Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρόκειται για μικρά πεζά, τα οποία συνθέτουν μία φανταστική μαρτυρία επιφανών Αθηναίων για την πόλη τους. Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Παπανδρέου, Γιάννης Τσαρούχης, Δημήτρης Πικιώνης, Ελένη Παπαδάκη, Σπύρος Λούης, Κώστας Λινοξυλάκης και άλλα 30 πρόσωπα καταθέτουν την άποψή τους για την πόλη, αναμειγνύοντας γεωγραφία, πολεοδομία, πολιτική ζωή, τέχνες, μουσική, αθλητισμό, σε μια κυριολεκτικά πολυφωνική κατάθεση. Όλες οι αφηγήσεις είναι φανταστικές (του συγγραφέα), αλλά όλα τα στοιχεία που παρατίθενται, πραγματικά.

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Όταν ήσουν μικρή Έπαιζες με τις κούκλες σου κρυφτό Μια μέρα έτρεξες να κρυφτείς Εκεί όπου κανένας δεν θα μπορούσε να σε βρει Τότε κλειδώθηκες κατά λάθος σε λιλιπούτεια φυλακή Η γάτα του σπιτιού κατάπιε κατά λάθος το κλειδί Η απουσία σου κατά λάθος δεν έγινε από κανέναν αντιληπτή Κάποτε κατά λάθος μεγάλωσες Τότε τα χέρια σου βγήκαν από τα παράθυρα Τα πόδια σου από την πόρτα Και το κεφάλι σου από την καμινάδα Η απόδρασή σου απ' το κουκλόσπιτο θεωρήθηκε κατά λάθος επαναστατική

Μετά τα "Ποιήματα προσωρινότητας" η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, στη νέα της ποιητική συλλογή ανασυγκροτεί τα όρια της μικρής ιστορίας του παρόντος, μέρος της μεγάλης ανακυκλούμενης ιστορίας των ανθρώπων: η κρίση, η φτώχεια, οι αναμονές, οι ματαιώσεις, η ασθένεια της απάθειας, οι φόβοι και η δειλία, η μετανάστευση, οι εσωτερικοί μονόλογοι με τον εαυτό, με τα πράγματα, η φιλοσοφική θεώρηση της ύπαρξης, το "θέατρο" που παίζεται συνεχώς ερήμην των πρωταγωνιστών του. Ο άνθρωπος και πάλι ο άνθρωπος... Με λυρικές καταδύσεις στον χρόνο πριν, στους χρόνους μετά, η ποιήτρια ανασκά-πτει τ...

Το χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο. Μια ιστορία δύο νέων γύρω στα είκοσι πέντε από διαφορετικές κουλτούρες που παλεύουν με τις λέξεις τους, τις οικογένειες που κουβαλάνε, το μικρό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον τους. Φυγάδες, πρωταγωνιστές και ισορροπιστές μιας πολιτικής κατάστασης που είναι πανταχού παρούσα, μιας αγίας ελληνικής οικογένειας και ενός γενναίου πάθους που παλεύει να βρει επιτέλους τον τόπο του. Μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που θέλει απεγνωσμένα να έχει happy end, γι αυτό και καταλήγει στην αρχή. Τότε που όλα ήταν αθώ...

Τέσσερα αδέλφια και ο περίγυρός τους χτίζουν αέναα την ουτοπία τους και τη βλέπουν αέναα να καταρρέει. Εκκίνηση από το πατρικό σπίτι και τερματισμός σε μια ανεδαφική περιοχή του μέλλοντός τους. Ενδιάμεσα είναι το Εδώ Και Τώρα: ο πιο δυσπρόσιτος προορισμός. Οι συγγραφείς Σάρλοτ, Έμιλι και Ανν Μπροντέ μετενσαρκώνονται σε μια ελληνική εκδοχή των τσεχοφικών "Τριών Αδελφών" και προσπαθούν να πάνε εκεί όπου ήδη βρίσκονται. "Επενδύεις τα πάντα για να φτιάξεις έναν σταθμό τρένου-υπόδειγμα και την ημέρα των εγκαινίων διαπιστώνεις ότι τον έφτιαξες εκεί απ' όπου, απλούστατα, δεν περν...

"Χωρίς διαβατήριο, θα ήταν πιο σωστός τίτλος. Χωρίς χαρτιά και όνομα. Χωρίς υπόσταση. Κανένας δεν είναι άπατρις. Κανένας. Ούτε καν αυτός δεν ήταν, όσο κι αν ήθελε να το πιστεύει για τον εαυτό του. Σε κυνηγάει η πατρίδα, σε κυνηγάει κι η φάτσα σου δίπλα στα οπωροκηπευτικά". Ο Χάρης, μεσήλικας συγγραφέας, καταφέρνει να αποδράσει στο Παρίσι λίγο πριν από την Κρίση. Πίσω του, η Ελλάδα παρα-δίδεται στις φλόγες του φασισμού. Μετά το Όχι στο δημοψήφισμα του 2011, το πραξικόπημα των Πέντε Ημερών και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ένα, η Αθήνα μοιάζει με ζούγκλα, ενώ η ύπαιθρο...

Άνθρωποι που βασανίζονται εξίσου από τη μοναξιά και από τη συντροφικότητα, άνθρωποι που στέκονται αμήχανοι και αμφίθυμοι μπροστά στη ζωή όπως αυτή συντίθεται από τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων και της οικογένειας, την ανεπάρκεια του ατόμου και της κοινωνίας, τις παγίδες της μνήμης και το αναπότρεπτο του θανάτου, άνθρωποι που βιώνουν την ύπαρξη πότε με απόγνωση και πότε με απάθεια, πότε με εμπεδωμένη θλίψη και πότε με χιούμορ.

Βρε ήρθε, έφτασε ο καιρός που θα ορθωθώ ακαριαία γδουπ ολόισια με τα δυο πόδια ανοιχτά κολοσσιαία -και από κάτω να περνούν περισπωμένα καραβάκια- Ωραία θα ιδωθώ, σταθώ, υψωθώ το στέρνο μεταξύ των δυο ηπείρων και η απόσταση δεν θα μετριέται μ' άλλο μέτρο από το τρανταχτό πελώριο βήμα μου στο κέντρο σας όπως λέμε: διάνα ή καρδιά λάμψε επειδή όλο σού έρχεται: καθισμένη -φθινόπωρο γαρ- με ζακέτα για να πιει σφιχτό καφεδάκι κουνώντας πού και πού τα πόδια είναι μικρόσωμη και φαντασιόπληκτη

Το αντικείμενο της έρευνας και της ευαισθησίας της Σταυρούλας Τσούπρου είναι η συγκριτική επιστημολογική εντρύφηση στον χώρο τής μεταφρασεολογίας και των διακειμενικών ανασκαφών. Από τη μια, η σύγκριση λογοτεχνικών κειμένων, συγγραφέων, υφών, ειδών και μορφών αποδεικνύει το εύρος αλλά και την ευρηματικότητα του μελετητή και, από την άλλη, τον έλεγχο ενός ευρέος φάσματος λογοτεχνικής ύλης. Το φάσμα δεν διατρέχει μόνο το διάνυσμα από τον Παπαδιαμάντη στον Θ. Βαλτινό ή από τον Σαίξπηρ, τον Χέρμαν Μέλβιλ στον Αραγκόν, αλλά ελίσσεται ανάμεσα στην ηθογραφία, την υπερρεαλιστική...

Το Απεργοδρόμιο είναι ένα έργο επιστημονικής και κοινωνικής φαντασίας, στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα που είτε έγιναν είτε πρόκειται να συμβούν. Ένα σύνολο διακεκριμένων επιστημόνων, 29 κατασκευαστών πλυντηρίων, πολιτικών, χαρτοριχτρών, μέντιουμ, μάγων και άλλων συναφών επαγγελμάτων συνεργάστηκαν για να καταγράψουν και να διαδώσουν στις γενιές του μέλλοντος τη γέννηση και την εξέλιξη του φαινομένου του Απεργοδρομίου. Πρόκειται για ένα αλληγορικό επιστημονικό βιβλίο που στηρίζεται σε γεγονότα του μακρινού παρελθόντος όπως καταγράφηκαν από τους ιστορικούς και τη συλλογική...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ Είπες, να δώσουν οι θεοί να υποχωρούμε με χάρη. Να είναι ο πυρήνας μας διαβρωτός, να ζήσουμε πολλούς ωραίους θανάτους. Να 'ναι η νύχτα σκοτεινή κι η μοναξιά πελώρια, γίγαντας να 'ναι, να μας κρατά στο χέρι της μικροσκοπικούς, σαν φύλλα βασιλικού, σαν πράσινα φιλιά. Να μας γλείφουν οι ενοχές, όπως οι θάλασσες τα βράχια, Κι εμείς εκεί, να στέκουμε ακίνητοι, μαγεμένοι. Να γίνουμε αστέρια που έκρυψαν τα σύννεφα, να ξύσουμε από πάνω μας κάθε χάδι που κρεμάστηκε ποτέ από τον λαιμό μας.

Στην "Παράλληλη μυθολογία" του, ο Χριστόφορος Θεοδώρου, πατώντας σε θέματα, ήρωες, μοτίβα της ελληνικής λογο-τεχνίας, συνομιλεί όχι μόνο με την κλασική παράδοση αλλά με άλλους ποιητές και λογοτέχνες. Στα δύο στιχουργικά επίπεδα του έργου του, έμμετρο ποίημα και ποιητικό σχόλιο, μεταστοιχειώνει τις διακειμενικές αναφορές του και τα ση-μεία εκκίνησης της έμπνευσης ώστε να στοιχειοθετήσει την παράλληλη αλλά και απολύτως προσωπική μυθολογία του. (Γ) ΝΗΠΕΝΘΕΣ ΠΟΤΟ Το σώμα έκρυβε φαρμάκι του σκορπιού που έχωσε η Εκάτη με γητειές. Ο μυελός το φίδι είναι του κορμιού που ξ...

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΧΤΗ Με την ανάληψη των καθηκόντων είπε ως νέος διαχειριστής ν' αλλάξει το κλίμα τον ύπνο των ενοίκων να ταράξει κι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα "Κόκκιν' αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου" Την άλλη μέρα μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημα κι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτη Έκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο του αναζητώντας τα χείλη της με δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες στην είσοδο της πολυκατοικίας στον κήπο στον καυστήρα στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας "Η γοητεία του Θανάση Μαρκόπο...

Από όλα τα θεατρικά έργα του μεγάλου Ελβετού συγγραφέα Μαξ Φρις (1911-1991) η "Ανδόρρα" θεωρείται το αριστούργημά του. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε μόνο μία φορά το 1962 από το Θέατρο Τέχνης. Ο Κάρολος Κουν έπαιξε το ρόλο του πατέρα. Ο Μαξ Φρις έγραψε την "Ανδόρρα" όταν ήταν πενήντα ετών, και ασχολείται σ' αυτό το έργο με ένα θέμα που επανέρχεται συχνά στα βιβλία του. Ο νεαρός Αντρί, από τον οποίο όλος ο κόσμος περιμένει να ζει και να συμπεριφέρεται σαν Εβραίος μια και ο πατέ...

Η Ελένη Ντούξη μοιάζει να "μπαίνει" στον χώρο της ποίησης "σαν έτοιμη από καιρό". Κουβαλώντας μνήμες από έναν άλλο κόσμο και συνδυάζοντάς τες οργανικά -και δραστικά ποιητικά- με βιώματα και εμπειρίες που "κατέκτησε" στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, όπου ζει από το 1993. Η ποίησή της αποτελεί μία σημαντική κατάθεση ενός ανθρώπου που υποχρεώθηκε να συγκεράσει ετερόκλητες καταβολές και να κατανοήσει τη διαφορετικότητα αντιλήψεων και στάσεων ζωής. Ο λόγος της διαπερνάται από μια μόνιμη -όσο και γόνιμη- αγωνία έκφρασης και επικοινωνίας, αλλά και από ήχους και απόηχους...

Ένα οδοιπορικό των λέξεων στα άνυδρα τοπία του έρωτα, στην πικρή μνήμη του τόπου, στην ξενιτιά των ματαιώσεων και των ποικίλων ανατροπών. Το βλέμμα πέφτει αμείλικτο επάνω στη φθορά. Δεν της χαρίζεται, δε σπαταλιέται σε ανούσιους εξωραϊσμούς αλλά αποκαλύπτει και σχολιάζει τα κεκρυμμένα. Ποιήματα ποιητικής αναλαμβάνουν να οριοθετήσουν το πλαίσιο όπου κινούνται τα αδιέξοδα, καταδεικνύοντας τη δυνατότητα του στίχου κι άλλοτε την αδυναμία του να αποκρυσταλλώσει την βαθιά στιγμή. Ο έρωτας κι η έντασή του, μοτίβο που επανέρχεται, ευελπιστεί να εγκαταστήσει τη λάμψη του σώμ...

Ο ιδιαίτερα οξύς τόνος που ενίοτε μετατρέπεται σε φωνή, εκφράζοντας τον πανικό του "δραπέτη" και "διωκόμενου", είναι μόνο ένα και ίσως το πιο εμφανές χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησης του Χρήστου Γκέζου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ποιητή (γ. 1988) υπάρχουν συσσωρευ-μένα βιώματα από καταστάσεις ορίων ή από καταστάσεις που η φαντασία του τις έσπρωξε σε οριακό σημείο, για να αποδώσουν την επιθετική διάθεση που συνήθως έχει η επική σχέση ρήξης της νεανικής ύπαρξης με τον γύρω της κόσμο. Ένα υποβλητικό φυσικό περιβάλλον ως αρχαϊκή σκηνογραφία όπου όμως "ανεβαίνουν" εν είδ...