Απαγορευμένες περιοχές

"Δεν είναι, λοιπόν, η νοσταλγία που οδηγεί τη θύμηση, αλλά η άσβεστη εκείνη δίψα που καλεί τα σωθικά και τον νου και που δεν σβήνει όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις. Η πηγή που αναζητάς δεν βρίσκεται εύκολα, δεν ξέρεις καν αν υπάρχει... Κι αν ακόμα βρεθεί, κανείς δεν μπορεί να το ισχυριστεί πως θα σε ξεδιψάσει..." Στη φράση αυτή από το γοητευτικό βιβλίο του Γιώργου Σταυριανού που κρατάτε στα χέρια σας συμπυκνώνεται, νομίζω, η σύνολη προβληματολογία του συγγραφέα. Θα πρόσθετα και μιαν άλλη, εξίσου σημαντική: "Συνειδητοποιείς πως η μνήμη, άγνωστο γιατί, επιμένει, πως επανέρχεται δριμύτερη και απαιτεί μια δεύτερη ανάγνωση όσο προχωράς στο καλντερίμι του χρόνου... Αρχίζει μια πορεία παράξενης επιστροφής. Δεν επιστρέφεις, όμως, οπουδήποτε. [...] Το βιβλίο του Σταυριανού ακολουθεί την ηλικιακή ωρίμανση του κεντρικού αφηγητή, που δεν έχει όνομα, και που απευθύνεται ως τρίτος προς τον εαυτό του με τη γενική. "Εσύ που πας στα ξένα...". Ξεκινά από ένα χωριό της Κρήτης στον νομό Ηρακλείου κι εξακτινώνεται σαν την πολύχρωμη ουρά του αρσενικού παγωνιού, σιγά-σιγά, στον κόσμο. Από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Για να επιστρέψει και να ξαναφύγει. (Βασίλης Βασιλικός, από τον Πρόλογο)