Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Και τώρα, υποκριτικέ αναγνώστη, θα απαντήσω στις ερωτήσεις που απ' όταν ξεκίνησες να διαβάζεις αυτό το βιβλίο σε κατατρώνε, τις οποίες ήθελες να μου κάνεις κατά τη διάρκεια της μακράς εξιστόρησης αυτής της αμαρτωλής ζωής. "Μην κουνάς το κεφάλι, μη σηκώνεις το δάχτυλο, εκλεπτυσμένε αναγνώστη υποκριτή· δεν γίνεται να με ξεγελάσεις. Γνωρίζω πόσο ποταπή και ανάξια είναι η ψυχή σου όπως γνωρίζω πόσο ποταπή και ανάξια είναι κι η δική μου. Αυτό εδώ είναι ένα μαγικό tete-a-tete, το οποίο είναι μοναδικό και δεν θα το ξαναζήσεις στη ζωή σου· συνεπώς προτείνω να αφήσουμε ολοκληρωτικ...

Την λένε Γκορντανά. Είναι ξανθιά. Ένα ξανθό σκληρό, αποτέλεσμα μεγάλης προσπάθειας, μαλλιά ατίθασα. Ανάμεσα στις μαύρες ρίζες των βαμμένων μαλλιών, η επιδερμίδα είναι λευκή, ξεπλυμένη, γυαλίζει και κάνει το βλέμμα να αποστρέφεται σαν να είχε αιφνιδιάσει την Γκορντανά, και άθελα του, και να της είχε αποσπάσει κάτι πολύ προσωπικό. Το στόμα της είναι κλειστό πάνω απ’ τα σφιγμένα δόντια. Φαίνεται ανυποχώρητη, το σώμα της από τη μέση κι επάνω άκαμπτο και επίμονο, ελαφρώς γυρτό, το μικρό της κεφάλι στην ίδια ευθεία. Μαντεύει κανείς δόντια γερά, συμπαγή, που καιροφυλακτούν πίσω απ...

"[...] ένιωσα κάποιας λογής αόρατη δύναμη, μια δύναμη, θαρρείς, μαγική να με τραβάει προς το μέρος του, στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ. Καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον, τα μάτια μας συναντήθηκαν, και αδυνατώ να περιγράψω την παράξενη αίσθηση που διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου την εντυπωσιακή εκείνη στιγμή· μια στιγμή με τρομακτικές συνέπειες για μένα, το ξεκίνημα μιας σειράς περιπετειών που με έκαναν ν' απορώ, και θα κάνουν και τον κόσμο να απορεί όταν εγώ δεν θα είμαι πια μέσα του". Ο Ρόμπερτ Ρίνγκιμ, "απόβλητος της κοινωνίας" και μεγαλωμένος από έναν φανατικό...

"...Μα είχα, φυσικά, συνείδηση του τι απαιτούσε τώρα από μένα ο θάνατος αυτών των τριών, τουλάχιστον στα χαρτιά πιο κοντινών μου ανθρώπων: όλη μου τη δύναμη, όλη την ισχύ της θέλησής μου. Η ηρεμία, με την οποία γέμιζα σιγά σιγά την τσάντα με τα απαραίτητα για το ταξίδι μου, παίρνοντας συγχρόνως υπόψη το άμεσο μέλλον μου, που το αναστάτωνε αυτό το αναμφίβολα φοβερό ατύχημα, μου προκάλεσε ανησυχία πολλή ώρα αφού είχα ετοιμάσει πάλι την τσάντα. Το ερώτημα αν αγαπούσα τους γονείς μου και τον αδελφό μου, στο οποίο είχα δώσει αμέσως την απάντηση φυσικά, παρέμενε όχι μόνο ουσιαστι...

"Οι λέξεις ξεχύνονταν από μέσα του σαν ένα είδος ματωμένου ιδρώτα, έβγαιναν από τις άκρες των δάχτυλων του, ξεπηδούσαν από τον βραχνιασμένο του λαιμό σαν φίδια που σφάδαζαν· τις έγραφε με την καρδιά του, με το μυαλό, με τον ιδρώτα, με το κορμί του· τις έγραφε με το αίμα του, με την ψυχή του· ξεχύνονταν από την έσχατη μυστική πηγή και ουσία της ίδιας του της ζωής. Και στις λέξεις εκείνες βρισκόταν συμπυκνωμένη η μορφή της πικρής του ανεστιότητας, της αβάσταχτης λαχτάρας του, του οργιαστικού του πόθου να επιστρέφει. Σ' εκείνες τις ξέφρενες και τσακισμένες φράσεις βρισκόταν σ...

"Οι λέξεις ξεχύνονταν από μέσα του σαν ένα είδος ματωμένου ιδρώτα, έβγαιναν από τις άκρες των δάχτυλων του, ξεπηδούσαν από τον βραχνιασμένο του λαιμό σαν φίδια που σφάδαζαν· τις έγραφε με την καρδιά του, με το μυαλό, με τον ιδρώτα, με το κορμί του· τις έγραφε με το αίμα του, με την ψυχή του· ξεχύνονταν από την έσχατη μυστική πηγή και ουσία της ίδιας του της ζωής. Και στις λέξεις εκείνες βρισκόταν συμπυκνωμένη η μορφή της πικρής του ανεστιότητας, της αβάσταχτης λαχτάρας του, του οργιαστικού του πόθου να επιστρέφει. Σ' εκείνες τις ξέφρενες και τσακισμένες φράσεις βρισκόταν σ...

"Οι λέξεις ξεχύνονταν από μέσα του σαν ένα είδος ματωμένου ιδρώτα, έβγαιναν από τις άκρες των δάχτυλων του, ξεπηδούσαν από τον βραχνιασμένο του λαιμό σαν φίδια που σφάδαζαν· τις έγραφε με την καρδιά του, με το μυαλό, με τον ιδρώτα, με το κορμί του· τις έγραφε με το αίμα του, με την ψυχή του· ξεχύνονταν από την έσχατη μυστική πηγή και ουσία της ίδιας του της ζωής. Και στις λέξεις εκείνες βρισκόταν συμπυκνωμένη η μορφή της πικρής του ανεστιότητας, της αβάσταχτης λαχτάρας του, του οργιαστικού του πόθου να επιστρέφει. Σ' εκείνες τις ξέφρενες και τσακισμένες φράσεις βρισκόταν σ...

Τίποτα πιο θεραπευτικό από το παιχνίδι του λόγου και του σώματος. Τίποτα υγιέστερο από το οργιώδες του νου. Τίποτα ισχυρότερο από την λοιδωρία της ανευθυνότητας και της μωροφιλοδοξίας. Τίποτα πιο ανθρώπινο από την προτροπή "Κάνε ό, τι θελήσεις". Στην αυγή των Νέων Χρόνων, εκεί όπου γεννιούνται και ωριμάζουν οι ελπίδες ενός Πολιτισμού ελευθερίας και αυτοσεβασμού, οι γίγαντες Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ, πατέρας και γιος, απλώνουν μπροστά μας έναν πλούτο ζωής και τον μοιράζουν αντίδωρο στον αναγνώστη. Ο Φρανσουά Ραμπελαί άνοιξε διάπλατη την πόρτα του κόσμου και έδειξ...

Η "Ξύλευση" είναι η ιστορία ενός "ερεθισμού", η ιστορία ενός "καλλιτεχνικού δείπνου" στη Βιέννη. Ο συγγραφέας και αφηγητής κάθεται στην μπερζέρα και παρακολουθεί την ομήγυρη που περιμένει τον ηθοποιό του Μπουργκ, ο οποίος έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει γύρω στις εντεκάμισι. Στο μεταξύ ο αφηγητής αναθυμάται την αυτόχειρα Γιοάνα, τη ζωή του μαζί της, και με τον τρόπο αυτόν έρχεται αντιμέτωπος με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν κατά τη δεκαετία του '50. Κάπου στη μέση της αφήγησης εμφανίζεται εντέλει ο ηθοποιός. Ο ηθοποιός του Μπουργκ φέρνει στην ομήγυρη το μήνυμα...

Ένας καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά, είναι βέβαιος ότι ο θάνατος των γονιών του, το 1967 και το 1968, συνδέεται με τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντυ. Στο μυθιστόρημα εκτυλίσσονται παράλληλα η έρευνα που κάνει ο καθηγητής για τον θάνατο του πατέρα του -διάσημου ψυχιάτρου που δουλεύει αποκλειστικά με τη μέθοδο της ύπνωσης, ο οποίος εγκατέλειψε τη Γαλλία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού προηγουμένως είχε πάρει μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών- και η προσωπική και πολιτική διαδρομή του Ρόμπερτ Κένεντυ. Ο Μπόμπυ, ό...

Στο Παρίσι, στο νοσοκομείο "Νεκέρ" ένα στυγερό έγκλημα αφήνει άφωνους τους πάντες: δυο παιδιά δολοφονούνται! Οι δολοφόνοι υπογράφουν με το αίμα των μικρών θυμάτων αφήνοντας πίσω τους ένα ισλαμικό σύνθημα. Η αστυνομία, παρά την καλοστημένη σκηνοθεσία, αρνείται να πιστέψει στην τρομοκρατική ενέργεια. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη στυγερή αυτή δολοφονία των παιδιών; Το βάρος για τη διαλεύκανση της υπόθεσης θα πέσει στο διοικητή Πατρίκ Ζιράρ και την ομάδα του. Στην Ισπανία, επαγγελματίες κακοποιοί οργανώνουν μια μεγάλη επιχείρηση: μεταφορά μιας ασύλληπτης ποσότητας ναρκωτικών απ...

Στην Πανδώρα, πόλη θρυλική και ίσως ανύπαρκτη, βρέχει ροδοπέταλα. Οι γυναίκες είναι όμορφες, οι γείτονες πρόθυμοι να τις εξυπηρετήσουν και οι κήποι των σπιτιών όλοι τους περιποιημένοι. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν είναι ήσυχο στον τόπο αυτό. Στην Πανδώρα, οι πόρνες χορεύουν ρούμπα με τους μπάτσους, τα υποβρύχια πλέουν στη στεριά, κυκλοφορούν έμποροι ονείρων και περιφέρεται ένας κλοσάρ που βλέπει οράματα. Ένα κομμένο χέρι πάει πέρα δώθε και ένα αλκοολικό σκυλί χαμογελάει... Μέσα σε μια ατμόσφαιρα υπερρεαλιστικού εφιάλτη γίνονται ουκ ολίγοι φόνοι. Ο επιθεωρητής Λυντς, ο κολλητός...

... Όπως οι περισσότεροι ονειροπόλοι, στους οποίους δίνεται κάποτε η χάρη να ακούσουν τη μουσική των ουρανίων σφαιρών, ο Χάιστ, ο πλάνης του Αρχιπελάγους, είχε μιαν αγάπη για τη σιωπή που κατόρθωνε να ικανοποιεί χρόνια τώρα. Τα νησιά είναι πολύ ήσυχα. Τα βλέπει κανείς ξαπλωμένα, ντυμένα με τις σκούρες φορεσιές των φύλλων, τυλιγμένα σε μια μεγάλη βουβαμάρα ασημιού και γαλάζιου, εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται βουβή με τον ουρανό σ’ ένα δαχτυλίδι μαγικής ακινησίας. Κάτι σαν χαμογελαστή υπνηλία αιωρείται πάνω τους· ως και οι φωνές των κατοίκων τους είναι απαλές και χαμηλωμένες, λ...

Μέσα στο Μουσείο Ιστορίας Τέχνης της Βιέννης, καθισμένος στον καναπέ της αίθουσας Μπορντόνε, απέναντι από τον "Άνθρωπο με τη λευκή γενειάδα" του Τιντορέτο, ο γηραιός μουσικοκριτικός Ρέγκερ περιμένει τον φίλο του Άτσμπαχερ, τον αφηγητή που, έχοντας φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού, τον παρατηρεί με την άκρη του ματιού του από τη διπλανή αίθουσα. Αυτό είναι το σημείο από όπου ξεκινά αυτή η κωμωδία (ο Μπέρνχαρντ διαλέγει πάντοτε προσεκτικά τους υποτίτλους του), που δεν είναι άλλη από την κωμωδία της τέχνης, των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των φιλοσόφων, των συνθετών, τους οποίους...

Το ερώτημα που θέτω, και στο οποίο προσπαθώ να απαντήσω, είναι: γιατί ο λόγος που διατυπώνουν οι επιμέρους θρησκείες, αντί να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους και να τους ενώνει, πολύ απέχει από το να αποτελεί παράγοντα ειρήνης; Είχα ήδη από την παιδική μου ηλικία πάθος με τις γλώσσες, πάθος το οποίο διατήρησα σε όλη τη μακρά πορεία μου στο πεδίο της γλωσσολογίας. Παράλληλα, ωστόσο, δεν έπαψε ποτέ να με απασχολεί το ερώτημα από που πηγάζει η ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε θεούς ή θεό; Αυτό το διαχρονικό ερώτημα είναι που με ώθησε να διατυπώσω εδώ ορισμένες σκέψεις γι...

"Ο σύγχρονος αναγνώστης έχει διαβάσει τόση αστυνομική φιλολογία, έχει αποθηκεύσει στο μυαλό του τόσα τρικ, τόσα κλειστά δωμάτια, τόσες τελικές ανατροπές, που θα βρει οπωσδήποτε αφελή και ευάλωτα τα μυστήρια που προσφέρονται στον πρώτο και μέγιστο των ιδιωτικών ντετέκτιβ. Πράγματι, τις περισσότερες φορές βρίσκουμε την εξήγηση προτού καλά καλά οι πελάτες του Χολμς ολοκληρώσουν την έκθεση του προβλήματός τους. Κι όμως τα "εύκολα" διηγήματα του Κόναν Ντόιλ διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά και με τα καλύτερα έστω αινίγματα του Έλερι Κουίν ή του Τζο...

Ένα πρωινό Ιουλίου, στις όχθες του Σηκουάνα, στο χωριό Ορσιβάλ, δυο λαθραλιείς και λαθροκυνηγοί ανακαλύπτουν το κατακρεουργημένο πτώμα της κόμισσας Μπέρθας ντε Τρεμορέλ. Στον πύργο Βαλφεϊγί το σπίτι της κόμισσας είναι άνω κάτω, και ο κόμης ντε Τρεμορέλ άφαντος. Οι υποψίες στρέφονται κατά των λαθροκυνηγών κι ενός υπηρέτη, αλλά η άφιξη του δαιμόνιου αστυνόμου Λεκόκ στρέφει αλλού την αστυνομική έρευνα, με αναπάντεχα αποτελέσματα. Ο Εμίλ Γκαμποριό, πατέρας του σύγχρονου αστυνομικού μυθιστορήματος, μας προτείνει μια δαιδαλώδη αφήγηση με κύρια συστατικά στοιχεία το μυστήριο, τ...

Ο Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερεϊ, ο ανήσυχος αυτός Βικτωριανός, όπως τον θέλουν οι βιογράφοι του, είναι ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς λογοτέχνες όλων των εποχών. Μετά από μακροχρόνια θητεία στη δημοσιογραφία και τη δημοσίευση μυθιστορημάτων υπό μορφή συνεχειών, το 1848 παρουσιάζει το "Πανηγύρι της ματαιοδοξίας", που θεωρείται το αριστούργημά του. Η πανοραμική απεραντοσύνη και πολυπλοκότητα της σύνθεσης, ο απόλυτος έλεγχος του συγγραφέα πάνω στο υλικό του και ο αδιάπτωτος συγκερασμός της σάτιρας με την ανθρωπιά καθιστούν το "Πανηγύρι της ματαιοδοξίας" το καλύτερο ίσως βι...

"Η γεροντοκόρη" σόκαρε όταν πρωτοεμφανίστηκε. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι σκανδάλισε. Χωρίς να μπούμε στις λεπτομέρειες του κειμένου, τις οποίες αφήνουμε να ανακαλύψει ο αναγνώστης, μπορούμε να πούμε ότι δύο παράγοντες συνέβαλαν σ' αυτήν την αντίδραση του κοινού. Από τη μια μεριά το θέμα (το θέμα της "γεροντοκόρης" είναι πάντα λίγο ή πολύ ταμπού) δεν μπορούσε παρά να φέρει σε δύσκολη θέση τους αναγνώστες του 1836. Από την άλλη μεριά, το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα από τα λίγα κείμενα του Μπαλζάκ όπου η ειρωνεία είναι πανταχού παρούσα. Χοντρά χωρατά πάνω σ' ένα τόσο "σ...

Στην περιοχή που ονομάζεται Bois-Brule, στα σύνορα του δάσους της Argonne στη Γαλλία, ζει με τη γυναίκα του τη Βιβιάν ο συμβολαιογράφος Μαρτέν Τισιέ. Μαζί τους ο γηραιός πατέρας του Μαρτέν, που τα έχει σχεδόν χαμένα. Η Βιβιάν "παθιασμένη καλλιτέχνιδα που κατασκεύαζε και έπαιζε μαριονέτες" ζήτησε από τη Λεϊλά, την 19άχρονη μαθητευόμενή της, να ασχοληθεί με τον μικρό γιο της κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών. Έτσι, η νεαρή κοπέλα βρέθηκε στο Bois-Brule (Καμένο Δάσος στα ελληνικά). Όμως εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας παράξενος τύπος από το παρελθόν... 'Ενας άνδρας πο...