Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τραγούδι της Αγάπης Όλα τ' αηδόνια το πρωί λαλούν αράδα-αράδα για να ξυπνούν οι όμορφες να πάνε περατζάδα. Και μια μικρή μελαχροινή δε θέλει να ξυπνήσει. Δε της μιλάει η μάνα της να μη την ενοχλήσει. Ξύπνα κυρά μου ξύπνησε επήγε μεσημέρι όλος ο κόσμος χαίρεται κι εσύ κοιμάσαι ακόμη. Σου λέω μάνα δεν μπορώ βαριά είμαι να πεθάνω σύρε να φέρεις το παπά θέλω να μεταλάβω. Ώσπου να πάει ο παπάς να πάει να γυρίσει πάει ο αγαπημένος της να την καλημερίσει. Πεθαίνω εξαιτίας σου στον Άδη κατεβαίνω και στην αιώνια ζωή εκεί σε περιμένω.

Το κωμειδύλλιο καλλιεργήθηκε στη Ζάκυνθο συνειδητά, συστηματικά και καρποφόρησε με τρία πρωτότυπα έργα που παρουσιάσθηκαν κατά τη θεατρική περίοδο 1875-76, δεκατρία δηλαδή χρόνια πριν την εμφάνιση και καθιέρωσή του στην αθηναϊκή σκηνή. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για το αν τα κείμενα έφτασαν στα χέρια των πρώτων Αθηναίων κωμειδυλλιογράφων και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί επηρεάστηκαν. Αντιπαραβολή των κειμένων δεν αποκαλύπτει ιδιαίτερους δεσμούς συγγένειας, ενώ υπογραμμίζει τις διαφορές.

Για τη μαρμελάδα πορτοκάλι χρειάζονται ωραία στρουμπουλά ζουμερά πορτοκάλια! Μόνο το εσωτερικό τους. Ζουμερά σαν μικρά εύθραυστα κρυσταλλάκια! Τους προσθέτουμε άλλη τόση ζάχαρη και τα αφήνουμε να βράσουν στον ζουμί τους (σαν τους ερωτευμένους)! Στο τέλος προσθέτουμε 2 γλυκά χαμόγελα, 1 δάκρυ, μια σταγόνα βροχής κατ' επιλογήν και... μπόλικη αγάπη!!!

Είναι άτοπο να μιλάμε για τον πολιτισμό της Ζακύνθου όταν ο εσμός των απαίδευτων επιβάλει τη λήθη. Αφού για να σερβίρουμε τις ευρω-φέρουσες σειρήνες γινόμαστε αφασικοί. Ίσως παλιότερα ο τόπος αυτός να βοηθούσε να γεννηθούν άνθρωποι σαν τον Αλέκο τον Ξένο. Τρυφεροί και ευαίσθητοι. Πως αλλιώς όταν ο αγώνας για την επιβίωση, η την πανταχού παρούσα εικόνα του θανάτου με την υψωμένη γκόσα γίνεται οίστρος ζωής. Ίσως αυτή η αγάπη για τη ζωή και τη δημιουργία έκανε αυτόν τον άνθρωπο ελεύθερο -και προφανώς για τούτο, άγνωστο. [...] Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ζα...

Έχω πατήσει τα 86 μου χρόνια. Από το 2001 είμαι ο μόνος επιζών από τους 13 διασωθέντες Ζακυνθινούς ομήρους των Ιταλών από το ναυάγιο του 1943 στην Αδριατική. Θα προσπαθήσω παρακάτω να περιγράψω -αν προλάβω- όσα έζησα στα 3 περίπου χρόνια (1942-1945), ως όμηρος των Ιταλών, με την ιδιότητα του εφέδρου αξιωματικού, μαζί με Ζακυνθινούς και από την άλλη Ελλάδα -ομήρους και αυτούς- μονίμους και εφέδρους αξιωματικούς. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

Ξανακυττάζοντας το μικρό αυτό βιβλίο, είκοσι εννέα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, συλλογίζομαι πόσα πράγματα έχουν έκτοτε μεταβληθεί και πόσο τα όσα περιέχει παραπέμπουν σε εικόνες που μοιάζουν πια πολύ μακρινές, εικόνες πάντως που μοιάζουν να υπερβαίνουν κατά πολύ την απόλυτη χρονική απόσταση από το 1976 μέχρι σήμερα. Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Σιδερένιοι σταυροί νομίζω πως δεν κατασκευάζονται πια στη Ζάκυνθο, αφού έχουν αντικατασταθεί από τους μαρμάρινους που είναι του συρμού και οι καλύβες του καλοκαιριού αποτελούν μάλλον μια εξαίρεσ...

Η εκτέλεσή τους έγινε στην πλατεία του Αγίου Νικολάου του Μόλου, μπροστά στα μάτια του κατατρομαγμένου πλήθους. Τα πτώματά τους, αφού κατεβάστηκαν από τις κρεμάλες, περιτυλίχθηκαν με πίσσα, την οποία προηγουμένως την είχαν βράσει και κατόπιν τοποθετήθηκαν σε σιδερένια κλουβιά κατά τη γνωστή βρετανική συνήθεια. Των πρώτων τα πισσωμένα σώματα κρεμάστηκαν στο λόφο του Προφήτη Ηλία πάνω ακριβώς από την πόλη της Ζακύνθου. Το σιδερένιο κλουβί με το μαρτυρικό λείψανο του Γιάννη Κλαυδιανού μεταφέρθηκε στον τόπο της καταγωγής του, το χωριό της Ρίζας Φιολίτης και κρεμάστηκε απέναντι...

Το τεύχος τούτο σύγκειται εκ δύο μερών, του μεν πρώτου περιλαμβάνοντος τα πρακτικά του εν Κερκύρα πρώτου Πανιονίου Συνεδρίου (20-22 Μαΐου 1914), του δε δευτέρου τα κείμενα των εν αυτώ γενομένων ανακοινώσεων. Έπεται δε παράρτημα περιέχον πίνακα των μελών του Συνεδρίου και την αντιφώνησιν του πρυτάνεως του Πανεπιστημίου κ. Γ. Δέρβου εις πρόποσιν υπέρ αυτών γενομένην υπό του κ. Μιχαήλ Σακελλαροπούλου εκ μέρους της εν Κερκύρα τοπικής επιτροπής των εορτών της πεντηκονταετηρίδος της ενώσεως εν τω παρ' αυτής δοθέντι επισήμω συμποσίω, δι ου επεσφραγίσθησαν αι εορταί αύται και το Πα...

[...] Για τους λόγους αυτούς, αφού κατά τη μελέτη μου κράτησα σημειώσεις και από έγγραφα οικογενειών και εκτενείς αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων των γεγονότων ή αφού συγκέντρωσα ιστορικές αφηγήσεις από γέροντες, άρχισα να συντάσσω τα εκδιδόμενα τώρα "Ιστορικά απομνημονεύματα", στα οποία συσσωρεύεται πολλή ιστορική ύλη, για να χρησιμεύσει αυτή σε μεταγενέστερό μου πολυμαθή, ο οποίος πρόκειται να συγγράψει την Ιστορία της πατρίδας μας. Αυτά αρχίζουν από τους αρχαιοτάτους χρόνους της Ελλάδας και τελειώνουν το 1809, εποχή κατά την οποία απελευθερώθηκε η νήσος χάρη στα ένδοξα βρετα...

Πάνε αρκετά τώρα χρόνια (Αύγουστος 1972), που το χειρόγραφο ημερολόγιο του Διονυσίου Κλάδη, (γιου) του ιερέως, όπως ο ίδιος γράφει στο τελείωμα της εξιστόρησης των γεγονότων της κάθε χρονιάς, έφτασε στα χέρια μου, ακολουθώντας ίσως τη λογική ότι, το κάθε τι έμψυχο ή άψυχο έχει την τύχη του και κανείς δεν ξέρει αν κάποια υπέρτατη δύναμη δεν καθορίζει την πορεία του μέσα στο χωροχρόνο. Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο νου μου, όταν για πρώτη φορά φυλλομέτρησα το τετράδιο-ημερολόγιο του Διονυσίου Κλάδη, γιου του παπά Παναγιώτη Κλάδη. Είναι ένα ξεχωριστό ντοκουμέντο μιας ταραγμένης...

Πολλές φορές στη ζωή μας υπάρχουν απογοητεύσεις, λύπες, χωρισμοί. Υπάρχουν και χαρές αλλά είναι λίγες. Τα ποιήματα αυτά είναι απλά, ανθρώπινα, βγαλμένα μέσα από την καρδιά μου. Μιλάνε για πόνο κια χωρισμό, δυο συναισθήματα που πάνε πάντα μαζί. Και ποτέ χώρια. Όταν στη ζωή μου συμβεί κάτι δυσάρεστο το μόνο πράγμα που θέλω να κάνω, είναι να κάτσω και να γράψω...έτσι φεύγει ένα βάρος από μέσα μου και γαληνεύω... αυτές τις στιγμές, θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Με εκρίμηση Διονύσης Αντίοχος

Τo παραδοσιακό μας Λαϊκό Θέατρο, Ζακυνθινές Ομιλίες, συνεχίζεται με νέους δημιουργούς που χρησιμοποιούν νέες πηγές έμπνευσης από τον κοινωνικό και πολιτιστικό μας περίγυρο. Η παρουσία στο νησί μας του Οικολογικού Κινήματος και σε συνέχεια του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου, για να προστατευτεί η θαλάσσια χελώνα που γεννά στις παραλίες μας, δημιούργησε προβλήματα και δυσκολίες στην τουριστική εκμετάλλευση των παραλιών . Από τη μία λοιπόν οι οικολόγοι, από την άλλη αυτοί που εκμεταλλεύονται τις παραλίες. Περιορισμοί επεβλήθησαν, όροι τέθηκαν, οικογένειες αναστατώθηκαν, σχ...

Η Συλλογή των 6 διηγημάτων αυτού του βιβλίου, με τον τίτλο "Πέντε μύθοι και μια ιστορία", είναι αποτέλεσμα πολύχρονης παρατήρησης και κριτικής επεξεργασίας καθημερινών φαινομένων της κοινωνικής μας ζωής. Ο κάθε άνθρωπος, ή ομάδα ανθρώπων, παρουσιάζει διαφορετικές συμπεριφορές στα διάφορα γεγονότα. Αυτό είναι ηθικά αποδεκτό και -γιατί όχι- κοινωνικά αναγκαίο. Όμως υπάρχουν πάντα κάποια όρια, κάποιο εύρος αντίδρασης, σε κάθε συγκεκριμένο γεγονός. Αυτά τα όρια πολλές φορές είναι αρκετά ασαφή και δυσδιάκριτα, όπως για παράδειγμα η αντίδραση των ατόμων μιας ομάδας, όταν ακο...

Αξιόλογη και πολυγραφότατη Ζακυνθινή λογία, με πολύπλευρη πνευματική δράση και αναγνώριση πανελλnνια, η Μαριέττα Γιαννοπούλου-Μινώτου (1900-1962), στάθηκε σταθερά και ασταμάτητα --σε όλη τη 45χρονη συγγραφική της πορεία και προσφορά- κοντά στον ανόθευτο και σύνθετο (μες στην απλότητά του) "κόσμο" του λαού, μη στρέφοντας μόνο την πένα της σε υψηλά και μεγάλα πνεύματα ή γεννήματα Πνοής του νησιού (και της χώρας της) ούτε αποστρέφοντας απαξιωτικά τα "μάτια του νου και της ψυχής" από πρόσωπα και πράγματα της καθημερινής ζωής, στην πόλη και στην ύπαιθρο. Παρά την αριστοκρατική...