Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Γιατί εγώ; ρωτούσα και ξαναρωτούσα όλον αυτό το μήνα. Γιατί εγώ; Γιατί σε εμένα; ρώτησα το σύμπαν και τι ήθελα και το έκανα. "Και γιατί όχι;", άκουσα πολύ καθαρά, αλήθεια λέω, το άκουσα πολύ καθαρά όπως ακούω και τη Μάγια να γαυγίζει έξω. Εγώ που δεν ακούω ποτέ, που νομίζω ότι κάνω προσευχές στον βρόντο και κανείς δεν με ακούει, άκουσα μια αμετάκλητη φωνή να λέει "και γιατί όχι;". Το εκρηκτικό περιεχόμενο ενός κίτρινου φακέλου οδηγεί την ηρωίδα στα απρόσμενα μονοπάτια μιας αποκάλυψης. "Πώς πεθαίνει κανείς;", αναρωτιέται. Έρχεται έτσι αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φό...

"Έρχονται όλα όπως πρέπει. Άλλοτε είναι γαλάζιος ο ουρανός και άλλοτε ο ίδιος βρέχει. Ένα ποτάμι είναι η ζωή... να κυλάς μέσα του... να ρέεις... και όσο πιο βαθύ, τόσο πιο σιγανό, να το θυμάσαι. Αφέσου. Αυτά που ο Θεός νομίζει χρήσιμα, ο ίδιος εύκολα θα σου τα φανερώσει. Ό,τι γραμμένο είναι μες στη φύση, δεν σκοντάφτει σαν περπατά μέσα στα πράγματα του κόσμου... Μόνον ο άνθρωπος σκοντάφτει. Έχει το φόβο και τη βούληση... για εργαλεία. Να μάθει πάνω τους, να μεταχειριστεί... να δοκιμάσει... άλλοτε το καλό και άλλοτε τη σκοτεινή πλευρά του... Μα αλλιώς πώς να κατανοήσει τις α...

Θάνατος: η μόνη βεβαιότητα στη ζωή. Ίσως γι' αυτό να συμφέρει τον θνητό να τον έχει φίλο καλό. Να τον ακούει. Να του μιλά. Να τρώνε, να πίνουν και να γλεντούν μαζί. Ο Μεξικάνος φαίνεται να έχει αντιληφθεί αυτή την αναγκαιότητα εδώ και αιώνες. Γιορτάζει τον θάνατο κάθε χρόνο, με μουσική και χορό. Για τρεις ή τέσσερεις μέρες ή και για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ακριβώς όπως ο Έλληνας, χρόνια πριν, γιόρταζε τον γάμο. Ο Μεξικάνος Luis Gomezbeck δημιούργησε ένα εγχειρίδιο για τη Γιορτή των Νεκρών, για να μεταδώσει στον Έλληνα τη χαρά της μεξικάνικης ψυχής απέναντι στον θάνατο....

Ένας οδηγός για ασφαλή και επιτυχημένη επιβίωση στον Ελληνικό Στρατό, απευθυνόμενος σε όλα ανεξαιρέτως τα μόνιμα στελέχη του Στρατού Ξηράς! Μια ανάλυση της "πραγματικότητας" πίσω από το παρασκήνιο, ένα πόνημα που προορίζεται να ρίξει φως στη ζωή του ένστολου αξιωματικού και υπαξιωματικού!

Πόσο εύκολα μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα "τι" είναι η Τουρκία; Και πόσο άνετα νοιώθουμε όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το ερώτημα "ποια" είναι η Τουρκία; Η δυσκολία στο να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα έγκειται στο ότι η ερμηνεία των πληροφοριών και γνώσεων που διαθέτουμε στην Ελλάδα, σχετικά με την Τουρκία και την κοινωνία της, διεξάγεται με το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς την Τουρκία ως σύνολο, βασιζόμενοι στις ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αντιλήψεις μας. Τουναντίον, η ερμηνεία θα έπρεπε να επιζητείται στις επιστημονικές έρευνες που διεξάγονται στην...

Kαι της λέει: "Aχ και να 'χα τη μισή αγάπη που 'χεις στο παιχνίδι σου μονάχα". Ο Μπαμπολίνο είναι ένας μικρός κλόουν με μια ομπρελίτσα και ένα ξύλινο σπαθάκι κι η Αστροζαχαρένια μια πανέμορφη μπαλαρίνα, βασίλισσα των παιχνιδιών, με ένα ολοδικό της καραμελένιο παλάτι. Αυτός όμως την αγαπά και, για να το αποδείξει, δε θα διστάσει να ταξιδέψει μέχρι τη σπηλιά του κρυστάλλινου δράκου με την ελπίδα να πάρει απ' αυτόν την αγαπημένη της δαχτυλήθρα. Θα πετύχει άραγε να κερδίσει την αγάπη της; Ένα αγνό παραμύθι για όλα όσα λαχταρά η καρδιά μας και για όλα εκείνα που νομίζουμε...

Χάρτινες ψυχές Δεν είμαστε τίποτ' άλλο από χάρτινες ψυχές άλλες είναι χρωματιστές, άλλες μονόχρωμες κι άλλες λευκές άλλες σκληρές, από χοντρό χαρτόνι ανθεκτικό (ματ ή ιλουστρασιόν) άλλες λεπτές σα τσιγαρόχαρτα άλλες κοινές, από απλό χαρτόνι εκτυπωτή κι όταν πλησιάζει η ώρα του εργοστασιακού χαρτοπολτού άλλες βρέχονται άλλες καίγονται άλλες σκίζονται ή φθίρονται άλλες λεκιάζονται ή κιτρινίζουνε άλλες πιάνουν έντομα κι άλλες τις παίρνει ο Θεός στα χέρια του και τις φτιάχνει οριγκάμι.

Ένας Μεξικάνος συγκέντρωσε τα ωραιότερα δείγματα της αζτέκικης ποίησης και τα μετέφρασε στα ελληνικά -τα περισσότερα για πρώτη φορά- συνοδεύοντάς τα με ένα συνοπτικό αλλά πλούσιο ταξίδι στον κόσμο των Αζτέκων.

"Κοίταξα στον καθρέφτη μου... ...κι είδα μια άγνωστη..., άλλη... ! Στράφηκα τότε μέσα μου κι αντίκρισα εμένα..." Κοιτάξτε όλοι μέσα σας. Θα εκπλαγείτε από την ανείπωτη ομορφιά του κόσμου, του δικού σας κόσμου! Η ευτυχία μοιάζει μονόδρομος και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!... για ΚΑΝΕΝΑΝ μας!...

Αν θέλεις φίλε να χαρείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να ακονίσεις το μυαλό και να διασκεδάσεις μη λυπηθείς λίγα ευρώ. Δώσ' τα και δε θα χάσεις.

She possesses a veil a black widow the foe of the day. Good night Mr. Mr. Pear! Do you seem to fear? For I saw a drop of tear. Look deep in my soul, my love, For I'm tormented by your will. Tonight your game does not amuse me Tonight your ship sails away. Your absence aggravates my open sores. Your distant soul cracks my bones. Her bow is a threat, Her arrow provokes death. A sense of remorse Redemption to cause. She stretches her wings A song she brings A violin's strings.

Η ζωή μοιάζει με τραγωδία όταν τη δει κανείς από κοντά, αλλά κωμωδία όταν την κοιτάξεις από απόσταση. Τσάρλι Τσάπλιν O φιλόδοξος Ώστιν είναι αδύνατον να χωνέψει και να υιοθετήσει τη σημασία αυτής της πρότασης. Μεγαλωμένος με τα δυτικά πρότυπα, σκέφτεται, αναλύει, ζει και αναβιώνει την ατυχή ερωτική του ζωή. Αγωνίζεται να μείνει ανεπηρέαστος από τη σχέση του με την Αγάπη, που τον στοιχειώνει από το παρελθόν. Το κυνικό και ζωώδες σεξ δεν είναι ικανό να τον κάνει να αποστασιοποιηθεί από τα συναισθήματα που νιώθει για τον πρώτο του έρωτα. Άλλοτε ζει ρηχά την κωμική ζωή του...

Επτά διηγήματα που προσπαθούν να ερεθίσουν τη φαντασία του αναγνώστη: η μετάβαση σ' έναν πολιτισμό μιας άλλης διάστασης, μια ιστορία σ' ένα δυστοπικό μέλλον, ένας ιδιόρρυθμος επιστήμονας που πιστεύει πως μπορεί να γίνει αθάνατος, ένα φάντασμα που κυνηγά έναν αποτυχημένο προπονητή ποδοσφαίρου, ένας περίεργος διαβάτης που κάνει οτοστόπ, ένα ινστιτούτο αδυνατίσματος που χρησιμοποιεί ασυνήθιστες μεθόδους, ένα εφιαλτικό σενάριο για το τέλος του κόσμου. Ορισμένα από τα διηγήματα είναι καθαρά ψυχαγωγικά. Κάποια άλλα όμως κρύβουν βαθύτερα νοήματα: τις συνέπειες της προσπάθειας το...

"Όταν η φωνή χάνεται στον αέρα, όταν τα αυτιά των ανθρώπων μένουν κλειστά, όταν τα δάκρυα που κυλούν στις άκρες των ματιών, εκλαμβάνονται σαν σταγόνες βροχής, που κανείς δεν σκουπίζει, αλλά αφήνονται να στεγνώσουν μόνα τους στον άνεμο, όταν η απαλότητα της καρδιάς μεταφράζεται σαν αδυναμία, σαν μωρία, τι άλλο απομένει από ένα άσπρο χαρτί, που σου αφήνεται, που σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου, που δεν διαμαρτύρεται, γιατί φοβάται την ευαισθησία της ψυχής σου, που αντανακλά τα δικά σου θέλω και σου δίνει την δυνατότητα επιτέλους να αναπνέεις ελεύθερα τον αέρα, που εσύ...