Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Μελίνα έχει βάλει τάξη στη ζωή της. Έχει μια καλή δουλειά κι έχει αποτοξινωθεί από όλες τις νεανικές της επιπολαιότητες. Ώσπου κάποια μέρα έρχεται αντιμέτωπη με τον πειρασμό της απόκλισης από αυτήν την τόσο προγραμματισμένη ζωή. Θα αντισταθεί, αλλά στο τέλος θα αφεθεί. Το αποτέλεσμα είναι ένα σχεδόν αυθόρμητο ταξίδι σε καινούργιες αναζητήσεις και απρόοπτες καταστάσεις, που την κάνουν να φλερτάρει άλλοτε με το άγνωστο και άλλοτε με τον ίδιο της τον εαυτό.

Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής με πίνακες που φιλοτέχνησε ο Νίκος Καρούζος, η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει ακουαρέλες, χειρόγραφα, ποιήματα και κείμενα για τον ποιητή. Αφουγκραζόμουν τον Νίκο Καρούζο στην ποίηση του, στις ομιλίες του, στην παρουσία του στους δημόσιους χώρους. Πορευόμουν μαζί του. Με γοήτευε, με έβαζε σε σκέψεις. Κρίκος αυτής της φιλίας η σύντροφος μου Χριστίνα Ντούβρη. Γιώργος Ξένος ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΓΑΛΗΝΗ Κι αν είμαστε μουσικά δέσμιοι της ανυπαρξίας χωρίς να γνωρίζουμε φράσεις από γεγονότα τη στύση που κάνει το πορτοκαλί και εκσπερματώνει γαλ...

ΧΕΙΡΑΨΙΕΣ Η επιμήκης μεστή δόνηση ενός έρωτα και της σκιάς του Διαφωτίζει την αμήχανη νότια αδράνεια Του μεν κομψότατου λιονταριού έξω Του δε ξανοιγμένου ταύρου μέσα Η πυρακτωμένη μεγαλειότης Περνά παράτολμα το κατώφλι Η διαζευγμένη νωθρότητα σείεται Κίνηση-αντίγραφο εις διπλούν Το μεσημέρι οξυζενέ στη γαλάζια όαση ομορφιάς Το πρωί μαρίδα στην πορτοκαλί προκυμαία

Τα δεκατέσσερα παλαβά τραγουδάκια για μικρούς και μεγάλους, που περιλαμβάνονται στην παρούσα έκδοση με τον τίτλο ''Κάτι τρέχει (ή Το βιβλίο της ανοησίας" - "The book of Nonense" - "Le livre du Non sens" - "Das buch des Nonsenses" και πάει λέγοντας) έχουν για μακρινό τους πρόγονο την αγγλική παράδοση του Nonsense Verse των αρχών του 19ου αιώνα, κρατούν όμως εξίσου καλά και από τα στιχάκια που σκαρώνουν και σιγομουρμουρίζουν τα μικρά παιδιά όταν μιλούνε μοναχά τους στο παιδικό τους δωμάτιο ή έξω στον κήπο (αν υπάρχει), ιδίως δε όταν βασανίζονται και κατατρώγονται από τη μοναξ...

ΣΩΣΙΒΙΟ ΦΤΕΡΟ Δεν έχω λόγια, σου 'κανα. Κι εσύ; Πες, πες μου... Απλώθη τότε κυκλικός πλατύς ορίζοντας στήνοντας τις σιωπές του καραούλι στο κάθε πουλί διαβατήριο μοιράζοντας το σωσίβιο φτερό του. Μα δεν κρατάει πολύ το θαύμα κι αν κρατεί, στου τραγουδιού στον πόνο ρίζωσε την πρώτη-πρώτη του έγνοια... Πρωί της μοναξιάς, μυγάκι εφήμερο λύπη μου φιλντισένια, γλύφω την άκρη μιας ανάμνησης (ο κόσμος σα να εχάθη). Ο,τι καλό αντίκρισαν τα μάτια μου η αγάπη σου μου το 'φερνε μαζί διαβήκαμε κι αυτή τη φυλακή. Δεν ξέρω να σου πω αν ο κόσμος -θαύμα θέλει μας, κι...

Απόσπασμα από το βιβλίο Και κάθε φορά που κάποιος ερχόταν απ' όξω -τοξωτερικό- όλο και γέμιζε το σπίτι της με κάνα ξερό παξιμάδι, κάνα μάτσο ρίγανη, κάνα περισσευούμενο ζαρζαβατικό, που οι γειτόνισσες παρά τις ανάγκες τους στερούσαν από τα παιδιά τους, γρικώντας την ερημιά της. Νιώθανε τύψεις, αλλά και τυχερές μέσα στη φτώχεια τους με την σκέψη ότι δεν έχασαν το ταίρι τους στην ξενιτιά. Αυτές τουλάχιστον και να κοιμόντανε νηστικές θα χόρταιναν με μια νυχτερινή αγκαλιά. Οι τύψεις συνεχίστηκαν ακόμα και μετά το θάνατο της Βουλιώς. Ίσως γι' αυτό να διάλεξαν να στέλνουν στη...

ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ Ένα μικρό αλώνι ο κύκλος της ζωής σου που παλεύεις με δυνάμεις ενάντιες, με ξωτικά πολύχρωμα φερμένα από τόπους μακρινούς, με υπάρξεις εξωγήινες κι αλλοπρόσαλλες δεμένες στα κατάρτια των ονείρων σου, με δαίμονες ποικιλότροπους που σου ροκανίζουν τη ζωή και θεούς δυνατούς σαν τον Έρωτα ή τον Πλούτο. Ένα μικρό αλώνι κυκλικό, χωρίς αρχή και τέλος, κάτι σαν το άπειρο.

ΟΜΗΡΙΑ Μη με κοιτάς βαδίζω πλάι στο γκρεμό Υπάρχω μόνο γιατί ετούτος ο χαμός θέλει ένα πρόσωπο για να ξεδίνει η θλίψη στους περιπάτους του απογεύματος Ομήρους κρατώ το ποίημα και το όνειρο και δε φοβάμαι Τους ανταλλάσσω πάραυτα ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω Το άρωμα της προσμονής ίσως και το κορμί σου

ΛΙΟΓΕΡΜΑ Πυρκαγιά πεντάφλογη το λιόγερμα πέρα στ' ακροούρανο πυρρόχρωμο μεγαλείο στον ουρανό το μπλε του Θεοτοκόπουλου ευλογία περίπατος εισχωρεί μέσα μου στην άπλα μπροστά το μπλε της θάλασσας με αποστηθίζει μάταια κοιτώ για ένα σημάδι μίσεψαν τα πλεούμενα ένα τριζόνι, τρι τρι τρι νανουρίζει το νου θαλασσινός ψαλμός, αλς αλς αλς καταλαγιάζει αόρατο παφλασμό.

Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ' αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Τζακ Κέρουακ και σ' εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μίτσαμ, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα, αλλά και στον Χένρυ Μίλλερ, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς...

Δώδεκα μέρες μετά την απελευθέρωση, πέθανε ο φίλος που μαζί του πέρασα όλον εκείνον το δύσκολο καιρό μέχρι τελευταία που έφυγε από το νοσοκομείο. Εγώ έμεινα και εκεί με βρήκε η απελευθέρωση. Όταν, λίγο αργότερα, πριν φύγουμε για το γυρισμό, βρήκα την ομάδα του, ένας, εκτελώντας την τελευταία του παραγγελία, μου παρέδωσε ένα πακέτο. Χρόνια τώρα το κρατούσε κλειστό. Φοβόμουνα να τ' ανοίξω όπως φοβόμαστε ν' ανοίξουμε μια πληγή. Τώρα τελευταία η γυναίκα μου με πίεσε πολύ. Κι ένα βράδυ έξω φυσούσε δυνατά και βούιζε ο αέρας -τ' αποφασίσαμε. Μέσα ήταν η ταυτότητά του, έν...

Π' Σε θαυμάζω για τις φωνές σου τις εκφραστικές που ιστορούν ανατολές, αναλαμπές, σύθαμπα κυματισμούς στις φυλλωσιές, σκοτάδια. Σε φθονώ γιατί χωρίς απώλειες γυρίζεις την πλάτη στο χρόνο, αμαχητί τον υποτάσσεις, το δυνάστη της ύπαρξης μου.

ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό είδα μια θάλασσα μας έβαλα μέσα μετά την έσκισα τη δίπλωσα και την έφαγα. Σε λίγο θα φάω το πρόσωπο μου θα το εξαφανίσω μέσα στο στόμα μου θα καταπιώ όλα τα βλέμματα και τις λέξεις. Σειρά θα έχει το υπόλοιπο σώμα. Την τελευταία στιγμή θα βγάλω τα παπούτσια μου. Θα μείνει μια άσπρη τελεία σε μαύρη οθόνη.

Ο δημοσιογράφος Γ.Μ. ανακαλύπτει ότι στο βρεφοκομείο Πατρών δώδεκα έκθετα βρέφη πέθαναν από ασιτία γιατί οι υπεύθυνοι κρατούσαν τα τρόφιμα για λογαριασμό τους. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του γνωρίζει ανθρώπους που βοηθούν, ως μέλη ενός συλλόγου, υστερημένα παιδιά. Συμμετέχει κι αυτός στις δράσεις του συλλόγου. Εν τω μεταξύ συμβαίνουν στην πόλη ταραχώδη γεγονότα: φόνοι, ύποπτα ατυχήματα, απάτες αριβιστών πολιτικών, μυστηριώδεις φασιστικές απειλές, εξομολογήσεις απωθημένων ενοχών. Μια πνιγηρή ατμόσφαιρα δύσπνοιας και αβεβαιότητα, όπως αυτή της αφρικανικής σκόνης που φέρ...

Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Ακόμα εδώ ανοίγω καινούργιες πληγές στο φως-εδώ, που σημαίνει αλλού -στις παύσεις μετράω το ρυθμό από μέσα- συγκινούμαι δικαίως, μεθώ έντιμα αλλάζω σεντόνια, σιδερώνω πουκάμισα ιδρώνω συντηρητικά, επιβιώνω στις στάχτες φτιάχνω λίστες με ρήματα και στοιβάζω τις μέρες μου σε βαλίτσες και δωμάτια ξενοδοχείων Κάνω την ανήξερη, φυλάω τα νώτα μου κόβω τα νύχια μου σύρριζα, δε γράφω, μόνο σκέφτομαι -ένα σωρό άχρηστα πράγματα- αποφεύγω την πολυκοσμία και τις ωραίες όλο νόημα συζητήσεις, δε θέλω άλλες ερωτήσεις που μόνη απάντησ...

Η ΒΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Κουβέντες ανθρώπων συντηρούν τη βία. Με την παρουσία τους. Με την απουσία τους. Η βία, η ομπρέλα της απειλής της, μας χειραγωγεί αέναα, ακούραστα, με το σφρίγος της αιώνιας νιότης της, πιο παρούσα από το πεπρωμένο, απείρως μακροβιότερη από το μικρό μας βίο. Ο φόβος μας, αυτός που συνεπάγεται, αυτός που την επάγει τη συντηρεί και τη θεριεύει. Γι'αυτό εγώ, ο αθέλητος υπηρέτης της, κραυγάζω "όχι στη βία, όχι" γνωρίζοντας κατά βάθος ότι όμοια είναι σαν να ξορκίζω το θάνατο. Ενοχικέ μου φίλε δέξου τη βία μου, με γνώση, έτσι...

Η 'Ελενα από τη Χρυσοπηγή, ένα χωριό κοντά στα Γρεβενά, ξεκινά το 1932, που γεννιέται, το μεγάλο ταξίδι της ζωής της με σταθμούς την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τον Εμφύλιο, τον πρώτο έρωτα και τον γάμο, την πρώτη μετανάστευση την Αυστραλία, την επιστροφή στην Ελλάδα, τη δεύτερη μετανάστευση στη Σουηδία, τη γέννηση της κόρης της, τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση... Μέσα από την αφήγηση αυτής της γεμάτης ανατροπές ζωής, ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με τη μαγική του πένα, ξεδιπλώνει συναρπαστικά την πρόσφατη ιστορία αυτής της Ελλάδας, της τόσο ταλαιπωρημένης αλλά ταυτόχρονα και τόσο...

Τι κάνει μια πόλη "ασφαλή" για τους κατοίκους της; Τι άλλο από τα δίκτυα: τα δίκτυα των θεσμών, τα δίκτυα των συγγενικών προσώπων... Τα "δίκτυα-δίχτυα" που εγγυώνται σε όλους εμάς τους ανασφαλείς ότι η οδύνη, αυτή που προκαλούμε στον εαυτό μας και στους άλλους, παραμένει ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξακολουθούμε να νομίζουμε πως "υπάρχουμε". Επειδή ο δρόμος προς την προσωπική αλήθεια και ελευθερία προϋποθέτει το βίωμα της καταγωγικής μας ανασφάλειας και της συμφιλίωσης μαζί της. Την πρώτιστη προϋπόθεση για μια αυθεντική δικτύωση με τον άλλο. Για την άλλη πόλη, την ακόμη αν...

Η Δάφνη μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή του. Στρογγυλοκάθισε και έμεινε εκεί θρονιασμένη για τα επόμενα σαράντα έξι χρόνια. Όχι πως έψαχνε για γαμπρό και τον βρήκε εύκαιρο. Το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό της. Με τις γυναίκες βέβαια ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, σκέφτηκε. Αργότερα όμως, όταν τη γνώρισε καλύτερα, ήταν σίγουρος πως αυτή η κατά μέτωπον "επίθεση" ήταν τυπική εκδήλωση του ανέμελου και αυθόρμητου χαρακτήρα της. Πάντως, του έκανε "καμάκι" και συχνά την πείραζε γι'αυτό. Έτρωγε μια Πέμπτη μεσημέρι στην τραπεζαρία των φοιτητών, χαμένος στους υπολογισμούς του....

Τελικά πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω το στασίδι μου στην αυλή και να περάσω στο σπίτι. Η παρέα μέσα στο ευρύχωρο καθιστικό το είχε ρίξει στο κρασάκι, τιμώντας τους θρυλικούς μεζέδες της Μαντώς. - Ε, καιρός ήταν να μας τιμήσεις, δα, είπε ο Δημήτρης, με γεμάτο το στόμα αλλά χαμογελαστός και πρόσχαρος. Μη νομίζεις πως δε σε είδαμε, συνέχισε, αλλά μας είπε η Μαντώ πως κάτι σε βασανίζει τώρα τελευταία και το σκέφτεσαι στη μοναξιά σου. Γι'αυτό και δεν σε περιμέναμε για ν'αρχίσουμε τα μπουκώματα. Αλλά, τι λέω; Εσύ έχεις πολύ καλύτερο διασκελισμό. Θα μας προλάβεις και θα μας ξ...