Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έτσι όπως ξεκουμπώνεται η γλώσσα μετά από πολλή σιωπή και γέρνεις να πεις μια Καλημέρα όπως ένα τριαντάφυλλο που βιάζεται να κοπεί. Και έτσι που θέλεις να κρατηθείς στη ζωή και πιάνεσαι απ’ τον λαιμό μου και με πνίγεις αλλά είναι για την ημετέρα σωτηρία. Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν στην επανάληψη των ημερών. Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα και τα περιτυλίγεις.

Ο Γιώργος, αξιαγάπητο στέλεχος σε διαφημιστική εταιρεία, πεθαίνει σε δυστύχημα αφήνοντας στη μέση όλες τις δουλειές που είχε αναλάβει ενώ "παίρνει" μαζί του τα αρχεία που κρατούσε. Οι αγαπημένοι του συνάδελφοι και φίλοι και η Προϊσταμένη του, θρηνούν για την απώλεια μέχρι που συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να πάρουν το πολυπόθητο bonus της χρονιάς. Τι θα κάνουν για να σώσουν την κατάσταση; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να βρουν μια λύση; Μια κωμωδία για τον σουρεαλισμό αλλά και για το σκληρό πρόσωπο της εργασιακής πραγματικότητας, γεμάτη ξένες λέξεις.

Για ενδεχόμενη απολογία: Αγαπώ τα δέντρα κι ας ψηλώνουν σκόπιμα. Καθένα μού κρύβει ένα κομμάτι ουρανού, καθένα με καρφώνει στο παρόν. Έσφαξα το παρελθόν, γέμισε η αυλή με αίματα και ασήμαντες λεπτομέρειες. Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

Ό,τι αγγίζει την ψυχή εκείνη που στέκει αθέατη κρυφά μέσα σε σώματα που υποφέρουν σε σώματα που ζουν το πάθος ή που ήρεμα νικούν τον χρόνο ό,τι αγγίζει την ψυχή είναι ιερό είναι αγίασμα είναι ο λόγος να υπάρχουμε

Η "Συμφορά απ’ την καλή καρδιά" ή "Τρελά ερωτευμένος", όπως το έχουν ονομάσει, παίχτηκε για πρώτη φορά το 1850 στο Αυτοκρατορικό Θέατρο Αλεξαντρίνσκι και από τότε παίζεται μέχρι τις μέρες μας σε πάμπολλες θεατρικές ρωσικές σκηνές με μεγάλη επιτυχία. Το έργο αυτό, μια εξαιρετική κωμωδία που διασκέδασε και εξακολουθεί να διασκεδάζει τους Ρώσους, είναι το μοναδικό βοντβίλ που στέκει μέχρι σήμερα ζωντανό, με ευφάνταστα κοστούμια και ευχάριστη μουσική. Ο Σολογκούμπ είναι μάστορας του είδους, έχει άριστη γνώση των κανόνων του, αναπτύσσει με χάρη τις ίντριγκες και χαμογελώντ...

Μα τον θυσιασμένο νάνο τεχνουργό, Περιφερόμαστε και ’μεις λαμπροί αστέρες Και μα της μοίρας τον ουράνιο αργαλειό, Μας χειροτόνησαν πνευματικούς πατέρες... Εμείς με σκήπτρα αποφασίζουμε στυγνοί Ορθή συμμόρφωση για τ’ άγρια και παιδία, Μα επικλινείς, νεφελοβάτες και γυμνοί, Αχνά τη νιότη μας θαρρούμε στη σιωπή, Με έμμετρη του Τακεμίτσου Νοσταλγία... Τι κάνουμε για να προετοιμαστούμε γι’ αυτά που θα ’ρθουνε;

Το απέραντο της θάλασσας πώς να τ’ αγκαλιάσω; Μήτε στ’ όνειρο, μήτε στη φαντασία φθάνω· μόν’ ένιωθα να χάνομαι στα κρύα κύματά της.

Στου Πικιώνη καλντερίμι, Χρυσομάλλικο αγρίμι, Μες σε στέρνα κολυμπά. Μπρος στο δίστρατο διαβάτης, Δυο φυγών του ζευγολάτης, Κοντοστέκει… και γελά! «Ποια χαρά σε λούζει, φως μού, Που να σε φιλούσ’ ο νιος μου Και να παίζατε γυμνά» «Ξένε, έχω και για σένα, Που ‘χεις χρόνια καμωμένα Περιουσία βασιλιά… Χτες το βράδυ στο ξωκλήσσι, Σαν κερήθρα σε μελίσσι, Στριμωχτήκανε πολλοί

Στου Πικιώνη καλντερίμι, Χρυσομάλλικο αγρίμι, Μες σε στέρνα κολυμπά. Μπρος στο δίστρατο διαβάτης, Δυο φυγών του ζευγολάτης, Κοντοστέκει... και γελά! "Ποια χαρά σε λούζει, φως μού, Που να σε φιλούσ’ ο νιος μου Και να παίζατε γυμνά" "Ξένε, έχω και για σένα, Που ‘χεις χρόνια καμωμένα Περιουσία βασιλιά... Χτες το βράδυ στο ξωκλήσσι, Σαν κερήθρα σε μελίσσι, Στριμωχτήκανε πολλοί

Τι σημαίνει φαντασία; Γιατί έχει σημασία; Πόσα ξέρουν επιτέλους τα παιδιά!

Τα "99 Μικρά" αποτελούν μια επιλογή από τα βιβλία μου "Τα μικρά" (Κάκτος 1996) και "Τα μικρά β'" (Εξάντας 2004), τα οποία συνοδεύτηκαν από εξαίσια σχέδια της Μαρίας Γενιτσαρίου. Οι εκατόν ενενήντα τέσσερις σελίδες των δύο βιβλίων έγιναν σαράντα έξι και τα τετρακόσια ογδόντα Μικρά έγιναν, όπως λέει και ο τίτλος τους, ενενήντα εννέα. Η έκδοση αυτή τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή, είναι αποτέλεσμα πρότασης των εκδόσεων Vakxikon.gr, την οποία με χαρά αποδέχθηκα, μπαίνοντας κι εγώ σταδιακά στις νέες τεχνολογίες, δίχως να αποχωρίζομαι την πολυαγαπημένη μυρωδιά του...

Τα "99 Μικρά" αποτελούν μια επιλογή από τα βιβλία μου "Τα μικρά" (Κάκτος 1996) και "Τα μικρά β'" (Εξάντας 2004), τα οποία συνοδεύτηκαν από εξαίσια σχέδια της Μαρίας Γενιτσαρίου. Οι εκατόν ενενήντα τέσσερις σελίδες των δύο βιβλίων έγιναν σαράντα έξι και τα τετρακόσια ογδόντα Μικρά έγιναν, όπως λέει και ο τίτλος τους, ενενήντα εννέα. Η έκδοση αυτή τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή, είναι αποτέλεσμα πρότασης των εκδόσεων Vakxikon.gr, την οποία με χαρά αποδέχθηκα, μπαίνοντας κι εγώ σταδιακά στις νέες τεχνολογίες, δίχως να αποχωρίζομαι την πολυαγαπημένη μυρωδιά του...

Η Ιστορία της ποίησης είναι γεμάτη με παραδείγματα αποκηρυγμένων ποιημάτων. Νεανικές αδεξιότητες, συναισθηματικές εκτροπές, ιδεολογικές αστοχίες… υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για τους οποίους ένας ποιητής που ενδιαφέρεται για την εικόνα του έργου του μπορεί να οδηγηθεί στην αποκήρυξη ορισμένων συνθέσεών του. [...] Γιώργος Μπλάνας

Η Ιστορία της ποίησης είναι γεμάτη με παραδείγματα αποκηρυγμένων ποιημάτων. Νεανικές αδεξιότητες, συναισθηματικές εκτροπές, ιδεολογικές αστοχίες… υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για τους οποίους ένας ποιητής που ενδιαφέρεται για την εικόνα του έργου του μπορεί να οδηγηθεί στην αποκήρυξη ορισμένων συνθέσεών του. [...] Γιώργος Μπλάνας

Μη με πιστεύετε. Πάλι ψέματα λέω. Η μόνη αληθινή μου επανάσταση θα ήταν - έστω για μια φορά - να πω την αλήθεια. Μα για να την πω πρέπει να τη νιώσω. Κι εγώ το μόνο που νιώθω είναι πως το μυαλό μου είναι ένα κρεμμύδι με άπειρες στρώσεις. Το ξεφλουδίζω και ποτέ δε φτάνω στη ρίζα του. Και τα μάτια μου κλαίνε ολοένα. Παίρνω τα δάκρυα και τα βαφτίζω ποιήματα.

Κι όλο στενεύεις τα μάτια τάχα για να συγκρατήσεις τι; Και το τοξικό σου βλέμμα μπλέκει με τα τυχαία νεράντζια και φτιάχνει ιστορίες. Κι όλο πασχίζω να ξεχνάω τη φωνή σου κι ύπουλα έρχεται στα γέλια μου και με διαφεντεύει. Αθήνα, πάψε ν' ανασαίνεις τόσο δίπλα μου, πάψε τα βράδια να μετράς τις λύπες μου και ζήσε λίγο με το φως της μέρας.

Τα κόκκινα παπούτσια αποτελούν την καταγραφή μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας. Βρέθηκα στην πρώτη θέση κολλητά στο πάλκο όπου χόρευε φλαμένγκο η διάσημη χορεύτρια Eliezer Truco. Ήταν στη Μαδρίτη σε "φλαμεγκάδικο" για Ισπανούς και όχι για τουρίστες. Η Ελιέζερ κάλεσε αυθόρμητα τους δασκάλους της που βρίσκονταν εκεί, να χορέψουν. Στη σκηνή ανέβηκε αρχικά η δασκάλα, μια υπέρβαρη, πολύ παχιά κυρία που φορούσε γόβες με ψηλό τακούνι. Ξαφνιάστηκα στην εικόνα. Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσε να χορέψει αυτή η κυρία. Δεύτερο ξάφνιασμα, όταν η κυρία αυτή μεταμορφώθηκε μέσα στην κίνηση και τ...