Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρόκειται για το όγδοο ποιητικό βιβλίο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου που περιλαμβάνει σαράντα οκτώ ποιήματα με κεντρικό θεματικό άξονα τη νύχτα με τις πολλές φωνές της, με την κυριολεκτική, αλλά και μεταφορική σημασία της. Τα γράμματα του αλφαβήτου, σαν άλλες ψηφίδες εννοιών και αισθήσεων, προσδιορίζουν την κάθε νύχτα: Τη θαλασσινή νύχτα του τέλους του καλοκαιριού, τη νύχτα μες στους κινδύνους της πόλης, τη νύχτα στη μοναξιά του σπιτιού, τη νύχτα της ερωτικής επιθυμίας, αλλά και τη νύχτα του αιώνα, τη νύχτα όπου κάθε δίκιο και αξία δοκιμάζονται. Βρεγμένες από τη θάλασσα...

Γνώρισα έναν άντρα, τον έλεγαν Χανς κι ήταν αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Γνώρισα ακόμη έναν και ήταν κι εκείνος αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Ύστερα έναν που ήταν τελείως αλλιώτικος από όλους τους άλλους και λέγονταν Χανς, τον αγάπησα. Τον συναντούσα στο ξέφωτο και πηγαίναμε μακριά, χωρίς σκοπό, στην πεδιάδα του Δούναβη ήταν, φεύγαμε πάνω στου Λούνα παρκ την τεράστια ρόδα, στον Μέλανα Δρυμό ήταν, κάτω απ' τα πλατάνια στις μεγάλες λεωφόρους, έπινε μαζί μου Pernod. Τον αγαπούσα. Στεκόμασταν σ' έναν σιδηροδρομικό σταθμό, στον βορρά, και το τραίνο έφευγε πριν τα μεσάνυ...

Με το σχέδιο Ανάν δημιουργείται ένα ψευδεπίγραφο ομοσπονδιακό κράτος, το οποίο στην πραγματικότητα δεν διαθέτει κυριαρχία, αλλά ούτε και ανεξάρτητη υπόσταση. Το προτεινόμενο πολιτειακό μόρφωμα συνιστά στην πραγματικότητα ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας, το οποίο θα λειτουργεί ως προπομπός της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το οποίο θα βρίσκεται σε μια σχέση υποτελείας με τη χώρα αυτή. Στην πραγματικότητα, το πολιτειακό μόρφωμα συνιστά τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής του 1974, δημιουργώντας δύο ζώνες τεχνητού διαχωρισμού και υποτάσσοντας την ελληνοκυπριακή πλ...

Στο έργο αυτό ο Λεσκό ασχολείται με τον Κάρλο Πόντζι, τον άνθρωπο που άφησε το όνομά του στο μη βιώσιμο πυραμιδικό επενδυτικό "σύστημα (σχήμα) Πόντζι" που τον έκανε στα 1920 εκατομμυριούχο μέσα σε λίγους μήνες, έως την ταχύτατη ολική του κατάρρευση. Ένα θεατρικό έργο εργαλείο κατανόησης των κρίσεων χρέους στο καπιταλιστικό σύστημα.

ΕΝΟΧΗ Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος που μας κοροϊδεύει. Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας τις ακτίνες του. Πόσο επαίσχυντα ωραίοι όταν τραβάμε το σύρτη Και μένουμε άφωνοι- ο ένας απέναντι στον άλλο. (από τη συλλογή "Εν φαντασία και λόγω", 1975) ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ Δε μου ανήκει στίχος κανένας. Οι φίλοι μου τους χειρούργησαν όλους. Οι ακέραιοι φίλοι μου Brassens και Ferre. Και οι άλλοι. Και δεν είναι κεφάλι τούτο, είναι μίσος. Και τα πλαστικά κρινάκια της μαμάς τ' απόθεσα στην πύλη του Πολυτεχνείου. Δεν είναι κεφάλι τούτο που δεν ξεχωρίζει το τόξο απ' το βέλος...

Τυπικά, η "Αισθηματική ιστορία", που μόλις τελείωσε, είναι μετάφραση· και άλλες "Αισθηματικές ιστορίες" ίσως να είναι μεταφράσεις· όμως το διακύβευμα, και σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν (θα) είναι καθ' εαυτήν η μετάφραση, αλλά, ολοφάνερα πια, ομολογημένα, η "μεταστροφή" ("η εκτροπή-και-η-εκ-νέου-οικειοποίηση", θα λέγαμε ακριβέστερα και πιο άκομψα), του δεδομένου ποιητικού υλικού (της συντελεσμένης μετάφρασης)· ή, απλούστερα, η πλήρης ανάκτηση της αξίας χρήσης του: εδώ πρέπει να μετατοπιστεί εφεξής η έμφαση, για να μη χαθεί το παιγνίδι που παίζουμε ήδη μεταφράζοντας-ή-γράφοντ...

«Το πάθος του πνεύματος», στο όποιο εστιάζονται τα δύο δοκίμια της Σούζαν Σόντακ για τον Αρτώ και τον Κανέττι υπήρξε η αφορμή που μας οδήγησε στην παρουσίασή τους. Εν συνεχεία, βέβαια, ο συσχετισμός και η παράλληλη ανάγνωσή τους αναδεικνύουν τις διαφορές μάλλον παρά τις ομοιότητες των δύο αυτών ιδιόρρυθμων συγγραφέων του 20ού αιώνα. Το στοιχείο που φαίνεται να τους ενώνει, το «πάθος του πνεύματος», οδήγησε τη γραφή του καθενός τους, το θεατρικό, δοκιμιακό και ποιητικό διάβημα του πρώτου και την αφήγηση του δεύτερου, σε διαφορετικούς δρόμους. Ο Αρτώ θέλησε μέσω ενός δικού το...

[...]Το πνεύμα του 1989 -όπως εμφανίζεται στη σειρά των σκέψεων που ακολουθούν- είναι μια σύνθετη εικόνα αποτελούμενη από εκτιμήσεις ντοκουμέντα, εκθέσεις, λογοτεχνικά έργα και θεωρητικά κείμενα δημοσιευμένα και αναφερόμενα στον πρώην κομμουνιστικό κόσμο. Δεν υπάρχει σ' αυτά ούτε μια "δεσπόζουσα ιδέα" που να μην την συμμερίζονταν κάποιοι, τουλάχιστον, από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων σ' αυτή την περιοχή. Διότι η κακόφημη λουκατσιανή "αποδιδόμενη συνείδηση" (στο προλεταριάτο) δεν αποτελούσε απλώς μια επινόηση του κομμουνιστικού οικουμενισμού. Ήταν επίσης και το χαρακτηρι...