Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το παρόν πόνημα δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση, μελέτη ιστορικής ανάλυσης ούτε εγχειρίδιο ιστορίας. Άλλωστε όπως έχω τονίσει, ήδη έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι για όλα τα ιστορικά θέματα που εγώ θίγω, από αξιόλογους ιστορικούς και ερευνητές. Ως εκ τούτου δεν νομίζω ότι "κομίζω γλαύκα εις Αθήνας". Κίνητρό μου ήταν απλώς η αντίδραση, προστασία και αντίστασή μου ως "ελεύθερος πολιορκημένος" επί δύο μήνες στην οικία μου, από την επέλαση ενός ύπουλου, απρόβλεπτου και θανατηφόρου κορονοϊού που μας απειλεί ακόμα και σήμερα. Μοναδικός στόχος μου ήταν να παρου...

Στο πολύ μακρινό παρελθόν, η Γη ως οντότητα με επίγνωση, είχε δεχτεί απρόσμενη επίθεση από τους Ζυγίες, μια φυλή αρπαχτικών και δεινών κυνηγών, που κυριαρχούσαν στις σκοτεινές περιοχές ενός μακρινού Γαλαξία και ο στόχος τους ήταν οι επιγνώσεις των έμβιων όντων. Η επίγνωση ήταν γι' αυτούς η τροφή τους, αλλά κι η ενέργεια για τις διαγαλαξιακές τους αποστολές. Μ' αυτήν τροφοδοτούσαν τα σκάφη, τα όπλα αλλά και κάθε συσκευή που χρησιμοποιούσαν. Μόλις έγινε η πρώτη, αν και ανώδυνη, δειγματοληπτική αρπαγή ενός κομματιού επίγνωσης, η Γη μπήκε σε κατάσταση συναγερμού. Πρώτη φο...

Η αγάπη και ο έρωτας αντάμα ταξιδεύουν. Σε πουπουλένια σύννεφα τον ουρανό μαγεύουν! "Με αυτή την ποιητική συλλογή θέλω να μεταφέρω στο αναγνωστικό κοινό το άρωμα και την ευαισθησία της ερωτικής ποίησης που μας συγκινεί, μας καθηλώνει, αγγίζει τις ψυχές μας και μας πλημμυρίζει με υπέροχα συναισθήματα".

Για μεγάλες αποφάσεις δεν πρέπει να μιλάς γιατί αυτή η γενιά δεν έχει το θάρρος να διασχίσει το Σύμπαν, μονάχα όποιος έχει το ύψος όσο και ο ουρανός μπορεί να κάνει την Υπέρβαση.

Ταξιδεύω. Πάντα ταξιδεύω στο δρόμο των αναζητήσεων, στην τροχιά της ανέμης, στην ταχύτητα του χρόνου. Συμμετέχω στο στροβίλισμα του κόσμου. Ακούω την αγωνία του, την πίκρα των χειλιών του. Ακούω στιγμές λευτερωμένες απ' τη δίνη των καιρών. Μαζεύω τη γύρη των πραγμάτων του Σύμπαντος, που γίνεται ένα με τις ανάσες στο αίμα μου και τις ανάσες του ρεαλισμού κι ονείρου. Στης ψυχής το ακρογιάλι η ποίηση θα μένει ανοιχτός ορίζοντας! Θα ευωδιάζει... Ο έρωτας πάντα εν πλω... Ταξιδεύω με το λουλούδι, το πουλί, με το ακριβό φιλί, στην ομορφιά της αλήθειας, τρέφοντ...

Δεν περιμένω θαύματα. Και μοναξιά άλλη δεν έχω. Νικημένοι να μη βγούμε παλεύω, σαν τους δούλους που αποσύρονται κατάκοποι τα βράδια. Να μην πεθάνουμε μέσα μας προσπαθώ, μ' αναμμένα όλα τα φώτα. Η επιθυμία να κάνω το άλμα με τρυπά και μ' αφήνει λιπόθυμη κάτω από αλήθειες που δεν χρειάζονται αιτία για να υπάρχουν. Δεν ξόδεψα ανόητα το φως αυτού του πλανήτη, για να αιμορραγούν άνθρωποι στην εξορία.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ Κορμοί- κορμιά ενωμένα. "Να προλάβουμε ν' αγαπηθούμε!" είπαν τα δένδρα. Τις ρίζες έστρεψαν στη γη χυμούς μέστωσαν και σαν ήρθε η άνοιξη μοσχοβόλησαν παντού! Καρπούς γέμισαν ζωγραφίζοντας του χρόνου τη χλομάδα. "Να προλάβουμε ν' αγαπηθούμε!" ψιθύρισαν τα δέντρα!

Και οι άθλιοι αυτής της εποχής αναζητούν μια καινούργια πατρίδα, μαζί με την ελπίδα πως κάτι καλύτερο θα τους συμβεί αύριο. Κάτω από τις λασπωμένες φάτσες των κατάδικων μπορεί να διακρίνει κανείς τον άνθρωπο και την ανάγκη του να επιβιώσει και να ενταχθεί ισότιμα στην κοινωνία, σε όποια κοινωνία. Ο ψυχολογισμός της Δημοκρατίας μέσα από την υπανθρώπινη κατάσταση της αγέλης. Ο άνθρωπος έξω από την κοινωνία και η κοινωνία έξω από τον άνθρωπο. Ποιες αξίες μπορούν να μετατρέψουν τη μαζική ψυχή σε κοινότητα με ρίζες, πνευματικότητα, ήθος, ανθρωπιά και συνέχεια; Έτσι ώστε η συνείδ...

ΕΥΦΟΡΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ Φως σκέψης... της ποίησης άστρο. Καθετί έχει την ωρίμανσή του, το χρώμα του, το άρωμά του. Κύτταρα και πράσινα φυτά οι ψυχές εξαπλώνουν ρίζες στον κάμπο της αγάπης, πορεία προς το γαλάζιο φως... Αφουγκράζονται τους ορίζοντες. Εκεί που κυλούν οι ζωές στις καθημερινές ανατροπές, βρίσκει την αποστολή της η αγάπη, ρουφώντας τη σοφία του χρόνου. Πικρή η κάθε επιστροφή του πόνου. Σ' ό,τι με δάκρυ πότισες εκεί και η ψυχή σου. Τρέχουν φωνές, μορφές, μνήμες... Ανοιχτό μένει πάντα το λιμάνι της φαντασίας. Τρέχουν τ' όνειρα, τρέχουμε κι εμείς ξοπίσω...

AΦΡΑΣΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ Μυροβόλημα ψυχής... Στη μοναξιά αναπνέω το χαμόγελο, τη σοφία σου, ουρανέ μου. Νικήτριες αχτίδων μελαγχολίας, από σκέψεων οι πινελιές, πυκνώνουν τη θέληση σα δάσος. Διαπεραστικός ήλιος στο βλέμμα. Ακόμη και με των γηρατειών την τρέλα ερωτευμένοι νιώθουμε σαν νιότης ροδαμοί. ...μην αργείς... το φως επιστρέφει στο φως. Είμαι το σκίρτημα του έρωτα, που κινεί χορδές σε βάθος. Θα σου χαρίσει την αθανασία, π' αξίζει το κάλεσμα της ποίησης. Τον κύκλο της αγάπης, θα χαράξουμε μαζί, δίνοντας ζωή σε σένα και μένα. Διεκδικώ την αύρα σου... Σ' αγκαλι...