Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ (απόσπασμα) Όμως ενδέχεται ούτε κι ο έρωτας να είναι γεγονός. Πιο γεγονός κι από αυτόν ενδέχεται να είναι η ποίηση που τον στοιχειώνει. Οπότε παύει εντελώς στα ξαφνικά το τώρα να είναι τώρα και γίνεται πριν απ’ τον έρωτα ή απ’ το ποίημα μετά

Ο Ρεστ, ένας μαλθακός εργένης, αναζητά το βαθύτερο νόημα της ζωής του σε έναν φουτουριστικό κόσμο όπου οι Μηχανές, τα απόρθητα υπόγεια κάστρα της τεχνοεπιστήμης, κυριαρχούν κάτω από τη ζούγκλα της Αμηχανίας. Με συντροφιά έναν χαδιάρη γατούνελο κι έναν ευφυή υπολογιστή, αναλαμβάνει να φέρει στο φως το έργο του Σάμιουελ Μπάτλερ, προφήτη της εξέλιξης του ανθρώπου σε μηχάνθρωπο. Ένα απεγνωσμένο ιμέιλ από τη μυστηριώδη Λ-60 έρχεται για να βγάλει τον Ρεστ από την αδράνειά του. Η μοιραία γνωριμία τους και οι αλυσιδωτές αποκαλύψεις θα μεταμορφώσουν τη ζωή όλων των μηχανθρώπων που...

Το Θέατρο Σκιών είναι ό, τι περισσότερο αγάπησα στη ζωή μου. Πρώτα γιατί ήτανε το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων, κατόπιν το επάγγελμά μου. Επάγγελμα που με βοήθησε να είμαι σε διαρκή επικοινωνία με το λαό, να κάνω γέλιο τον πόνο, χαρά τη λύπη του. Να σατιρίσω (όσο το μικρό μου μυαλό κατάφερνε) όλα όσα αγνοούν τη νοημοσύνη μας και την ανθρώπινη ιδιότητα. Παρά τα δεινά που πέρασα μέχρι να γίνω αυτό που είμαι τώρα, δεν μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή που έγινα καραγκιοζοπαίχτης. Μακαρίζω τους πρωτομάστορες του Θεάτρου Σκιών που μου δίδαξαν την τέχνη, μια τέχνη τόσο αυτόνομη ό...

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το μπλε από τη Χάλκη, του Στραντιβάρι ένα βιολί στη Φλωρεντία να με παθιάζει. Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το πλοίο για τη Σύμη, στην Κόρδοβα ένα φιλί από μια Κάρμεν που σου μοιάζει. Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το τρένο για το Χέρσο, στην Πόλη την ανατολή, στη Σκάλα Νόβα ένα μπουγάζι.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Να δραπετεύσω στον ήλιο καθώς χάνεται πίσω από τα γέρικα τζαμιά και τους ψηλούς μιναρέδες Μόνη παρέα οι γλάροι και η μοναχική κραυγή της ψυχής μου Αφήνομαι κατάστηθα στον δροσερό αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο να περνά παιχνιδιάρικα στα μαλλιά είναι κι αυτά τα φώτα που αχνοφέγγουν στην ομίχλη... εκεί στον Μαρμαρά. Τρυγώ εικόνες, αποδέχομαι συναισθήματα οι ασχήμιες γίνονται παρελθόν και εγώ είμαι εδώ στο παρόν και στο μέλλον παρατείνω την αιωνιότητα των στιγμών και των αισθήσεων Λατρεύω τη νωχελικότητα των βαποριών στον Βόσπορο

ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΔΕΡΜΑΤΙΤΙΣ Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του κι όμως, ήμουν εκεί. Έζησα την αγωνία του από απόσταση, με μια δερματίτιδα που σχεδίασε στο πρόσωπό μου ένα χάρτη πόνου, θύμιζε την Αφρική ή ένα τσαμπί ξινόμαυρο σταφύλι. Ουτοπική δερματίτις - ήταν η διάγνωση μιας φίλης. Όταν πέθανε ο πατέρας μου εγώ δεν ήμουν πλάι του. Δεν το λέω με ενοχή αλλά σίγουρα με τον πόνο που αναλογεί στο παράλογο της απουσίας, αυτού που ποτέ δεν είναι εκεί, αυτού που έφυγε και που ποτέ πια δεν θα επιστρέψει όσο κι αν επιστρέφει, αυτού που έμαθε να εξαφαν...

"Όλη η περιοχή των Αθηνών βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους καταστροφής κι αυτό όχι μόνο έχει συνέπειες, που είναι ήδη αισθητές, αλλά και θα αλλοιώνουν συνεχώς "την ζωή των πολιτών", την ενιαία ζωή".

Μεταμοντέρνα είναι και η σκέψη του Jidi Majia, που συνδυάζει τον σαμανισμό, την οικολογία, τον διεθνισμό και τον μαρξισμό. Η ανθολογία "Από τον Λιόπαρδο του χιονιού στον Μαγιακόφσκι", περιλαμβάνει τις σημαντικότερες ποιητικές και δοκιμιακές στιγμές του. Οι μεταφράσεις στα ελληνικά -που ελέγχθηκαν εξονυχιστικά από Κινέζους ακαδημαϊκούς- έγιναν από τις αγγλικές μεταφράσεις του σινολόγου Denis Mair και του Κινέζου πανεπιστημιακού Huang Shaozheng.

Μετά και μέσα από ένα προηγούμενο βιβλίο, πιστεύω ότι έγινε σαφής η ύπαρξη μιας σημαντικής αλληλουχίας. Σύμφωνα με την αλληλουχία αυτή, φαίνεται ότι τον Κατακλυσμό, που έγινε γύρω στο 12.000 π.Χ. (τέλος Παλαιολιθικής Περιόδου), ακολούθησε μια περίοδος εκτεταμένης ανθρωποφαγίας, η οποία κράτησε για περίπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια (Μεσολιθική Περίοδος). Από το 8.000 π.Χ. και ως αποτέλεσμα της προσπάθειας για τον τερματισμό της ανθρωποφαγίας, άρχισε αυτό που ονομάζουμε "Νεολιθική Επανάσταση", δηλαδή ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, με την παραγωγή της τροφή...

ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ Οι άντρες που στα μάτια τους κοιτάχτηκα κι έγινα γυναίκα, έχουν πια πρεσβυωπία και βλέπουν θολά τα γράμματα και τη ζωή. Οι άντρες που από τα μαύρα μαλλιά τους τίναξα την άμμο, τότε που τα καλοκαίρια αργούσαν να τελειώσουν, έχουν πια γκριζάρει. Οι άντρες που ταράζαμε με τα γέλια μας, γυμνοί, τις φεγγαρόλουστες ακρογιαλιές, φορούν πια κοστούμι και μιλούν χαμηλόφωνα. Μα, σε πείσμα των καιρών, εγώ συνεχίζω να τους αποκαλώ παιδιά κι αυτοί εμένα κορίτσι, κι ας μην γνωριζόμαστε στ' αλήθεια πια.

Το βιβλίο ""Δι' αιώνων ζωήν προωρισμέναι". Ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος", με εισαγωγή και Ανθολόγηση του έργου του Σούτσου από τον ποιητή Γιάννη Στρούμπα, είναι το δέκατο τέταρτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης", που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού, σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν την ελληνική ποίηση από τη μεγάλη ιστορική τομή του αγώνα της Ανεξαρτ...

Αν η Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου [1909-1935] ζούσε στην Αθήνα, είχε ερωτευτεί τον Καρυωτάκη, είχε γράψει ερωτικά ποιήματα γι' αυτόν, είχε εμπλακεί στο κλίμα της εποχής που θα ονομαστεί καρυωτακισμός, ίσως η ποίησή της αλλά και ολόκληρο το έργο της -διηγήματα, θέατρο- να μην είχαν παρασυρθεί στη δίνη της λησμονιάς. Το εντελώς αντίθετο δηλαδή από τη σχεδόν συνομήλική της Μαρία Πολυδούρη. Ακόμα και τα βιογραφικά στοιχεία της Ανθούλας Σταθοπούλου-Βαφοπούλου δεν είναι πολλά. Ό,τι γνωρίζουμε από την ολιγόχρονη ζωή της το χρωστάμε στον Θεσσαλονικέα ποιητή Γιώργο Βαφόπουλο [1903...

Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ Κάτι μαγικό συνέβη απόψε στην κατάμεστη αίθουσα της συναυλίας: Ο πιανίστας έστρεψε το βλέμμα στο ακροατήριο απομόνωσε την ουράνια μορφή σου κι έπαιξε για σένα.

ΒΑΒΕΛ δεν αφού σχεδόν το έδειξε από πριν το μακριά μετάνιωσε ποτέ η χάρη απεναντίας έθελξε μην εγώ όταν μετά παρέστησε και ριζικά δεν όταν ματαιώθηκε

Δύση Με χαμηλή φλόγα Ιστορεί. Μεσόκοπη κάθεται στο πεζούλι αυλής. Χέρια γύρω απ’ τα γόνατα, λες αγκαλιάζει τη σφαίρα. Ρυτίδες, πέρ’ από το καλό και το κακό σμίγουν για τα παράδοξα. Ν’ ανοίξει του Νώε η Κιβωτός, να πορευτεί ξανά η αρχαία ποικιλία. Με τόση εναντίωση τι απομένει;

Η γιορτινή διάθεση του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου για το πιο χαρούμενο γεγονός της ζωής του επισκιάζεται με την είδηση του φόνου ενός άμεμπτου επιχειρηματία με φιλανθρωπική δράση. Κατά τη διάρκεια της έρευνας για την εξιχνίαση του εγκλήματος έχει να αντιμετωπίσει κι άλλους φόνους: ενός διευθυντικού στελέχους της Ελληνικής Στατιστικής Εταιρείας, ενός διευθυντικού στελέχους της Δημοσιονομικής Υπηρεσίας, ενός στελέχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενός στελέχους του ΔΝΤ. Το καινούργιο μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη ρίχνει φως, για άλλη μια φορά, στα παρασκήνια των κέντρων αποφάσε...

Ήταν μια καθαρή απουσία φωτός. Μια σκοτεινιά που προχωρούσε μέσα στoν φωτεινότατο διάδρομο της Υψηλής Πύλης. Όταν τη ρώτησε τι έκανε εκεί, του είπε ότι ήταν Κυπρία δεκαεπτά ετών, ορφανή? χρωστούσε δεκαεπτά λίρες, αλλά δεν μπορούσε να τις πληρώσει, οπότε τη ρίξανε στη φυλακή. Για ν' απαλλαγεί, έπρεπε να εξισλαμισθεί. Eκείνος, ο μεσίτης Νικόλαος Ψάλτης, προσφέρθηκε να πληρώσει το χρέος της, όμως οι αρχές δεν του την παρέδωσαν. Ενημέρωσε λοιπόν τις εφημερίδες, που προέβαλαν το θέμα με πάταγο μεγάλο. Όμως τα πράγματα δεν ήταν τελικά όπως τα είχε πει εκείνη - ήθελε ν' αλλαξο...

Τρία δοκίμια αφιερωμένα στη ζωγραφική και την πεζογραφία της Κλεοπάτρας Δίγκα, μιας σύγχρονης δημιουργού με πλούσιο και πολυσθενές έργο, πραγματεύονται την πορεία της στον κόσμο της τέχνης από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα. Το πρώτο δοκίμιο πραγματεύεται την εικαστική διαδρομή της, τις διαδοχικές αναζητήσεις, τα θέματα της δουλειάς και τη θέση της στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Τα δύο άλλα έχουν ως θέμα τους τα πρόσφατα πεζογραφήματα "Θέση 44Παράθυρο" και "Το βιβλίο Νο 512" (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Το νήμα που συνδέει αυτά τα δοκίμια είναι το χέρι της Κλεοπάτρας, το χέρ...

Ιστορίες ανθρώπων που φωνάζουν φτάνει πια. Επειδή ήρθε η ώρα να βγάλουνε τις μάσκες και ν’ αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες τους. Ζωές που αλλάζουν ρότα ξαφνικά, αποζητώντας τη λύτρωση. Μέσα από τον έρωτα. Μέσα από τον θάνατο. Με το αυτί πάντα τεντωμένο, σαν τα σκυλιά που αλυχτάνε προσπαθώντας ν’ ακούσουν. Να καταλάβουν από πού έρχεται η βοή. Ιστορίες ανθρώπων πολύ κοντινών μας. Η δική μας -ίσως- ιστορία.