Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα. ("Το Ροδακιό") [Μικρό δείγμα γραφής:] ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ Βρέχει καθώς το ξύλινο βαγόνι χαράζει τις γραμμές Από το ανοιχτό παράθυρο σε βλέπω να κρεμάς κλωστές από τον ουρανό και στην άκρη τους το χαμόγελό σου. ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ Χωρίς εσένα μ...

"Γυναίκες καθισμένες σε τραπέζι χαρτοπαιξίας είναι η πρώτη εικόνα του φιλοσοφικού μυθιστορήματος της Άννας Μανωλοπούλου Σκούφα. Οι γυναίκες αφηγούνται ιστορίες σε ένα κείμενο που έχει διάσπαρτους ποιητικούς στίχους. Η έκδοση κοσμείται με ζωγραφιές του Γιάννη Μόραλη" αναφέρει η εφημερίδα Το Βήμα. Περιέχονται τα διηγήματα: "Ο γάμος", "Η δίκη των αγγέλων", "Το χαμάμ", "Το τελευταίο όνειρο της Μαργαρίτας" και "Το υπόγειο με τους καθρέφτες".

Πριν από όλα υπήρξε αυτή η πινακίδα στην άκρη ενός δρόμου της Αττικής, με φόντο συκιές θάλλουσες, θροΐζουσες ελιές και μισοτελειωμένα σπίτια, μεταξύ των οδών Σύμης και Τρικάλων στη Ραφήνα και ύστερα οι άλλοι δρόμοι που είχαν ονόματα λιγότερο ξερά γεωγραφικά προσδιορισμένα: Ανδρομάχης, Ομήρου, Φιλοξενίας. Τέλος Νοεμβρίου· ο ήλιος που τη φώτιζε πλαγίως εκείνο το απόγευμα, σχεδόν αφηρημένα, χωρίς να τη ζεσταίνει, την είχε ωστόσο ήδη προ πολλού κάψει κι απολεπίσει. Το μήνυμά της όμως παρέμενε ευανάγνωστο, όπως και η διεύθυνση στην οποία παρέπεμπε: Λεωφόρος Αρτέμιδος 74 - Αρτέμι...

Η ζωή, η φύση, η τέχνη, και το είδωμά τους από τον άνθρωπο, είναι το κέντρο στη λογοτεχνία του Γιώργου Μπρουνιά. Με εικόνες που ανασύρονται από παλιά και σημερινά βάθη, στοχαστικά πλεγμένες σε αξιώματα και επινοήσεις, συλλαβίζεις πάλι από την αρχή, διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής "Τέντα στον αέρα", το χώρο και το χρόνο, στα ελληνικά μας, μετά το 1950. "Η ζωή ως κούραση, ως πλήγματα, δεν παραβλέπεται, από κάτω όμως αναβλύζει μια μυστική πηγή φρεσκάδας, όχι ανίδεη, γιατί στο χαμόγελό της διακρίνει κανείς θαμπές κηλίδες αίματος." [...] ΧΕΙΡΑΨΙΑ Οι μέρες μου δ...

Η κυρα-Βαγγελιώ ("Τι δεν μας περιμένει ακόμα") σε μια τραυματική κάθοδό της από την επαρχία στην Αθήνα χαλάει σίγουρους δεσμούς και δημιουργεί νέες φιλίες. Ο Λάζαρος ("Διαφημίζοντας την αγάπη") απογοητεύεται από την υποσχετική γνωριμία του με έναν πνευματικό άνθρωπο και προσγειώνεται εκεί όπου το έδαφος είναι οικείο και προβλέψιμο. Στις "Καραμελίτσες" μια παλιά φιλική σχέση δοκιμάζεται στην προσπάθεια αναθέρμανσής της, επειδή κάποιες, όχι τελείως αβάσιμες υποψίες, ρίχνουν λάδι σε καυτά ερωτήματα από το παρελθόν. Στο "Όλα πληρωμένα" η σύντομη συνάντηση του ήρωα με μια άγνωσ...

ΠΡΩΙΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ Κοίταξε επιτέλους έξω / απ΄ το ανοιχτό παράθυρο / να χωθούν βαθιά / τα κλαδιά μέσα στα μάτια! / Το δέρμα είναι πνεύμα / Το κρύο σφίγγει το δέρμα / Το κρύο σφίγγει το πνεύμα. / Πρωινά γαλλικού χειμώνα. / Η παρουσία είναι απόλυτη. / Κάμπος αιωνιότητας. Χαρούμενα ποιήματα και σύντομα κείμενα θεωρίας της παρατήρησης. Η οπτική ως απτική. Έργο για την άσκηση του βλέμματος, τη μεγάλη γλυπτική, το πώς δυναμιτίζεται η επιθυμία, τη λεπτότητα του έρωτα, το γαλλικό κόρνο. Η θλίψη μας ενώνει. Η χαρά είναι ασκητής.

Μέσα από τη ποίηση αυτή που το πρώτο τεύχος της εμφανίστηκε πέρισυ με τίτλο "Συντροφιά" και τούτο είναι μόνο το δεύτερο, ο κόσμος ανακαλύπτεται και εμφανίζεται σαν κάτι πολύ απλό και αισθητό όπως είναι τα πράγματα και τα φυσικά φαινόμενα και ταυτόχρονα σαν κάτι το μυστικό και αναζητήσιμο πνευματικά το οποίο βρίσκεται στο βάθος του βιώματος του. "Μια ποιητική που, μακριά από τον νεοελληνικό αρνητισμό και τη φιλολογία του τραύματος, σώζει τα φαινόμενα συντονίζοντας την ανάσα της με την ασύνορη πνοή του πλατύτερου κόσμου." (Γιάννης Πατίλης, περ. Πλανόδιο, Ιούνιος 2006) «Πλα...

Από το πανδαιμόνιο ετούτο των χιλίων δύο κρότων κι απ' τις σπαραξικάρδιες οιμωγές, τ' αυτιά μας κουφάθηκαν ολότελα και το αίμα πάγωσε στις φλέβες μας. Κοντά έξι ώρες έδιναν κι έπαιρναν οι φλόγινες αψιμαχίες. Αίφνης, άρχισε να βρέχει πάνω μας κετσέδες, καλαμωτές και σκλήθρες. Κι αμέσως είδαμε να πέφτουν από ψηλά ψοφίμια και κεφάλια από γκαμήλες, άλογα και ανθρώπους. Εμείς, καθώς γκρεμίζονταν απ' τον ουρανό κιούπια σμπαραλιασμένα, λάντζες, ρόδες από αραμπάδες, φουρνόξυλα, κάπες, προβιές, κιβούρια και ρημαγμένοι λουτήρες για τα λείψανα, μόλις και μετά βίας κατορθώσαμε να τιθασ...

Ποιος είναι ο Τάκης Τζίφας μας λέει εδώ ο δημοσιογράφος Γιώργος Κοντογιάννης, εκδότης του περιοδικού "Λαϊκό Τραγούδι": "Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον Τάκη Τζίφα στις αρχές της δεκαετίας του '70 ως θαμώνες στο κέντρο Χάραμα, όπου τραγουδούσε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Όλοι ξέραμε ότι ο Τάκης είχε από πολύ νέος το μεγάλο προνόμιο να είναι στενός φίλος του Τσιτσάνη. Και, ω! του θαύματος, ο πολύ δύσκολος στις φιλίες του Τσιτσάνης βρήκε τον πιο ωραίο τρόπο να εκφράσει την αγάπη του για τον -νεαρό, βέβαια το 1974- Τάκη. Του έγραψε το τραγούδι "Ο Τακατζίφας", που το εξέδωσε σε δίσκο την ίδι...

στο κορίτσι της 19ης Αυγούστου Η Αλεξάνδρα Σιμωτά, καθηγήτρια ελληνικής φιλολογίας, είχε εφτά χρόνια στη Σκάλα, μια ήσυχη κωμόπολη το χειμώνα, στα νότια του νησιού. Βρέθηκε εκεί, ως νεοδιοριζόμενη εκπαιδευτικός, γεμάτη ενθουσιασμό και με τη λαχτάρα της μεταλαμπάδευσης των αρχαίων γραμμάτων. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε πως οι μαθητές της άλλα είχαν στο νου. Η γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση ήταν το μοναδικό τους μέλημα. Άλλωστε, σ' έναν τουριστικό τόπο, οι νέοι δε χρειάζονταν και πολλές γνώσεις. [...] (από το κείμενο του βιβλίου)

"Τί κοινό μπορεί να έχουν, άραγε, μεταξύ τους, μια κοσμογυρισμένη Λατινοαμερικάνα, αυτοεξόριστη πολίτης της οικουμενικής πραγματικότητας, ένας Γάλλος ουτοπιστής με σπινθηροβόλο βλέμμα, ένθερμος οπαδός του σιτουασιονισμού, και μια ατίθαση Ελληνίδα, αμετανόητη αντάρτισσα της σαγήνης;", αναρωτήθηκαν η Δεσμίνα και ο Σείριος, προς το τέλος του χειμώνα του '73-'74 και -καθώς απέκλεισαν οποιοδήποτε άλλη εκδοχή- συμφώνησαν στο γεγονός πώς χρημάτισαν -και οι τρεις- ένοικοι και γείτονές τους στο αριστερό δωμάτιο του διαμερίσματος της Roi de Sicile.

Από τη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγιού και από τη Λίμνη στα Γιάννινα ξεκίνησαν αυτές οι εικόνες -μισο πραγματικές, μισο γυρνάμενες μες στο μυαλό- που έφτιαξε με κάρβουνο, σινική μελάνη και ξηροπαστέλ σε στρατσόχαρτο, και ιστόρησε με λέξεις η Ισμήνη Καρυωτάκη.