Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είχε κάτι αλλόκοτο αυτή η σιωπή. Διέσχισε τον κήπο προς τ' αριστερά, εκεί που είδε τα κουρτινάκια ν' ανεμίζουν. Στάθηκε από κάτω και την ξαναφώναξε. Αθόρυβα και με πολλή προσοχή σκαρφάλωσε στο περβάζι του παραθύρου. Κοίταξε μέσα. Τίποτα. Μια συνηθισμένη κρεβατοκάμαρα. Ένα κρεβάτι εκεί της εποχής του Ναπολέοντα του μικρού, δυο τρεις Καντίνσκι στους τοίχους, μια μπουχάρα στο πάτωμα, τρεις βαζάρες με λίλιουμ, καμιά εξηνταριά αρώματα, χτένες, χτενάκια, δυο μάξι βραδινά... Και ξαφνικά την είδε. Ήταν πεσμένη μπρούμυτα δίπλα απ' το κρεβάτι, ντυμένη στα κόκκινα, μ' ένα μαχαίρι καρφ...

Ο Θεοδωράκης ούτε στιγμή δεν έχασε την ψυχή του, ούτε στιγμή δεν την άφησε να δειλιάσει, να λυγίσει. Θυμηθείτε όταν διευθύνει τα μεγάλα του έργα, πώς στο πρόσωπό του απλώνεται μια γαλήνη, μια πρωτόγνωρη αρχαϊκή κι αγέρωχη περηφάνια, θυμηθείτε πώς ολόκληρος γίνεται μια ψυχή. Στους "Ουρανούς του Μίκη" ο Μάκης Τσέλιος αποτυπώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννιούνται σε έναν υποψιασμένο ακροατή της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την ευρύτερη σχέση του συνθέτη με κάθε τι ελληνικό. Ο συγγραφέας μας μιλάει για ορισμένα από τα μεγάλα έργα του Μίκη, καθώς και...

Πώς συνδέεται η δολοφονία της κόρης ενός επιχειρηματία με την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη; Πίσω από τους στίχους κρύβεται η προσπάθεια αποτίναξης μιας εθνικής μάστιγας μέσα από κωδικοποιημένα μηνύματα, που τρεις άνθρωποι καλούνται να ανακαλύψουν τι σημαίνουν. Ενεχυροδανειστήρια που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια την εποχή της κρίσης, επιχειρήσεις που μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό, σκοτεινά μυστικά μιας οικογένειας που κινεί τα νήματα του πλούτου… Ένας μυστηριώδης συλλέκτης γραμματοσήμων "υπογράφει" δύο εγκλήματα ως ανταπόδοση σε ένα μεγαλύτερο, εθνικό. Τα κομμάτια σ...

Τα ποιήματά μου είναι παλιά σαν τα βουνά, με ρίζες βαθιές αιωνόβιων δέντρων, με φωλιές πουλιών, ζωές ονείρων. Τα ποιήματά μου ξεδιψούν από τις πηγές της μνήμης και της λήθης.

"Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα..." Η εικόνα του επανήλθε στο μυαλό της. Μικροσκοπικό, αδύνατο. Λεπτά μακριά πόδια, όμορφα μάτια, χέρια παιδικά, κορμί παιδικό. Και δίπλα στο κομματιασμένο σώμα του ένα μπλουτζίν παντελόνι και ένα ριγέ μπλουζάκι. "Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα", είπε και ήξερε ήδη πως ήθελε να μάθει τα πάντα γι' αυτό. Στις σκοτεινές γειτονιές του διαδικτύου, η ηλεκτρονική παρανομία στήνει παγίδες στα ανύποπτα ανήλικα θύματά της. Διώκτες και διωκόμενοι, θύτες και θύματα αναμετρώνται σε μια ιστορία στην οποία νικητής πρέπει να είναι η ίδια η ζωή. Μαζί της και η π...

Η ζωή ανοίγει όρια. Τις περισσότερες φορές πραγματεύεται την απόσταση. Τη δική μας ή των άλλων ή και του όλου. Είτε βρίσκονται τα επίπεδα είτε τα πλαίσια για να καλυφθεί αυτή η απόσταση, η γη δικαιώνει όσους ταξιδεύουν για να βρουν το σημείο που θα τους ενώσει μ' εκείνη. Και θα είναι ήρωες αν νιώσουν μικροί σ' αυτήν τη θέση. Μια θέση αμετακίνητη. Μια θέση που ολόκληρος ο εαυτός τους θα τους ανήκει.

"Ξεκινάς να διαβάζεις και έχεις την αίσθηση πως ο Τζόγιας χρησιμοποιεί κάρβουνο για να φτιάξει τους πίνακές του. Αδρά περιγράμματα και φωτοσκιάσεις που στοχεύουν στην ουσία. Κι όσο διαβάζεις διαπιστώνεις πως τα μικρά τούτα πεζοποιήματα είναι γεμάτα χρώματα με χιλιάδες αποχρώσεις. Μέσα απ' το "λίγο" βγαίνει το "πολύ". Το πολύ των αισθημάτων, του έρωτα, της υπαρξιακής αναζήτησης, της κοινωνίας και του κόσμου μας τελικά". Έρη Ρίτσου, συγγραφέας "Ποιητική με σύγχρονη οπτική και γραφή. Συλλέγει στιγμές επανάληψης στον χρόνο. Συλλέγει έρωτες εν συντριβή. Συλλέγει εικόνες. Η π...

Η συγγραφέας, μέσα από τη ζωή πέντε οικογενειών, που ανήκουν σε ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα, μας χαρίζει ένα ψυχογράφημα με συναρπαστική πλοκή. Σε μια σειρά παράλληλων ιστοριών -που τέμνονται καθώς αναπτύσσονται μέσα από αρθρωτές αφηγήσεις- συναντώνται σταδιακά οι πρωταγωνιστές και ο αναγνώστης τους παρακολουθεί στις διαδρομές του χρόνου. Η Θεσσαλονίκη γίνεται το μέρος όπου τα βασικά πρόσωπα, προερχόμενα από διάφορα μέρη της Ελλάδας αλλά και του κόσμου, κρίκοι μιας ανθρώπινης αλυσίδας, θα ενώσουν τελικά την τύχη τους. Ο έρωτας και η φιλία, ο πόνος και ο θάνατος τους σημαδ...

Η λέπρα εγκατέλειψε τα λημέρια τους, ερείπωσε η φυλακή τους, γκρέμισαν οι τοίχοι, έπεσε η στέγη, ερήμωσε ο τόπος, δεν είναι πια το ρέμα το σύνορο του κόσμου, και πάλι όμως η ιερή απόσταση δεν περπατήθηκε. Αυτή την αρρώστια δεν την νίκησαν ποτέ. Δεν έχει φάρμακο. Εκεί έξω έγιναν πολυτραυματίες, μέτρησαν πληγές που δεν τις γνώριζαν και δεν ήξεραν να τις γιατρέψουν. Βαθιές, κοφτερές, με μπόλικο φαρμάκι. Καινούριο φαρμάκι, ανίκητο. Καθάρισε το σώμα τους μα οι άλλοι ήθελαν μια κάθαρση διαφορετική, τελειωτική, να έχει σύνορα συγκεκριμένα, αδιάβατα. Δεν βρέθηκε διαβατήριο για...

Πόσο μπορεί να αναστατώσει την Πεδινή Πόλη ένας γάμος; Και είναι ο γάμος μόνο, ή και τα όσα προηγήθηκαν; Κάποιες "νυχτερινές αποδράσεις", ας πούμε... Τι ρόλο παίζουν η Φρίντα και ο Θοδωρής, ο Θάνος και ο Αριστείδης και οι συμβίες τους, ο Βαγγέλης, η Νούλα και η Λίτσα; Στο βιβλίο αυτό, ο Νίκος Αργ. Στασινάκης μας ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο με συντροφιά τους συμπολίτες του, γραφικούς, αξιαγάπητους, μα και κάποιους θλιβερούς. Και μας λέει και παραμύθια - όχι από τα συνηθισμένα για μικρά παιδιά, αλλά και για μεγάλους. Που μας δείχνουν την αγάπη του για τον τόπο του κ...

Το στοίχημα ήταν: Κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος; Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο "Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα", ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο E94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο "Τελευταία έξοδος... Στρώμη", απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππ...

[...] τον χορεύει ακατάπαυστα, τον χορεύει παράτονα, τον χορεύει στα νύχια ο θάνατος! Καθώς, αυτή, η Δεσποινίς Σύννεφο, ράβει στα μάτια της το τελευταίο του βλέμμα, όπως παλιά στα μισοφόρια της μια Ρομανόφ προγόνισσά της τα μπριλάντια της. ---------------- Ομηρικός διαχρονικός ορίζοντας· καβαφικές ατμόσφαιρες· σημερινές ουσίες· μελλοντικές προσεγγίσεις, διαχέονται στα αληθινά, δυνατά, ουσιαστικά και γοητευτικά ποιήματα της Έφης C. Νικολούδη. Γιώργος Μηνάς

[...] Συνεχίζεται το θρίλερ με την "κλοπή του αιώνα" που έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη. [...] Γύρω στις 04:30, ο δράστης, αφού απενεργοποίησε τον συναγερμό, παραβίασε πόρτα αλουμινίου εξωτερικού χώρου και εισήλθε στον χώρο της έκθεσης. [...] Άρπαξε τους πίνακες και στη συνέχεια κάθισε στα σκαλιά που οδηγούν στο υπόγειο και με ένα κοπίδι αφαίρεσε τα κάδρα. Οι κινήσεις του καταγράφηκαν από τις κάμερες ασφαλείας της Πινακοθήκης. [...] Ο Τύπος, Ιανουάριος 2012 Αναρωτήθηκε τι διάολο είχε συμβεί αυτήν τη φορά. Του ξέφυγε μια βρισιά. Η σειρήνα εξακολουθούσε να χτυπάει στο δαι...

"Τι κάνουμε;" Είναι αποφασισμένος να πάρει απάντηση στα ερωτήματά του. "Κινούμε λίγο τον κόσμο. Όταν αρχίζει να χάνει την ισορροπία του". "Την ισορροπία των λίγων". "Μη γίνεσαι αφελής. Πάντα την ισορροπία οι λίγοι την επιλέγουν. Στα μέτρα τους". "Δεν έχει σημασία, λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί;" "Βεβαίως και έχει. Υπάρχουν πολλές ολιγαρχίες. Υπαρκτές και εν δυνάμει. Το ζήτημα είναι να επιλέξεις με ποια θα πας". "Ποια ολιγαρχία επιλέξαμε εμείς;" "Την πιο παλιά. Αυτή που έχει επιβιώσει από όλα. Αυτή που ξέρει πότε ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και τον αλλάζει". Μια επίθε...

Σκηνικό ποίημα για εννέα πρόσωπα.

Διαχειριστής στην ιδιότητα. Στο δυάρι του τρίτου ορόφου. Στην πίσω πλευρά. Θέα στον φωταγωγό. Ήσυχη θέα. Απόμακρη και ανεπηρέαστη από τη βοή του δρόμου. Ένα μικρό παράθυρο στην κουζίνα. Κάθεται τις νύχτες σιωπηλός και καπνίζει το τσιγάρο του. Φτηνό τσιγάρο. Ό,τι βρει. Δεν έχει κολλήματα με μάρκες και ιστορίες. Τσιγάρο νά 'ναι. Νικοτίνη να μπαίνει, καπνός να βγαίνει. "Ο διαχειριστής" είναι μια "μελέτη" της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου. Μικρά ανήλιαγα διαμερίσματα, αποπνικτικά, σχέσεις τυπικές με ανθρώπους αποξενωμένους, απόμακρες. Και η νικοτίνη παρηγοριά για κάποιους....

Ο βίος και τα έργα σαράντα και πλέον γυναικών δολοφόνων που έδρασαν ανά την υφήλιο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Σκοτώνουν για λόγους ερωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, ρατσιστικούς. Ενίοτε σκοτώνουν επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Σκοτώνουν ακόμη και χωρίς λόγο. Δολοφονούν γονείς, συγγενείς, συζύγους, εραστές, αντιπάλους, εχθρούς, φίλους, αφεντικά, ανθρώπους που φροντίζουν. Δολοφονούν παιδιά. Τα δικά τους και άλλων. Γίνονται φόνισσες σε όλες τις ηλικίες, από μικρά κορίτσια μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες. Χρησιμοποιούν δηλητήρια, μαχαίρια, τσεκούρι...

17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή "Μπλεκ", τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ή, μάλλον, τόσο. Απέναντι, στον κάδο, μία γάτα ανακατεύει κομματιασμένες φωτογραφίες από το πρώτο τους ταξίδι.

Μια μελέτη που εξετάζει τη σχέση του Ναπολέοντα με την Ελλάδα και τη φημολογούμενη διανυκτέρευσή του στην Ιεράπετρα. "Η Ελλάδα περιμένει έναν ελευθερωτή. Θα γραφόταν το όνομά του στον αιώνα των αιώνων, ανάμεσα στα ονόματα του Ομήρου, του Πλάτωνα και του Επαμεινώνδα. Όταν έφθασα στις ακτές της Αδριατικής, είχα μπροστά στα μάτια μου το βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου", έγραψε ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Δύο αιώνες μετά, ενώ προετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε την 200η επέτειο της Ανεξαρτησίας μας, είναι ώρα να ξαναβρεί η ελληνική ιστορία την ευρωπαϊκή της διάσταση.

Άγγελος Ήβος ΜΑΛΑΡΙΑ (απόσπασμα) [...] κείνη τη μέρα που έβγαλες γλώσσα φιδιού σε άχραντα μυστήρια της καταστροφικής μας Σικελίας, κείνη την μέρα τη χλωμή από κινίνα οργασμών στην κλειτορίδα της μαλάριας, [...] Φαίη Νταν ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ (απόσπασμα) [...] δες από δω, νεκρή γάτα, σκύλος, πουλί... κι εσύ απεθάνεις κάποτε. Ω Φανή, διε, σπίτια ερήμωσαν, άνθρωποι έφυγαν, έρωτες τελείωσαν. Κι ύστερα εγώ πω, τώρα, μπορείς τώρα φιλήσεις μένα τελειώνουμε; ============== Ναπάλμι: Ναφθενικόν οξύ εγάμησεν παλμιτικόν και έτεκεν βόμβα ναπάλμ. Ναπάλμ έτεκεν θάνατους...