Τα μάτια μας νωπά στην άρη της φτερούγας περνούν ερωτήματα και η μνήμη αιωρείται Τα μάτια είναι γήινα, κόκκοι σιταριού τα βλέφαρά μας άγκιστρα στον συμπαγή αέρα Στον απατηλό τοίχο ραγισματιές ρυτίδες κι αντί για εμάς, μια άναυδη σποδός
