Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χειροπέδη από πλατίνα ή αλλιώς φυλακή από πλατίνα. Οι ήρωες των διηγημάτων φορούν νοητά τη χειροπέδη των στερεοτύπων και των εξαναγκασμών, εγκλωβισμένοι σε σχέσεις, πεποιθήσεις, ορμές και φαντασιώσεις, περιπλανώνται απ' τις αρχές του 20ού αιώνα έως το απροσδιόριστο μέλλον, από την παιδική τους ηλικία έως τα γεράματά τους. Η Κική γράφει στον νεκρό σύντροφό της, ο Μιχάλης καταφέρνει να στείλει ηλεκτρονικό μήνυμα από τον Παράδεισο, η Γεωργία ταξιδεύει στη Βουλγαρία για ν' αποτεφρώσει τη σορό του πατέρα της, ο Μανόλης ανακοινώνει στους γονείς του ότι θα γίνει κλέφτης. Οι ήρωες...

Δεν φοβάμαι τίποτα, θυμάμαι τα πάντα. Είμαι ελεύθερη. Εξακολουθώ όμως να αγαπώ. Τη θάλασσα. Τα ταξίδια... Και, από ασίγαστη ανασφάλεια, τον πρώτο τυχόντα που θα δώσει σοκολάτα στην υπογλυκαιμία της μόνιμης απουσίας... Αυτή η γυναίκα έχει τον τρόπο να σε κάνει να την αγαπάς και να την αντιπαθείς. Εγώ δεν είμαι εκρηκτικός και ενθουσιώδης να της ξεφουρνίζω εκπλήξεις που την ξετρελαίνουν. Κι εκείνη είναι ένας κυκλοθυμικός αντιδραστήρας, που γέρνει μάλλον προς την απαισιόδοξη πλευρά - περιμένεις απλώς πότε θα εκραγεί. Δεν ξέρω ποιος συνδυασμός θα μπορούσε να την ευχαριστήσει. Ο...

Πόσες μέρες να περνούν αδιάφορες/ κι εσύ/ πίσω απ' το τζάμι/ να προσδοκάς το τέλος της βροχής/ Να κοιτάς τον μουντό ουρανό/ και να σωπαίνεις/ Σαν τις παλιές μέρες/ να σωπαίνεις ασταμάτητα (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

Ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι. Από τη στιγμή που οι χάντρες του σκορπίζουν στον δρόμο, ένα πλήθος χαρακτήρων εμφανίζεται να συναντά το πεπρωμένο του, ερχόμενο αντιμέτωπο με μια ξεχωριστή κάθε φορά κεχριμπαρένια χάντρα. Άνθρωποι απόμακροι, ρεαλιστές, ονειροπόλοι, φιλόδοξοι, λυτρώνονται σταδιακά από τις εμμονές τους και αντικρίζουν έναν κόσμο διαφορετικό, επιχειρούν ένα αντιληπτικό άλμα κατά τη διάρκεια του οποίου δεν παύουν να εξελίσσονται. Χωρίς να είναι η χάντρα, αυτή καθ' αυτή, το έναυσμα για τη μεταβολή, τον εμπλουτισμό ή την κατάρρευση ακλόνητων πεποιθήσεων, ωστόσο σηματο...

Το κλάμα νεογέννητου φιδιού με δάκρυ που χώνεψε η άγνοια στα χωνεμά της χώματα μες στων νεκρών τα σώματα να ξεπηδήσεις μέσα απ'τις καταγωγές που ορίζουν και κόβουν οι φιλοπράγμονες με σκουριασμένο φράχτη αναζητώντας κείνο το δάκρυ να το χωνέψει η πραγμοσύνη

Άκαρδη χαρά φεύγεις με το πρώτο φως· μιας νύχτας στάση. Με τον χρόνο μου σμίγαμε τις σκιές μας· με σημάδευε. Άνυδρη σκέψη· ήλιος της συνήθειας θαμπός, πληκτικός.

"Το χαϊκού είναι ένα όραμα χωρίς σχόλια..." Ronald Barthes Και αυτό το όραμα είναι μια αστραπή που διαρκεί μόνο 17 συλλαβές. Μέσα σ΄αυτόν τον χωρο-χρόνο το χαϊκού πρέπει να προλάβει να τα πεί όλα! Έτσι, αναγκαστικά είναι ελλειπτικό, πυκνά υπαινικτικό, δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες, δεν δίνει ιδέες, αλλά εικόνες, και από αυτές μόνο το περίγραμμά τους. Τα χαϊκού λοιπόν, αυτά τα τρίστιχα των 17 συλλαβών στην φόρμα 5-7-5, είναι από χρόνια γνωστά στους Έλληνες βιβλιόφιλους. Σ' αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης θα βρεί 140 χαϊκού γραμμένα σε δύο γλώσσες, κάτι που πιστεύουμε πως γίνετα...

Νέα σελήνη - κρεμαστό σκουλαρίκι σε μαύρο κόσμο. Δύσκολοι καιροί. Στάσιμα νερά τρώνε τα θεμέλια.

Ο ΗΛΙΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ Ο ήλιος μια χύτρα χρυσή βράζει στον ουρανό ο ήλιος ένα φουσκωμένο λεμόνι ιδρώνει στο κενό εξαπολύει φλόγες λευκές αέναων κβάντα γελά στους αχνιστούς δρόμους ο ήλιος φλεγόμενη μπάλα κατρακυλά στις ανθηρές πολιτείες βλέπει την αλήθεια σου γυμνή να λάμπει ώσπου κουρασμένος κατεβαίνει μπροστά σου και σβήνει

ΖΑΓΟΡΙ 1983 Πολλούς δρόμους στα Ζαγοροχώρια έκανε η ΜΟΜΑ. Σε κάθε εργοτάξιο βρισκόταν ένα φυλάκιο βαγόνι με φύλακα φαντάρο. Στο βαγόνι υπήρχε κρεβάτι, σόμπα, τραπέζι, πετρέλαιο και ξύλα. Εκείνη την Κυριακή επισκέφθηκε τον φαντάρο η κοπελιά του από τα Γιάννενα. Πήγε να του μαγειρέψει φαγητό και ίσως... ZAGORI 1983 Somewhere in Epirus, the Greek Army was building roads. At every construction site, there was a wagon-post, with a soldier. On the wagon, there was a bed, a heater, a table, petroleum and wood. That Sunday, the soldier's girlfriend came from Ioannina to visit...

Η σπουδαιότητα ενός φωτογραφικού λευκώματος, όπως αυτό που έχουμε σήμερα στα χέρια μας, είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγάλη και ευεργετική. Ο φωτογράφος του χωριού είναι ένας γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης, αφενός γιατί ο λαός είναι ο βασικός πρωταγωνιστής των φωτογραφιών, αφετέρου γιατί σε αυτόν κυρίως απευθύνεται το έργο. Πρόκειται για τον φωτογράφο Γιάννη Καραμάνο, πατέρα του Γιώργου Καραμάνου και οι δύο γεννήθηκαν και πέθαναν στο Μάνεση[ι] (ή ο Μάνεσης) Μιδέας - οι γονείς τους ήταν αγρότες. Η θεματική του έργου τους, με ελάχιστες παρενθέσεις, είναι αξιοσημείωτη, συνεχής και συ...

Στον ταπεινό γιο ενός ψαρά, που δένεται με μια παράξενη σχέση με τα όνειρα, προαναγγέλλεται ότι τα επόμενα πέντε βράδια θα δει πέντε όνειρα - αληθινά ή ψεύτικα, ενοράσεις του μέλλοντός του. Η προαναγγελία αυτή, που αρχικά γεννά στο παιδικό μυαλό προσδοκίες, στη συνέχεια μετατρέπεται σε τρόμο, αφού συνειδητοποιεί (λίγο αργά) ότι όνειρα είναι και οι εφιάλτες. Το καθένα από τα πέντε όνειρα προσθέτει από ένα κομμάτι στο παζλ της ιστορίας. Θα χρειαστεί όμως ο αναγνώστης να φτάσει μέχρι και το τελευταίο για να κατανοήσει πώς δένονται μεταξύ τους, αν και φαίνονται τόσο διαφορετικ...

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ Η κοινοκτημοσύνη της θάλασσας έχει νότα αισιοδοξίας. Στο λατομείο της νύχτας εκρήξεις κομμάτια χρόνου εκτινάζονται ενώ στην γυάλα της σελήνης εκδικάζονται τα όνειρα. Η ώρα είναι μια πόρτα ανοιχτή. Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις, ποιος θα φύγει.

Στις τσέπες του μαύρου παλτού θαρρούσε πως ζέσταινε τα χέρια της δεν άντεχε ο χειμώνας του ν' απολέσει αυτή την ιερή συνήθεια χιλιάδες χρόνια μακριά πριν λιποτακτήσει απ' την ψυχή του ξερίζωσε όλες τις μικρές του επαναλήψεις κι αφού τις στόλισε ευλαβικά στον καινούριο του θάνατο απόμεινε να χαϊδεύει τη σκόνη στο χάρτινο χαμόγελό της ακαθόριστα ζωντανό λιγότερο σε φοβάται το τέλος.