Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εδώ, ασχολήθηκα με ένα ζευγάρι που η πλαστή συνθήκη αποτελεί επαγγελματικό βίο, και προσπάθησα να ξύσω λίγο αυτήν την επιφάνεια. Η συνθήκη είναι ασφαλής, όπως οι περισσότερες αρχικά, και δεν μπορεί και να παρεκκλίνει. Το ερώτημα μου ήταν, αν διαταράσσαμε μια τέτοια συνθήκη σε πρωτοφανή βαθμό τι αποτέλεσμα θα προέκυπτε; Η ίδια η εξουσία πού θα κατέφευγε; Με ποιον τρόπο θα ανταποκρινόταν η φύση; Οι ήρωες του έργου λειτουργούν ανάλογα με το τι απαιτήθηκε εδώ. Ο καθένας για τους λόγους του. Ελπίζω να γίνουν κατανοητοί.

Εδώ, ασχολήθηκα με ένα ζευγάρι που η πλαστή συνθήκη αποτελεί επαγγελματικό βίο, και προσπάθησα να ξύσω λίγο αυτήν την επιφάνεια. Η συνθήκη είναι ασφαλής, όπως οι περισσότερες αρχικά, και δεν μπορεί και να παρεκκλίνει. Το ερώτημα μου ήταν, αν διαταράσσαμε μια τέτοια συνθήκη σε πρωτοφανή βαθμό τι αποτέλεσμα θα προέκυπτε; Η ίδια η εξουσία πού θα κατέφευγε; Με ποιον τρόπο θα ανταποκρινόταν η φύση; Οι ήρωες του έργου λειτουργούν ανάλογα με το τι απαιτήθηκε εδώ. Ο καθένας για τους λόγους του. Ελπίζω να γίνουν κατανοητοί.

Πώς θα βλέπαμε τους χαρακτήρες των έργων του Σαίξπηρ (ή ακόμα και τον ίδιο τον Σαίξπηρ) μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Πώς θα ήταν η Οφηλία αν κέρδιζε στα καλλιστεία, αν ο Πετρούκιος και η Κατερίνα έκλειναν διακοπές στα Δωδεκάνησα, αν η Τιτάνια είχε πέσει σε κώμα, αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έτρωγαν γλυκά μέχρι θανάτου; Δεκαέξι συγγραφείς αποτίνουν φόρο τιμής στον βάρδο, με δεκαεπτά ανατρεπτικές θεατρικές σκηνές εμπνευσμένες από το έργο του.

Αρκετά με την ελευθερία. Χτυπήσαμε πολλές φορές το τείχος Γεμίσαμε αίματα Καταστρώσαμε νέα σχέδια Η κάθε μελανιά γινόταν ορμή Το κάθε θρύμμα που έπεφτε μας γέμιζε ελπίδα.

Ένα ανθάκι που λαχταρά να γίνει βελανιδιά, ένας ποιητής που ανταμώνει μετά θάνατον τον κριτικό της τέχνης του, ένα αερικό που σχεδιάζει ιπτάμενα ταξίδια πάνω απ' τον Αχέροντα, μια Γαλάτεια που πλάθει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τον Πυγμαλίωνά της, ένας άγγελος που κρεμάει στον ώμο τα σπασμένα του φτερά, μια ομολογία εγκλήματος, μια πτώση-πτήση από τον πύργο του Eiffel, ένα γράμμα στη χαμένη αγάπη και μια υπόσχεση αφοσίωσης άνευ όρων. Όλα αυτά και όχι μόνο αυτά μιλούν για τον ανεκπλήρωτο έρωτα -τον έρωτα που είναι θάνατος- και για την απώλεια που πολλές φορές γράφει τα π...

(...) Επιπλέον, το περιεχόμενο του βιβλίου, εάν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο από άποψη στοχασμού- το λέω, διότι είναι προφανές, ότι οι σύγχρονοι ποιητές, δείχνουν να αγνοούν ότι η τέχνη δύναται να προσκαλεί σε στοχασμό- οπωσδήποτε, θα είχε νόημα καθόσον δεν θα διστάζαμε- επιτέλους- να θέσουμε πραγματικά ερωτήματα που ίσως να ανέτρεπαν ακόμη και την ίδια την ιστορία της λογοτεχνίας- των κολεγίων και των πανεπιστημίων. Διάφορα ψευδο-αστικά ερωτήματα που διατυπώθηκαν, έχουν τυραννήσει την τέχνη στον ίδιο βαθμό, που έχουν γλυκάνει τη ζωή όσων δεν έχουν κανένα ταλέντο σε αυτή. Έ...

Στη δίνη του B’ Παγκόσμιου Πολέμου, μια χώρα παγιδευμένη ανάμεσα σε διασταυρωμένα πυρά παλεύει για την ελευθερία της. Μέσα από τον όλεθρο γεννιέται ένας έρωτας. Δυο άνθρωποι από ξέχωρες πατρίδες προσπαθούν να ζήσουνε μαζί. Ο πόλεμος τελειώνει, το σοβιετικό καθεστώς ζώνει τις ακτές με συρματόπλεγμα. Θα μπορέσει ο Γιάρμο να ξεφύγει από συνοριοφυλακές και ελέγχους για να φέρει την αγαπημένη του Άνου πίσω στην ελεύθερη πατρίδα του; Ένα μυθιστόρημα για το σύνορο της ελευθερίας και της αγάπης. Για τον τρόπο που έχει ο έρωτας να κάνει δικό του έναν ολόκληρο πόλεμο.

Σε κάθε στάση πιο κοντά το άγνωστο το τέρμα Μα να προλάβω μια στιγμή στο χώμα να πατήσω Στο πευκοδάσος να χωθώ χωρίς να με προσέξουν "Μην ξεχαστείς", μου γράφουνε οι βελόνες μες στο δέρμα Σ’ αναπολήσεις παιδικές που φέρνει η μυρωδιά τους Κένταυρους που θαυμάζουνε το γάβγισμα της φώκιας Κουκουναριές που τρίζουνε και ρίχνουνε το μάννα "Βιάσου", φωνάζει ο κότσυφας και κρύβεται στους βάτους Γι’ άλλη δουλειά σας ήθελα, πεύκα μου αγαπημένα Θα βάλω στη ρητίνη σας τον φόβο του θανάτου Κι εσείς φροντίστε να γενεί κόκκινο κεχριμπάρι Που θα το βρούνε πλάσματα από γυαλί...

Δεν πρόκειται απλώς για μια θεατρική μετάπλαση της ζωής και της εποχής της Μαρίας Πολυδούρη, για την τραγική περιπέτεια του ανολοκλήρωτου έρωτα δύο μεγάλων ποιητών του μεσοπολέμου, της Μαρίας Πολυδούρη και του Κώστα Καρυωτάκη. Δεν πρόκειται επίσης για μια μεταποιημένη, ελεύθερη σύλληψη, που προσφέρει το υλικό της ολιγόχρονης συνοδοιπορίας τους στη ζωή και στην ποίηση. Ανήκουν και οι δύο στην ιστορία, μετέχουν και μορφοποιούν την ιστορία, και πλήττονται απ’ αυτήν. Ζουν την εποχή τους και κρίνουν αμείλικτα την κοινωνία τους, εκτοξεύουν τη σκέψη τους στην αναπηρία και την α...

Πάνω απ’ το δάσος τ’ άπαρτου βουνού, στον ουρανό, το ζευγάρι των αετών, σ’ ερωτική περιδίνηση φτερών, που αίφνης απλώνονται παντού, καθώς μακραίνουν οι λιανοί λαιμοί, ραμφίζουν το εγγύς μικρό άπειρο, πέφτουν της βαρύτητας οι ελιγμοί και οι λυγμοί λειώνουν στον πάπυρο, απαγορευμένες και τρομαγμένες ιδέες, απ’ αετίσιες ματιές σαγηνευμένες, καταχωρισμένες, αναγορευμένες μέσ’ από φωτιές ήλιων, που πυρπολούν ολόρθα δέντρα, στων κορυφογραμμών τ’ άλικα κέντρα, την κάθε δύση, που κυλά στο χώμα, σπορά ο Φώς, άγνωστο πώς, ακόμα... Φτερά, ιδέες και περιδινήσεις, στοιχ...

O Μάκης Αποστολάτος (1948-2010) ήταν λογοτέχνης, κριτικός και εκδότης. Στο βιβλίο αυτό φιλοξενούνται δέκα κείμενα φίλων και συνεργατών του, συγκεκριμένα των Γιώργου Δάγλα, Λουκά Θεοχαρόπουλου, Δημήτρη Ι. Καραμβάλη, Γιώργου Καραντώνη, Αγγελικής Κομποχόλη, Κρις Λιβανίου, Χριστίνας Λιναρδάκη, Θεοδόση Πυλαρινού, Αχιλλέα Σπυρόπουλου, Γεράσιμου Α. Ρηγάτου και Κατερίνας Τσιτσεκλή, που επιχειρούν να αποτυπώσουν το πολυδιάστατο έργο του, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον οποίο διέκρινε το πάθος για την τέχνη και η φλόγα για μια επανάσταση που πίστευε ότι θα άλ...

Αυτή η συλλογή διηγημάτων έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων μας. Τη δική μου που ως μόνος, πλέον, καθηγητής στα μαθήματα, έγινα μαθητής της απώλειας και των συγγραφέων-μαθητών μας, που μας ακολούθησαν πιστά όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί ξανά. Αν υπάρχει κάτι που ορίζει αυτήν την έκδοση είναι μια ακόμη συνάντηση από τα παλιά. Παλιοί μαθητές αλλά και τωρινοί, όλοι τους, δέχθηκαν με χαρά και σεβασμό να συμμετάσχουν στο βιβλίο, όταν τους το ζήτησα. Ο κύκλος που άνοιξε πριν από έξι χρόνια δεν κλείνει έτσι εύκολα. Δεν κλείνει ποτέ, και τουλάχιστον αν το κάνει, θα μας περιέχει...

Η οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη, η επονομαζόμενη ορμόνη της αγάπης, από την οποία κατακλύζεσαι όταν αφήνεσαι στη συναισθηματική πληρότητα που μοιράζεσαι με έναν άλλο άνθρωπο. Δίνει τον τίτλο στη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Κονιδάρη, από την ιστορία μιας ηρωίδας που, για να διασωθεί από τη συγκίνηση μιας αγκαλιάς, λέει πως, ναι, νιώθει κάτι σαν αγάπη αλλά μάλλον είναι απλή χημική αντίδραση. Χωρίς καμία εξιδανίκευση -ο δρόμος, η ασθένεια, η απομόνωση δεν έχουν καμία γοητεία- οι χαρακτήρες των διηγημάτων στέκονται με υπολογισμό, εμμονή, εξάρτηση, επιφύλαξη, αποστασιοποίησ...

Η έκδοση κυκλοφορεί με αφορμή την πλήρη ρετροσπεκτίβα του έργου του Λουκίνο Βισκόντι, που διοργανώθηκε από το 30ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα (18 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 2017). ** Μαρξιστής; Αριστοκράτης; Νεορεαλιστής; Στιλίστας; Ποιος αλήθεια ορισμός θα ταίριαζε καλύτερα για τον Λουκίνο Βισκόντι; Πιστεύουμε πως ο καθένας περιγράφει και μια πλευρά του εκπληκτικού, ανεξιχνίαστου ακόμη, μέχρι σε ένα βαθμό, ταλέντου του. Αυτές τις πλευρές ελπίζουμε να φωτίσει το αφιέρωμα αυτό στο πλούσιο, αν και λιγοστό, κινηματογραφικό του έργο. 14 κριτικά κείμενα γ...

Έτσι είναι μάτια μου η ζωή, Να πέφτεις Να σηκώνεσαι Καμιά φορά να κλαις. Αν είσαι πάλι, τυχερός Μπορεί και να φυτρώσουν Στους ώμους σου φτερά.

Λευκάδιος Χερν και Πιερ Λοτί: Δύο "δραπέτες" του δυτικού πολιτισμού, μελαγχολικά παράξενες, ρομαντικές ανθρώπινες φύσεις, σημαντικοί συγγραφείς. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να ανιχνεύσει την παραλληλία του βίου και των εμπειριών των δύο λογοτεχνών, του Λευκάδιου Χερν και του Πιερ Λοτί. Να ανασκάψει την ουσία και την "ποιητική" του έργου τους καθώς επίσης και το βλέμμα με το οποίο θεώνται τον κόσμο. Να δημιουργήσει, τέλος, μιαν εγγύτητα του αναγνώστη με τον ψυχισμό δύο ξεχωριστών δημιουργών, των οποίων η περιπέτεια της ζωής γίνεται το αξιοθαύμαστο περιεχόμενο μιας εξω...