Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο του Freyer, έργο της ωριμότητάς του και απόσταγμα μακράς περισυλλογής πάνω στη φύση της κοινωνίας γενικά και της νεώτερης ευρωπαϊκής κοινωνίας ειδικότερα, έχει λιγότερο ιστορικό και περισσότερο κοινωνιολογικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα. Ξεκινά από τη θεμελιώδη διαπίστωση ότι η ραγδαία άνοδος της βιομηχανίας και της τεχνικής κατά τον 19ο και τον 20ό αι. αποτελεί μια τομή στην παγκόσμια ιστορία, ενοποιώντας για πρώτη φορά ουσιαστικά τον πλανήτη και θέτοντας έτσι πιεστικά το ερώτημα για το κοινό πεπρωμένο του. Ο Freyer αναζητά τα έσχατα θεμέλια του βιομηχανικού πολιτισ...

"Τα μυθιστορήματά της χαρακτηρίζονται από δύναμη οραματισμού και ποιητική υφή". Ετυμηγορία της Σουηδικής Ακαδημίας. "Η μουσική τζαζ αρχικά δεν απευθυνόταν σε κανέναν άλλο, παρά μόνο στους μουσικούς της. Πάντοτε ήταν καθαρό ποιες ήταν οι οδυνηρές πηγές της. Κι όμως κατορθώνει αυτό που υποτίθεται ότι είναι σύμφυτο με την τέχνη - κάνει πιθανό ένα άλλο πράγμα. Αυτό ακριβώς θέλω να είναι και η δουλειά μου - κάτι προσωπικό για δημόσια κατανάλωση." Τόνι Μόρισον "Το έργο της δεν έχει να κάνει με ιδέες και χαρακτήρες, αλλά, όπως στον Γουίτμαν ή τον Μπέλοου, με μια φωνή κα...

Αγαπητέ προϊστάμενε, Συνέχεια ακούω ότι μ' έπιασε η αστυνομία θ' αργήσουν όμως να με κανονίσουν. Γελάω όταν καμώνονται τόσο πολύ τους έξυπνους και λένε ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο. [...] Τα 'χω βάλει µε τις πόρνες και δε θα σταματήσω να τις σφάζω μέχρι να µε τσακώσουν. Σπουδαία δουλειά η τελευταία. Η κυρία δεν πρόλαβε καν να τσιρίξει. Άντε να µε πιάσουν τώρα. Η δουλειά µου µ' αρέσει και θέλω να ξαναρχίσω. Σύντομα θ' ακούσετε για µένα και τα παράξενα παιχνιδάκια μου. [...] Το μαχαίρι μου είναι τόσο καλό και κοφτερό που θέλω να ξαναπιάσω αμέσως δουλειά αν βρω ευκαιρία....

Μπορούμε, άραγε, να αποδώσουμε με λέξεις αυτό που αγγίζει την ευαισθησία μας, αυτό που σχετίζεται με το συναίσθημα, αυτό που προκαλεί τον ενθουσιασμό ή την αποδοκιμασία μας, αυτό που μας συγκινεί ή μας αφήνει αδιάφορους; Ερώτημα που φέρνει στο νου και άλλα ερωτήματα: σε ποια ανάγκη ή σε ποιες απαιτήσεις ανταποκρίνεται αυτή η επιθυμία να μεταγράψουμε σε έννοιες αυτό που ανήκει στις τάξεις της διαίσθησης, του φαντασιακού ή της φαντασίωσης; Πρέπει, άραγε, να αποδεχτούμε την ύπαρξη μιας λεκτικής παρόρμησης, η οποία μας ωθεί, κατά κάποιον τρόπο, να εκφράσουμε λεκτικά αυτό που νι...

Τις νύχτες που σε μνημονεύω -μισοφέγγαρη- με ξενυχτά η ξεθωριασμένη σου αγάπη. Με μαύρο ούζο προς το χάραμα της μέρας νυχτώνω μέσα στην κατάλευκη ψυχή σου.

Γι' αυτό λέω τον πόνο μου στις πέτρες - αν και μένουν βουβές στην απελπισία μου, είναι καλύτερες απ' τους Τριβούνους γιατί δεν με διακόπτουν. Όταν κλαίω, μουσκεύουν από τα δάκρυά μου και νομίζω ότι κλαίνε μαζί μου. Αν φορούσαν λευκούς κι επίσημους χιτώνες, δεν θα 'βρισκε η Ρώμη καλύτερους Τριβούνους. Η πέτρα είναι μαλακή σαν το κερί, ενώ οι Τριβούνοι πιο σκληροί από πέτρα. Η πέτρα δεν έχει γλώσσα και δεν πληγώνει, ενώ οι Τριβούνοι ανακοινώνουν με τη γλώσσα τους το θάνατο.

Τι καινούργιο φέρνει ένα βιβλίο για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους πρόσφυγες; Παρουσιάζει τα διλήμματα των χριστιανών μπρος στην κρίση της Αυτοκρατορίας και στις ανερχόμενες εθνικές ιδεολογίες, την ίδια τη διαδικασία της Kαταστροφής ιδωμένη μέσα από τις μεγάλες πληθυσμιακές συσσωρεύσεις ετερογενών -εθνικά και θρησκευτικά- πληθυσμών στις μεσογειακές ακτές της Ανατολίας μετά την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας και τη διαδικασία συγκρότησης τουρκικού κράτους, την εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή της άφιξής τους, την παράξενη μοίρα των μουσουλμάνων π...

Το άλλοτε αύριο του χτες (σ. 39) Κουρασμένη από παμπάλαιες αναμονές από τη λύπη έως θανάτου λυπημένη κατάκοπη από πάθος από δήθεν χαρές σας επιστρέφω το άλλοτε αύριο του χτες Διότι αλλού το κλάμα αλλού τα λόγια Έτσι όπως διακλαδώνεται το τέλος της ζωής στο ίδιο της το τέλος γίνεται ο ήχος μακρινός των πράξεων και των περαστικών τα λόγια ίσκιος

"... Υπάρχει μεσ' σ' αυτό το έργο ένα κεφάλαιο "η σοφίτα με τα μήλα" που ασυζήτητα ειν' απ' τις ωραιότερες κι ουσιαστικότερες σελίδες που γραφτήκανε ποτέ, για την αποκαλυπτική δύναμη της αληθινής σιωπής και της δίχως αξιώσεις μοναξιάς μιας ανθρώπινης ψυχής, απάνω στο Μυστικό της Ερωτικής Αιωνιότητας. Όπως το γεγονός αυτό καθ' εαυτό, οι σελίδες τούτες μπορούν να διαβαστούν και να ξαναδιαβαστούν -ως ένα από τα γνησιότερα ποιήματα- δίχως να κουράσουν ποτέ..." Άγγελος Σικελιανός

Δεκαέξι διηγήματα που ο ίδιος ο συγγραφέας στην προμετωπίδα του βιβλίου τα ονομάζει "ιστορίες ελεγχόμενου πάθους σαν παραμύθια". Κι αυτό το "σαν παραμύθια" είναι που δίνει το στίγμα του βιβλίου. Τόσο σαν μορφή γραφής όσο και σαν αντίληψη της πραγματικότητας. Παραμύθι ίσον ουτοπία. Και το "άλλο μισό" είναι ακριβώς, η κατά τον συγγραφέα, ουτοπία της ολοκλήρωσης. Το άλλο μισό του ονείρου που ποτέ δεν πραγματοποιείται. Οι ήρωες του Νίκου Χουλιαρά είναι οι άνθρωποι που αφήνει πίσω του ο χρόνος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν χώρο μέσα στην πραγματικότητα για να δικαιώσουν την ύπαρξή...