Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιγραφή γραμμένη όπου γης σε λάρνακα γλυφή μαλαματένια βιβλίο, στίχος, ίνδαλμα μορφής μες στην παλιά ηχώ την ασημένια. Με στίχους που από τώρα μυστικό δικό μου θα κρατούν Ημερολόγιο ορκίζομαι, σε τύπο ποιητικό κι ανοίγω το παλιό το Φυτολόγιο στον όμορφο τον τρόπο του τον λόγιο ν' αντικριστώ με τέτοια αρματωσιά κι ελέυθερη στου πόθου μου το ζώδιο να γράφω

Μπορείς να κεντήσεις σταυροβελονιά τη ζωή ενός τόπου κι ενός λαού; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της Μάγδας Τσιρογιάννη στο χρονικό που καλύπτει το κύλισμα ενός αιώνα, του 20ού, στη Μακρινίτσα του Πηλίου. "Μαλαματένια" είναι το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου και στον επίλογο διαβάζουμε συνοπτικά το πώς και το γιατί του "χρονικού": Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί έγραψα και ξαναέγραψα τη ζωή της Ελένης. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της είχα την ευκαιρία να τη βλέπω πιο συχνά. Πέρασα πολλά απογεύματα μαζί της στον Άγιο Σάββα κι εκεί άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή της, τα...

Περιέχονται τα διηγήματα: "Τα τελώνια", "Το πιπερόδεντρο", "Η χημική σύσταση του γιασεμιού", "Ο δραπέτης", "Μαράλ όπως Μαρία", "Ο άγγελος", "Νεκτάριος ο έσχατος", "Ως φαίνεται, θάματα γίνουνται πάντα...", "Ο Τριστάνος, η Ιζόλδη και ο Ναζίμ", "Τυπόπιτες, μπουγάτσες κ.λπ.", "Τρία πρόσωπα για έναν εφιάλτη", "Επίσκεψη" και "Ζωή μυστική".

Στα εφτά χρόνια της δικτατορίας, που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει - άλλοι γιατί λείπαμε και άλλοι γιατί δεν πάθαμε -, Έλληνες πολίτες από όλες τις κοινωνικές τάξεις υπόφεραν και κινδύνεψαν από τη βία και την παράλογη βαναυσότητα. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο εντεταλμένος υφηγητής, τότε, στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δ. Ν. Μαρωνίτης. Καθόλου δεν κάθισε φρόνιμος σε όλη τη διάρκεια της επταετίας, με αποτέλεσμα συχνά να φιλοξενείται στα κρατητήρια της συμπρωτεύουσας και της Αθήνας. Ο "Τελευταίος Σταθμός" αυτής της διαδρομής ήταν η σύλλ...

Τι πιο ερεθιστικό και δύσκολο από ένα έργο σχεδόν ξεχασμένο και παραμελημένο όπως η "Ασπίδα" του Μενάνδρου να βρεθεί στα χέρια ενός σύγχρονου σκηνοθέτη και μεταφραστή. Ο Μένανδρος, μύθος για πολλούς αιώνες, πατέρας του ρωμαϊκού θεάτρου, πρόδρομος της κομέντια ντελ άρτε και κατόπιν του Κορνέιγ και του Μολιέρου, έχει εκτιμηθεί περισσότερο στη Δύση παρά στην Ελλάδα. Η μεταγραφή αυτή έγινε ύστερα από πολύμηνη αναζήτηση. Προσπάθησα να αποδώσω στη σύγχρονη ελληνική το σπουδαίο αυτό έργο έχοντας πάρει την απόφαση να εντάξω σε αυτό δύο μονολόγους από δύο ημιτελή έργα του: Περικ...

Το "Αντλιοστάσιο", στην περιοχή της Πύλου, χτίστηκε στη δεκαετία του '50 με σκοπό την αποξήρανση της λίμνης της Γιάλοβας και τη μετατροπή της σε καλλιεργήσιμη γη. Οι τρεις υπόγειες αντλητικές μηχανές του λειτούργησαν για μερικά χρόνια: έπαιρναν το νερό, "το άδραχναν, το στροβίλιζαν, το χτυπούσαν δυνατά, το κομμάτιαζαν, το ανύψωναν και, τελικά, το εκτόνωναν ατόφιο στη θάλασσα". Ωστόσο, το αρχικό πλάνο εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1960, και κάποιοι ευφάνταστοι βιολόγοι και αρχιτέκτονες σκέφτηκαν να μετατρέψουν το μοναχικό κτίριο σε Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης. Εκεί που σκ...

Από τα καλντερίμια της σιωπής στου λόγου τις απόκρημνες κορφές άστραφτε χρυσάνθεμο ο κήπος της αβύσσου. Και μες στο θρόισμα το ιμερόφωνο του αηδονιού δίπλα στον καταρράκτη λουζόταν ρίγος χαράς ηδονικά σεμνά ελληνικά Έρως Καλός έκπληκτος κι ωραίος.

Ο Αλέξης Ακριθάκης, "ένας ονειροπόλος που απορεί για την υφή του κόσμου και καθρεφτίζει την απορία του αυτή στην αυτόματη σχεδόν ζωγραφική πράξη", κατά τον Χρήστο Μ. Ιωακειμίδη, αντίκρισε, όπως μας περιγράφει ο Κώστας Ταχτσής, ένα πρωί του '67 απ' το μπαλκόνι του το φρικτό θέαμα: "Στη γωνία του δρόμου ήταν ένα τανκ, οι εργαζόμενοι κατηφόριζαν με τα πόδια, σαν κουρδισμένοι, προς το κέντρο της πόλης, και στο αντικρινό περίπτερο δεν ήταν κρεμασμένες οι πρωινές εφημερίδες. Τον κοίταξα: και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα." Λίγο αργότερα έφυγε, πήγε στο Βερολίνο, όπως έφυγαν κ...

Πενήντα επτά μικρά και πολύ μικρά διηγήματα με την αίσθηση από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Fay Godwin. Αποτυπώματα μιας στιγμής ή ένα τυχαίο άγγιγμα χεριού. Φύλλα δέντρων που σέρνει ο άνεμος. Αγάπη για εικόνες, λέξεις και τραγούδια, μικρές χαρές, τρυφερότητες, πείσματα και γινάτια, όλα αυτοσκοπός, αφρός καμπανίτη, αντανακλάσεις στην ίριδα του ματιού από τα φανερά και από τα πολύ κρυφά. Λιτά παρασκευάσματα που απαλύνουν τον ψυχισμό μα και εντείνουν την αυτεπίγνωσή μας. "Ένας γλάρος πέταξε δίπλα τους, ύστερα και κάποιος άλλος επιδειξίας βούτηξε με το κεφάλι στο νερό....

Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς "Λατέρνατιβ" ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν παρακολουθεί όλη την τροχιά της φαντασμαγορικής καριέρας του Μπρους Σπρίνγκστιν και εξερευνά τις εσωτερικές διεργασίες ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρες μουσικές γενιές. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ο Μπρους Σπρίνγκστιν ταυτίζεται με την ψυχή και το πνεύμα της Αμερικής με μια καριέρα που συγκεντρώνει είκοσι βραβεία Γκράμι, πωλήσεις 120 εκατομμυρίων δίσκων, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα Όσκαρ. Ταυτόχρονα είναι μια ισχυρή φωνή στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική, όπως προκύπτει από τη...

Ρόχθος κυμάτων που σκαρφαλώνει ως τους λόφους- πουνέντες Τετράφυλλες θαλασσινές βιολέτες Βοριάς βροχάρης Αλιφόνια Φιορέτες [...] "Ντελλαγράτσια" τιτλοφορεί το ποιητικό βιβλίο της η Διονυσία Ανδριτσάνου, εμπνευσμένο από τα εφηβικά της χρόνια στη Σύρο, τόπο καταγωγής της μητέρας της. Το βιβλίο κοσμεί ο πίνακας της Ευαγγελίας X. Χρυσανθακοπούλου "H θέα από το σπίτι", Ντελλαγράτσια, 1923.

Ο ελληνισμός είναι πολιτισμική υπερδύναμη. Στη διάρκεια ενός μόνον αιώνα ανέδειξε τουλάχιστον επτά μείζονες ποιητές: Παλαμά, Σεφέρη, Σικελιανό, Ρίτσο, Ελύτη, Βάρναλη, Καβάφη. Καβάφη; Συγκαταλέγεται στους μείζονες δικαίως ή είναι υπερεκτιμημένος, όπως υποστηρίζει ο Κώστας Κουτσουρέλης στο δοκίμιό του; Προσωπικά, θεωρώ ότι όχι μόνο δικαίως συγκαταλέγεται, αλλά, παρά ταύτα, είναι και υποτιμημένος. Χάρις σε ένα υποβόσκον ταλέντο και στην επίμονη επεξεργασία του, από ασχημόπαπο μετατρέπεται σε κύκνο της ποιήσεως. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα πρωτότυπα εισάγοντας στην ελληνική ποίησ...

Όπως η γάτα απιθώνει τ' ακέφαλο ποντίκι στο κατώφλι κι οπτασιάζεταικανείς ότι έρημος πλαγιάζει καταγής όπως αυτιάζεται τις ρίζες να γεφυρώνουνε την άβυσσο και να χιμούν επάνω τουσαν Άρπυιες φονικές.

Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη μ...

I Γιατί ο αγώνας να φτάσουμε την αλήθεια μας αφαιρεί τον οίκτο μας, και ο αγώνας να ξεπεράσουμε τα πάθη μας τον ξαναστήνει στα πόδια του; II Το εθνικό αίσθημα θα μπορούσε να αναζωπυρωθεί, αν ένας άνθρωπος με γερή μόρφωση -ανίσως καθολικός, θα έπρεπε να είχε μορφωθεί έξω από την Ιρλανδία- μάζευε γύρω του μια χούφτα ανθρώπους σαν κι αυτόν και ίδρυε μια καινούρια εφημερίδα Το Έθνος, απαγορεύοντάς της όλες τις προσωπικές επιθέσεις, όλα τα επιχειρήματα που προϋποθέτουν ένα χυδαίο κίνητρο στον αντίπαλο, και διαλέγοντας για εθνική της πολιτική, όχι ό,τι αφηρημένα φαντάζει πιο...