Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πυρήνας του βιβλίου είναι μια διάλεξη που έδωσε ο Λεό Λόβενταλ το 1981 στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με τίτλο "Μία ανασκόπηση της κοινωνιολογίας της λογοτεχνίας", όπου ασχολείται με την κριτική θεωρία, τη λογοτεχνία ως τέχνη και ως μαζική κουλτούρα, την κοινωνική ένταξη του ατόμου, την ιστορία των δεινών και των παθών του. Το βιβλίο πλαισιώνεται από εισαγωγή του Jurgen Habermas, μια συζήτηση του Λόβενταλ με τον Helmut Dubiel για το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης και βιογραφικά στοιχεία για το συγγραφέα.

Το τι αποτελεί ιερό στην ποίηση του Τάσου Πορφύρη δεν είναι δύσκολο να το διακρίνουμε. Είναι η καταγωγική μνήμη της δύσβατης ηπειρώτικης ενδοχώρας, αλλά και των πλασμάτων της που έζησαν και ζουν εκεί. Για τη φαντασία του ποιητή, η ορεινή πατρίδα, η μουσική της παράδοση, οι ελεγειακοί της ρυθμοί, το μοιρολόι και το πένθος, υπήρξαν ένα είδος ακίνητου κέντρου. Ένα σημείο προς το οποίο είναι στραμμένος μόνιμα, όπως σε μαγνητική πυξίδα, ο νόστος του.

Το δοκίμιο αυτό είναι μέρος της "Πολιτικής του χρόνου", ενός πολυσχιδούς φιλοσοφικού, κοινωνιολογικού αλλά και φιλολογικού έργου του Peter Osborne, σχετικά με τον μοντερνισμό και τα κινήματα της Avant-Garde. Ο συγγραφέας επιχειρεί να ερμηνεύσει την αντοχή και τη διάρκεια του όρου "μεταμοντέρνο" στη σύγχρονη θεωρία, και υποστηρίζει πως πρέπει να αναζητούμε μια φιλοσοφική ερμηνεία, η οποία θα μας δώσει απαντήσεις στην παραδοξότητα της διερώτησης για ποιο λόγο τόσο διαφορετικοί στοχαστές, όπως ο Μπένγιαμιν, ο Χάιντεγγερ, ο Φουκώ, ο Χάμπερμας κ.ά. τίθενται κάτω από την ομπρέλα...

Τα δύο πρώτα θεατρικά έργα (μονόπρακτα) του Ιρλανδού συγγραφέα, που εκτυλίσσονται στα πιο απόμερα μέρη της Ιρλανδίας, τα νησιά Άραν του Ατλαντικού, αποτυπώνουν την προσπάθειά του να γνωρίσει τις πιο αυθεντικές όψεις της γλώσσας της πατρίδας του.

Στο θεατρικό αυτό, ο Ματέι Βίζνιεκ, δίνοντας με σχεδόν ειδησεογραφική ακρίβεια τη βαρβαρότητα των καταστάσεων και την υποβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, ψάχνει τη δική του ερμηνεία για το προσφυγικό.

Μια μελέτη που περιλαμβάνει τη βιβλιογραφική καταγραφή των ελληνικών μεταφράσεων της γαλλικής λογοτεχνίας (πεζογραφίας - θεάτρου - ποίησης), που εκδόθηκαν στη χώρα μας στο χρονικό διάστημα από το 1910 έως το 2010. Στόχος της έρευνας αυτής, να αποτελέσει για τον μελετητή, τον μεταφραστή, τον εκδότη, τον αναγνώστη, έναν επαρκή βιβλιογραφικό εξοπλισμό, προκειμένου να προχωρήσουν σε πιο προσωπική αναζήτηση γύρω από τη μεταφραστική περιπέτεια της γαλλικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Το δέκατο τρίτο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βέη υποστηρίζει στην πράξη τις ρηματικές συμπυκνώσεις, τις καταγραφές καίριων βιωμάτων και τις αναγωγές στην πολυσημία της καθημερινότητας. Ο διάλογος με την παράδοση του δημιουργικού λόγου συνεχίζεται. Τα εσωτερικά και τα εξωτερικά τοπία φωτίζονται εντατικά, ενώ η φύση δεν παύει να συνιστά το ευρύτερο πεδίο αναφορών. Η ανατομία της πραγματικότητας συνυπάρχει με την αποδελτίωση πτυχών του φανταστικού. Τα ατομικά και τα συλλογικά πάθη και οράματα αποτυπώνονται σε διαδοχικά λεκτικά σύνολα. Στο εξώφυλλο, έργο της Κλάρας Πεκ Βέη...

Το δοκίμιο αυτό -σύντομη περιγραφή της απονέκρωσης του μαρξισμού στις διάφορες διαδοχικές της φάσεις- αποτελεί ένα σχόλιο των βαθιά αληθινών και πάντοτε επίκαιρων τούτων λόγων. Αν η σκέψη κλώθει τη μνήμη, όπως μας το δίδαξε ο Πλάτων, η εργασία τούτη είναι απόλυτα δικαιολογημένη αυτόν τον καιρό που ελλοχεύει η αμνησία. Αν δε η νέα γενιά βρει σ' αυτήν την εργασία κάποιους επιπλέον λόγους για να υποδεχτεί με χλεύη τη λογοδιάρροια των απατεώνων που μόλις τώρα ξεμασκαρεύτηκαν και να τολμήσει να αναζητήσει τον εαυτό της ως τα έσχατα όρια του αναγκαίου και σωτήριου σκεπτικισμού τ...

Είκοσι μία σύντομες ιστορίες συνθέτουν το τέταρτο αφηγηματικό βιβλίο της ποιήτριας και μεταφράστριας Έλενας Νούσια.

Ο Τίμος είναι ένας μικρός σκαντζόχοιρος, που είχε ένα μεγάλο όνειρο, να επισκεφτεί την ξακουστή Αθήνα και να ανέβει στην Ακρόπολη! Ξεκίνησε λοιπόν μια μέρα από το σπίτι του και μετά από μεγάλες περιπέτειες, αφού έμαθε πολλά για την ιστορία της πόλης, αλλά και τη σημερινή της ζωή, κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Στο έργο αυτό ο Λεσκό ασχολείται με τον Κάρλο Πόντζι, τον άνθρωπο που άφησε το όνομά του στο μη βιώσιμο πυραμιδικό επενδυτικό "σύστημα (σχήμα) Πόντζι" που τον έκανε στα 1920 εκατομμυριούχο μέσα σε λίγους μήνες, έως την ταχύτατη ολική του κατάρρευση. Ένα θεατρικό έργο εργαλείο κατανόησης των κρίσεων χρέους στο καπιταλιστικό σύστημα.

Στο θεατρικό αυτό έργο αποτυπώνεται το πρόβλημα του ερωτικού ζευγαριού, που στάθηκε πάντα ένα από τα κεντρικά θέματα του Ζιρωντού. Περισσότερο όμως από το νόημα του μύθου, εκείνο που εγγράφεται ζωηρά στη μνήμη μας είναι η χαριτωμένη ύπαρξη της ίδιας της Νεράιδας. Πλάσμα δροσερό, που έχει πάρει από το υπερφυσικό στοιχείο την ελαφρότητα μόνο του αιθέρα, έχει ιδιότητες ζεστά γήινες, την αφοσίωση, την απλοϊκότητα, την καρδιά, το παιδικό πείσμα.

Η τελείωση του έρωτα στον θάνατο και η ιδέα της αιωνίας νύχτας που λύνει με μουσική τους δεσμούς και συντρίβει τα δεσμά του φωτός, απελευθερώνοντας τους ανθρώπους απ΄ την ψευδεπίγραφη χαρμοσύνη της "ζωής" και δωρίζοντάς τους στο Επέκεινα την ποθούμενη και επιδιωκόμενη εσωτερική γαλήνη, είναι το δύο κεντρικά σημεία, όπου περιστρέφεται αυτό το sui generis έργο του Thomas Mann. Το ονόμασε νουβέλα ίσως μάλιστα και να είναι. Το βέβαιο πάντως είναι ότι το έργο διαθέτει μόνον μέσον, ή μάλλον είναι ολόκληρο ένα μέσον, αφού η αρχή και το τέλος συμπίπτουν στο σκότος, στη βάφτιση τ...