Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τόσα χέρια να διψούν Κι ούτε μία φλέβα να παραπατήσω Ένα μικρό φεγγάρι στο πάτωμα Πιο φωτεινό από της νύχτας Οι σκιές των ποδιών Γάτες που γεμίζουν το δωμάτιο Και δεν ξέρουν πού να πάνε Τα χέρια έντομα ανήσυχα Ευχαρίστως θα έτρωγα έναν άνθρωπο Ή έναν ένσαρκο ύπνο

Το παρόν κείμενο είναι αρθρωμένο σε τέσσερις ενότητες: Μία εισαγωγική, το "Προοίμιο", και μία επιλογική, "Ανθολογικά", και δύο κύριες: "Το σώμα" και "Το πνεύμα", που αντιστοιχούν συμμετρικά σ' αυτό που θα ονομάζαμε Ποιητική και Νόημα του έργου.

ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ Βγήκα στα ανοιχτά των σκέψεων. Πάντοτε αυτό επιθυμούσα. Γλάροι με επισκέπτονταν. Δελφίνια μού μιλούσαν. Το τιμόνι άλλοτε υπάκουο άλλοτε αντιδραστικό. Δεν είναι εύκολο να ισορροπείς ανάμεσα σε υφάλους βούλησης.

Τα μάτια μας νωπά στην άρη της φτερούγας περνούν ερωτήματα και η μνήμη αιωρείται Τα μάτια είναι γήινα, κόκκοι σιταριού τα βλέφαρά μας άγκιστρα στον συμπαγή αέρα Στον απατηλό τοίχο ραγισματιές ρυτίδες κι αντί για εμάς, μια άναυδη σποδός

Μια συγκινητική καταγραφή των παιδικών του χρόνων επιχειρεί ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης στα πεζογραφήματά του με τίτλο "Ο μεγάλος δρόμος", όπως τα έζησε στον γενέθλιο τόπο του, το Ίνι, ένα χωριό στην ανατολική Μεσσαρά στην Κρήτη από το 1945 ως το 1956, δηλαδή τα μεταπολεμικά χρόνια, τα φορτισμένα από την κατοχή, τον εμφύλιο και τις δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής. Μέσα από τα διάφορα flash-back συναιρείται με θαυμαστό τρόπο το ιστορικό παρόν με το παρελθόν δημιουργώντας μια τοιχογραφία της μεταπολεμικής ελληνικής επαρχίας. Τα προσωπικά του...

Άλλοτε σαν ένας κατάμαυρος τράγος με στήθη ανθρώπινα και ουρά σαύρας. Άλλοτε σαν μια όμορφη γυναίκα που ξάφνου τα σμαραγδένια μάτια της γίνονται ολόλευκα και τα δόντια της γυαλίζουν κάτω απ' το σεληνόφως προτού καρφωθούν στη σάρκα ενός βρέφους. Είναι η λάμια. Ένα πλάσμα που εγκατέλειψε την κόλαση για τούτον τον κόσμο. Ώσπου ένας μικρός πιανίστας, καθοδηγούμενος από τα όνειρά του, βρίσκει τον τρόπο ν' απαλλάξει την ανθρωπότητα από αυτήν. Αλλά όχι για πάντα. Το όνομά της είναι Βέρθα. Επιστρέφει στον κόσμο αιώνες μετά την καταστροφή της από τον μικρό πιανίστα και το ματωμένο ν...

KΑΜΙΑ ΦΟΡΑ Καμιά φορά περνάω έξω από τα βράδια σου βλέπω τα φωτεινά παράθυρα μέχρι κάτω μοσχοβολάνε δυο χέρια άσπρα σαν πρώτη φορά στον ήλιο Πατάω πάνω στο χρόνο και ξεφουσκώνει σφυρίζοντας Στο τέλος μένει ένα βρόμικο πρωί στο πρόσωπό σου κάνει κρύο Αέρας φυσάει απ’ όλες τις κατευθύνσεις Ύστερα, οι μήνες μεγαλώνουν γρήγορα κόβονται στις άκρες ίσα ίσα να ’ρθουν στα μέτρα μας Τα λυγερά βράδια, τα πράσινα ξαναβγαίνουν κι όταν, σπάνια πια, θα ’ναι ο δρόμος μου από κει, η εικόνα σου χάνεται στη νύχτα γρήγορα αναβοσβήνοντας σαν κόκ...

ΨIΛΗ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ Όνειρα άλλων -ανθρώπων- λησμόνησα πρώτη φορά σαν σήμερα όταν ξάφνου κατανόησα πως χωρά στο όνειρό του μόνον ο ιδιοκτήτης. Το όνειρο κόβεται και ράβεται στα μέτρα του ενώ σχεδιάζεται -γενιές- πριν μόνο γι’ αυτόν από ιδιωτικούς μόδιστρους με αυστηρά μέτρα. Πρώτη φορά σαν σήμερα εννόησα πώς είναι να μην χωράς στην ιδιοκτησία ονείρου κανενός ιδιοκτήτη ούτε στα κοινόχρηστα ούτε με δικαίωμα έστω χρησικτησίας, ήτοι μετά θυσίας ετών φωτός ζωής. Περισσευάμενη, λοιπόν, περισυνέλεξα τα αρχέγονα πατρόν μου και άρχισα να βαδίζω ε...

ΣΤΗΣ ΕΥΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ Χρόνιος ο φόβος του χρόνου ο φόβος Το πέρας του χρόνου μα όχι του φόβου Ορίζει Παίζει χαϊδεύει και φεύγει, ζαλίζει Φλερτάρει και με Υπνωτίζει Ζει σε κομμάτια με κάνει κομμάτια Μου καίει τα μάτια Αχνίζει Διψάει για οίνο διστάζει μα θέλει Και λιώνει σαν βλέπει Τον κρίνο Στης Εύας το χρόνο δε θα αντέξω, θυμώνω Ξεκινώ ν’ αγαπάω μ’ άλλης μήλο μεθάω Κι έτσι δεν έχω καν για θεό μου Τον Νείλο

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Μετρώ και ξαναμετρώ τη ζωή μου... Ραγισμένοι γυάλινοι βόλοι πάνω στο χώμα. Αχνές πατημασιές που κατάπιε λαίμαργα η φουσκοθαλασσιά. Σπασμένα κοχύλια και νεκρούς αχινούς μετρώ τα ήσυχα βράδια μου.

ΤΕΦΡΑ Ο ήλιος έκαψε το σπίτι του ήλιου Η θανάσιμη μουσική σώπασε· το παιδί της τέφρας Είναι ωραίο κι έχει παραμορφωθεί από μιαν αύρα Στον αποχαιρετισμό. Στης φαντασίας το κενό θα κοιμηθεί η μουσική Τριγυρισμένη από όλα τα ταμπούρλα του μηδενός Το σπίτι μου είναι θνητό Το σπίτι μου είναι γυάλινο Το φυλάει ένα αηδόνι Το πιο σίγουρο από όλα τ’ αηδόνια: η σιωπή

Τα τέσσερα διηγήματα αυτού του βιβλίου ιδωμένα επιφανειακά αποτελούν εικόνες μιας άλλης εποχής, αλλ’ όμως είναι διαχρονικές σε ότι αφορά τα μηνύματα που εκπέμπουν αφού το καθένα απ’ αυτά μιλά για την αδυναμία του ανθρώπου να ζήσει σύμφωνα με τον τρόπο που θέλει, μιλά για την εξάρτησή του απ’ τις κοινωνικές συμβάσεις, τα γενικότερα δρώμενα, αλλά και τους περιορισμούς που μπορεί να είναι αποτέλεσμα των δικών του ικανοτήτων και επιλογών. Ο Γιώργης υφίσταται τις συνέπειες της εθελούσιας απομάκρυνσής του απ’ την συζυγική εστία. Η αλυσίδα της ζωής δεν επιτρέπει την επανασύνδεση τ...

Πώς περνάνε τα χρόνια χελιδόνια μέσα απ’ τις φωτογραφίες Kρύβονται άλλα στις ντουλάπες στα κιβώτια με τα παιχνίδια και τα παραμύθια Άλλα χωράνε στις ρυτίδες στο πρόσωπο και τις παλάμες Σε μια ματιά που έμεινε ίδια Σε όσα χάσαμε ή χαλάσαμε Απ’ όσα νικηφόροι γυρίσαμε Στα κλαριά που έγιναν δέντρα Στους ανθρώπους που ήρθαν και σε όλους που μας έφυγαν Στο κοίταγμα όσων αφήσαμε να μεγαλώνουν μόνοι.

Τέσσερις νέοι άνθρωποι, μέλη ελληνικών οικογενειών, διασταυρώνουν με πάθος, ειλικρίνεια αλλά και αλαζονεία και ιδιοτέλεια, τις ζωές τους στην Αθήνα, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Γίνεται απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης σημαντικής οικογενειακής βιομηχανίας από απειλούμενη καταστροφή. Οι ήρωες εμπλέκονται στις κακές κοινωνικές συνθήκες της εποχής, όπου κυριαρχεί η δωροδοκία και η δωροληψία. Με απροσδόκητο τρόπο παρουσιάζεται ομάδα αναρχικών με ιδιόρρυθμες απόψεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Η προσπάθεια διάσωσης της βιομηχανίας αποτυγχάνει και η ιστορία μεταφέρ...

Ο Αίμων είναι ο πρόεδρος του τεράστιου ομίλου τεχνολογικών εταιρειών "Δίας". Το όνειρό του είναι μία παράτολμη μορφή αθανασίας. Πειραματίζεται με την εγγραφή του μυαλού του στη μνήμη ενός πρώιμου κβαντικού υπολογιστή. Στην προσπάθειά του αυτή συμπαρασύρει τη γυναίκα του, Αντιγόνη, ή συμπαρασύρεται από αυτήν. Όταν ο Αίμων πεθαίνει, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ο κβαντικός υπολογιστής, όπου έχει φορτωθεί η μνήμη του, παραμένει σιωπηλός. Την προεδρία του ομίλου αναλαμβάνει ο γιος του, ο Φοίβος, ομοφυλόφιλος και νάρκισσος. Ο γιος του Φοίβου, ο Ίσος, γεννιέται από δύο μητέρ...

Η ΑΡΧΗ Μην μπορώντας να σου πω για αυτά που βλέπω αποφάσισα να γράψω. Μήπως και έτσι λυτρωθώ από τις λέξεις που με φορτίζουν, πίσω από την οχλοβοή όπου μόνο οι κραυγές επικρατούν. Αν σου αρέσουν όσα διαβάσεις θα ξέρεις πλέον ότι υπάρχει και άλλος ένας.

[...] Έπρεπε να συνεχίσω Γύρισα την πλάτη κι έπεσα πάνω σε ένα αμήν που χτυπιόταν στους τοίχους σαν τυφλή πεταλούδα Απαιτούσε να το συγχωρήσω Δεν ξέρω να συγχωρώ [...]