Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εύλογα θα διερωτηθεί κανείς: δεν έχουμε αρκετές μεταφράσεις των ποιημάτων του Ε. Α. Πόε; Σε τι ωφελεί ακόμα μία; Πρόσφατα, ο φίλος μου ποιητής Μάκης Τζιλιάνος, ο οποίος γνωρίζει τις μεταφραστικές εντρυφήσεις μου, μου έδωσε να διαβάσω δύο διαφορετικές μεταφράσεις ποιημάτων του Ε. Α. Πόε στη γλώσσα μας. Χωρίς αυτές να είναι οι μόνες, απ' ότι ανακάλυψα μετά. Και οι δύο είναι παλιές, τη μία την είχα διαβάσει πριν ακόμα διαβάσω τα ποιήματα του Πόε στο πρωτότυπο, πολύ παλιά, αλλά δε θυμόμουν λεπτομέρειες. Η ένσταση του φίλου μου, που έγινε και δική μου, ήταν ότι και οι δύο...

ΚΟΥΡΑΓΙΟ...ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΕΞΗ Παράξενο μυαλό Νομίζω ότι πάντα ήξερα Αγνή ψυχή Να δω αν είναι αλήθεια προσπαθώ Θεόσταλτος Ακόμα δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό Κολάζ ευχών Θα με καταλάβω ποτέ; Κουράγιο...είναι μια τόσο μοναχική λέξη ΚΟΡΕΣΜΕΝΟ ΜΕΛΑΝΙ Θύμισέ μου τι να θυμηθώ Πώς να μάθω να πετάω... και μετά να πεταχτώ Την αρπαγή να ονομάσω, σαλεμένος στο απτό Το μελάνι θα ορίσω... κορεσμένο το γραπτό Και στο τέλος του δρόμου Άλλη μια κηδεία, όχι εσύ

Το 1945, όταν η Gabriela Mistral πήρε το Βραβείο Νόμπελ, η Ελλάδα έβγαινε από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έμπαινε στον Εμφύλιο Πόλεμο, οι μεταφράσεις από τα ισπανικά τότε γίνονταν, κυρίως, από άλλες γλώσσες και η επικοινωνία μεταξύ χωρών και ανθρώπων ήταν πολύ βραδύτερη από σήμερα. Έτσι, η βαθιά ανθρώπινη και αισθαντική ποίησή της Γκαμπριέλα Μιστράλ δεν αντιπροσωπεύτηκε ποτέ επαρκώς στη γλώσσα μας. Το βιβλίο αυτό με τα ωραιότερα ποιήματά της, εκτός από το να γνωρίσει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό την σημαντική αυτή ποιήτρια από την Χιλή φιλοδοξεί, ταυτοχρόνως, να δ...

Δεν βλέπομεν τίποτε... Και όμως... Εις τα πλάγια ενός λόφου περισσότερον απομακρυσμένου, του οποίου η κορυφή περνά την Καστρίτσαν, εν μικρόν σημείον καπνού κοκκινίζει, έπειτα εν άλλο... Ολίγα δευτερόλεπτα περνούν και διασχίζουν ήχοι την καθαράν ατμόσφαιραν· ο θόρυβος του θανάτου φθάνει μέχρις ημών... Αι οβίδες σκάζουν προ των οφθαλμών μας προτού σκάσουν εις τα αυτιά μας. Κάποιος μου δίδει εξηγήσεις: Τα ελληνικά αποσπάσματα, ερχόμενα αναμφιβόλως από το Μέτσοβον, το οποίον κατέχεται ήδη, κατέλαβον τους λόφους τους περιστοιχίζοντας την Καστρίτσαν... Ο Τουρκικός στρατός, βοη...

Η εξήγησις των Ελευσινίων Μυστηρίων είναι δυσχερής διότι ένεκα της τηρηθείσης αυστηροτάτης μυστικότητος οι αρχαίοι συγγραφείς μετά πολλής επιφυλακτικότητος ωμίλησαν περί αυτών, φοβούμενοι την αυστηρότητα του νόμου, επιβάλλοντος ποινήν θανάτου εις τους τολμήσοντας να προδώσωσι την ιερότητα των Μυστηρίων.

Μόνον αν ο αναγνώστης διαθέτει μια κρίση ατράνταχτη και μιαν υπερένταση της σκέψης, τουλάχιστον ίδια με κείνη που του προκαλεί η δυσπιστία του, τότε μόνο τα θαυμάσια νοήματα τούτου του βιβλίου θα διαποτίσουν την ψυχή του όπως το νερό η ζάχαρη... κι ούτε είναι φρόνιμο, τις σελίδες που θα ακολουθήσουν να τις διαβάσει όλος ο κόσμος. Μόνο λίγοι θα γευτούνε τούτο το φαρμακερό καρπό χωρίς να κινδυνέψουν.

Είναι γνωστή η Οδύσσεια στους πάντας και στοις πάσι που αφηγείται τις σκηνές γοργά σε κάθε φάση τις τρομερές, αβάσταχτες, φρικτές περιπλανήσεις που άσχημη μοίρα Οδυσσεύ σ' έβαλε να τρυγήσεις. [...]

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αναστασία Καλλία απασχολεί με ευχάριστο πάντα τρόπο την σκηνή της ελληνικής ποιητικής παραγωγής. Η ποιητική της φλέβα φάνηκε από τα δεκατέσσερά της, κερδίζοντας ένα διαγωνισμό ποίησης του συλλόγου "Φίλων" και κατόπιν το 1996 πήρε το δεύτερό της βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης του συλλόγου "Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης". Τα νέα ποιήματά της φανερώνουν πρωτοτυπία με στίχους σαν τους ακόλουθους: Έλειπε πάλι το παρόν και οι σκέψεις αντάλλαζαν κουβέντες, χαζολογώντας σα γειτόνισσες... Ξαφνιάζει τον αναγνώστη με τρόπο ευχάριστο και ιδιαίτερο, πράγ...

ΚΟΥΤΣΟ ΠΑΓΚΑΚΙ Οι γρατζουνιές του τραπεζιού που περιθάλπω τώρα με μπογιά ξέρω, δεν έγιναν από μαχαίρι που έκοβε φρέσκο ψωμί. Από τραχείς αγκώνες τα σημάδια έμειναν που στήριζαν κεφάλια σκεφτικά. Τώρα που στο δρόμο μας το μέλλον Σφίγγα στέκεται και απειλεί κατανόηση εγώ θα βρω στου μπαλκονιού το ξύλινο, αιωνόβιο παγκάκι με το τραυματισμένο του, κουτσό ποδάρι. Με σεβασμό θα σκύψω το κεφάλι για ν' αφουγκραστώ ξύλο να τρίζει κακοπαθημένο των γενεών μας τρίσβαθο το στεναγμό.

Στη συλλογή του ελληνολάτρη ποιητή Μάρκο Μάρτος, υπάρχουν ποιήματα για τους θεούς του Ολύμπου, τους θεούς γενικά, οι οποίοι "υπάχουν μόνο γιατί εμείς τους σκεφτόμαστε", σχεδόν για όλους τους προσωκρατικούς φιλοσόφους και τις θεωρίες τους, για τον Επίκουρο, τον Ησίοδο, τη μάχη της Σαλαμίνας, για ήρωες του Ομήρου, όπως το ποίημα "Ο Πάρης συζητάει με την Ελένη", όπου έχουμε ευρηματικές ποιητικές συζεύξεις με το παρόν του αφηγητή τού ποιήματος, καθώς και στο ποίημα "Ναυσικά", κ.α. Πολύ παραστατική, με σαφή καταδίκη της βίας του πολέμου, είναι η κατάληξη του ποιήματος "Δούρειος...

Το έργο του Παρμενίδη "Περί φύσεως" θεωρείται ένα από τα πλέον δυσνόητα αλλά και ορθολογιστικά κείμενα της φιλοσοφίας, αποδίδοντας στο δημιουργό του το δισυπόστατο χαρακτηρισμό του "ιδρυτή της μεταφυσικής και της λογικής". Είναι όμως, μόνο, έτσι; Το κείμενο ερμηνεύεται με βάση την κατεύθυνση του νου του Ελεάτη στοχαστή. Σκέπτεται την όντως σκέψη του. Ως εκ τούτου, η κατανόησή του γίνεται βατή. Αυτά που προκύπτουν αναθεωρούν δεδομένα, αλλά και επιφέρουν ερωτήματα, όπως: Τι δεν κατάλαβε ο Πλάτων και τι δεν ήθελε να αποδεχθεί ο Αριστοτέλης; Πώς προέκυψε να είναι ο Αρίσταρχος ο...

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΟΛΑΣΗΣ Μην περιμένεις να σημάνει δώδεκα Σε μια καμπάνα δεχόμενη την κόλαση, Να κρύβονται Κουασιμόδοι. Ακόμη και στο παρά πέντε, Πιάσε τον λεπτοδείκτη καρφώνοντας Κατάστηθα τις ώρες Να δεις πόσες χαμένες μέρες θα χυθούν.

Μέσα από το πρίσμα του αυτιστικού διακυβεύματος, ο Σοφοκλής μοιάζει να παρατηρεί την εξέλιξη της τραγωδίας με επίκεντρο τον άνθρωπο-εαυτό -την ευριπίδεια τραγωδία, δηλαδή, τη σαφώς επηρεασμένη απ' τα "καινά σωκρατικά δαιμόνια"- και να αντιπαραθέτει το αίνιγμα... Η σοφόκλεια τραγωδία, με επίκεντρο τον μύθο του Οιδίποδα -ενός ισόθεου στον νου, άρα και στο παράδοξο- αναρωτιέται για τη γνώση: Τι μπορεί να είναι γνώση μπρος στο απροσπέλαστο του αυτισμού (του φόβου, δηλαδή, που εκκινεί μια ιδική πραγματικότητα) που μονάχα η αμοιβαιότητα δύναται να αντιπαρατεθεί και να αναδημιο...

Τα ποιήματα του Καβαλκάντι (έγραψε σονέτα, μπαλάντες και τραγούδια), μαζί με την τεχνική και τα θέματα που πραγματεύονται, είναι αντιπροσωπευτικά της Φλωρεντίας του 13ου αιώνα και πάνω απ' όλα αντιπροσωπεύουν την τοσκάνικη ευαισθησία γύρω από τον έρωτα. Τον Καβαλκάντι ενδιαφέρουν επίσης -και το εκφράζει στα ποιήματά του- τα καθημερινά αισθήματα της φιλίας, του έρωτα, της διάψευσης και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Σ' αυτά τα στοιχεία οφείλεται και η αδιαμφισβήτητη διαχρονικότητά τους. Και γι' αυτό, ίσως, θεωρείται από την κριτική ρεαλιστής ποιητής εκείνης της εποχής.