Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εάν αποπειραθούμε να παρουσιάσουμε στην φαντασία μας έναν άνθρωπο, ο νους του οποίου έχει καταληφθεί από ένα δαιμονικό "απόλυτο δέον" μέσα από το οποίο μιλά για κατηγορικές προσταγές που απαιτούν τον διαρκή έλεγχο των πράξεών του, αντίθετα προς τις κλίσεις και τις επιθυμίες του, δεν λαμβάνουμε προφανώς καμία ορθή εικόνα της ανθρώπινης φύσης ή των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της, αλλά απεναντίας αναγνωρίζουμε ένα τεχνητό υποκατάστατο της θεολογικής ηθικής, σε μία σχέση που απεικονίζεται εύγλωττα με την σύγκριση ενός ξύλινου με ένα φυσικό πόδι. Το αποτέλεσμα...

Το βιβλίο αυτό είναι μια πρώτη απόπειρα για προσέγγιση του μεγάλου λιμού που έπληξε επί δύο χρόνια (1891-1892) τις παραβόλγιες περιοχές. Θύμα της κακής σοδειάς και των άλλων δεινών που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο ήταν ο λαός, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της Ρωσίας που δούλευε πάρα πολύ σκληρά και σε δύσκολες συνθήκες για να τα βγάλει πέρα. Στον λαό, κατά την τότε αντίληψη, ανήκαν μόνο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ήτοι οι πρώην δουλοπάροικοι που στην πλειοψηφία τους ήταν αγρότες. Οι ευγενείς, οι αριστοκράτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πείνασαν και γι'...

Τα τρία συνθετικά ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια και έμεναν ανέκδοτα έως ότου, σχετικά πρόσφατα, τα ξαναδούλεψε ο ποιητής αφαιρώντας ή προσθέτοντας λεπτομέρειες και άλλα στοιχεία. Για παράδειγμα, όταν γράφτηκε η "Μπαλλάντα της Νέας Υόρκης", ο ποιητής Νίκος Σπάνιας και ο Μπάμπης Μαλαφούρης ζούσαν ακόμα, και οι δύο πέθαναν μετά και το μέρος του ποιήματος που τους αφορά προστέθηκε τώρα. Το τέταρτο ποίημα του βιβλίου γράφτηκε πρόσφατα, έχοντας ως έναυσμα την ανάγνωση και επεξεργασία των άλλων τριών. Είναι δε γραμμένο με τρόπο που να θυμίζει είτε μεταθανά...

Εκείνος έχει πάντα τα κορδόνια στα παπούτσια του λυτά σαν έφηβος μα το καπέλο όταν βγάζει για να κοιμηθεί, στου γείσου του την κουπαστή αν σκύψεις, θα μυρίζει γέρος. [...] Στο πάτωμα όταν παίζω, τον φοβάμαι όπως με τσιμπά. Άντρας παλιός ψαράς, αγρότης, ταβερνιάρης, θεριστής, με παραγάδι, με αλέτρι, με κουζινομάχαιρο και με δρεπάνι μαζί με τα εργαλεία του μεροκάματου δεν του 'μαθε ποτέ κανείς το χάδι πως βαστιέται σαν αδράχτι. Γυναικεία -κάποτε- δουλειά να κλώθεται η αγάπη.

Μια γρήγορη ματιά πάνω στην οικονομία και την πολιτική της αρχαιότητας αρκεί για να δείξει την κολοσσιαία διαφορά, που υπάρχει μεταξύ εκείνης της εποχής και της δικής μας. Πράγμα που παρουσιάζεται από την αρχή, όταν μελετά κανείς την αρχαιότητα, είναι η πλήρης απουσία μηχανών και τελειοποιημένων οργάνων εργασίας. Βρίσκουμε στη θέση τους μεγάλες μάζες δούλων. Στην αρχή, ήταν πολίτες ξεπεσμένοι σε δουλεία για λόγους χρεών. Έπειτα αιχμάλωτοι πολέμου, ιθαγενείς υποταγμένοι ή κλεμμένοι από δουλέμπορους και που ήταν υποταγμένοι στην αγριώτερη εκμετάλλευση.

ΟΝΕΙΡΟ ΒΑΘΥ Χάνομαι σε ένα όνειρο βαθύ όπως το πλοίο που ξανοίγεται στο πέλαγος, ενώ τα κοράλλια της ψυχής μας, που σμιλεύονται από το κύμα μας πάνε βήμα βήμα στης χαράς την ακτή! Δυο παιδιά αγκαλιασμένα ευτυχισμένα τραγουδούν και ακατάπαυστα τον έρωτα αναζητούν!

Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι. Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα...

ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ Συνεννοηθήκαμε. Αύριο κλείνεις εσύ την πόρτα. Ούτε ο γάτος, ούτε ο άνεμος ούτε αυτός ο ανάγωγος υπηρέτης που δεν ξέρει ούτε τα γάντια του να φορέσει. Την κλείνεις, και τέλος. Και μην μπερδευτείς: θα πρέπει να είσαι από τη μέσα μεριά. Το στρωμένο τραπέζι θα σε περιμένει.

Η παρουσίασις αυτών των κειμένων αποτελεί το Δωδέκατον κατά σειρά Βιβλίον, εκ των λεχθέντων τον Αναστασίου Βαλαδώρου, πού κατά την διάρκεια του βίου του με αγάπη και αφοσίωση επραγματεύθηκε. Η δημοσίευσίς των αφ ενός μεν έχει σκοπό την συγκέντρωση και διαφύλαξη, από τον τυχόν διασκορπισμό τους στην φθορά του χρόνου, και αφετέρου, μία προσφορά γι' αυτούς πού αναζητούν την πληρέστερη κατανόηση της αληθείας, του ποιητικού και δημιουργικού λόγου της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Όπως στα προηγούμενα βιβλία, έτσι και σ' αυτό, ο φίλος αναγνώστης θα διαπιστώσει σιγά-σιγά ότι...

Ο δυτικός μεσαίωνας καλύπτει συμβατικά το διάστημα από την κατάρρευση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έως την ανάδυση της νεοτερικής Ευρώπης. Ο όρος media tempestas ανιχνεύεται για πρώτη φορά σε λογοτεχνικά κείμενα του 15ου αιώνα, με τους όρους media aetas, media antiquitas και media tempora να έπονται τον 16ο αιώνα και τον όρο medium aevum τον 17ο αιώνα. Ο πρώτος ιστορικός που αξιοποίησε πρακτικά τη διαίρεση της ιστορίας σε τρεις περιόδους, την αρχαιότητα, τον μεσαίωνα και τη νεοτερικότητα, ήταν ο Κρίστοφ Κέλλερ ή Cellarius, ο οποίος εισήγαγε το τριπλό α...

Και οι πέντε ποιητές των πολιτικών ποιημάτων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή έχουν κάτι να πουν εναντίον του καθεστώτος της εποχής τους. Τα τρία πρώτα στηλιτεύουν σκληρά το τσαρικό καθεστώς που στήριζε τους δυνατούς. Ο Ραγέφσκι εντάχθηκε στο κίνημα των ανώτερων αξιωματικών -των Δεκεμβριστών όπως ονομάστηκαν, επειδή εξεγέρθηκαν μήνα Δεκέμβρη- οι οποίοι είχαν βασικό αίτημα να δοθεί σύνταγμα στον λαό. Ο Πούσκιν δίνει κουράγιο στους Δεκεμβριστές, ο Νεκράσοφ διευκρινίζει στον νεαρό Βάνια ότι δεν έφτιαξε ο λόρδος Κλέιμιχελ τις σιδηροδρομικές γραμμές, όπως ισχυρίζεται...

ΚΟΥΡΑΓΙΟ...ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΕΞΗ Παράξενο μυαλό Νομίζω ότι πάντα ήξερα Αγνή ψυχή Να δω αν είναι αλήθεια προσπαθώ Θεόσταλτος Ακόμα δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό Κολάζ ευχών Θα με καταλάβω ποτέ; Κουράγιο...είναι μια τόσο μοναχική λέξη ΚΟΡΕΣΜΕΝΟ ΜΕΛΑΝΙ Θύμισέ μου τι να θυμηθώ Πώς να μάθω να πετάω... και μετά να πεταχτώ Την αρπαγή να ονομάσω, σαλεμένος στο απτό Το μελάνι θα ορίσω... κορεσμένο το γραπτό Και στο τέλος του δρόμου Άλλη μια κηδεία, όχι εσύ

Αυτό το βιβλίο-μνημόσυνο πραγματεύεται τη φιλία τριών ποιητών, δύο Χιλιανών και ενός Έλληνα, οι οποίοι γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν στη Νέα Υόρκη πριν κοντά σαράντα χρόνια. Ο ένας, ο διάσημος σήμερα στην πατρίδα του και στη Λατινική Αμερική Ενρίκε Λιν, πέθανε ακριβώς πριν είκοσι οχτώ χρόνια. Οι άλλοι δυο φίλοι όχι μόνο δεν τον ξέχασαν, αλλά δεν υπάρχει συνάντηση μεταξύ τους που να μη μιλήσουν για εκείνον. Αυτήν τη σχέση, με κάποιες παραμέτρους από τη ζωή και το έργο του εκλιπόντος φίλου τους, υπομιμνήσκει και πραγματεύεται η παρουσίαση-μνημόσυνο του βιβλίου με έναν ποιητικ...

ΕΝΤΡ0ΠΙΑ Επανέρχονται τα υγρά χειμωνιάτικα βράδυα Τα άδεια εφηβικά μου βράδυα Και τα ηλιόλουστα απογεύματα. Ξυπνούν σαν άνθη από δροσοσταλίδες οι μνήμες. Γίνομαι πάλι παιδί.

Εδώ και περισσότερο από μισόν αιώνα, ένα βράδυ, παρέα με δύο φίλους, ο μεταφραστής μοιράστηκε μια μοναδική εμπειρία: την ανατολή του ήλιου από την Ακρόπολη. Αυτοί ήταν οι δημοσιογράφοι Νίκος Μακρίδης και Γιάννης Κουνάδης, και οι δύο εκλιπόντες, ο πρώτος το 2014 και ο δεύτερος πριν πολλά χρόνια, κιόλας. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά να απαγγέλλεται από τον Νίκο Μακρίδη ένα απόσπασμα από την Προσευχή στην Ακρόπολη του Ερνέστου Ρενάν. Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται με περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο του Χρονικό των Εξαρχείων, αλλά και στην αφιέρωση της παρούσας μετάφρασης στο...