Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιητής, πεζογράφος και κριτικός, ο τρισυπόστατος Ε. Α. Πόε θεωρήθηκε πρόδρομος της αισθητικής νεωτερικότητας και το έργο του γνώρισε θερμή υποδοχή στην Ευρώπη του 19ου και του 20ού αιώνα. Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται όψεις της πρόσληψής του στην Ελλάδα, κυρίως μέσα από το έργο έξι σημαντικών λογοτεχνών: των Εμμ. Ροΐδη, Ν. Επισκοπόπουλου, Κ. Γ. Καρυωτάκη, Γ. Σκαρίμπα, Γ. Σεφέρη και Α. Εμπειρίκου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η μελέτη άγνωστου αρχειακού υλικού για τη σχέση Καρυωτάκη και Πόε, ενώ την έκδοση συμπληρώνει μια λανθάνουσα μετάφραση του εμβληματικού διηγήματος "...

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ Του έρωτα αναλφάβητη, αγράμματη είμαι της αγάπης κι όσο κι αν μου μαθαίνεις φωνήματα και συλλαβές ερωτικές, να σε διαβάσω, δάσκαλέ μου, δεν μπορώ. Τις πρότυπες τις λέξεις σου αποστηθίζω, αλλά την πρότασή σου δεν κατανοώ. Και στους γραμματικούς κανόνες σου παραδειγματικά υπακούω και τυπικά συντάσσομαι στο κάθε πρόσταγμά σου, αλλά το νόημα σου το βαθύ να καταλάβω δεν μπορώ. Μόνο την άναρθρη κραυγή, εκείνη μόνο τη σπαραχτική σου, καθώς φρέαρ βαθύ αρτεσιανό ξεχύνεσαι απ' τα σπλάχνα του πόνου και του κόσμου τη βαρύτητα νικώντα...

Στασιωτικό Εξηκοστό "Αν η ζωή του καθενός δεν είναι του καθενός ζωή, προς τι επάνω ο ουρανός και κάτω η γη; Τουλάχιστον τα ζώα δεν προσποιούνται πως διαβάζουν την ιστορία των λαθών τους στη βουλιμία του ζώου. Κανένα στερέωμα δεν διεκδικεί την πείνα της πείνας.Το σκοτάδι είναι όντως σκοτάδι και η νύχτα κοιμάται πάντα τη νύχτα". Σαν παράπονο ακούστηκαν τα λόγια του. Ήταν κι εκείνα τα μάτια -Ω, τι μάτια: ένας κρυστάλλινος βυθός που φώτιζε σαν μεσημέρι αμμουδερό στα όνειρα δειλού αγοριού και δειλινό αναμμένο στα πόδια ανάμεσα γενναίου κοριτ...

Το μεσημέρι, ασύστατοι, με σκοτεινές ακίδες αλμύρας σύγκορμης αρχίζουν το τραγούδι οι αχινοί: "Αφέντη, δρυοκολάπτη των νερών και των βυθών παγόνι, σου φέρνουμε τα μήλα ζευγαρωμένα. Δέξου τη μήτρα των ακτών από του πονηρού, πονηρέ: ο επίμαχος θεός των θερινών καταγμάτων, ο καταγεγραμμένος σατανάς των αμήχανων λαχανιασμάτων, ο εκπεφρασμένος άνθρωπος των επιδέξιων αμαρτημάτων. Λοιπόν, κάποιος ασύστατος έχωσε στης μέρας τα νεφρά μια πέτρινη αιχμή (το κρυφό επίθετο της κόλασης) και αφανίστηκε ο άνθρωπος, για χάρη των τοξικών συνηθειών σας και για χάρη των τρωκτικών...

... Βλέπω να χάνονται οι σκιές που ζήσαν στο ημίφως βλέπω να σβήνονται οι φωνές που δάγκωναν το στήθος χαίρετε ουρανοί και χαίρετε σταγόνες χαίρετε μέρες του καϋμού και του δρυμού ελάφια χαίρετε άνθη του κρημνού και χαίρετε γαλάζια χαίρετε λίμνες, χαίρετε ποτάμια...

Δώδεκα μέρες μετά την απελευθέρωση, πέθανε ο φίλος που μαζί του πέρασα όλον εκείνον το δύσκολο καιρό μέχρι τελευταία που έφυγε από το νοσοκομείο. Εγώ έμεινα και εκεί με βρήκε η απελευθέρωση. Όταν, λίγο αργότερα, πριν φύγουμε για το γυρισμό, βρήκα την ομάδα του, ένας, εκτελώντας την τελευταία του παραγγελία, μου παρέδωσε ένα πακέτο. Χρόνια τώρα το κρατούσε κλειστό. Φοβόμουνα να τ' ανοίξω όπως φοβόμαστε ν' ανοίξουμε μια πληγή. Τώρα τελευταία η γυναίκα μου με πίεσε πολύ. Κι ένα βράδυ έξω φυσούσε δυνατά και βούιζε ο αέρας -τ' αποφασίσαμε. Μέσα ήταν η ταυτότητά του, έν...

"Αυτό μόνο" Το σώμα μου εμίσησα/ Και κάθε τι το κοντινό μου./ Με χαρά χωρίς το παράπονο του στερημένου/ Τα μακρινά ποθώ,/ Το δροσερό αεράκι του δειλινού που/ Δεν ξέρω από που έρχεται -αυτό μόνο. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ Ταξίδευα με τη σκέψη στα ίχνη της πτήσης, Ξεφυλλίζοντας το χρόνο, κρυμμένο σε πέτρινες σελίδες, Αναζητώντας, ερασιτέχνης αρχαιολόγος, την πρώτη πτήση. Μέσα σε μια χάντρα από κεχριμπάρι ένα εύθραυστο φτερό εντόμου, Σαν ψίχουλο του φωτός σταυρωμένο πάνω σε ένα πρίσμα, Μια σκιά από το χαμόγελο νεράιδας που τη φιλούσε ο ήλιος. Πολύ αργότερα βρήκα την πρώτη πτήση ενός πουλιού, Της φημισμένης Archaeopteryx, σαν ένα αποτύπωμα του ορίζοντα. Μετά, σύμφωνα με το μύθο, πέταξαν εύκολα ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος, Απ' το λαβύρινθο του Μίνωα, του θρ...

ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ μνήμη Γιώργη Μανουσάκη Χειμώνας και αγωνίζεσαι το βάρος τ' ουρανού να αντέξεις και των κυμάτων τη σφοδρή επέλαση. Σαν πλοίο τρικάταρτο με το φάρο, το μιναρέ και το καμπαναριό σου, αιώνες δίνεις μάχες με τη θάλασσα που θέλει να σε κατακτήσει. Βράχος μοναχικός σε υπερασπίζεται όμως εσύ καμιά δεν του δίνεις σημασία. Τον ποιητή σου δεν αξιώθηκες με μια κουβέρτα να σκεπάσεις στο κρατικό νοσοκομείο.

Μια τάξη, η μικροαστική· μια πόλη, το Ναύπλιο (κι η Αθήνα και μερικές άλλες)· μια εποχή, οι δεκαετίες του '50 και του '60, αλλά και τα πρόσφατα χρόνια. Ανθρώπινες ιστορίες της καθημερινής ζωής. Αγώνας για επιβίωση, για δουλειά, για ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο, για τρεχούμενο νερό στο σπίτι. Αγώνας ενάντια σ' αυταρχικούς γονείς, στο σκοταδιστικό σχολείο, στην κουτσομπολίστικη κοινωνία. Είκοσι μία ιστορίες, γραμμένες με χιούμορ, όπου οι χαρακτήρες πολεμάνε μέσα από αντιξοότητες να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, να επιπλεύσουν. Αστυγραφία· ο απόηχος μιας αστικής επαρχιακής κ...

Ο Σπύρος Νικοκάβουρας γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στο χωριό Σφακερά, το 1883, και πέθανε το 1952. Αυτοδίδαχτος, ταλαντούχος λογοτέχνης, δεν έκανε σπουδές· αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση λαϊκού ποιητή, ο οποίος από το πάθος του για την ποίηση και λόγω της πνευματικότητας του χώρου όπου ανατράφηκε, εξελίχτηκε σε αξιόλογο δημιουργό, με μια ιδιότυπη σύμμειξη της δημώδους λαϊκής έμπνευσης και του έντεχνου ποιητικού οίστρου. Ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα, φιλοπερίεργος, φιλομαθής και φιλοτάξιδος, στην ουσία αδικήθηκε από τις συνθήκες, διότι παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε να ανο...

Μα είναι μέρα ή νύχτα; Τι ώρα είναι; Κοιτάζω το ρολόι και δείχνει χαράματα. Δεν κοιμήθηκα λοιπόν πολύ, μερικές ώρες μόνο. Έφθασα χθες, νωρίς το απόγευμα σε ετούτο το σπίτι που γύρευα καιρό. Έρχομαι από μακριά και το βρήκα άδειο. Επάνω η κάμαρη ανέπαφη, διατηρεί πιστά ακόμα τις μυρωδιές της μητέρας, του πατέρα, του παππού... Ταξιδεύω με την ταχύτητα του φωτός. Για πρώτη φορά απαρνούμαι τη βαρύτητα και επιπλέω στο πορφυρό του σύμπαντος. Τρυπώνω σαν ομίχλη στα τέσσερα σημεία της ζωής και ψάχνω, μυρίζοντας τις πατημασιές του είδους. Κρατώ στα χέρια μου το χρόνο και ακολουθώ τα...

Αυτό το μικρό σπιράλ βιβλίο έρχεται να υπενθυμίσει την παιχνιδιάρικη πλευρά της γλώσσας. Λέξεις καθημερινές ή εξεζητημένες, άρθρα, επίθετα, ουσιαστικά, σύνδεσμοι, ρήματα και επιρρήματα, υποκείμενα, αντικείμενα και τοπικοί προσδιορισμοί που κατοικούσαν σε διαφορετικούς κόσμους ή που είχαν βαρεθεί να βλέπονται σε φράσεις χιλιοειπωμένες, τώρα, με μια κίνηση του αναγνώστη, μπορούν να βρεθούν κοντά-κοντά σε φράσεις παράταιρες, να σχηματίσουν περιπαικτικά χαϊκού, αναιδή μικροδιηγήματα, σουρεαλιστικές εικόνες... Μπροστά στα μάτια του ανυποψίαστου αναγνώστη που θα κάνει το ατόπημα...