Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εραστής του λόγου, τον οποίο θεωρούσε ύψιστο αγαθό στη ζωή του ανθρώπου, ο Αίλιος Αριστείδης (117-185 μ.Χ. περίπου) έζησε την εποχή του Αδριανού, γνώριζε τον Μάρκο Αυρήλιο και ήταν ισάξιος του Ισοκράτη και του Δημοσθένη στα μάτια των συγχρόνων και των μεταγενεστέρων του. Η φήμη του βοήθησε να διασωθούν πενήντα τρεις λόγοι από το σύνολο του έργου του. Υπήρξε από τους επιφανέστερους εκπροσώπους, πλάι στον Ηρώδη τον Αττικό και τον Πολέμωνα, της Δεύτερης Σοφιστικής. Είναι σίγουρα ο πιο γοητευτικός, ο πιο ιδιόρρυθμος ρήτορας, συγγραφέας και ποιητής που, στην αυγή των μεταχριστια...

Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα μια άλλη εκδοχή του "Θωμάς ο σκοτεινός". Άλλη: με την έννοια ότι περιορίζει κατά δύο τρίτα την πρώτη έκδοση. Είναι ωστόσο ένα αληθινό βιβλίο και όχι κομμάτια βιβλίου· μπορώ μάλιστα να πω ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι ένα σχέδιο περιστασιακό ή εμπνευσμένο από εκδοτικές φιλαρέσκειες, αλλά και κάτι που το έχω συχνά σκεφτεί, επειδή είχα πάντα την επιθυμία να κοιτάξω μέσα από τον όγκο των πρώτων βιβλίων, όπως όταν κοιτάζουμε μέσα από μια διόπτρα την πολύ μικρή και την πολύ μακρινή εικόνα του έξω, το πολύ μικρό και πολύ μακρινό βιβλίο που μου φαινόταν πω...

Το παρόν κείμενο ασχολείται με τρία βασικά προβλήματα της κλασικής οντολογίας και μεταφυσικής: Πρόκειται για τα ερώτηματα σχετικά με την ύπαρξη του Θεού, σχετικά με τη φύση Του, και σχετικά με τη φύση των δημιουργημένων όντων. Ο συγγραφέας παρουσιάζει αρχικά μία κοσμολογική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, η οποία υποστηρίζεται και από τα πορίσματα της σύγχρονης φυσικής και κοσμολογίας. Στη συνέχεια αναπτύσσει, μέσω λογικής ανάλυσεως, έννοιες που προσιδιάζουν στη φύση του Θεού ως τριαδικού, και τέλος καταλήγει να καταδείξει ότι το δημιουργημένο ον είναι επίσης τριαδικό κα...

Ο τόμος για τη Σαπφώ επιχειρεί να αποτυπώσει τόσο το χωροχρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η ποιητική δημιουργία της Σαπφούς όσο και την ποικιλία των ερμηνευτικών τάσεων σχετικά με την ποιητική της. Από τα κείμενα που συγκεντρώνονται στον παρόντα τόμο αναδύονται δύο βασικοί άξονες μελέτης της ποίησής της: ο ένας από τη σκοπιά της κοινωνικής ανθρωπολογίας και ο άλλος από τη σκοπιά της ποιητικής, στον οποίο εντάσσονται μελετήματα πολύ διαφορετικά ενδεχομένως μεταξύ τους, αναλόγως εάν εστιάζουν αυστηρά στην ερμηνεία του σαπφικού κειμένου ή εάν "ανοίγονται" για να συμπ...

Και τότε ήρθε Εκείνη. Άγγελος ήταν με πύρινη ρομφαία. Τα μαργαριταρένια μάτια της άστραφταν ξαναμμένα και το κορμί της, σαν ώριμο μαύρο σταφύλι ξεχείλιζε από πλησμονή ηδονής. Ολόκληρος μια απέκκριση έγινε. "Με λένε Αλίνα", είπε και έφυγε μέσα σ' ένα στροβίλισμα, σαν σβούρα τρελή. Την πήρε από πίσω με μια σπουδή, που την κόρωνε το αίσθημα ότι μετείχε σε μια αιώνια μετάληψη. Δεν πρόλαβε τίποτα από τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου, γι' αυτό και απαυδισμένος κούρνιασε πίσω από μια λόχμη.

Το ενδιαφέρον του νεοελληνικού κοινού για την αριστοφανική κωμωδία είναι ιδιαίτερα έντονο. Τι είναι άραγε αυτό που προσελκύει τον κόσμο; Το γέλιο; Η κριτική; Η αθυροστομία; Είναι ο τρόπος; Είναι το περιεχόμενο; Είναι η θεματολογία των κωμωδιών; Μήπως είναι η ατμόσφαιρα κεφιού και χαλαρότητας που δημιουργείται; Ή μήπως ο κόσμος αισθάνεται ότι τον "εκφράζει" ο κωμικός ποιητής, ότι διατυπώνει κάτι εξ ονόματός του και για λογαριασμό του; Γελάει με το κωμικό εύρημα, με τη σάτιρα, με το ευφυολόγημα ή μήπως απολαμβάνει το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το εντυπωσιακό; Τον προσελκύει...

Στο σύνολο των σωζόμενων τραγωδιών -του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη- ο "Ηρακλής" εμφανίζεται συνολικά τέσσερις φορές ως πρόσωπο του δράματος - τη μία ως από μηχανής θεός. Καμία στον Αισχύλο, δύο στον Ευριπίδη (στην ομώνυμη τραγωδία "Ηρακλής" και στην "Άλκηστη") και δύο στον Σοφοκλή: μία ως κεντρικό πρόσωπο του δράματος στις "Τραχίνιες" και μία ως από μηχανής θεός στον "Φιλοκτήτη". Στην κωμωδία το όνομά του ακούγεται συχνά, σε παροιμιακές -κυρίως- φράσεις. Στον Αριστοφάνη εμφανίζεται δύο φορές, στους "Όρνιθες" και στους "Βατράχους"·, όπου καταγράφεται μια ιδιότυπη...

Μεγάλωσα στον απόηχο της Κατοχής και του Εμφυλίου. Με τα τραγούδια, τα μοιρολόγια και τις αφηγήσεις. Κι αυτά εξέφραζαν έναν κόσμο βαθύ και τραχύ, σε σταθερό διάλογο με την ανάγκη. Πρόλαβα ανθρώπους που μιλούσαν μόνο όταν είχαν κάτι να πουν. Θήτευσα σ' αυτούς. Το μάθημά τους εξακολουθεί να λειτουργεί, ίσως τώρα περισσότερο, όσο η ζωή γίνεται πιο επιφανειακή και εύκολη. Τα μικρά μου χρόνια σημαδεύτηκαν από τη δεκαετία του '40 και τον Εμφύλιο. Σ' αυτό συνέβαλε περισσότερο η μάνα μου, θύμα του Εμφυλίου. Οι πόλεμοι είναι σκληροί και άδικοι. Αυτό με δίδαξε. Εγώ κατάλαβα και κάτ...

"Το κείμενο είναι το φάντασμα του κόσμου. Η απομακρυσμένη του σκιά. Η ενσωμάτωση των λέξεών του. Η διάχυσή τους. Η διασπορά της ανωνυμίας τους. Μία αργή, εκστατική εξαΰλωση, που δουλεύει σε βάθος, φέρνοντας το φως, ένα αρρωστημένο και ανύσταχτο φως. Την ανονείρευτη μέρα. Γιατί οι λέξεις δεν αποδίδουν το όνειρο. Οι λέξεις αποδίδουν τη ζωή. Την αποδίδουνε στο θάνατό της. Στην ηχώ της. Μία ηχώ που κάνει το χώρο απροσπέλαστο και τον χρόνο έναν νεκρό χρόνο. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Αυτό ήταν πάντα. Το απροσπέλαστο. Η μοναξιά της αναμονής του. Μια μοναξιά που επιστρέφει τις λέξ...

Πώς μπορούμε να προγραμματίζουμε σωστά τις δουλειές μας; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μιας αποτελεσματικής ομάδας; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας; Τι παρακινεί τους εργαζόμενους στη δουλειά τους; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε μια σύγκρουση ανάμεσα στους συνεργάτες μας; Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε το στρες; Ποια είναι η σημασία της ποιότητας στο χώρο των επιχειρήσεων; Ποιες ευθύνες φέρουν οι διοικήσεις για τις συνέπειες της επιχειρηματικής δραστηριότητας; Τέτοια -κι άλλα παρόμοια- ερωτήματα απασχολούν εργαζόμενους και διοικήσεις σή...

Η πρώτη προσέγγιση φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την ιστορική συγκυρία που διατρέχει το ποίημα, με τους ανθρώπους που περιφέρονται ψηλαφώντας ο ένας το χέρι του άλλου, με το μαρτύριο που κατάφερε να ενσταλάξει η λαδομπογιά σε ένα ζευγάρι κουρασμένα μάτια. Όμως ταυτόχρονα διαφαίνεται κάτι που υπερβαίνει τη συγκυρία αυτή. Είναι η αγωνία που γεννά η αμφιβολία για την ενότητα του ουρανού· ο κρότος της κατάρρευσης του κόσμου, οι αντίλαλοι που έπειτα ηχούν στο χρόνο: αυτό το διάτρητο από σιωπή θόρυβο προσπαθεί να αιχμαλωτίσει το κείμενο, παίρνοντας άλλοτε τη μορφή της περιγρ...

Το ημιτελές αυτό μυθιστόρημα, που ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας του έβλεπε ως μια "αποθέωση της ποίησης", εμπνέεται από την αναζήτηση του γαλάζιου λουλουδιού, αυτού του κατεξοχήν ρομαντικού συμβόλου. Ο ήρωάς του φέρει το όνομα του μεγάλου ποιητή και ραψωδού Χάινριχ φον Οφτερντίνγκεν, μιας μορφής θρυλικής και συγχρόνως ιστορικής από τον γερμανικό μεσαίωνα.

Ο πάντων επιστημονικώτατος Ποσειδώνιος είχε γυμνάσει την σκέψη του και με την γεωμετρία, όπως πληροφορεί αρχαία μαρτυρία. Η εκγύμναση της σκέψης εξηγεί ίσως τον χαρακτηρισμό αθλητής που του έχουν αποδώσει. Ο Ποσειδώνιος αναζητούσε τις αιτίες και την λογικότητα σε κάθε τομέα του επιστητού. Όσο και να διέφεραν οι γνώσεις αυτές, ήταν, όπως φαίνεται, για τον Ποσειδώνιο κυριολεκτικά αλληλένδετες, σαν με λεπτό και στέρεο σχοινί από σπάρτα, την μήρινθον.

Κορυφαίο έργο της ρομαντικής λογοτεχνίας και ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η "Παναγία των Παρισίων" είναι η ιστορία του δύσμορφου κωδωνοκρούστη Κουασιμόδου και της όμορφης τσιγγάνας Εσμεράλδας. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, όμως, είναι ο καθεδρικός ναός του Παρισιού, η περίφημη Νοτρ Νταμ, της οποίας ο επιβλητικός όγκος ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλα όσα διαδραματίζονται, δίνοντας παράλληλα στον Ουγκό την ευκαιρία να περιγράψει με ιδιαίτερη ενάργεια το μεσαιωνικό Παρίσι αλλά και να σχολιάσει τα κακώς κείμενα της εποχής του.