Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανθολογούνται οι: Ροστισλάβ Αμέλιν, Πάβελ Αρσένιεφ, Σεργκέι Γκέιτσενκο, Άννα Ζολοταρέβα, Κιρίλ Κορτσάγκιν, Αλεξέι Κουντρικόφ, Εντουάρτ Λουκογιάνοφ, Ντενίς Μπεζνόσοφ, Βλαντίμιρ Μπελιάεφ, Γκαλίνα Ρίμπου, Ιβάν Σοκολόφ, Ευγενία Σούσλοβα.

12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν· αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

Η Θώμη και η Χρύσα. Δυο καθημερινές γυναίκες από τη Θεσσαλονίκη. Πλαισιωμένες από οικογένεια, φίλους, συναδέλφους και εραστές. Αγωνίζονται -η καθεμία στο δικό της μικρόκοσμο, η καθεμία με τον τρόπο της. Παλεύουν με τους άλλους, τις συνθήκες, τα προβλήματα και τους εαυτούς τους -με την κούραση, τα τραύματα, τις αναμνήσεις. Μέχρι που η πανσέληνος θα οδηγήσει στη γιατρειά... Έπαινος Νουβέλας Ομίλου για την UNESCO ΤΛΕ Ελλάδας 2017

Κόρακες μαύροι-στυγεροί παιδί μου οι Ανθρώποι είν’ η καρδιά τους μιαρή στου σκότους το κατόπι Στον ίσκιο παραστέκουνε δίχως να βγάλουν άχνα να πέσεις περιμένουνε για να σου φαν’ τα σπλάχνα Δες ακριβέ μου εκτενώς με οφθαλμούς της ράχης μη σε φοβίζει κεραυνός το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις! Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή και να τη δέσεις σκύψει ραψ’ την να μην αιμορραγεί κι εντός σου μια θ’ ανοίξει...

"... Θα σε πάρω λοιπόν εγώ". "Από λύπηση;" "Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη". Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους. "Φτάνει όμως μόνο αυτό;" τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της. "Για μένα περισσεύει κιόλας" την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. "Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!" Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε...

Μέσ’ στο καταχείμωνο συνάντησα της Νικαριάς την Άνοιξη. Θεέ μου πόσο όμορφη είναι η Άνοιξη τον μήνα του Γενάρη. Έχει την ίδια ανθρώπινη ομορφιά καθώς ο ήλιος λάμπει και χαμηλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει τα λεπτοκαμωμένα αγριολούλουδα που ξεφυτρώνουν απ’ τη γη με τα πρωτόβροχα του φθινοπώρου. Πόσο ωραία είναι η Άνοιξη όταν είναι ωραία. έτσι, πρασινοφόρα, πολύχρωμα ανθισμένη, να διαχέει το ευχάριστο άρωμα των αυτοφυών μικροκαμωμένων λουλουδιών της... μα και τι πλέριο συμπλήρωμα της φύσης, να ενώνει της Άνοιξης την συντροφιά με τους μουσικούς ήχους των υπαίθριων...

Ο Οσμάν Τουρκάι έγινε γνωστός ως "Ο Ποιητής του Διαστήματος ή του Σύμπαντος". Στα ποιήματά του πραγματεύθηκε και ανέπτυξε θέματα κοσμικής συνείδησης και λογικής. Σκοπός και ιδανικό των ποιημάτων του ήταν η ενότητα, η συμπαντική σκέψη και η συνύπαρξη στη διαφορετικότητα. Συνθέτοντας ποιήματα με υλικό τα ανωτέρω εφόδια, άρχισε να μνημονεύεται ως ο μυστικιστής της εποχής του διαστήματος ή του σύμπαντος. Κατάφερε να αναγνωριστεί παγκοσμίως και να τιμηθεί με βραβεία τόσο στην πατρίδα του όσο και στην παγκόσμια κοινότητα. Το 1988 με αφορμή την ποιητική του συλλογή "Variations"...

Ο θρύλος, ο αστικός μύθος και η ιστορική πραγματικότητα εμπλέκονται αρμονικά στις σελίδες του μυθιστορήματος του Γιον Τοπολόγκ, "Το χρυσό δαχτυλίδι". Μέσα απο πραγματικά στοιχεία της ζωής των δύο, ο αναγνώστης ακολουθεί τα χνάρια της πορείας τους, της κοινής ή όχι διαδρομής τους, αλλά κυρίως την εξέλιξη της ερωτικής τους σχέσης από την πρώτη σπίθα αμοιβαίας έλξης έως το τέλος της ζωής τους.

Παιδί με αφαλό ένα ρόδι και τον αστρίτη μες το βλέμμα Παιδί με το λινό φουλάρι για προσκέφαλο και το άλικο της παπαρούνας στα ακροδάχτυλα Παιδί του νερού και της αγάπης Των λαχουριών τα σχήματα σου δείχνουνε το μέλλον Καλοκαίρι στην Αθήνα Πηλός Βασιλικός Ελιές και γάλα χυμένο απ’ την άκρη των νυσταγμένων χειλιών Πιο δυνατό το μείγμα κι απ’ τον παφλασμό της Γης

Σε τούτη τη χώρα κανενός δεν του περνάει απ’ το μυαλό η ιδέα να μετρήσει τ’ άστρα ή τις κατσίκες του κοπαδιού Το μόνο που μετράει εδώ είναι ο Κριός της νύχτας και τα προβατάκια των αφρισμένων κυμάτων που παφλάζουν πάνω στη βάρκα του ψαρά Σε τούτη τη χώρα μια μόνη στάμνα κλείνει μέσα της πιότερο δροσερό νερό απ’ όσο βαστάνε οι ουρανοί.

Δεν πρόκειται απλώς για μια θεατρική μετάπλαση της ζωής και της εποχής της Μαρίας Πολυδούρη, για την τραγική περιπέτεια του ανολοκλήρωτου έρωτα δύο μεγάλων ποιητών του μεσοπολέμου, της Μαρίας Πολυδούρη και του Κώστα Καρυωτάκη. Δεν πρόκειται επίσης για μια μεταποιημένη, ελεύθερη σύλληψη, που προσφέρει το υλικό της ολιγόχρονης συνοδοιπορίας τους στη ζωή και στην ποίηση. Ανήκουν και οι δύο στην ιστορία, μετέχουν και μορφοποιούν την ιστορία, και πλήττονται απ’ αυτήν. Ζουν την εποχή τους και κρίνουν αμείλικτα την κοινωνία τους, εκτοξεύουν τη σκέψη τους στην αναπηρία και την α...

Μα τον θυσιασμένο νάνο τεχνουργό, Περιφερόμαστε και ’μεις λαμπροί αστέρες Και μα της μοίρας τον ουράνιο αργαλειό, Μας χειροτόνησαν πνευματικούς πατέρες... Εμείς με σκήπτρα αποφασίζουμε στυγνοί Ορθή συμμόρφωση για τ’ άγρια και παιδία, Μα επικλινείς, νεφελοβάτες και γυμνοί, Αχνά τη νιότη μας θαρρούμε στη σιωπή, Με έμμετρη του Τακεμίτσου Νοσταλγία... Τι κάνουμε για να προετοιμαστούμε γι’ αυτά που θα ’ρθουνε;

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω· Συνεχίζεις να βλέπεις κάτω από σένα γυμνά τα γόνατά σου. Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα σκοτάδι γίνεται τη μέρα αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα. Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω κι αν κάποια στιγμή το ξέρω θα συνεχίσω· θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω. Αέρα φυσούσαν τα κύματα αίμα έσταζαν οι άκρες τους ήρθε η ώρα του να φύγει από μένα πίσω σε σένα. Έρημο το όνομά μου. Έρημο και το δικό σου.

Οι ραψωδίες του ποιητή στη Νέκυια με φέρουν. Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία. Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο. Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά. Η αιώνια αυτή κατάρα. Ίσως, στις αχαρτογράφητες των Πλουτωνίων σπηλιές να ξαλαφρώσει η ψυχή μου και της Ιθάκης το δρόμο να βρω. Διψασμένος από το χοντρό αλάτι των τριμμένων οστών σου κόρεσα το μένος μου με της Στυγός το νερό.

Έτσι όπως ξεκουμπώνεται η γλώσσα μετά από πολλή σιωπή και γέρνεις να πεις μια Καλημέρα όπως ένα τριαντάφυλλο που βιάζεται να κοπεί. Και έτσι που θέλεις να κρατηθείς στη ζωή και πιάνεσαι απ’ τον λαιμό μου και με πνίγεις αλλά είναι για την ημετέρα σωτηρία. Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν στην επανάληψη των ημερών. Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα και τα περιτυλίγεις.

"Αν ένα πράγμα έχω καταλάβει καλά μέχρι σήμερα, κύριοι, είναι ότι εδώ που έφτασα, το χρωστάω στους αντιπάλους μου" είπε ο Ρον και όλοι στο κεντρικό τραπέζι της λέσχης Βίκτορι σήκωσαν τα ποτήρια τους. Μαζί τους και ο Μορίς, ο προστατευόμενός του, που ήταν στη δούλεψή του από μικρός, και τώρα, μετά τον θάνατο των γονιών του, προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν αστραφτερό κόσμο επιχειρήσεων, ακριβών ουίσκι και ίντριγκας. Σε έναν κόσμο που οι φιλίες είναι μετρημένες, οι συνεργασίες αβέβαιες και το παρελθόν πιο άγνωστο και από το μέλλον. Το παρελθόν αυτό οδηγεί τον Μορίς, εκεί, στα έ...

Στις 4 Οκτωβρίου του 1974 η Anne Sexton φόρεσε το παλιό γούνινο παλτό της μητέρας της, πήρε ένα ποτήρι βότκα και πήγε στο γκαράζ. Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μουσική και άναψε τη μηχανή - περιμένοντας καρτερικά να τη σκοτώσει το γκάζι. Δεν άφησε κανένα σημείωμα. "Το Είδος Της" είναι ένας μονόλογος εμπνευσμένος από τη ζωή και την ποίηση της αμερικανίδας ποιήτριας Anne Sexton (1928-1974). Μια γυναίκα αναθυμάται τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της, επαναφέρει πρόσωπα, λέξεις, εικόνες, στιγμές, τραύματα και θραύσματα ευτυχίας. Διατρέχει τη ζωή της, μέσα από την ποίησή της,...

Ο Νάθαν είναι όλοι μας. Περιπλανώμενος στον κόσμο, αντιλαμβάνεται τον θόλο που κλείνει όπως ένα γυάλινο καπάκι τη γνώση του ανθρώπου για το περιβάλλον του, σαν το εσωτερικό ενός θεού. Το ταξίδι του είναι η ανατομία του θείου σώματος κι ο ήρωας προχωράει σαν το νυστέρι, ευαίσθητος στις πληγές που δημιουργεί, καθώς τα όργανα αυτού του σώματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Ανθολογούντοι οι: Clifton Azzopardi (Κλίφτον Ατζοπάρντι), Elizabeth Grech (Ελίζαμπεθ Γκρεκ), Leanne Ellul (Λιάνε Ελούλ), Glen Calleja (Γκλεν Καλέια), Miriam Calleja (Μίριαμ Καλέια), Norbert Bugeja (Νόρμπερτ Μπουτζέια), Karl Schembri (Καρλ Σέμπρι)