Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μεγάλη αξία του παρόντος έργου της Άγκνες Χέλερ είναι ότι επιτρέπει να σκεφτούμε πολύ βαθύτερα και με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια σχετικά με τις ανθρώπινες ανάγκες και τη σημασία της έννοιας αυτής στη διαμόρφωση της μαρξικής ανάλυσης. Διότι, από την άποψη αυτή, ο Μαρξ έχει παρεξηγηθεί σοβαρά, όχι λιγότερο από τους "μαρξιστές". Η ίδια η επιστημονική ποιότητα της ανάλυσής του για τη σύγχρονη φάση της ανθρώπινης κοινωνίας έχει, όπως ήταν, στραφεί εναντίον του, υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να τον ακολουθούν μιλώντας για το τι είναι και τι υπήρξε, και φαίνεται ότι...

"[...] Κάτι δεν λειτουργεί μεταξύ ανδρών και γυναικών. Δεν σας λέω τίποτα καινούριο, ήταν ανέκαθεν γνωστό. Αναμφίβολα, υποφέρουμε ανέκαθεν από αυτό. Λέω αναμφίβολα, γιατί δεν παραπονιόμασταν ανέκαθεν. Από πότε παραπονιόμαστε γι' αυτό; Θα μπορούσαμε να μελετήσουμε το θέμα, θα μπορούσαμε να το κάνουμε αντικείμενο μιας μελέτης του πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι από τον Φρόυντ και μετά σίγουρα παραπονιόμαστε γι' αυτό. Σε σημείο μάλιστα που ο Λακάν, χωρίς περιστροφές, να φτάσει να πει, σχετικά με την αναλυτική διαδικασία: "Στην ανάλυση μιλάμε για το γαμήσι και...

Περιέχονται τα διηγήματα: - "Σκλάβος και ποιητής" - "Θείος κι ανηψιός" - "Πανδοχείο" - "Ένας συγγραφέας" - "Σαν παλιά έκθεση" - "Καλομελέτα κι έρχεται" - "Μια μέρα του Ευαγγελισμού" - "Χορδές μιας άρπας" - "Τολμηρό ντεκολτέ" - "Εκείνος ο έφηβος" - "Σελίδες από ημερολόγιο" - "Πρωτοχρονιά στην Πάρνηθα" - "Καταδίωξη"

Κατεβαίνουν σε μία θάλασσα ακίνητη / των πνιγμένων στανικό πανωσέντονο / Και κρατάνε τα χέρια κουτιά / με το βλέμμα σφιχτό περιτύλιγμα / να μην ανοίξει / και χυθεί / εκείνη η ανακομιδή / σαν μουσική που έλιωσε / στον πνιγμένων του φραγμένο τραγούδι / για ό, τι ανέσπερο ναυάγησε λάμνοντας χαλασμένα / μόνο αφήνοντας στην άκρη του νερού / αντί για θάνατο πείρα / ένα αόριστο κουτί για τον καθένα.

Δείγμα γραφής: ΤΟ ΕΝΤΟΜΟ ΕΡΩΤΑΣ Ένας άντρας και μια γυναίκα σ' ένα δωμάτιο σ' έναν κύβο ζάχαρης στο τσάι του χρόνου ένας άντρας και μια γυναίκα γυμνοί στο κρεβάτι προσπαθούν να κερδίσουν το στοίχημα να κερδίσουν χάνοντας στη θύελλα τον εαυτό τους. Ο καλός Θεός όμως είναι πονόψυχος τους προστατεύει από το θαύμα. Ο καλός εαυτός τους συγκρατεί λίγα εκατοστά πριν την άβυσσο. Πάλι δυο δυο μοναχικές σκιές θα βγουν στο δρόμο: αυτός με τα χέρια στις τσέπες αυτή σφίγγοντας νευρικά την ομπρέλα. Η βροχή θα ταχύνει το βήμα τους. Ήδη η αράχνη του τελευταίου φιλι...

[...] Την περίοδο 1921-1933 ο Κρακάουερ θα συντάξει εκατοντάδες κείμενα ποικίλης έκτασης -ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αποτελούν τα δοκίμια του παρόντος τόμου- και θα συμμετάσχει ενεργά στις διανοητικές ζυμώσεις που λάμβαναν χώρα στη μεσοπολεμική Γερμανία, ιδιαίτερα στους κύκλους των εβραϊκής καταγωγής διανοουμένων της Φρανκφούρτης. Η πλούσια αυτή πνευματική εμπειρία θα αποτυπωθεί στη θεματολογία του αλλά και στην ιδιαιτερότητα του συγγραφικού του ύφους, που αποτελεί μοναδικό μίγμα πολεμικού δοκιμίου, κοινωνιολογικής μελέτης και φιλοσοφικής πραγματείας, όπου διασταυρώνονται...

(...) Με ρώτησε πώς έτσι κι ήξερα τόσα πολλά για την κόλαση, χωρίς να έχω βρεθεί εκεί ποτέ. Είπα "ο Ντάντε μ' έχει πληροφορήσει για τους ήρωές της. Και ο Γκαίτε άνοιξε το δρόμο. Ο Πασκάλ τη θρήνησε. Και ο καλός μελαγχολικός ποιητής Γουίτμαν την περιέγραψε, ο Μέλβιλ την έκανε ποίημα, και οι φίλοι μου κουβεντιάζουν γι' αυτήν τη νύχτα". "Ποιος είσαι;" ρωτάει. "Ο Μικρός Πιτ" απαντάω. "Θέλεις να παίξεις μια παρτίδα μπιλιάρδο;" "Μετά τη δουλειά μου, κι ίσως να μη χώσω καμιά μπαλιά στη τρύπα, αλλά θα στείλω την πρώτη στη γωνία με μικρή προσπάθεια, τόσο μαλακά όσο ο Διάβολός σο...

Πώς θυμούνται οι άνθρωποι τις πόλεις; Πώς αφηγούνται το παρελθόν τους μέσα σ' αυτές και το παρελθόν των ίδιων των πόλεων; Πώς η μνήμη τους παράγει καινούργια νοήματα των πόλεων; Εμπειρίες όπως ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση ποια σημασία αποκτούν στις αναμνήσεις εκείνων που τις έχουν βιώσει στην καθημερινή τους ζωή; Ποια σχέση έχουν οι ιστορίες που προσφέρουν οι προφορικές μαρτυρίες για τις πόλεις με τις εδραιωμένες δημόσιες εικόνες και βιογραφίες των πόλεων; Σημείο εκκίνησης αυτού του τόμου είναι δύο βασικές παραδοχές. Ότι η συνάντηση ανάμεσα στη μελέτη του αστικού...

Τα πεζοδρόμια περισσότερο πατημένα ήταν κι οι άνθρωποι πάντα οι ίδιοι, φυσιογνωμίες γνωστές απαράλλακτες περνούσαν πατώντας τα πεζοδρόμια δίχωςτην υγρασία, δίχως τον ιδρώτα στα μάτια κάτω απ' τα πελώρια καφετιά κτίρια μιας απόμακρης πόλης -άνθρωποι που δεν γνώριζαν- ανάμεσα απ' τα κτίρια απ' τα στεγνά από υγρασία, ενώ οι μνήμες της αίσθησης έφερναν μια απροσδόκητη δυσφορία καθώς τα πρόσωπα κινούνταν σαν μάσκες καρναβαλιού, δίχως να φαίνεται προς τα που τραβάνε δίχως να φαίνεται προς τα που κοιτάνε, καθώς ανέβαιναν και κατέβαιναν τα πεζοδρόμια και περνούσανε τις διαβάσεις ε...

Ο γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Georg Simmel (1858-1918) μέσω της πληθώρας των θεματικών που εξέτασε (μεταξύ άλλων το τοπίο, το χρήμα, ο έρωτας, η μητρόπολη), ανήκει σε όσους πραγματοποίησαν την επιστροφή της φιλοσοφίας σε αντικείμενα και πτυχές της καθημερινής ζωής της νεωτερικότητας. Σύμφωνα με τον Adorno, κατόρθωσε "να αποτελεί τον κανόνα για όποιον δεν έμενε ικανοποιημένος από τα κύμβαλα της γνωσιοθεωρίας και της ιστορίας του πνεύματος". Το ακαδημαϊκό κατεστημένο τον αντάμειψε για το επιστημολογικό του θράσος αλλά και για την δημοφιλία των κειμένων και των διαλέ...

Γράφουν οι: G. Bennington, M. Crepon, M. Deguy, J. Derrida, Ch. Ramond. P.-Y. Quiviger, Γ. Βέλτσος, Στ. Βιρβιδάκης, Γ. Γιαννακόπουλος, Γ. Δαρεμάς, Δ. Δημηρούλης, Κ. Ηροδότου, Σπ. Καλτσάς, Ι. Κουμασίδης, Τ. Κουμπής, Θ. Λάγιος, Απ. Λαμπρόπουλος, Μ. Λάμπρου, Γκ. Μαγγίνη, Σπ. Μακρής, Αρ. Μπαλτάς, Β. Μπιτσώρης, Μ. Πάγκαλος, Π. Σ. Παπαδόπουλος, Γ. Παπαθεοδώρου, Τζ. Παπαλεξίου, Κ. Β. Πρώιμος, Ευτ. Πυροβολάκης, Χ. Ράπτης, Μ. Ρήγου, Στ. Ροζάνης, Γ. Στάμος, Θ. Τσακαλάκης, Β. Τσακίρη, Ε. Φιλιππάκη, Λ. Φιλίππου Ο παρών τόμος περιλαμβάνει σαράντα κείμενα (τρία του ίδιου του Jacques...

"Μπήκε στο δωμάτιο και σωριάστηκε στο κρεβάτι. Έμεινε ακίνητη. Ήθελε ν' ανασάνει βαριά αλλά δεν το 'κανε. Φοβόταν ότι θα την άκουγαν, θα ερχόντουσαν, θα τη βούταγαν απ' τα μαλλιά και θα φώναζαν: "Έλα 'δω μωρή! Πούν' το οξυγόνο που κατάπιες; Ξέρνα το γρήγορα, παλιοκλέφτρα!" Και κείνη θα στρίγγλιζε: "Μα πώς; Δεν μπορώ! Αφού μόνο διοξείδιο του άνθρακα θα βγει!" Κι αυτοί θα της έχωναν το μαξιλάρι στο κεφάλι και θα την έπνιγαν ουρλιάζοντας: "Δε μας περισσεύει οξυγόνο για το σκουλήκι σου!" Ανασηκώθηκε απότομα. Μα ποιοι; Κι από πού θα ερχόντουσαν; Οι οικολόγοι αποκλείεται. Αυτοί...