Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΣΤΟ ΗΡΕΜΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ Περπατάς στο ήρεμο νεκροταφείο των αναμνήσεων, εκεί που δεν ξυπνά τίποτε και ποτέ. Και επιμένεις να κάνεις βόλτες μπας και ο θόρυβος από το συνεχές πάνω- κάτω τις αναστήσει.

Ο ξουρισμένος ήταν κιόλας ογδόντα χρονών. Τάκατα, τούκατα, τάκατα, τούκατα, έσερνε τα βήματά του στο ξύλινο πάτωμα. Τάκατα, τούκατα, τάκατα, τούκατα, και κάτι έλεγε, μα δεν ξεχώριζα. Άνοιξα την ξύλινη πόρτα. Είχε αναμμένο το τζάκι. Πήρε με την τσιμπίδα κάρβουνα και τα ‘βαλε στο μαγκάλι. Τα ανακάτευε με την τσιμπίδα. Γυρνούσε γύρω γύρω από το μαγκάλι και μπερδεμένα λόγια ακούγονταν: "Θέλω να παντρευτώ, θέλω να παντρευτώ, θέλω να παντρευτώ, θα παντρευτώ, θα παντρευτώ, θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ, τώρα θα παντρευτώ". Και όλο γυρνούσε γύρω από το μαγκάλι....

Πως μπορεί κάποιος να δώσει ένα όνομα σε κάτι που νομίζει ότι δεν υπάρχει; Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας αργαλειός και μια ανασκαφή εκτός από το γεγονός ότι και οι δύο λέξεις αρχίζουν από Άλφα; Τι μπορεί να διδάξει η "Διάπλαση των Παίδων" του Ξενόπουλου σε μια Μάνα που δεν γέννησε ποτέ; Και πόσο είναι εφικτό ένα Πυροβολισμός να προκαλέσει το τέλος μιας γέννησης και την αρχή μιας άλλης στην ίδια πάντα ζωή; Ένα Μεσοκαλόκαιρο του καινούργιου αιώνα, μια νέα γυναίκα που ξέχασε το όνομά της και ένα νεκρό σώμα που όσο ζούσε το φώναζαν Ράτενσκα θα διηγηθούν τη δική τους ιστορία, πε...

Όταν αφήνεις τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος να κλειδώσουν το τώρα, όταν ο φόβος για το μέλλον σκιάζει το παρόν, τότε αυτό γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνει την πραγματική του σημασία... Το τρυφερό αυτό παραμύθι ξεκινάει σε ένα αυτοκίνητο και τελειώνει με ένα φεγγάρι. Και υπάρχουν στη μέση λίμνες, αστέρια, ουράνια τόξα, ανεμοστρόβιλοι, πόλεις που κοιμούνται, δάση και άγριες θάλασσες, ένας άντρας και μια γυναίκα που ερωτεύονται. Ακουμπάει το παρελθόν και το μέλλον αλλά αγκαλιάζει το τώρα, τη στιγμή. Και τον τρόπο που μπορούμε να την ανοίξουμε και να την κάνου...