Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γλαύκος Γλαυκίδης, πρόσφυγας από την εισβολή στην Κύπρο, διαβασμένος, καλλιεργημένος, ζωγράφος, πολυτεχνίτης, περίεργος και ιδιόρρυθμος τύπος, ξέπεσε, ύστερα από περιπλανήσεις και περιπέτειες, στο χωριό μας. Ζούσε από την ελεημοσύνη μας, σιγά σιγά όμως ορθοπόδησε, πουλούσε πίνακες για ένα πιάτο φαγητό, έφτιαχνε καλάθια και κομψοτεχνήματα. Όλοι τον συμπάθησαν, τον συμπαραστέκονταν, ο Πρόεδρος τον έβαλε νεροφόρο στους κήπους και έγινε μέλος της κοινωνίας μας. Γριφώδης, μυστηριώδης, ποτέ δεν εκμυστηρεύτηκε κάτι, ποτέ δεν άνοιγε την καρδιά του σε κανέναν. Είχε ένα μόνιμο πικρ...

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ Δίφορη γέννα Των ονείρων Από το φως Που κάρπισε εντός μου Όλη τη νύχτα Ευλογημένος τόπος Να ξαπλώνει μέσα μου Το κορμί της Στου αναπαμού Τη γλυκερή αγκάλη Τον έρωτα τον πρώτο ν' αναζητώ Λουλούδια να σπέρνω Ευωδιαστά Γύρω από τις ανάσες τις πρώτες Του αηδονιού Πριν κελαηδήσει Κάπου αντηχούν Ανάμεσα στους τοίχους Τα φιλιά μας Σαν κωδωνοκρουσίες συμπαντικές Ν' ανηφορίζουν ώς το τέλος του ονείρου

ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ... ... αργά μέσα στη νύχτα ακουμπισμένοι σ' ένα μπαρ ζητιάνοι ρακοσυλλέκτες είμαστε σκυμμένοι ψάχνοντας λόγια μεταχειρισμένα να πούμε το πιο δύσκολο το δυσκολότερο τραγούδι της αγάπης - Το είπαμε εικοσάχρονοι με θάρρος μέσα σε δωμάτια ετοιμόρροπα λειασμένα από το φεγγάρι πριν ξημερώσει πριν τους θορύβους, τα απορριματοφόρα πριν έρθουν μέρες ανελέητες να σβήσουν να μας σκεπάσουν

ΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ Ανάμεσα στους νεκρούς αναγνώρισα κι εγώ μια γυναίκα που μου έμοιαζε με τρόπο πολύσημο. Ψυχή με δυο γυάλινα πλοία για μάτια, αγκυροβολημένα στον καιρό, να ξεφορτώνουν αέναα το μυθικό τους εμπόρευμα από εμπειρία και απορία. Μαγεμένοι από την εξόφθαλμη εγκαρτέρησή της, κάποιοι αποφάνθηκαν πως οι ρυτίδες της, η σκοτεινή της πλευρά, ήταν εκδορές από τον καιρό που η μοναξιά ξεσπούσε πάνω της χωρίς λόγο. Ανίκανοι να δουν ότι τα χαρακώματα του προσώπου της ήταν υπολείμματα βιβλικής καταστροφής, που κορυφώθηκε σε σειρά ποιητικών εκρήξεων στο όνομά της. Ο απόη...

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ Κάποτε είχα ένα φίλο, θα 'ταν ως είκοσι χρονώ και τ' άρεσε να ταξιδεύει. Μου 'λεγε: φίλε τα όνειρα έρχονται, φεύγουν, έρχονται με τα καράβια. Κι όταν θύμωνε: αυτό που είναι για μένα ένα καράβι ποτέ δε θ' αρμενίσει στην καρδιά σου! εγώ φοβόμουνα τη θάλασσα και τα καράβια ένας θεός ξέρει τι υπόφερα για χάρη του τι κλάματα της μάνας μου και παραινέσεις για ολέθριες φιλίες απ' τον πατέρα μου τέλος μεταχειρίστηκαν τεχνάσματα: μου πήραν το κλειδί της πόρτας, να με κάνουνε, συχνά που γύριζα μεσάνυχτα εξαιτίας του, να σκαρφαλώνω από τη μάντρα κάπο...

ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΣΤΡΟΦΟ Ταξίδι ανάστροφο Αυτού που είσαι Πρόσκαιρο μέλος θιάσου Μουρμουρητό χορού που αποχωρεί Με επιμονή αράχνης για να μείνει Το ξέρω Η ποίηση δεν είναι λογική Είναι όμως Η καρδιά των πραγμάτων Κλείνει τα αυτιά της Στις άγριες γριές Που τόσοι πέθαναν για δαύτες (Τρομάζω όταν μισοβλέπω Ό,τι μισοφαίνεται)

Απροσδόκητες αλλαγές κατακλύζουν την προσωπική και την επαγγελματική ζωή του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου σ' αυτό το βιβλίο. Ταυτόχρονα καλείται, για άλλη μια φορά, να εξιχνιάσει εγκλήματα που δεν αφορούν μόνο τα πρόσωπα που τα διαπράττουν αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια και να προστατεύει παρανομίες που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία. Ο διεθνής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, στα "Σεμινάρια φονικής γραφής" ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον αναγνώστη του και τον οδηγεί στους λαβύρινθους του ασύλου.

- Η δημοκρατία σου έφτασε τα όριά της και τα όριά της ήταν τα όρια του πλούτου της. - Καλά, έχει τόση αξία ο άνθρωπος; - Μετά το Ολοκαύτωμα γίναμε όλοι αθώοι. Σ’ αυτόν τον κεντρικό άξονα ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι. Ο άνθρωπος-καθρέφτης, ο άνθρωπος-προϊστάμενος, ο άνθρωπος-παπαγάλος και άλλοι καρναβαλιστές, ένα συλλογικό και ακαθόριστο "εμείς", προσπαθούν να κατανοήσουν, να προστατευθούν, να αυτοκαθορισθούν. Άνθρωποι καθημερινοί, περισσευούμενοι, αναζητούν, ακίνητοι, μέσα από το "καρναβαλικό γέλιο" και τις έννοιες της νομικής επιστήμης και της πολιτικής φιλοσοφίας, έν...

Σημείωμα του ποιητή: Το δέκατο τρίτο μου κατά σειρά ποιητικό βιβλίο με τίτλο "Κλέβοντας σκοτάδι" πέρα από τον υπαρξιακό του χαρακτήρα, κινείται στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο δοκιμάζοντας με λέξεις, εικόνες και πληγές αλλά και μ’ ένα σχοινάκι φως να ανοίξει λίγο το σκοτάδι. Άλλωστε η ποίηση, όπως και άλλες τέχνες, είναι μία πλάνη που λέει ή προσπαθεί να πει την τρέχουσα αλήθεια.

ΜΠΑΪΡΟΝ μνήμη Πάτρικ Λη Φέρμορ Ενάμιση αιώνα μετά Ένας Εγγλέζος τζέντλεμαν Έψαξε και βρήκε Ένα ζευγάρι παπούτσια Του Λόρδου Βύρωνα Στο Μεσολόγγι Άμστερνταμ Κωνσταντινούπολη με τα πόδια Επίσκεψη στα χαλάσματα της Ευρωπαϊκής ιστορίας Παρελθόντα και επερχόμενα Η ωδή στην ανατολή του Οράτιου Ώστε έτσι λοιπόν κύριε ταγματάρχα Και σπάει ο πάγος του Δούναβη Οι αντίπαλοι χάνονται Η ποίηση νίκησε Μια απαγωγή για τις πατρίδες Τσάμπα χωρίς λίτρα Μια αδέσποτη βεντέτα στην Κρήτη Ένα αυτοκίνητο σμπαράλια Που τίναξαν με δυναμίτη Στη...

ΤΟ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ "Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω" (Πετρώνιος) Μα γιατί τόση φασαρία για τον θάνατο; Το αποθανείν είναι η σοφία του σώματος που γλιστράει ως την πιο φυσική του κατάσταση· δηλαδή, στο μηδέν. Άλλωστε, το σώμα εξαρχής ετοιμάζεται για τούτο το σχέδιο δένοντας με σχοινί τη λέξη "σώμα" - ναι, είναι λέξη πιο βέβαιη από την αθανασία (της αθανασίας το κύρος, ως γνωστόν, τίθεται διαρκώς υπό αίρεσιν). Ενώ το σώμα όλοι το πιστεύουν. Το σώμα κουβαλάει το αποθανείν σαν το σπίτι του· εκεί τρώει· κοιμάται· εκεί απλώνει τη χλόη όπου κυλιο...

ΠΟΙΗΤΕΣ Ένας ποιητής ήρθε και κάθισε δίπλα μου Μου είπε σε στίχους όλα του τα μυστικά Σονέτα καταστροφικά Χαϊκού προσανατολισμού Ερωτικά άγρια Λυρικά, ρομαντικά... Τον κοιτούσα Δεν τον έβαλα στο κλουβί Τον άφησα ελεύθερο.

Η ΒΡΟΧΗ Σταλάζουν οι σιωπές Απ’ τη βροχή μου Βαριά η ομίχλη της ψυχής Άγαλμα χωρίς να αλλάξει πλευρό Αγέρας σηκώθηκε (μέσα μου;) Σε θυμήθηκα... Σα βρεγμένο χώμα Τρύπωσες στα ρουθούνια μου Κ’ ύστερα ξέπνοα σε φύσηξα Τότε άρχισε να βρέχει Αυτή η βροχή θα είναι δική μου πάντα.

Η παρούσα Ανθολογία είναι το αποτέλεσμα μιας σκέψης που γεννήθηκε στο μυαλό του ανθολόγου το 2012 προκειμένου να υποστηρίξει εμπράκτως και σε καθημερινή βάση την ποιητική δημιουργία και να εμπλουτίσει την ποιότητα των αναρτήσεων στο νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που μπήκε ορμητικά στη ζωή μας, το facebook. Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί, ο ανθολόγος, φορώντας το προσωπείο του χαρτοκόπτη, αναρτά ένα ποίημα που καλύπτει την αναγνωστική του απαίτηση και προσδοκία και το συνοδεύει με μία εικόνα εξωφύλλου του βιβλίου από το οποίο προέρχεται, με φωτογραφία του ποιητή ή της ποιήτριας και...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ Στων σπηλιών σου τους κόλπους, θεά, υδρατµοί αναδύονται, µυρωδιά νυχτολούλουδου και αναθυµιάσεις θείου. Κι εγώ, αµφίβιο που κολυµπά στις βάθρες των χυµών σου. Στα απαλά σου στήθη, θηλαστικό που γεύεται το πρώτο γάλα της ζωής. Και στων χειλιών σου τη φωτιά, αγριεµένο σύννεφο, τη διψασµένη γη σου ραντίζω. ΚΑΛΥΨΩ Κάνε µε εταίρα σε έναν ξενώνα στους Δελφούς, θυµωµένη µαινάδα στην Αρκαδία, και γίνε κάπρος άγριος που µε θηλάζει µε µανία. Γίνε θυσία στου οµφαλού µου το βωµό προτού δεχτώ τον καρπό της συνουσίας. Κοίταξέ µε. Το βλέµµα µου πάνω σου απλώνεται σαν το...

Η ΜΝΗΜΗ Σαράκι άπληστο η μνήμη. Με ταξιδεύει στα άδυτα της ύπαρξης, άλλοτε με κατακρίνει, με πονάει, με ξαναμαθαίνει να ζω και άλλοτε με επιχαίρει, μου ανοίγει νέους ορίζοντες. Είναι μνήμη η ζωή, μνήμη κι ο χρόνος. Μνήμη και συναισθήματα οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς, οι αγαπημένοι. Μνήμη, όλοι παρόντες και απόντες. Ανάβει φωτιά η μνήμη, καίει και καίγεται, άλλοτε φλάμπουρο για τα πριν και τα μετά και άλλοτε ελπίδα και νέα σχεδία, πυξίδα του μέλλοντος! Αφέντρα της ζωής η Μνήμη!

ΕΞΩ Έξω λες έξω από το χρόνο χνούδι λευκό που στροβιλίζεται του κλέφτη κολλάει στα μαλλιά στα ρούχα και στα βλέφαρα υδρατμού λευκό σεντόνι στο δυτικό μπαλκόνι του σχολείου πέπλο ημιδιάφανο της Αίγινας κρυψώνα Όμως πάει καιρός τα παιδικά επιφωνήματα αναπηδούνε στην αυλή και μ’ ένα κόκκινο παλμό ανυψώνονται φωνήεντα τώρα αντηχούν κενά Μπαλόνια ταξιδεύουν στον αέρα αγάλματα αμίλητα πολύ ακίνητα αγέλαστα που αυλίζονται στη νύχτα μυστικά ορίζοντας τις μέρες μας Και πλέον ψιχαλίζει τις αυγές πικρά και πεινασμένα κελαηδίσματα κ...