Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Domenica Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται άπιστη κι ακριβής με κλαπατσίμπαλα γύρω της σωρό πλατεία σύγκορμη χορό να σέρνει με σφαλισμένα βλέφαρα ρολά κατεβασμένα στα μάγουλα ν' απλώνεται κόκκιν' η παύση. Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται σεμνή και ξελογιάστρα στο στήθος των γερόντων μια καμπάνα μια εκδρομή στου έρωτα το άλσος περίπολος στα έρημα θρανία βαθιά σιωπή domenica σταλαγματιά στα χείλη διψασμένων. Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται domenica, domenica, έξαλλη θα φωνάζει γυναίκα ετοιμόγεννη ώρες πρησμένες την βάρδια σου θ' ακολουθούν domenica άφθονο τ' άρωμα...

Ο Καβάφης είχε για καιρό ρόλο δευτεραγωνιστή στα ελληνικά γράμματα. Κριτικοί και ομότεχνοι αναγνώριζαν την αξία του, όμως την ίδια στιγμή τον άφηναν πάντα, και ορθά, λίγο παράμερα. Τις τελευταίες δεκαετίες το πράγμα έχει αλλάξει. Η φήμη του Αλεξανδρινού, αρδευόμενη από ποικίλες πηγές, από τη συγκυρία και τις έξεις μιας κάποιας αδρανούς κριτικής, εξέχει πλέον δυσανάλογα από την αφήγηση στην οποία ανήκει. Το γεγονός έχει συνέπειες. Ήδη ο χαρακτηρισμός μείζον για ένα έργο σαν το δικό του γεννά ερωτήματα. Γιατί μεγάλος κατά παράδοση είναι ο καθολικός συγγραφέας, o scriptor c...

Η μνημειώδης και γεωμετρική αρχιτεκτονική της φιλοσοφίας του Σπινόζα μπορεί πολύ εύκολα να μας τρομάξει. Ωστόσο, η φιλοδοξία του Σπινόζα ήταν να πάρει τον αναγνώστη από το χέρι και να τον οδηγήσει προς την Ευδαιμονία, δηλαδή προς την πλήρη άνθηση των δυνατοτήτων του. Η φιλοσοφική θεωρία του είναι ένα εργαλείο, εκπληκτικά αποτελεσματικό, για να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ενεργούμε και νιώθουμε. Πώς να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας; Πώς να βρούμε την ελευθερία αποδεχόμενοι τους περιορισμούς της; Πώς να μεταμορφώσουμε την θλίψη σε χαρά, την εξάρτηση σε πίστη σ...

Στου Κάφκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι Άσε με να ξαπλώσω Τόσες δίκες Να τελειώσουν κάποτε Σε γνώρισα παράθυρο Έγινες σκοτάδι Σε είδα βροχή Πέρασε κι αυτό Οι πόνοι της γέννας Σε κάνανε μητέρα Διάβασα τα έργα σου Τα έφαγες Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του Να μια όμορφη μέρα, είχα πει Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα Ντράπηκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Υπάρχει ακόμα ένας ήχος Ήσυχος Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί Ζήσε αργά Περιττό να το πούμε Όλοι θα υποκύψουμε Αυτός είναι ο τελε...

Πρόκειται για την ιστορία τεσσάρων γυναικών που ψάχνουν να βρουν η καθεμία και όλες μαζί την αλήθεια στις σχέσεις τους. Ξεκινώντας από έναν απαγορευμένο έρωτα κι ένα ψέμα, η Χριστίνα, η συντονίστρια της ομάδας τριών κοριτσιών, οδηγεί το γκρουπ σ' ένα επικίνδυνο μονοπάτι με αβέβαιο τέλος για όλες. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση της ιστορίας διευκολύνει τον αναγνώστη να έρθει σ' επαφή με τις ψυχολογικές διεργασίες των τεσσάρων ηρωίδων και να παρακολουθήσει την κλιμάκωση των γεγονότων στη ζωή τους. Πρόκειται για μια ιστορία αναζήτησης της ουσιαστικής επαφής και της αλήθειας στον έ...

[...] "Σε ποιον έμοιασα τελικά;" ρωτάω τον πατέρα μου. "Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ' εσένα νομίζω". "Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες..." "Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι' αυτό. Την ταυτότητά τους". "Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι' αυτό. Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι' αυτές τις ανοησίες". "Όλοι δουλεύουμε, μπαμπά. Απλώς υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι σίγουρο. Και τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από τη φύση. Τη φύση μας". Τα μάτια...

Δύο φόνοι. Δύο γυναίκες πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο, υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες. Μοναδικός συνδετικός κρίκος ο γοητευτικός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο αστυνόμος Δαμιανέας προτιμά ωστόσο την Αγκάθα Κρίστι. Δια της μεθόδου Πουαρό θα επιχειρήσει να διαλευκάνει δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους υποθέσεις. Όσο οι ύποπτοι πληθαίνουν τόσο οι πραγματικοί ένοχοι κρύβονται στις σκιές καλύπτοντας τα ίχνη τους. Κάποιος που γράφει για φόνους μπορεί άραγε και να τους διαπράξει; Που μπορεί να οδηγήσει το μίσος και η αδελφική αγάπη; Πόσο καθαρά βλέπουμε τους γύρω μ...

Mια οικογένεια, τρεις γενιές, η ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Στην παραμεθόριο περιοχή της Ηπείρου, στα Γιάννινα, το 1950, ο Ζαφείρης είναι παιδί. Και αφηγείται. Τη ζωή του, τις δυνατότητές του, τις χαρές, τις λύπες του, τις απογοητεύσεις του, που διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τα βιώματα των προηγούμενων γενιών. Την απελευθέρωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την μικρασιατική καταστροφή, τις ληστοσυμμορίες της δεκαετίας του '30, την κατοχή και τον εμφύλιο, γεγονότα που συγκλόνισαν συθέμελα την κοινωνία, ανύψωσαν κάποιους, καταβαράθρωσαν άλλους, αλλά δεν άφησαν κανέ...

Εαυτέ, σαν φύγω, σ'αφήνω, θα μείνω Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του; Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του ταλάντευση. Είναι πού μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του μύθου. Μα πού να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου; Θυμάμαι να 'μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ' αυτό που μας αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλ...

Έχουν όλα στην ποίηση ειπωθεί; Μπορούν να ξαναειπωθούν με "Άλλα λόγια"; "Ας ξανασυστηθούμε χωρίς άγκιστρα εισαγωγικά και εξάρτηση από κύριες προτάσεις". Χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς οριοθετήσεις: το σώμα απογυμνωμένο στην απτή υλικότητά του, η γραφή επιθετικά ειρωνική και ταυτόχρονα ήρεμα συνειδητοποιημένη. Στην πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Βαχλιώτη Άλλα λόγια αποτυπώνεται η αναμέτρηση με το χρόνο, ψηλαφείται η φθορά, διασαλεύονται οι βεβαιότητες της ύπαρξης και βρίσκεται, εντέλει, σωτηρία στην ποίηση -ακόμα και αν το αντίτιμο είναι η ζωή. Η απώλεια, η φθορά, ο π...

"Είναι δύσκολο να γράφει κανείς με πάθος και δεξιοτεχνία διατηρώντας την απλότητα και τη νηφαλιότητα. Η Αντριάνα Καλφοπούλου αναδεικνύει αυτές τις ποιότητες με τη γραφή της που καταφέρνει να εκδηλωθεί ως πράξη χαράς και κατάφασης για τη ζωή παρ' όλη την οδύνη και την περιπλοκότητα της εμπειρίας. Τα ποιήματά της διαθέτουν την ομορφιά της τελετουργίας." Alan Broughton "Η ποίηση της Αντριάνας Καλφοπούλου διαπλέει τις θεματικές της εξορίας, του πολέμου, της αέναης νοσταλγίας, του πλέγματος των ιστοριών οικογένειας και τόπου. Το επίμονο βλέμμα της πάνω σε ανθρώπους κα...

Εκατό. Μια λέξη, ένας αριθμός, συχνά ένα σύμβολο. Το βιβλίο αυτό διαχειρίζεται το "100" σε όλες τις πιθανές εκφάνσεις του. 100 gr., 100 μέτρα, 100 τ.μ., 100 χρόνια, σελ. 100, 100cm, 100 km/h,100ο, 100db, 100 περιπολικό κ.λπ. Γίνεται άρθρο του Ποινικού Κώδικα, ψαλμός του Δαυίδ, γενέθλια ευχή. Αλλά και "εκατοστό", "εκατομμυριοστό" και "κατοσταράκι". Ασχολείται και με λέξεις που το περιλαμβάνουν ως πρώτο συνθετικό: "Εκατόμβη", "Εκατόνταρχος", "Εκατονταπυλιανή" και ομηρικός "Εκατόγχειρος". Μικρά διηγήματα, ιστορίες, περιστατικά, ενσταντανέ, διάλογοι του παρόντ...

ΧΘΕΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ... Χθες, ήταν Κυριακή. Κι έκανα όπως όλοι. Το ετοίμασα, του έβαλα τα ζεστά του ρούχα. Κι ύστερα το πήρα στο πάρκο και κάθισα δίπλα στις μαμάδες. Άνοιξα λίγο το φερμουάρ της δερμάτινης τσάντας και χάιδεψα το λείο, ιδρωμένο πρόσωπό του. Το κρατούσα εκεί μέσα και ντρεπόμουν -σαν τέρας. Κι ύστερα έκανα το επαίσχυντο. Το έβγαλα, το καημένο, το αναιμικό, το κατακουρασμένο και το χρησιμοποίησα. Την 3,2 gigahertz ταχύτητα και τα 160 του σκληρού, και τα πλήκτρα που επιμελώς φροντίζω με ειδικό καθαριστικό. Καφέ, Ζάχαρη, Μακα...

Επτά ποιητικές συλλογές σε διάστημα 34 ετών, από μια ποιητική φωνή ευδιάκριτη και διακεκριμένη που έχει αποσπάσει τον έπαινο και του Δήμου και των Σοφιστών, κατά τον ποιητή και κριτικό Κώστα Κουτσουρέλη. Ο ίδιος σημειώνει: "Καμιά εκατοστή χρόνια πριν, ο Ούγκο Χόφμαννσταλ, έλεγε ότι ένας δημιουργός δύο πράγματα έχει ανάγκη. Το πρώτο είναι να πείσει τους ομότεχνούς του και τους κριτικούς. Το δεύτερο ν' αγγίξει το ευρύ κοινό. Ο Μιχάλης Γκανάς από καιρό τα έχει πετύχει και τα δύο. Ενώ διαθέτει γλώσσα δική του απολύτως διακριτή, η τέχνη του δεν έχασε τη ζωτική της επα...

Είναι κάποιες στιγμές που τ' ωραίο αιμορραγεί. Νιώθεις να καταθέτεις λέξεις Σε τράπεζες της νιότης. Σύμμαχος αλλοτινός η έντοκος ευαισθησία. Αμαρτίες γυμνές. Ν' αλείφω με λάδι τη συγγνώμη μου. Έρεβος και μόνο το λευκό τη θάλασσα προδίδει. Ίσως και οι στερεές σκιές νησιών. Αχ! ζωγραφιά, Με παλέτα την ψυχή και τ' όνειρο να σπεύδει!

Τον Ιούνιο του 1929 φτάνει στη Νέα Υόρκη, διάσηµος ήδη, ο Ισπανός ποιητής Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα, µένει στους φοιτητικούς κοιτώνες του Πανεπιστηµίου Κολούµπια, και γράφει τα ποιήµατα που θα αποτελέσουν το βιβλίο του "Ποιητής στη Νέα Υόρκη". Τον Ιούλιο του 1968 φτάνει στον ίδιο φοιτητικό κοιτώνα ένας δεκαεφτάχρονος Έλληνας που, καινούργιος στην ποίηση, υπερχειλίζει από περιέργεια, από όρεξη και όνειρα. Με τη βαλίτσα του ακόµα στο χέρι περνάει το κατώφλι στο νησί του Μανχάτταν από την πόρτα που του είχε ανοίξει ο Ισπανός πριν περίπου σαράντα χρόνια. Περνάει σε έναν χώρο µαγι...

Το "Λεξικό αναμνήσεων" του Γιώργου Χουλιάρα συνιστά αλφαβητικό μυθιστόρημα της ζωής ενός συγγραφέα... και διαβάζεται με κάθε τρόπο που επιτρέπουν ή επιβάλλουν οι τεχνολογίες της ανάγνωσης. Το "Λεξικό αναμνήσεων"... παρετυμολογεί τις εν λόγω περιστάσεις... συνδυάζει προβλέψεις περί διασποράς και αποκαλύπτει τις περιπετειώδεις συνέπειες των γάμων ρομαντισμού και κλασικισμού. Το "Λεξικό" συνεπάγεται αλφαβητάριο για νεκρούς και ζωντανούς, που εκλιπαρούν... οπισθογραφούν... εκτυφλώνονται ... και απασφαλίζουν αλγορίθμους της πυροτεχνουργικής ιστορίας της γλώσσας μας. "Α...

Όνομα που χαρακτηρίζει τον 20ο αιώνα, ο Χάιντεγγερ θεωρείται, από τους μη μυημένους, διανοητής απροσπέλαστος και δυσνόητος. Το να πει κάποιος ότι ο Χάιντεγγερ θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ζούμε καλύτερα την καθημερινή μας ζωή μοιάζει, αν όχι αιρετικό, τουλάχιστον τρελό στοίχημα. Ωστόσο, τα ερωτήματα που θέτει η φιλοσοφία του βρίσκονται στο κέντρο των πιο εσωτερικών ανησυχιών μας: πώς μπορούμε να γίνουμε αυθεντικά ο εαυτός μας; Πώς να προσεγγίσουμε τον χρόνο ώστε να πάψει να είναι εχθρός μας; Πώς να σκεφτούμε τον θάνατο με τρόπο που να μην κάνει τη ζωή να φαίνεται παράλογη...

Βρες ένα ψέμα απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς καθώς βυζαίνεις άδειο κι ο πόνος σε βουβαίνει Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε μ' ένα χάδι στη στροφή ας λιγοστεύει η ζωή καταργώντας τα κτητικά κι άλλες του νου νυχτωδίες Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι [...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου...