Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καμιά ψυχή δε θέλει να δοκιμάζονται τα όριά της απρόσμενα και καταχρηστικά. Όμως η ζωή κυλά και δε ρωτά. Έτσι κι εμείς, ιδιαίτερα τώρα, καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε στο ανέφικτο όχι μόνο αγγίζοντας, αλλά και ξεπερνώντας τα ίδια μας τα δεδομένα. Όταν βιώνεις μια εκτός κάθε ορίου στιγμή, δεν σου απομένουν και πολλά περιθώρια. Βγάλε το κέρμα, διάλεξε όψη, στρίφτο στον αέρα κι ότι βγει. Τόσο απλά, τόσο πολύπλοκα! To ταξίδι του Boy συνεχίζεται όπως και η δική μας περιπλάνηση στον σκοτεινό του κόσμο. Συνένοχοι στο ρομαντισμό ενός παράνομου ήρωα που βιώνει μια ζωή δίχως αύριο. Η...

Η έκδοση συνοδεύεται με έναν κατατοπιστικό πρόλογο του μεταφραστή και ένα πλήρες χρονολόγιο του Ουίλλιαμ Μπλέηκ. Το An Island in the Moon [Ένα νησί στο Φεγγάρι] είναι προϊόν μιας από τις πολλές αντιφάσεις στις οποίες μας συνήθισαν οι ρομαντικοί ποιητές. Από τον Byron και τον Shelley, μέχρι τον Pushkin και τον Σολωμό, ο σαρκασμός και το κωμικό πνεύμα μπλέκονται πάντα στα πόδια του εκλεπτυσμένου πνεύματος. Μόλις αρχίσεις να σχηματίζεις την ιδέα πως αυτοί οι ποιητές αναμφίβολα είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε θεϊκές υπάρξεις, ξεπροβάλλει μπροστά σου ένα κείμενο που λέει πω...

Η έκδοση του θεατρικού έργου της Στέργιας Κάββαλου, κυκλοφορεί εξ αφορμής του ανεβάσματός του σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Έφης Νιχωρίτη στο θέατρο Διθύραμβος στο Μαρούσι, τη σεζόν 2015 - 2016. Μια 45χρονη γυναίκα ξεχνάει τα κλειδιά της και στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έξω από την πόρτα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει, μονολογεί. Δεν καταφεύγει σε αναμνήσεις και παράπονα. Δεν απολογείται, δεν καταγγέλλει. Τα λόγια της απλώς προκύπτουν. Όπως όλη της η ζωή. Όπως η ζωή όλων μας που κάποιες φορές προκύπτει. Σχεδόν ερήμην μας. Η Άλκηστις καταθέτει την αλήθεια της με...

Μια νύχτα σαν κι αυτή, σκέφτηκε και παρουσιάστηκε πάλι μπροστά η μητέρα της μ' εκείνο το άσπρο παντελόνι καμπάνα και κάτι τεράστια σανδάλια από φελλό που την σκαμπανεβάζουν σαν βάρκα. Κρατάει στα χέρια ένα ποτήρι και προχωράει προς την πισίνα. Μπαίνει κι ο πατέρας της στο πλάνο, μέσα στην πισίνα αυτός. Σηκώνει τα χέρια να πιάσει το ποτό που του δίνει, το κατεβάζει μετά μονορούφι. Τα πόδια του κυματίζουν κομμένα στο φως της διάθλασης. Μια ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή, ήσυχη όσο ένας φόνος. Της κλείνει το μάτι: "Ξέρεις το γούστο μου", της λέει. Την επαύριο θα πλέει με τ...

Μια νύχτα σαν κι αυτή, σκέφτηκε και παρουσιάστηκε πάλι μπροστά η μητέρα της μ' εκείνο το άσπρο παντελόνι καμπάνα και κάτι τεράστια σανδάλια από φελλό που την σκαμπανεβάζουν σαν βάρκα. Κρατάει στα χέρια ένα ποτήρι και προχωράει προς την πισίνα. Μπαίνει κι ο πατέρας της στο πλάνο, μέσα στην πισίνα αυτός. Σηκώνει τα χέρια να πιάσει το ποτό που του δίνει, το κατεβάζει μετά μονορούφι. Τα πόδια του κυματίζουν κομμένα στο φως της διάθλασης. Μια ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή, ήσυχη όσο ένας φόνος. Της κλείνει το μάτι: "Ξέρεις το γούστο μου", της λέει. Την επαύριο θα πλέει με τ...

Η Βιόλα και ο δίδυμος αδελφός της, Σεμπάστιαν, χωρίζονται ύστερα από ένα ναυάγιο κοντά στις ακτές της Ιλλυρίας. Η Βιόλα, μεταμφιεσμένη σε αγόρι, μπαίνει στην υπηρεσία του Δούκα Ορσίνο, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Ολίβια, η οποία ερωτεύεται τη Βιόλα που στο μεταξύ έχει ερωτευτεί τον Δούκα. Την κωμωδία διαδέχεται η φάρσα με την εμφάνιση του Σεμπάστιαν, ο οποίος φθάνει στην Ιλλυρία έχοντας διασωθεί από τον Αντόνιο. Με φόντο το μαγευτικό βασίλειο της Ιλλυρίας, ακροβατώντας σε μια λεπτή μεταξένια κλωστή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ο Σαίξπηρ γράφει για την τρέλα του...

Πολύ θα 'θελα να 'ξερα ποιος να 'ταν άραγε ο Κύπριος που διάβαζε το βιβλίο αυτό; Σταμάτησε στη σελίδα 48. Ίσως και να τον επιστράτευσαν τότε ακριβώς, κι ωστόσο ο τίτλος του βιβλίου ήταν "Ο άνθρωπος δε γεννιέται στρατιώτης". Θα μπορούσαμε να έχουμε μοιραστεί τις αναμνήσεις μας να φάμε παγωτό μαζί θα μπορούσα να έχω φροντίσει την πληγή στο χέρι σου να φορέσω τ' αδιάβροχο σου μια μέρα βροχερή. Και θα ήθελα να μάθεις για την έκπληξη που νιώθω κι εγώ ο ίδιος - συνεχίζοντας εδώ, τώρα, την ανάγνωση του βιβλίου αυτού που άφησες στη μέση.

Τα όρια ήταν γραμμές που αγνόησα κανόνες που διέγραψα σύνορα που προσπέρασα και ό,τι έσπασα διέλυσα γκρέμισα απώθησα αφόρισα ανέτρεψα αναίρεσα περιφρόνησα έκοψα πέταξα έσβησα κατέστρεψα ακύρωσα και έκαψα για να 'ρθω σε εσένα Δεν στο κρατάω κρυφό αποδόμησα το άπειρο για να σε φτάσω

Κι όλο στενεύεις τα μάτια τάχα για να συγκρατήσεις τι; Και το τοξικό σου βλέμμα μπλέκει με τα τυχαία νεράντζια και φτιάχνει ιστορίες. Κι όλο πασχίζω να ξεχνάω τη φωνή σου κι ύπουλα έρχεται στα γέλια μου και με διαφεντεύει. Αθήνα, πάψε ν' ανασαίνεις τόσο δίπλα μου, πάψε τα βράδια να μετράς τις λύπες μου και ζήσε λίγο με το φως της μέρας.

Μια πόλη που βρίσκεται στη φαντασία. Θέλουμε να μεγαλώσει και να επεκταθεί στο λαμπύρισμα των ματιών μας. Σε καρδιές και νου. Κάθε πλατεία αυλακωμένη απ' τα σκουπίδια, κάθε ασφυκτικά γεμάτο τετράγωνο με εγκαταλελειμμένες ελπίδες και ιστορίες καταστροφής. Το καθένα με γεμίζει με όνειρα τρόφιμου φυλακής για ένα καλύτερο αύριο.

Με το κεφάλι μου ψηλά, με τύμπανο στα χέρια, όλους τους φίλους μου καλώ να στήσουμε χορό· τον Γιαπωνέζο Κασακί, τον Μούμπου απ' την Ουγκάντα, τον Εσκιμώο Γιάτοφι, τον Τσάρλι τον ξανθό. Μαζί κι ο Αιγύπτιος Αλχίρ, μαζί κι ο Τζώννυ από τον Καναδά μαζί - κι ο Ζινεντίν ζορό· ο Πάολο, η Έρικα, ο Σάιμον, η Μαίρη, ο Κώστας και η Έλενα, χίλια παιδιά σωρό. Άσπροι, μαύροι και κίτρινοι, κόκκινοι Ινδιάνοι, από Ευρώπη, Αμέρικα, Ασία κι Αφρική· εμείς θε να το δείξουμε σε όλους τους ανθρώπους, πως τα παιδάκια απανταχού αξίζουνε στοργή.

Ένας πρώην τραπεζικός υπάλληλος από απόλυτος σταρ αναχωρητής. Μια κοκκινομυλιώτισσα χαρτορίχτρα προβλέπει το μέλλον του ηθοποιού. Η φωνή της συνείδησης επίσημη προσκεκλημένη σε πρεμιέρα και κάποιος που κυνηγά μάταια την... θεά Άρτεμη. Οι ήρωες αυτού του σπονδυλωτού μονόπρακτου της Ασημίνας Ξηρογιάννη κεντάνε μυστικές ιστορίες και προσωπικές εξομολογήσεις σε μια Οντισιόν για το μεγαλύτερο ρόλο της ζωής τους. Διαδρομές από την αγάπη στο μίσος. Από την καψούρα στην απόρριψη και από τον πρώτο ενθουσιασμό στην ανία. Διαδρομές που μας πάνε χεράκι - χεράκι στο... τέλος του θεάτρ...

Ένας πρώην τραπεζικός υπάλληλος από απόλυτος σταρ αναχωρητής. Μια κοκκινομυλιώτισσα χαρτορίχτρα προβλέπει το μέλλον του ηθοποιού. Η φωνή της συνείδησης επίσημη προσκεκλημένη σε πρεμιέρα και κάποιος που κυνηγά μάταια την... θεά Άρτεμη. Οι ήρωες αυτού του σπονδυλωτού μονόπρακτου της Ασημίνας Ξηρογιάννη κεντάνε μυστικές ιστορίες και προσωπικές εξομολογήσεις σε μια Οντισιόν για το μεγαλύτερο ρόλο της ζωής τους. Διαδρομές από την αγάπη στο μίσος. Από την καψούρα στην απόρριψη και από τον πρώτο ενθουσιασμό στην ανία. Διαδρομές που μας πάνε χεράκι - χεράκι στο... τέλος του θεάτρ...

Γιατί γράφουμε; Ποιες επιρροές έχουμε δεχτεί που μάς καθόρισαν ή μάς στιγμάτισαν; Είναι η πορεία μας αυτή που είχαμε ονειρευτεί ή σχεδιάσει, ή για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε; H ζωή και η τέχνη αναπόφευκτα συμπλέουν, μπορεί και να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημιουργός οφείλει, θαρρώ, να κοιτά κάθε φορά κατάματα και τη ζωή και την τέχνη του και να κάνει τον απολογισμό του. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι πάντα τα ζητούμενα και στον άνθρωπο και στο δημιουργό. Από κει και πέρα η βασική έγνοια είναι πώς θα υπάρχει δημιουργική εξέλιξη. Αναπόφευκτα μού έρχονται στο μ...

Γιατί γράφουμε; Ποιες επιρροές έχουμε δεχτεί που μάς καθόρισαν ή μάς στιγμάτισαν; Είναι η πορεία μας αυτή που είχαμε ονειρευτεί ή σχεδιάσει, ή για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε; H ζωή και η τέχνη αναπόφευκτα συμπλέουν, μπορεί και να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημιουργός οφείλει, θαρρώ, να κοιτά κάθε φορά κατάματα και τη ζωή και την τέχνη του και να κάνει τον απολογισμό του. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι πάντα τα ζητούμενα και στον άνθρωπο και στο δημιουργό. Από κει και πέρα η βασική έγνοια είναι πώς θα υπάρχει δημιουργική εξέλιξη. Αναπόφευκτα μού έρχονται στο μ...

Άστεγος ξανά μα φωτεινός, στο ίδιο παγκάκι χωρίς παλτό και πλάτη ξέσκεπη βλέπω πια τα πεφταστέρια να προσπαθούν να μάθουν σημάδι. Συνειρμικά θυμήθηκα ένα παλιό κόλπο που κάνουν οι ιδιοκτήτες σπιτιών σε μελλοντικούς ενοικιαστές. Για να κρύψουν τη μούχλα από την υγρασία περνούν τους τοίχους δεύτερα και τρίτα χέρια μπογιά. Δεύτερα και τρίτα χέρια μπογιά. Μαζί και ταυτόχρονα

Άστεγος ξανά μα φωτεινός, στο ίδιο παγκάκι χωρίς παλτό και πλάτη ξέσκεπη βλέπω πια τα πεφταστέρια να προσπαθούν να μάθουν σημάδι. Συνειρμικά θυμήθηκα ένα παλιό κόλπο που κάνουν οι ιδιοκτήτες σπιτιών σε μελλοντικούς ενοικιαστές. Για να κρύψουν τη μούχλα από την υγρασία περνούν τους τοίχους δεύτερα και τρίτα χέρια μπογιά. Δεύτερα και τρίτα χέρια μπογιά. Μαζί και ταυτόχρονα

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...