Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα. "Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο" λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του. "Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο". Κι εμφανίζεται τότε μια ύαινα, το απαίσιο γέλιο της, ο πυρετός στα στιλπνά της τα μάτια. Έχει την ουρά μαζεμένη στα σκέλια, σκυλεύει πτώματα, βρομάει. Η μόνη υγρασία- τα ρουθούνια της. Έρημος, λοιπόν. Πουθενά ύδωρ. Είναι γιατί τα πράγματα υπάρχουν κα...

ΒΑΒΕΛ δεν αφού σχεδόν το έδειξε από πριν το μακριά μετάνιωσε ποτέ η χάρη απεναντίας έθελξε μην εγώ όταν μετά παρέστησε και ριζικά δεν όταν ματαιώθηκε

Το 1928 πρωτοδημοσιεύτηκε το διήγημα Το χρυσάφι της Καχαμάλκα. Σιγανή φωνή διαμαρτυρίας για τα κίνητρα και τη συμπεριφορά των Ισπανών στην κατάκτηση του Περού. Ο φανατισμός, η ακόρεστη δίψα για χρυσάφι, η σκληρότητα των εισβολέων σε αντιπαράθεση με την απλότητα, τα αισθήματα προς τον τόπο, το φυσικό περιβάλλον και τις παραδόσεις, την ιδιαίτερη αντίληψη για τη ζωή. Η σύγκριση αποβαίνει εις βάρος των κατακτητών.

Τρία δοκίμια αφιερωμένα στη ζωγραφική και την πεζογραφία της Κλεοπάτρας Δίγκα, μιας σύγχρονης δημιουργού με πλούσιο και πολυσθενές έργο, πραγματεύονται την πορεία της στον κόσμο της τέχνης από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα. Το πρώτο δοκίμιο πραγματεύεται την εικαστική διαδρομή της, τις διαδοχικές αναζητήσεις, τα θέματα της δουλειάς και τη θέση της στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Τα δύο άλλα έχουν ως θέμα τους τα πρόσφατα πεζογραφήματα "Θέση 44Παράθυρο" και "Το βιβλίο Νο 512" (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Το νήμα που συνδέει αυτά τα δοκίμια είναι το χέρι της Κλεοπάτρας, το χέρ...

[...] Έχοντας στα νιάτα του ταξιδέψει πολύ, κυρίως στην Αυστραλία και την Αμερική, και έχοντας μετέλθει ένα πλήθος βιοποριστικές δουλειές, μπορεί να δει καθαρότερα τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα των αστικών κέντρων, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Μέσα από έναν κλαυσίγελο αφηγείται πράγματα σοβαρά ακόμα και τραγικά με όπλο το πανταχού παρόν χιούμορ. Έχοντας λοιπόν ζήσει έξω, έχει αφομοιώσει τους κώδικες της αγγλοσαξονικής πεζογραφίας, κυρίως της αμερικάνικης του 20ού αιώνα και τους εφαρμόζει με επιδεξιότητα στο ελληνικό περιβάλλον και πραγματικότητα. Έτσι μέσα από την κοινότοπ...

Αυτό μόνο επιθυμούσε: να υλοποιήσει τη δουλειά που εμπνεύστηκε και σχεδίασε μαζί με την αγαπημένη του, τη Ζωή. Ο Χρίστος Βλαστός μετρούσε τις μέρες που θα απολυόταν από το στρατό κι έβαζε τις τελευταίες πινελιές στο σχέδιο που θα συνδύαζε και θα μπόλιαζε με το μεγάλο του πάθος, τη μουσική. Απαραίτητη προϋπόθεση να πείσει τον επιχειρηματία πατέρα του να εγκρίνει και να χρηματοδοτήσει τη δουλειά, πράγμα καθόλου εύκολο, μιας και σχεδίαζε να τον προωθήσει σε σημαντικό πόστο της επιχείρησης του. Πρώτα τον εγκατέλειψε η Ζωή, λίγο πριν απολυθεί, και αμέσως μετά ο πατέρας του έ...

Τι συμβαίνει σε μια πολιτεία όταν, την παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου, τρία εκατομμύρια κάτοικοι διαπιστώνουν πως έχουν καταστεί "ανίκανοι"; Πόσο άντρες ήσαν πριν από το χτύπημα; Τι είναι, επιτέλους, "έρωτας"; Μπορεί ένας λαός "ανικάνων" να πάρει την τύχη του στα χέρια του; Πώς μια προεκλογική περίοδος μεταμορφώνεται σε γιορτή της Δημοκρατίας; Είναι δυνατόν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι να διαμορφώνουν το κυβερνητικό πρόγραμμα σε ένα εκλογικό ντιμπέιτ, όπου παίρνουν μέρος εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών τάξεων; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το μυθιστόρημα τη...

Ποιο μυστικό κρύβεται στις σελίδες του γαλάζιου τετράδιου, που παραδόθηκε στον γιο όταν πέθανε ο πατέρας του; Ποια άγνωστη πτυχή, στη ζωή του Δημήτρη Καλλιφατίδη, αποκαλύπτει το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα; Από τη Σαμάρουξα του Πόντου ως την Αθήνα και από την Αθήνα ως τη Στοκχόλμη, δυο άντρες -πατέρας και γιος- διαγράφουν την πορεία τους, γεμίζοντας τη ζωή τους με σταθμούς, τόπους και βιώματα ανάλογα με τις συνθήκες, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την αφετηρία τους. Το βιβλίο είναι γραμμένο με το γνωστό αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στη λεπτομέρεια κ...

Ο σωματικός κόσμος ήταν απομονωμένος επί αιώνες από τον φανατισμό της ηθικής. Ο κόσμος του Νιζίνσκι, παρότι στιγματίστηκε σε κάποια φάση της ζωής του σαν κάτι ζωώδες, είχε πάντοτε τη δυνατότητα να συνεργάζεται στενά με τον άλλο κόσμο. Το σώμα, κάνοντας αισθητό ένα συγκινησιακό γεγονός, με τη ρυθμική του μετάφραση, μπορεί να γίνει, αν και είναι τόσο απτό, τόσο υλικό και τόσο συγκεκριμένο, ο πιο ασφαλής ερμηνευτής του αφηρημένου.

Η ιστορία που αφηγείται το ταξίμι του Οδυσσέα είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σ' αυτόν και στη Μαρία. Ξεκινάει είκοσι χρόνια πριν στην Αθήνα, για να μεταφερθεί έπειτα σε ένα χωριό της Ηπείρου και να ταξιδέψει στο χρόνο μέχρι την Ελλάδα του σήμερα και της οικονομικής κρίσης. Παράλληλα με την προσωπική ιστορία των δύο πρωταγωνιστών σκιαγραφείται διακριτικά η πορεία της ελληνικής κοινωνίας, που ξεπούλησε γη και αξίες για να στοιβαχτεί στα αστικά κέντρα. Η αστική ζωή θα έρθει σε αντιπαράθεση με τη ζωή στη φύση, την οποία και επιλέγουν οι ήρωες της ιστορίας. Ο έρωτας θα λε...

Οκτώβριος Μια βροχή, μια μαγική βροχή είναι έτοιμη να πέσει πάνω σε μια ξύλινη πόλη, να λειάνει τις γωνίες της και να μαλακώσει τις ψυχές της. Δίπλα της, στο βουνό του Δία που την κοιτά αιώνια, ο Διάβολος συναντά έναν καλόγερο και τον προειδοποιεί: "Ετούτη η βροχή, κάθε σταγόνα της, εμπεριέχει τον ίδιο τον Θεό κα μια ψυχή. Φτάνει να σας αγγίξει στο πρόσωπο για ν' αλλάξει τις ζωές σας". Ένας κωφός πιανίστας παίζει τη μουσική του, καθοδηγούμενος από βρόχινες σταγόνες στη γυμνή πλάτη του. Ένας φούρναρης μάχεται μια πόρνη, παλιό απωθημένο του. Ένας γέρο-Ινδός διδάσκει ένα π...

ΣΩΣΙΒΙΟ ΦΤΕΡΟ Δεν έχω λόγια, σου 'κανα. Κι εσύ; Πες, πες μου... Απλώθη τότε κυκλικός πλατύς ορίζοντας στήνοντας τις σιωπές του καραούλι στο κάθε πουλί διαβατήριο μοιράζοντας το σωσίβιο φτερό του. Μα δεν κρατάει πολύ το θαύμα κι αν κρατεί, στου τραγουδιού στον πόνο ρίζωσε την πρώτη-πρώτη του έγνοια... Πρωί της μοναξιάς, μυγάκι εφήμερο λύπη μου φιλντισένια, γλύφω την άκρη μιας ανάμνησης (ο κόσμος σα να εχάθη). Ο,τι καλό αντίκρισαν τα μάτια μου η αγάπη σου μου το 'φερνε μαζί διαβήκαμε κι αυτή τη φυλακή. Δεν ξέρω να σου πω αν ο κόσμος -θαύμα θέλει μας, κι...

Το σώμα ως μυθολογικός πυρήνας και φυσικός αυτουργός της γραφής· η απουσία ως προϋπόθεση εγρήγορσης της ύπαρξης. Επιγραμματικής διάθεσης κείμενα που αποπειρώνται να ανιχνεύσουν με τρόπο ποιητικό, τη γλώσσα, την ποίηση, τα όρια, καθώς επίσης και το ζώο, καταλυτικό δήγμα δημιουργίας.

ΩΔΗ ΟΓΔΟΗ Δεν θα μας επιτρέψει ο έρωτας να σωθούμε Διότι είναι γεννημένος από τη βιαιότητα της νύχτας Διότι είναι πέρα από τη γαλήνη του κάλλους Διότι είναι μέθη από πάγο εφήμερο Και από φωτιά εφήμερη Διότι δεν αποσκοπεί παρά στο κάψιμο των κορμιών Διότι αυτό μονάχα είναι Λήθη και κάψιμο των κορμιών Δεν θα μας επιτρέψει ο έρωτας να σωθούμε Διότι είναι φτιαγμένος από θάνατο Από υπαρκτό και ανθρώπινο θάνατο Διότι μέσα του μεθούμε ξορκίζοντας Την άτροπη χίμαιρα της ζωής

Οι εφτά ιστορίες με τον γενικό τίτλο "Το σώμα μετέωρο" είναι σχεδόν παραληρηματικές. Εκτυλίσσονται στη δεκαετία του '30, αλλά δεν είναι νοσταλγικές -οι νοσταλγίες είναι πεθαμένοι ιστοί- και δεν κατοικούν εκεί. Επισκέπτονται οι ίδιες -και τις επισκέπτονται- φωνές από το σήμερα και το αύριο. Το μπλέξιμο τις κάνει να μοιάζουν μ'έναν περιστρεφόμενο και φλεγόμενο θάμνο που τον σηκώνει ψηλά ο άνεμος. Μουρμουρητά του Ζαν Μποντριγιάρ ακούγονται, πρόσωπα παραμορφώνονται, όπως αυτά του Φράνσις Μπέικον... Ένα νήμα διαπερνάει αυτές τις ιστορίες, μια κόκκινη ακτίνα λέιζερ. Κινούνται...

... Προϊόν των προβληματισμών, που αφορούν την κατανόηση των απαρχών του ψυχικού οργάνου και της εφαρμογής του στην κλινική, είναι αυτό το βιβλίο. Στη συγγραφή αυτού του έργου θα ακολουθήσω την εξέλιξη του ψυχικού οργάνου από τις πρώτες εγγραφές μέχρι την πλήρη εξέλιξή του (ερέθισμα-διέγερση, ένστικτο, ενόρμηση και παράγωγά της). Περιττό να υπογραμμίσω πως η γένεση και η εξέλιξη του ψυχισμού δεν είναι πρωτίστως γραμμικές και και για την ύφανσή του στηριζόμαστε κυρίως σε υποθέσεις και "μυθικές αρχές", όπως έλεγε ο Freud. Τόσο η προοδευτική όσο και η παλινδρομική φορά χαρακτη...