείς μας. Τα επόμενα κεφάλαια καταπιάνονται με τα ευρήματα ανθρώπινων απολιθωμάτων προκειμένου να εξετάσουν ποια ήταν τα πρώτα ανθρώπινα όντα, πότε χρησ...

Σκεφτείτε να βρεθούν κάποτε όλα τα πρώην ζευγάρια της γης στον Παράδεισο. Να θυμηθούν τα σταυροδρόμια τους, που τα έχασαν στην ομίχλη και να πουν ο ένας στον άλλον: "Δεν φταίω εγώ. Φταίνε οι κοινωνίες των ανθρώπων που μας γέμισαν βιώματα και μείναμε παγιδευμένοι μέσα σ' αυτά. Το βραχυκύκλωμα πάντως λειτούργησε και η συσκότιση ήρθε..." Ο Παράδεισος αντέχει τη γυμνή αλήθεια. Τα γήινα όμως προτιμούν το λουστράρισμα των δημόσιων σχέσεων. Δύο αντιφάσεις κι εμείς ανάμεσα, που πρέπει πάντοτε να φταίμε ή να προσπαθούμε...

Με "Τα Μεγάλα Ελαφηβόλια", γίνεται η προσέγγιση μιας πτυχής της πολιτιστικής κληρονομιάς των αρχαίων προγόνων μας, σε έναν χώρο της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας. Μια πτυχή άγνωστη μέχρι πρότινος στο αναγνωστικό κοινό και ελάχιστα γνωστή σε έναν κύκλο ειδικών. Οι προ δύο δεκαετίες, ανασκαφές στο χώρο αυτόν από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιστούτο, σε παρθένο έδαφος, έφεραν στο φως το μοναδικό και αρχαιότερο στον ελλαδικό χώρο Ιερό της Μυκηναϊκής εποχής της Αρτέμιδος και τους οκτώ, επάνω σ' αυτό ναούς της Αρτέμιδος και του Απόλλωνα με επιστέγασμα το ναό της Ελαφηβόλου Αρτέμιδο...

Η προσέγγιση σε έννοιες και συμβολισμούς των 24 γραμμάτων του ελληνικού αλφαβήτου, είναι καρπός επίπονης αναζήτησης και γόνιμης πνευματικής μελέτης, που δεν κατορθώνεται εύκολα, εάν λείπει το μεράκι και η συνεχής προσπάθεια του ερευνητή. Αυτό ακριβώς κάνει στο ανά χείρας έργο και η γνωστή συγγραφέας κ. Τζίνα Αργυριάδη-Σταθοπούλου. Ανιχνεύει με σαφήνεια και γλαφυρότητα τα σύμβολα των γραμμάτων του ελληνικού αλφαβήτου μέσα από τη συγκριτική έρευνα, ιχνηλατεί προσεκτικά τις διάφορες συμβολικές έννοιες και ερμηνείες και παρουσιάζει δυναμικά και υπεύθυνα νότες, ρυθμούς και κατασ...

Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουν οι ρόλοι. Γινόμαστε παλαίμαχοι. Ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και η ώρα της απόδοσης του λογαριασμού πλησιάζει... Έτσι όπως φυτεύεις ένα δέντρο, πιάνει η ρίζα στο χώμα και κείνο βγαίνει στον αέρα και στο φως. Το παρακολουθείς, το ποτίζεις, στέκεσαι ξάγρυπνος στο μεγάλωμά του και παρακαλάς να είσαι πάντοτε πλάι του γερός και να το φροντίζεις. Μα στο βάθος ξέρεις.... Μια μέρα, το δέντρο σου πρέπει να σταθεί όρθιο, δίχως εσένα στο πλάι του....

Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την ζωγραφική του Ζαχαρία, αυτά τα "χρωματικά του σύμβολα" δεν πρέπει να σταθούμε μόνο στην τέχνη του. Γιατί το έργο του δεν είναι μόνο ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα: είναι κάτι πολύ περισσότερο, έχει ένα βαθύτερο μήνυμα -καθώς αποτελεί μια προσπάθεια διείσδυσης στα προβλήματα του δράματος του σύγχρονου κόσμου. Είναι ένας στοχασμός πρώτα απ' όλα στη σημερινή τραγική προεία του ανθρώπου και στα αδιέξοδά του. Και σ' αυτά ο καλλιτέχνης προσπαθεί και ρίχνει το φως των "χρωματικών του συμβόλων".

"Πολλές φορές στα όνειρά της ερχόταν και ζωντάνευε η μορφή του πατέρα της. Μπερδευόταν και γινόταν ένα με κείνη του Στράτου. Το ίδιο πρόσωπο έπαιρνε δύο μορφές, κι όμως ήταν ένα και το αυτό. Ο πατέρας και ο Στράτος, ο Στράτος και ο πατέρας. Γι' αυτήν ήταν το ίδιο. Η φαντασία της φτερούγιζε, απομακρύνονταν και την κατάπινε το σύμπαν. Μετά επέστρεφε μέσα από τα ίδια σύννεφα και τινάζοντας τρελά τα φτερά της ξαναγύριζε. Φώλιαζε μέσα στα όνειρα και μέσα από το λευκό της πουπουλένιο μαξιλάρι εξατμίζονταν από τις στοές του μυαλού. Και να πάλι ο Στράτος, ίσως και ο πατέρας. Να τη...

Από τις πρώτες της δειλές ματιές στον καθρέφτη, θυμόταν την παρουσία του. Πάντα δίπλα της, έτοιμος να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο, πρόθυμος ν' απαντήσει στις απορίες της, να καθησυχάσει τις νεανικές της ανησυχίες. "Καταλάβαινα πως με είχες δέσει μ' ένα μεγάλο νήμα ώστε να μπορείς να ελέγχεις κάθε μου βήμα. Το είχες περίτεχνα τυλιγμένο γύρω μου. Μαργαρίτα είμαι εδώ. Δε με γνώρισες; Σ' άκουσα να λες. Είχα ελπίσει πως κάποτε θα βαριόσουν να σέρνεις μαζί σου αυτό το νήμα και πως θα σε αποστόμωνα με τις επιτυχίες μου. Μόνο ένα δεν υπολόγιζα κι όταν έμαθα αυτό, παρακαλούσα ν...

Το βιβλίο "Οι δεινόσαυροι" έχει σκοπό να αναζητήσει τις σχέσεις που έχουν τα προϊστορικά αυτά τέρατα με άλλα είδη ζώων που είτε εξακολουθούν να υπάρχουν είτε όχι, και παραθέτει μαι μοναδική σειρά από πολύχρωμες εικόνες των πιο γνωστών δεινοσαύρων.

Η "Ανθρωποπαρατήρηση" είναι ένας νέος διαφορετικός τρόπος να βλέπεις τους συνανθρώπους σου. Βασισμένος σε αναρίθμητες παρατηρήσεις που συνέλεξε κατά τις επισκέψεις του σε δεκαπέντε χώρες, ο διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντέσμοντ Μόρρις καταγράφει με σαφήνεια και λεπτομέρεια τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι -ακόμα και στην τόσο ορθολογική σύγχρονη κοινωνία- πληροφορούν τους άλλους για τις στάσεις, τις επιθυμίες και τα πιο κρυφά τους συναισθήματα πιο αποκαλυπτικά μέσω των ασυνείδητων σωματικών τους κινήσεων παρά μέσω της γλώσσας. Ο συγγραφέας, με τη βοήθει...

Το βιβλίο εξιστορεί ένα μύθο, που σαν απρόσμενος επισκέπτης, έρχεται να σιγουρέψει τα παλιά και να μεθύσει και τα μελλούμενα. Όπως όλοι οι μύθοι. Σαν προσευχή. Σαν χάρη. Και κάθε μέρα με ρωτά. Μούπαν για δυο παράλληλες γραμμές.

Η έρευνα για τη Μινωική Θρησκεία στηρίχθηκε μέχρι τώρα στα αρχαιολογικά ευρήματα. Ανάμεσά τους δεν περιλαμβάνονται κείμενα αφού οι Μινωίτες, μολονότι έγραφαν, άφησαν μόνο μερικές εγχάρακτες λέξεις μαγικής προστασίας. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει το βιβλίο Μινωική Θρησκεία: Η Μυστική Διάσταση. Μπορεί να μη γνωρίζουμε τι ακριβώς πίστευαν οι Μινωίτες. Μπορούμε όμως να γνωρίζυμε πώς αισθάνονταν την αλήθεια για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι η Μυστική Διάσταση που συνυφαίνεται με τη διαίσθηση έχει μελετηθεί επισταμένως στις διάφορες εκφράσεις της. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι...

Η επικρατούσα άποψη είναι ότι για να μπορέσει κανείς να σκεφτεί το Κακό, θα πρέπει προηγούμενα να έχει πάψει να πιστεύει στη ρομαντική, αλλά ανέφικτη ιδέα της αγάπης προς τον πλησίον του. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη: η σκέψη, αν θέλει κανείς να κατανοήσει το αίνιγμα του μίσους και της βαρβαρότητας, πρέπει ακριβώς να διεισδύσει μέσα σ' αυτό το θεμελιακό δεσμό με το συνάνθρωπο που περιγράφουμε με την πολυχρησιμοποιημένη λέξη αγάπη. Χρησιμοποιώντας ένα στυλ, απαλλαγμένο από στόμφο και δυσνόητες διατυπώσεις, και εμπνεόμενος συνεχώς από το έργο του Εμανυέλ Λεβινάς, ο Αλαίν...

Η ιστορία μας βασίζεται σε ένα απλό μύθο. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι κοινός όπως άλλωστε κοινή είναι και η μοίρα όλων των ανθρώπων κι ας αγωνιζόμαστε συνεχώς να αποδείξουμε το αντίθετο. Το γράψιμο, μου ελευθερώνει τη σκέψη και με φτάνει πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο στο σκοπό μου. Όταν κανείς νιώσει ότι μπόρεσε να κατακτήσει κάτι, αισθάνεται δυνατός και γεμάτος. Πόσο μάλλον όταν αυτό το "κάτι" βρίσκεται μέσα του και απλά το ανακαλύπτει, διαβάζοντας το δικό του παραμύθι. Γιατί είναι αλήθεια πως όσο κι αν μεγαλώσει ο άνθρωπος τα παραμύθια παραμένουν μαγικά...