Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τόσα χέρια να διψούν Κι ούτε μία φλέβα να παραπατήσω Ένα μικρό φεγγάρι στο πάτωμα Πιο φωτεινό από της νύχτας Οι σκιές των ποδιών Γάτες που γεμίζουν το δωμάτιο Και δεν ξέρουν πού να πάνε Τα χέρια έντομα ανήσυχα Ευχαρίστως θα έτρωγα έναν άνθρωπο Ή έναν ένσαρκο ύπνο

ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΤΕΙΧΗ Κυκλώσαμε τα παλάτια μας με πανύψηλα τείχη. Κανένας εχθρός να μη δύναται να περάσει το φράγμα των πελώριων μονόλιθων. Ποιος υποψιαζόταν πως οι ίδιοι θα χώναμε τα σπαθιά μας ο ένας στη σάρκα του άλλου;

Περπάτησα μέρες πολλές Κι οι μέρες ’γιναν νύχτες Με το φανάρι της καρδιάς Πλήγωσα τ’ άτρωτο σκοτάδι Ψάχνοντας σ’ άδειες πολιτείες Σ’ αδιέξοδους δρόμους Ανάμεσα σ’ άγνωστους ανθρώπους Ώσπου η φλόγα μού ’καψε τα χέρια Τότε γύρισα τρέχοντας στο σπίτι Έκλεισα και μαντάλωσα την πόρτα Σφράγισα με πηλό τις χαραμάδες Να μη γλιστρήσει πίσω μου η νύχτα Με τρόμαξαν οι άνθρωποι Που είχαν ξεχάσει να φορέσουν Το πρόσωπό τους

Δυτικό Βερολίνο, τέρμα ανατολικά. Σύνορο με τους δίπλα το ποτάμι. Και το Τείχος. Σπίτια, εργοστάσια κι ερείπια, παλιά και παρατημένα. Ο πληθυσμός, τούρκοι και νέοι, φτωχοί γενικά. Σε χρήμα. Παρατημένοι απ' τους άλλους κι ελεύθεροι, φουλ στην επινόηση. Και στον αγώνα, για ένα καλύτερο τώρα. Άνεργοι, τεμπέληδες, καλλιτέχνες βιοπαλαιστές, κυνηγημένοι και προβληματικοί παντός είδους και χουγιού, λαθρομετανάστες, λαθρέμποροι και μικροπωλητές παντός αγαθού. Και ποιότητας. Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μα...

"Η μάνα μου μού είχε πει πως σ' άρεσε πολύ" Έτσι εγώ που ως παιδί σχεδίαζα τοπία συμβατικά, και ήμουν ακόμη άμοιρη Μονέ, Μανέ, Σεζάν και Πικασό, βρέθηκα να κρατώ τον πίνακα που θαύμαζα κρυφά μόλο που η αφαίρεση μού φάνταζε φρικτή. Πίνακα που παρίστανε πιατάκια και φλιτζάνια να πετούν "ήμουν ευτυχισμένη τότε" είχες πει - αχ, τ' άτιμα τα χρόνια τι γρήγορα περνούν! Είχες αποκοιμηθεί, μα πιο σωστά ήσουν σε κώμα, και καμαρώνω κάτοχος τώρα πια του πίνακα με το ζεστό το χρώμα δειλίας εύσημο μα κι έλλειψη του αναγκαίου θάρρους, εκείνου του μεσημεριού που λ...

ΣΟΥΪΝΓΚ ΜΕ Τ' ΑΣΤΡΑ Κάθε που γέρνει το φεγγάρι Κυριακή, στον γκρι παράδρομο του ίδιου ονείρου καταλήγει. Όραμα ξέθωρο μιας χούφτας ποιητών που ιχνογραφούν την κόλαση σε κάστρα που απαρνήθηκε το κύμα. Αναζητώντας μέρα πρόθυμη της άνοιξης το βάρος να σηκώσει, σκοντάφτουν σε απομεσήμερα άγρυπνα και μωβ τουλίπες με άχλη στην ανάσα. Ντυμένοι νοτισμένα υφάσματα, πλάι στα χάρτινα των άστεγων γκισέ, τζαζ σε τσαλακωμένες προσευχές χορεύουν. Ξέφρενο σουίνγκ με άστρα μποέμ που τη στεριά διαλέγουν ν' αλητεύουν...

34 Προμηθέας - Θεός εγώ και όλο σκοτεινιάζω. Κορμί από πηλό που σε προσβάλλω, ξύλο εσύ γίνεσαι και σε χαράζω κι ύστερα πέτρα που χτυπώ· σε σάλο φτιάχνεσαι μέσα σίδερο· σου κράζω: Μπορείς λοιπόν να γίνεις τίποτ' άλλο; Αέναα σε κυκλώνω, σε ρημάζω, μ' αν "έλεος" πεις, σε θρόνο θα σε βάλω… Εσύ που όλο τινάζεις το κεφάλι, ποιο μέταλλο θα γίνεις, πού θα φτάσεις, άτι και ταύρος από ατόφιο ατσάλι, δεν έχει άλλα η γη για να δαμάσεις... - Εγώ, που θειάφι πάντοτε ανασαίνω, όσο θα σκοτεινιάζεις, θα σκληραίνω.

Αυτά τα κείμενα έχουν λησμονηθεί. Από εποχή σε εποχή, αναφορές και επανεκδόσεις τα θυμίζουν· εδώ επανεκδίδονται μαζί. Αποφασίσαμε την φωτογραφική αναπαραγωγή για να κρατήσουμε την ιδιογραφία των κειμένων στην ορθογραφία και τυπογραφία των. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να στηριχθεί μόνο στα κατά εποχές συμπεράσματα σχολιαστών και υποσημειωσεογράφων που θλίβουν την πνοή του ακεραίου κειμένου και της χειρονομίας του. Αυτά τα κείμενα, μικρά, λίγα, έχουν κάτι από την αιωνιότητα της Ελληνικής Γλώσσας. Με το πρώτο κείμενο του Στάη αρχίζει η σοβαρή μελέτη του Σολωμού και ίσως και η ν...

Στην "Ανεμόεσσα Σκύρο" η Κερασία Καράλη σκιαγραφεί μοναδικά το "πρόσωπο" του νησιού όπως το είδαν Έλληνες και ξένοι λογοτέχνες τους τελευταίους τρεις αιώνες περίπου. Ανθολογεί λογοτεχνικά κείμενα -ποιήματα και πεζά- που συγκροτούν μια συναρπαστική, όσο και αξιόπιστη, μαρτυρία για τον τόπο, την ιστορία του, τα ήθη και τα έθιμα, τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Πενήντα δύο λογοτέχνες, περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί, καταθέτουν την ματιά τους. Ανάμεσά τους η Έλλη Αλεξίου, ο Βασίλης Βασιλικός, ο Ηλίας Γκρής, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γιάννης Κιουρτσάκης, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης...

Έχει περάσει καιρός, ίσως και όλος ο καιρός. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι απόμακρα, απόκοσμα, μακρινά. Ξεθώριασαν γρήγορα στη μνήμη μου, σαν να μην έγιναν ποτέ. Σαν να είχα παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών με εμένα για πρωταγωνιστή, αλλά ωστόσο απόντα. Όπως και οι άλλοι, οι φίλοι μου, όπως κι ο κόσμος ολόκληρος, απόντες ήταν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Όλους σαν ίσκιους σκυφτούς μόλις που τους θυμάμαι, να στέκουν κοντά στο χείλος του γκρεμού πατώντας σε ένα σαθρό έδαφος, που ήταν όλο κι όλο το εμβαδόν της ζωής τους. Αισθάνομαι τόσο απόλυτα μόνος, που μοιάζει σαν να μη νιώθω τίπ...

Έρχεσαι να με ξοδέψεις ξέροντας πως σε διψώ όπως φαύνο ποτήρι νερό παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο Έρχεσαι όπως ήρθες την πρώτη σου φορά με βλέφαρα κλειστά σπαταλώντας άφατη ομορφιά στην άτολμη ματιά μου Διαλέγω με βεβαιότητα τ' απόλυτο να μετρηθώ και με την ίδια ν' αποτύχω Παρά του πόνου τ' αναβολικά προτιμώ αφύλακτη την ακοή στων ρούχων σου το γυρισμό Μ' όσες πληγές με βρουν μ' αυτές θ' αποχωρήσω

Οι ήρωες των διηγημάτων -η Μυρτώ, η Αργυρούλα, ο Μίμης, ο Πάτσιαβους, ο Σάλιαγκας κτλ.- με την αρμόζουσα τεχνική της συγγραφέως συνθέτουν μια οικεία αλλά και φανταστική κοινωνία, της οποίας θα ήθελε ο καθένας μας να είναι μέλος ως πρωταγωνιστής ή παρατηρητής της εκάστοτε ιστορίας. Με κοινωνική ευαισθησία, με χιούμορ και ευφυείς μεταβάσεις από το δράμα στο χαμόγελο και στο γέλιο και τανάπαλιν, η Ελένη Αναστασοπούλου αρθρώνει πειστικά έναν ελκυστικό κόσμο.

Το μυθιστόρημα "Σκοτεινό παρελθόν" αναφέρεται στη σχέση δύο ανδρών, δύο δημοσιογράφων. Ο πρώτος, ονόματι Χρυσοσπάθης, μπουρζουάς και επίδοξος συγγραφέας, επιπόλαιος, εγωκεντρικός, με διαρκή διάθεση σάτιρας του κόσμου, σαρκαστικός και λάγνος, είναι ο νεότερος. Ο δεύτερος, ονόματι Βαχλιώτης, μέντορας του πρώτου, πρώην αριστερός μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού και κατόπιν συμβι­βασμένος με το σύστημα, είναι ο γηραιός. Ο Βαχλιώτης, χτυπημένος από την επάρατη νόσο, βιώνει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Η αφήγηση για τη σχέση των δύο ανδρών ουσιαστικά ξεκινά όταν ο Βαχλιώτη...

Ισορροπία σε μια χιονοστιβάδα Η συμπεριφορά της πέτρας Ξεδιπλώνει σιωπηλά μονοπάτια Στους εντολοδόχους της νύχτας Ακούγονται τύμπανα πολέμου Κούκλες και ξυλοπόδαροι Παριστάνουν πλήθος προσώπων Έχουν το μυστικό κώδικα του διαρρήκτη Όπως σε σύγκρουση τρένου Κάποιοι θα επιζήσουν Κάποιοι θα πεθάνουν

Ανθρώπινη μοίρα... στην αρχαία τραγωδία, στον Σαίξπηρ, στη λαϊκή ποίηση... Σκοτεινή μοίρα. Οι ήρωες του μυθιστορήματος βιώνουν την ελληνική πραγματικότητα στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα. Όσο προσπαθούν να υπερβούν τα όρια, τόσο περισσότερο εμπλέκονται σ' ένα συνεχές αδιέξοδο, που αποδευσμεύει ό,τι χειρότερο και ό,τι καλύτερο μπορεί να παράξει ένας λαός κι ένας τόπος. Με ιδιαίτερα φροντισμένο και συναρπαστικό ύφος ο Σπύρος Βρεττός αναδεικνύει, με την σκοτεινή μοίρα των ανθρώπων τις προοπτικές του παρόντος και του μέλλοντος.

Αντιπροσωπευτική επιλογή ποιημάτων από όλο το έργο του Γκέοργκ Τρακλ μαζί με αποσπάσματα δύο κομβικών κειμένων του Μάρτιν Χάιντεγκερ για την ποίηση του σε μετάφραση Νίκου Ερηνάκη. [...] Ο Τρακλ εκφράζει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα που τον βιώνει: έρωτας, ναρκωτικά και πόνος. Η απόγνωση του ανεκπλήρωτου έρωτα, η αποστασία από τον αστικό τρόπο ζωής, το ταξίδι των ναρκωτικών, η αυτοκτονία ως εντολή λύτρωσης. Η γλώσσα του Τρακλ δεν κατανοείται· βιώνεται. Το ανέφικτο του έρωτα γίνεται ανέφικτο της γλώσσας. Στην ποίηση του Τρακλ βαδίζεις χορευτικά, με έναν χορό όμως...