Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιέχονται ποιήματα των συλλογών: "Η φοινικιά", "Ουζμπεκιστάν", "Ο θαλασσινός κήπος", "Intermezzo", "Περσικά ποιήματα", "Τρία ποιήματα για τον Φερνάντο Πεσσόα" και "Νοτιάς". [Μικρό δείγμα γραφής: ] * Πρώτα για δυο τρεις μέρες ύστερα για μια βδομάδα κατόπιν για μήνες, για χρόνια... Έτσι αργά, σταδιακά γνωρίσαμε την απουσία. * Αυτά τα δέντρα απέναντι δεν είναι δέντρα είναι οι σκιές ενός έρωτα που χάθηκε χωρίς ν' αφήσει ούτε μια υπόνοια φυλλώματος χωρίς ν' αφήσει ούτε ένα πρόσχημα καρπού. * ΕΚΛΕΙΨΗ Είσαι το εσωτερικό μιας φλέβας του χαμού μου....

"Τα μεγάλα αναμμένα κεριά υψώνονταν στις τέσσερις γωνιές του κρεβατιού σαν φρουροί φωτίζοντας αχνά την ξαπλωμένη φιγούρα. Ο μικρος Ανδρέας στεκόταν για ώρα πολλή στη γωνιά του σκοτεινού δωματίου και παρακολουθούσε τις φλόγες τους να τρεμοσβήνουν και να χάνονται παίρνοντας μαζί τους ό,τι πιο γλυκό και τρυφερό είχε νιώσει στην μέχρι τότε μικρή του ζωούλα." Πελοπόνησσος, Κωνσταντινούπολη, Μασσαλία, Μαρόκο και πάλι Μασσαλία... Αμέτρητοι οι τόποι όπου έζησε ο Ανδρέας. Μια ζωή συνταρακτική που ξεκίνησε με μια μεγάλη απώλεια και συνεχίστηκε ατίθαση, διατρέχοντας όλα τα συγκλον...

"Η τελευταία ώρα" Σύνεργα επιτυχίας στοιβαγμένα,/ πάντα σε ετοιμότητα,/ στη θέση αισθημάτων./ Θεά μονογενής η Φιλοδοξία σου,/ με φωτοστέφανο/ θολή απ' το θυμίαμα ζωής./ Οι συγκινήσεις σου, ανάμνηση,/ οχλούνται από τα δέοντα/ κι οχλούν τα δήθεν του παρόντος./ Φοράς χαμόγελο κατά περίπτωση./ Τις νύχτες συντροφιά σου/ σχέδια, συμβάσεις,/ αριθμοί και ευκαιρίες./ Δεν τρως,/ μονάχα δοκιμάζεις./ Το νευρικό στομάχι σου/ απειλεί./ Καμιά ερώτηση δεν σε μπερδεύει πια/ τόσο μωρός που έγινες/ μπροστά στην τελευταία ώρα. (από τη σελ. 17 του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό δεν έχει πρόλογο. Υπάρχουν ζωές, στιγμές, συναισθήματα, αισθήματα, σχέσεις, πάθη, οδύνες που δεν επιδέχονται ούτε πρόλογο ούτε επίλογο. Ούτε επεξήγηση. Ή λειτουργούν μέσα μας "ως έχουν" ή είμαστε λάθος δέκτες. Πιο απλά: Υπάρχουν πράγματα που τα πολλά λόγια τα μικραίνουν, τα αλλοιώνουν, τελικά τα αδικούν αφάνταστα. Χωρίς πρόλογο λοιπόν. Το ονειρικό βίωμα που εδώ καταγράφω είναι η Άννυ μου. Για να αναβιώνει κάθε φορά στην ψυχή και στο νου όποιου πιάνει στα χέρια του αυτή την καταγραφή, εφόσον βέβαια, διαβάζοντάς την, μπορεί να την αισθανθεί. [...]

Γεννήθηκα στις 6 του Οκτώβρη του 1919 σε ένα χωριό της Κορινθίας που βρίσκεται 16 χιλιόμετρα μεσημβρινά της Κορίνθου· στο χωριό Αθίκια. Το χωριό μου, 2.500 περίπου κατοίκων, είναι κτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού. Φρουρείται ολόγυρα από ωραίους λόφους, εκτός από το νότιο μέρος, στο οποίο, ανάμεσα σε δύο βουναλάκια, μένει ανοικτή διέξοδος. Από εκεί περνά και ο αμαξωτός δρόμος που συνδέει το χωριό μου με την Κόρινθο. Το βουνό που βρίσκεται μεσημβρινά του χωριού είναι στολισμένο με ωραίο δάσος από μικρά και μεγάλα πευκάκια και στην κορυφή του, πριν από πολλούς αιώνες έχει κ...

Aπό το ετερώνυμο των chat-rooms του διαδικτύου μέχρι τον ανώνυμο γραφειοκράτη των Βρυξελών... Από τους φίλους που αναλύουν τα όνειρά τους μέχρι το προσωπικό των πολιτικών γραφείων... Από τις φυλακές του εμφυλίου μέχρι την ιδιώτευση του έρωτα... Παρουσίες και απουσίες διαλέγονται με την Ιστορία και τις ιστορίες τους. Βιογραφούν τα προσωπεία του χρόνου...

"Το σχήμα του κύκλου" Μόλις γεννήθηκες/ και μου ζητάς/ την άδεια να ζήσεις,/ μελλοθάνατε!/ Την άδεια - σου δίνω/ με έναν όρο μόνο:/ Να πεις στη μάνα σου/ πως είναι ψέμα/ άλλος πως είναι ο Θεός/ κι άλλος ο Θάνατος.

"Οδοιπόρος" Ξεμπέρδεψα με την ορθογραφία της ψυχής./ Αποκατέστησα την αναρχία στο προαύλιο/ όπου το εφήμερο ανθίζει./ Για το εσώτερο χάος/ έκανα λιτανεία στο χώμα./ Σε ύπνο δίχως όνειρα ας βυθιστώ τώρα.

"Χιόνι στα χαμηλά" Έπεσε σιωπηλό το χιόνι./ Η σιωπή συνάζει τα θραύσματα./ Ένα συστατικό του αέρα/ κάνει να ηχεί πάλι το αίνιγμα·/ απ' την κορφή του χιονισμένου έλατου/ μετράει την απόσταση·/ του κόσμου το κρυστάλλινο σπαθί/ κρέμεται πάνω απ' το τυχαίο/ -το πιο θεϊκό κομμάτι του ορατού. (από τη σελ. 17 του βιβλίου)

Ο Νίκος Μανίκας στη διάρκεια της ζωής του επέβαλε σιωπή -στον εαυτό του και τους γύρω του- για τη συμβολή του στα κοινά. Όμως οι παρεμβάσεις του σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της χώρας ήταν σημαντικές. Εντάσσονταν όλες τους σε συλλογικές προσπάθειες για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία, και συνεισέφεραν στις εξελίξεις στη χώρα μας. Μετά το θάνατό του, οι φίλοι του αισθανθήκαμε την ανάγκη να μιλήσουμε για τον πολιτικό, πολίτη, ιδεολόγο Νίκο.

Οι στοχασμοί που καταγράφονται εδώ είχαν ως έναυσμα την ομιλία μου στη Λευκωσία στις 30 Μαΐου 2005, καλεσμένος από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το κείμενο -όπως το εκφώνησα- έμεινε στο ουσιαστικό του περιεχόμενο αμετάβλητο. Πρόσθεσα μόνο λίγες αποσαφηνίσεις, όσες είχε αποκλείσει ο ευλόγως περιορισμένος χρόνος της προφορικής παρουσίασης. Ο προσωπικός μου προβληματισμός -αυτό που λέμε: "σκέπτομαι μεγαλοφώνως"- για τη σχέση του πολιτικού με τον επιστημονικό λόγο στη Δημοκρατία ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια που μελετούσα την Πολιτεία. Έκτοτε με απασχολε...

Το 1972, κάπου δυό χρόνια πριν φουντώσουν οι εμφύλιες συγκρούσεις στον Λίβανο, ο Πάνος Κουτρουμπούσης, έχοντας βρεθεί εκεί για δύο μήνες με δουλειά στην παραγωγή ενός γαλλικού ντοκιμαντέρ για τη χώρα, κατάφερε να κάνει μια χρήσιμη επαφή στις κεντρικές φυλακές της Βυρητού που του επέτρεψε να επισκεφθεί αρκετές φορές τα "άδυτα" του χώρου και το κελί των αλλοδαπών κρατουμένων, όπου είδε κι άκουσε πολλά και διάφορα... Μετά από μερικά χρόνια, το 1984 στην Ουάσινγκτον, μια μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας "Μπάροουζ", ενός ιμπρεσιονιστικο-εξπρεσιονιστικού βιο-ντοκουμέντο του...

[...] Η παρούσα μελέτη "Γύρω στο αίσθημα του ωραίου" εκτιμώ ότι γράφτηκε ανάμεσα στα 1944-46 και προωθήθηκε στον συλλέκτη παλαιών βιβλίων Πέτρο Βέργο από τον πρώην εκδότη Σπύρο Νικολόπουλο. Πρόκειται για εκατό υποκίτρινα φύλλα (17χ24 εκ.) γραμμένα μόνο από τη μια όψη με μολύβι (αναγνωρίζεται η τρικυμιώδης γραφή του Καΐμη), όπου οι σποραδικές προσθαφαιρέσεις γίνονται με μελάνι πράσινου χρώματος. Αποσπάσματα αυτού του αφανέρωτου κειμένου πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Η Λέξη" (τχ. 128, Ιούλιος-Αύγουστος 1995). Η παρούσα μελέτη ωστόσο είναι μια καλή αφορμή για να ανακεφ...

"Άφρων" Η μικροπρέπεια της ψυχής σου/ δεν έχει μεγαλείο/ δεν έχει ρίζες κληρονομιάς/ μήτε κοινωνικής παιδείας/ της ματαιοδοξίας σου η συγκομιδή/ πλοκάμια έχει χίλια./ Στου άφρονα τον ευδαιμονισμό/ κινείσαι και πλανάσαι/ στα περιθώρια του αισθήματος/ σημεία βάζεις στίξης./ Τ' αχνάρια απ' το διάβα σου/ αγρόν του Κεραμέως αφήνουν/ κοντάκι της Πανδώρας/ σε ανυπόμονους κληρονόμους. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

"Με το χρόνο" Σβήνει το πάθος με τον χρόνο/ και η αγάπη δεν είναι/ όπως ήταν μια φορά,/ στην μυρωμένη εποχή των ρόδων./ Τα μάτια δεν γητεύουν πια/ και τα φιλιά στα χείλη/ αφήνουν μιαν αλμύρα δυσπιστίας/ του ποταμού Αχέροντα απόσταγμα πικρό. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

Πόσες μέρες να περνούν αδιάφορες/ κι εσύ/ πίσω απ' το τζάμι/ να προσδοκάς το τέλος της βροχής/ Να κοιτάς τον μουντό ουρανό/ και να σωπαίνεις/ Σαν τις παλιές μέρες/ να σωπαίνεις ασταμάτητα (από τη σελ. 24 του βιβλίου)