Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ένα μέρος του πίνακα ήταν κενό. Έσκυψε ο Ορφέας να διαβάσει τα ψιλά γράμματα που υπήρχανε στο σημείο εκείνο. Τα γράμματα ήτανε μικροσκοπικά και χρειάστηκε να πλησιάσει πολύ κοντά στον πίνακα για να τα δει. Και διάβασε· Ορφέας. Κι αυτοστιγμεί, χωρίς καν να το καταλάβει, απορροφήθηκε από τον μουσαμά και ήρθε να ζωγραφιστεί πλάι στα πουλιά και τα λουλούδια, ανάμεσα στα γαλάζια βουνά και την θάλασσα, εκεί όπου υπήρχε το κενό στον πίνακα, εκεί όπου έγραφε το όνομα του· Ορφέας. Ανώδυνα πέρασε στον πίνακα. Η Άννα κοίταξε τη ζωγραφιά και χαμογέλασε ευχαριστημένη. Το πρόσ...

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ Η αγάπη στα βάθη είναι ο τρόμος ελλοχεύοντας να αντικρίσεις το γυάλινο καταπέλτη να ραγίζει άπειροι βολβοί ματιών σιωπούν εκεί μέσα καμία ρωγμή καθόλου αίμα Στις σκοτεινές σπιλιάδες σώματα απείραχτα από αισθήσεις σκιάχτρα τυλιγμένα στη γνώση βυθίζονται ολονέν στα θεμέλια των νησιών ταξιδεύοντας χωρίς τριβές Όλο κολυμπώντας το χέρι μη βρίσκοντας τρυφερή παρειά απαλό δέρμα Είναι η αγάπη που τελειώνει εδώ πέρα

"Στίχοι καταλυτικοί, υπερβατικοί, με την αλήθειά τους ξεκάθαρη [...] Μεταξύ μοναχικότητας και συντροφικότητας, μεταξύ εσωτερικότητας και ιστορίας αναπτύσσεται η ποίηση της Σοφία Σακελλαρίου. Πυρπολεί με τον στίχο της τον ύπνο των ανθρώπων, αλλά κυρίως προσφέρει τρυφερότητα και θαλπωρή, εικόνες έρωτα και πράξεις ανθρωπιάς, παρηγοριά και ανακούφιση, μια απαλή οικειότητα ακόμη και ενώπιον του θανάτου. Του θανάτου που εμφανίζεται στα ποιήματα με σφοδρότητα και απόγνωση, που η ιστορική μνήμη και η προσωπική εμπειρία την έχουν φορτώσει. Καταγράφει με λόγο λιτό, κάποτε ωμό,...

Το βιβλίο "Ζωή εκτός ωραρίου" του Γιάννη Πάσχου είναι μια ποιητική σύνθεση γεμάτη ανατροπές, καθώς μεταπηδά από τον ρεαλιστικό λόγο στον φανταστικό και από τον ρομαντισμό στην κυνικότητα. Η πρώτη ανάγνωση οδηγεί τον αναγνώστη σε ενσυναίσθηση και δίνει την απλότητα της γραφής υποκρύπτοντας, για τις επόμενες αναγνώσεις, την ερμητικότητα και την ιδιοτυπία των κρυφών νοημάτων, τόσο των ποιητικών κειμένων όσο και των αφηγημάτων. Ο Γιάννης Πάσχος μ' αυτές τις μικρές ποιητικές ιστορίες δημιουργεί τις προϋποθέσεις για «μία σχέση» ξεχωριστά με τον κάθε αναγνώστη, προσπαθώντας να πρ...

[...] Περιεκτικότητα και αλλεπάλληλα περάσματα από το συναίσθημα στην ορθολογική σκέψη αποτελούν τη βάση στην ποιητική έκφραση της Μαρίας Πατακιά. Αιφνιδιασμοί και ανατροπές σε λεξιλογικό και νοηματικό επίπεδο παραμερίζουν το υπερσυναισθηματικό στοιχείο και τις ρομαντικές εξάρσεις για να προσφέρουν χώρο σε καθετί απλό και απτό από τις αισθήσεις, συχνά στη σφαίρα μιας αβίαστης εκλογίκευσης των πραγμάτων. Δηλαδή, μιας εκλογίκευσης η οποία μάλιστα αντι-τάσσεται, ως έναν βαθμό, στην ίδια την ποιητικότητα της εκάστοτε επιλεχθείσας προς περιγραφή στιγμής, εικόνας ή οπτικής και α...

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Οι ιστορίες που μας διηγείται ο Πέτρος Μπιρμπίλης σ' αυτό το βιβλίο είναι άλλοτε συναισθηματικές, άλλοτε ανέμελες, κι άλλοτε με μια δόση κυνισμού και καλύπτουν ένα φάσμα που κυμαίνεται από τις εκ βαθέων εξομολογήσεις και την αφήγηση καταστάσεων έως τις πιο κρυφές σκέψεις του. Ο κοινός άξονας που διαπερνά τις ιστορίες είναι μια διάθεση αποχαιρετισμού στην αθωότητα, που φαίνεται να διακατέχει τον συγγραφέα, καθώς η δεκαετία των σαράντα, στην οποία βρίσκεται, τον οδηγεί προς την ωριμότητα.

Η κατανάλωση αποτελεί, θέλοντας και μη, έναν σύγχρονο τρόπο με τον οποίο εκφραζόμαστε και επικοινωνούμε. Κατα-νοούμε όμως το πώς επηρεάζει τη ζωή μας και τη σχέση μας με τους άλλους; Γιατί ενώ η κατανάλωση υπόσχεται την ευτυχία, συχνά φέρνει προβλήματα και δυσαρέσκεια; Γιατί συνεχώς παρουσιάζονται καινούριες ανάγκες και η ικανοποίηση αναβάλλεται; Μήπως χρειάζεται να επανεκτιμήσουμε τις ανάγκες και τις προτεραιότητες μας, όχι για να ζήσουμε σαν ασκητές, αλλά για να κρατήσουμε την ευχαρίστηση και να αποφύγουμε τις παρενέργειες; Τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατεύσου...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

Άδηλο υλικό το ποίημα· σαν το γυαλί. Σπάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Ο στίχος είναι μια γιορτή Το ποίημα είναι πένθος. Εμείς δεν ήμασταν στην αρπαγή, Δουλεύαμε έξω· στα ποιήματα

Η Ανν Σέξτον αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα ποιητών που έγραφαν για να ζήσουν. Όταν έγραφε τα Ερωτικά ποιήματα (1969) εμπνεόταν από το θάρρος μα και τη λάμψη της γυναίκας εκείνης που είχε γνωρίσει το θερμό χάδι της κοινωνικής αποδοχής: το βραβείο Πούλιτζερ. Παράλληλα ταλανιζόταν από τις φαντασιώσεις και την ερωτική επιθυμία της γυναίκας που παρέμενε ανέγγιχτη από τον ίδιο της τον άντρα. Στα ποιήματα αυτά πλάθει μια πολυδύναμη γυναικεία περσόνα που μοιάζει σχεδόν αδύνατον ν' αποτελεί ένα και μόνο πρόσωπο. Με τη φωνή της, άλλοτε σπαρακτική κι οργισ...

Ποιήματα για όσους παραδίδονται στον έρωτα. Συνέχεια μιας παράδοσης που οροθετείται από τη Σαπφώ της αρχαιότητας και του 20ού αιώνα τον Αμερικανό ποιητή e.e. Cummings. Συνάμα, κι ένας φόρος τιμής σ' εκείνους που παραδίδουν με αυτοθυσία το σώμα σε κάποια πράξη ηρωϊκή.

Μέχρι να συναντήσει τον άγνωστο μυστηριώδη άντρα που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της η Κατερίνα πίστευε ότι κανείς, ποτέ, δε θα στρεφόταν εναντίον της. Γελάστηκε. Μπήκε στο στόχαστρο, στο μάτι του κυκλώνα. Είχε ένα πιστόλι στα πλευρά, κι ύστερα, στην Ασφάλεια, γυμνή, πέρασε δύσκολες ώρες. Ενδίδοντας σ' έναν παράξενο αδιέξοδο έρωτα έμεινε εκτεθειμένη στον κίνδυνο του δημόσιου λιθοβολισμού. Ο Αγαμέμνονας που ανέλαβε να γράψει το τέλος της τραγωδίας της, κατάφερε να θεοποιήσει την Κατερίνα και παράλληλα να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δικής του τραγωδίας. Η κάθαρση ήρθε από...

Ο Έρωτας δεν κήρυξε ποτέ δόγματα, δεν αναζήτησε μαθητές και οπαδούς, δεν προσπάθησε να προσηλυτίσει κανέναν, δεν ίδρυσε θρησκεία για να λατρεύεται, δεν έκανε ποτέ προπαγάνδα, δεν συνεργάστηκε με καμμιά εξουσία για να επιβληθεί και να επικρατήσει, δεν έγινε ποτέ ιδιοκτησία κανενός ατόμου, καμμιάς ομάδας, κανενός έθνους, καμμιάς αυτοκρατορίας. Κι όμως, όλα τα όντα, από τους ανθρώπους μέχρι τα δέντρα και τα ζώα, από τις κάμπιες μέχρι τους ήλιους και τους γαλαξίες, είναι οπαδοί του, τον λατρεύουν, τον υπηρετούν, με χαρά. Δεν είναι λοιπόν αυτός ο πιο μεγάλος θεός;

Η Δάφνη ντι Μωριέ, γόνος καλλιτεχνικής οικογένειας, ήταν μια γυναίκα που, παρόλο που έδειχνε ευτυχισμένη και ήρεμη, βασανιζόταν από φοβίες και έμμονες ιδέες. Και αυτά τα συναισθήματα τα εκμεταλλεύτηκε στη γραφή της για να δημιουργήσει μοναδικά μυθιστορήματα και διηγήματα γεμάτα μυστήριο και αγωνία. Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται τέσσερις νουβέλες που εξερευνούν βαθιά ριζωμένους φόβους και πόθους, μυστικά και επιθυμίες: ένας μοναχικός καθηγητής ερευνά την υπόθεση ενός μυστηριώδους ζεύγους Αμερικανών. Μια νεαρή γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν του πατέρα της....

Κορυτσά, 18 Νοεμβρίου 1936 [...]. Ήταν ωραίος καιρός. Κρίμα να μην μπορεί να μοιραστεί κανείς με κάποιον τα ωραία πράγματα. Αλλά με ποιον; Περίεργη μοίρα, μόλις κρατηθώ από έναν άνθρωπο, βουλιάζει είτε εκείνος είτε εγώ. Δεν έχω μήτε κανέναν να πω ένα αστείο. Συνέλαβα δυο τρεις φορές τον εαυτό μου να γελά μοναχός του, έτσι ξαφνικά. Αν τούτο εξακολουθήσει, πάει το κύρος μου.[...] Όλες οι επιστολές φωτίζουν αποκαλυπτικά την προσωπικότητα του ποιητή, καθώς απευθυνόμενος στην κατά δύο χρόνια μικρότερή αδελφή του, της γράφει για όλα, σημαντικά και ασήμαντα, εντελώς αυθόρμη...

"Σε τέσσερις τοίχους που κλεινόμαστε λέμε πολλά. Αλλιώς πώς θα περάσει η ώρα με τους τοίχους. Κλεινόμαστε και φτιάχνουμε ιστορίες. Ιστορίες που υπάρχουν κι άλλες καινούριες. Τις φτιάχνουμε εμείς, λέγοντας τις παλιές. Ιστορίες πάνω σε ιστορίες. Ατέλειωτες. Όπως τα σπίτια." Τα διηγήματα της Ειρήνης Μαργαρίτη αντικατοπτρίζουν φέτες ζωής στην Ελλάδα της κρίσης. Άνθρωποι μοναχικοί, ζευγάρια σε κρίση, σχέδια, ματαιώσεις, έρωτες, οι γνωστοί μας, οι φίλοι μας, οι εραστές μας, το εδώ και τώρα, με ύφος ευθύβολο και αποτελεσματικό.

Ύπνος και έρωτας συγκατοικούν μυστηριωδώς πάνω στα στρώματα. Γεγονότα που μοιάζουν με όνειρα, όνειρα που νομίζουμε πραγματικότητα. Συνεύρεση και διασπορά διαδέχονται συνεχώς η μια την άλλη. Είκοσι στιγμιαία αφηγήματα, σε δυο ενότητες, που διαβάζονται ένα ένα σαν ποιήματα, αλλά και η κάθε ενότητα σαν ένα κείμενο.

Βρε ήρθε, έφτασε ο καιρός που θα ορθωθώ ακαριαία γδουπ ολόισια με τα δυο πόδια ανοιχτά κολοσσιαία -και από κάτω να περνούν περισπωμένα καραβάκια- Ωραία θα ιδωθώ, σταθώ, υψωθώ το στέρνο μεταξύ των δυο ηπείρων και η απόσταση δεν θα μετριέται μ' άλλο μέτρο από το τρανταχτό πελώριο βήμα μου στο κέντρο σας όπως λέμε: διάνα ή καρδιά λάμψε επειδή όλο σού έρχεται: καθισμένη -φθινόπωρο γαρ- με ζακέτα για να πιει σφιχτό καφεδάκι κουνώντας πού και πού τα πόδια είναι μικρόσωμη και φαντασιόπληκτη