Η ΒΡΟΧΗ
Σταλάζουν οι σιωπές
Απ’ τη βροχή μου
Βαριά η ομίχλη της ψυχής
Άγαλμα χωρίς να αλλάξει πλευρό Αγέρας σηκώθηκε (μέσα μου;)
Σε θυμήθηκα...
Σα βρεγμένο χώμα
Τρύπωσες στα ρουθούνια μου
Κ’ ύστερα ξέπνοα σε φύσηξα
Τότε άρχισε να βρέχει
Αυτή η βροχή θα είναι δική μου πάντα.
