Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έχεις τάσης φυγής; Σε φαντάζεσαι, κάθε που ντροπιάζεσαι και κουράζεσαι, κάπου αλλού; Ναι; Ωραία. Βλέπεις τον θάνατο και σαν διέξοδο; Ναι; Μαλακία σου. Σου αρέσει το κέικ σοκολάτα; Όχι ιδιαίτερα; Ούτε εμένα. Εδώ είναι μάλλον ένα προσωπικό ημερολόγιο που έχουν αποτύχει στην ύπαρξή τους οι ημερομηνίες. Για την εξορία που λιμπιζόμαστε. Για τις ώρες που ταξιδεύει ο νους σε μέρη που έχουμε ξαναπάει. Είναι για τους φίλους που στάθηκαν και τους άλλους που κοντοστάθηκαν και προσπέρασαν σαν να μην είδαν. Δύο ποιήματα που ζηλεύουν όλα τα υπόλοιπα. Αφηγήσεις για φανταστικούς χαρακτήρε...

Κανένας δεν του ξεφεύγει. Καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή, κανένας λόγος δεν θα τον κάμψει. Κανένας φόβος, κανένα παράπονο, καμιά πράξη μεγαλοσύνης, καμιά απειλή. Δίκαιοι και άδικοι, πλούσιοι και πένητες, αφέντες και δούλοι, βασιλείς και υπήκοοι... όλοι θα σταθούν γυμνοί μπροστά του. Τα αυτιά του είναι κλειστά στα παρακάλια. Θα απαλλάξει από τα υλικά βάρη άντρες, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς θυμό ή λύπη. Και, τώρα, ήρθε για όλους μας. Κυρίες και κύριοι, ο μεγάλος εξισωτής είναι εδώ και δεν κρατάει δρεπάνι. Κρατάει κλύσμα και είναι licensed...

Η υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται έντονα στους στίχους. Αντιμέτωποι με τα αιώνια ερωτήματα, σε σχέση με την ζωή και το νόημά της, τον έρωτα, την μοναξιά, την βιοπάλη, τον θάνατο, ψάχνουμε απαντήσεις-λύσεις. Ασπρόμαυρες εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της, μικρές ιστορίες καθημερινότητας, φλας και αναλαμπές στην μονοτονία και στο γκρίζο της ρουτίνας. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός αποδεικνύονται πολύτιμοι σύμμαχοι κόντρα σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και δύσκολη πραγματικότητα, απέναντι στην αλλοτρίωση που προκαλεί το δυστοπικό περιβάλλον της νέας επ...

Εκείνη που δεν ήταν. Αυτός που σιδερώνει μόνο πατιλέτες, ζώντας για το απόγευμα κάθε Σαββάτου. Η Γιόλα που κάθεται διαρκώς στο ίδιο τραπέζι του ίδιου μπιστρό, πίνοντας πάντα καπουτσίνο και παραγγέλνοντας το κρύο πιάτο της ημέρας. Το -σπαρακτικό- Δύο που είναι ένας συν ένας... Ο "αόρατος θίασος" του Μιλτιάδη Σαλβαρλή παίρνει σάρκα και οστά μέσα στις σελίδες των ιστοριών του βιβλίου. Τα "Μικρά δωμάτια πανικού" είναι έντεκα διηγήματα με κοινό παρονομαστή την κομψότητα της γραφής και τη γλαφυρή αποτύπωση των συναισθηματικών εναλλαγών των ηρώων. Λεπτομέρειες που σπάνια αναδει...

Ο Άλκης Αλκαίος, ο ποιητής που παρίστανε τον στιχουργό -σύμφωνα με τον Θάνο Μικρούτσικο-, υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές-στιχουργούς των τελευταίων δεκαετιών στο ελληνικό τραγούδι. Οι στίχοι του, διαρκώς ταλαντευόμενοι μεταξύ αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, συμπλέκουν αρμονικά το ερωτικό με το κοινωνικό, ενώ δεσπόζουσα θέση δίνεται -ειδικά κατά την πρώτη στιχουργική του περίοδο, αυτή του Εμπάργκο- στην ιστορία και τη μυθολογία. Ορισμένα διαρκώς επανερχόμενα μοτίβα, ένα "εσύ" κυρίαρχο και παντοδύναμο, καθώς και η σύζευξη ρεαλισμού και παραμυθικού/παραμυθιακού στο...

[...] Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου για να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο με μια συλλογή από κείμενα που σχετίζονται με άγνωστες ιστορίες, λεπτομέρειες και λάθη της ελληνικής δισκογραφίας, που είδαν για πρώτη φορά το έντυπο ή διαδικτυακό "φως", μέσα από τις έρευνές μου. Άγνωστες δισκογραφικές εκδόσεις, δεύτερες παράλληλες εκτελέσεις, συμμετοχές τραγουδιστών σε δίσκους χωρίς την αναγραφή του ονόματός τους, λάθη στα εξώφυλλα, ηχογραφήσεις που μπήκαν "κομμένες" σε μεγάλους δίσκους και άλλες λεπτομέρειες από τον μαγικό κόσμο της μεγάλης "ερωμένης". Της ελληνικής δισκογραφ...

"Θηρίο, όταν μπήκες μες στην πόλη, κανείς δεν σε μυρίστηκε, κανείς..." "Η πόλη που μένω ξηλώνεται κλωστή κλωστή. Κλείστε τα τα τρελάδικα δεν χρειάζονται πια μας κάνανε έξωση". "...σκύβω στο παράθυρο, σου δίνω το στήθος μου, αφήνω τσίπουρο στο ποτήρι σου και ερωτήσεις στο πιάτο σου, σε χτυπάω τατουάζ στα μάτια. Με λένε νύχτα, και να το θυμάσαι". "Η μια σου όψη θάλασσα, η άλλη ερημιά, και αυτά που εγώ ξερίζωσα, για να σε συναντήσω. Δεν φοβάμαι, με λένε Πηγή".

Αυτή είναι μια ταξιδιωτική αφήγηση, ένα απλό, σύντομο σχεδίασμα κατά την διαμονή μου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από τις εώς τις 9 Μαρτίου του 2017. Φιλοδοξώ ν' αποδώσω περισσότερο την αίσθηση της πόλης, τον εύθραυστο ερωτισμό και την γοητεία που ασκεί επάνω μου ο κόσμος της, έτσι όπως διαχέεται στους δρόμους, στα σπίτια, στους σταθμούς, στα καφενεία της Αλεξάνδρειας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που γνώρισα και φωτογράφισα στο ταξίδι αυτό. Β.Κ., Ιούνιος 2018

"Αδέσποτες μελωδίες. Αείζωοι λαϊκοί καημοί", στημόνι διαρκούς καρποφορίας. Αμανέδες ατόφιου πάθους και ιδιότυπης λύτρωσης. Άσματα για πολιτικά και άλλα γεγονότα. Τ' απαράμιλλα δείγματα ότι δεν έχει έκφανση της ελληνικής ψυχής και της κοινωνικής εξέλιξης, που το Ρεμπέτικο να μην την σχολιάζει δωρικά, να μην την σαρκάζει κοφτερά, με απίστευτης ομορφιάς έργα. Δυναμική παρηγοριά των φορέων του. Τ' αδιάψευστα τεκμήρια αυθόρμητου, στις μεγάλες του στιγμές, ριζοσπαστισμού και μαστοριάς, τίποτα να μην πετά πριν ρουφήξει όλη την ικμάδα του. Η μοναδική εικονοπλαστική, το ψυχογράφημά...

"Δεν είναι, λοιπόν, η νοσταλγία που οδηγεί τη θύμηση, αλλά η άσβεστη εκείνη δίψα που καλεί τα σωθικά και τον νου και που δεν σβήνει όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις. Η πηγή που αναζητάς δεν βρίσκεται εύκολα, δεν ξέρεις καν αν υπάρχει... Κι αν ακόμα βρεθεί, κανείς δεν μπορεί να το ισχυριστεί πως θα σε ξεδιψάσει..." Στη φράση αυτή από το γοητευτικό βιβλίο του Γιώργου Σταυριανού που κρατάτε στα χέρια σας συμπυκνώνεται, νομίζω, η σύνολη προβληματολογία του συγγραφέα. Θα πρόσθετα και μιαν άλλη, εξίσου σημαντική: "Συνειδητοποιείς πως η μνήμη, άγνωστο γιατί, επιμένει, πως ε...

Τα κουπιά έσπασαν. Τα βήματα στέρεψαν. Ο χάρτης έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Οι κινήσεις είχαν εξαντληθεί και δεν έμενε παρά μόνο μία. Ο λαθρεπιβάτης δίχως άλλη επιλογή έσφιξε στη χούφτα του όλα τα άλφα της στέρησης και έσπρωξε τη μοίρα του στο κενό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Καθώς έπεφτε, η τριβή με τη λύτρωση έβαζε στα ρούχα του φωτιά αφήνοντας πίσω μια φωτεινή γραμμή από τις λέξεις που δεν πρόλαβε να πει. Η πτώση δεν κράτησε ούτε δυο αράδες και το ταξίδι τέλειωσε πάνω στο νοτισμένο χώμα της θλίψης. Εκεί τον περίμενε ένας λιγνός άντρας με ένα μακρύ μούσι και όμ...