Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΒΡΟΧΗ Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια τρομερή επιθυμία να μείνω στο κρεβάτι όλη τη μέρα και να διαβάζω. Πολέμησα για ένα λεπτό εναντίον της. Ύστερα κοίταξα έξω από το παράθυρο μου τη βροχή. Και παραδόθηκα. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στην έγνοια τούτου του βροχερού πρωινού. Θα ζούσα άραγε τη ζωή μου με τον ίδιο τρόπο ξανά; Θα 'εκανα τα ίδια ασυγχώρητα λάθη; Ναι, και μισή μόνο ευκαιρία να είχα. Ναι.

Ο Στέλιος, μετανάστης στο Βουκουρέστι, βαδίζει στο χείλος ενός αλλιώτικου γκρεμού. Ο γάμος του με την Αλίνα καταρρέει. Παρότι εξακολουθούν να μοιράζονται την ίδια στέγη, έχουν καταντήσει δυο ξένοι. Ωστόσο δεν είναι έτοιμος να παραδώσει τα όπλα. Πάνω στο υφάδι μιας κοινωνίας που παραπαίει, ξανακλώθει τη δική του ιστορία, ενάντια σε κείνη που κάποτε του όρισε η μοίρα. Βάζοντας σε ισχύ το «διαβολικό» του σχέδιο, θα αιχμαλωτίσει το χρόνο, θα δαμάσει τα μυστικά του, θα ταξιδέψει στο χθες προσπαθώντας να αλλάξει τη στιγμή που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του. Μέσα από την αναζήτηση...

Απώτατο παράσιτο παρελθόν (ενόψει της αυριανής αργίας;) ανάσκελο το ταϊσμένο gholem στην πτυχωμένη λάβα· τοπίο ιουρασικό, απαλό τραγούδισμα του πικρού ξύλου της κρανιάς, ιερό σκοτάδι προ τηλεκοντρόλ· επίμονο χαλάζιο, το συνεργείο διάσωσης ακόμη κι από τις χαραμάδες των μαλλιών σου οι μελωδίες των μικρών ωρών σαν τους τριγμούς στο χιόνι στην πιο γλυκιά κορύφωση μου ’πες είμαστε μόνοι. Τράβηξα το καλώδιο απ’ την πρίζα· έκτοτε ζω με τις αναλαμπές της φράσης, απ’ το ισόβιο επίδομά της. Με σελίδες τρυφερότητας από μποστάνι που ταξιδεύει όσο χάνετα...

Λεύκωμα που συνοδεύει την έκθεσης της Κλειώς Μακρή "Ματαρόα" το διάστημα 13/2-1/3/2018 γύρω από τις καλλιτέχνιδες Νέλλη Ανδρικοπούλου, Ελένη Σταθοπούλου, Γιάννα Περσάκη, Άννα Μαυρουδή-Κινδύνη και Μπέλλα Ραφτοπούλου οι οποίες επέβαιναν στο πλοίο "Ματαρόα" το 1945 με προορισμό το Παρίσι.

ΠΙΚΑΜΠΙΑ. Ο λόγος κάνει γόνιμο το μέταλλο: βολίδα ή τροχός ουρουμπού λαίλαπα ρελιασμένη κι ολάνοιχτη - αφήνει να κοιμηθούν τα συναισθήματά της σ’ ένα γκαράζ. Τοποθετώ μια γλαύκα σ’ ένα εξάγωνο - άσμα σε εξαμέτρους - φθείρει τις γωνίες - κραυγάζει (κάτω) και καταχράται. Η γεωμετρία είναι στεγνή, γερασμένη. Έχω δει να αναβλύζει μία γραμμή αλλιώς. Μία γραμμή που αναδύεται σκοτώνει τις θεωρίες, και δεν υπάρχουν άλλες ανάγκες παρά μόνο μέσα στη ζωή των γραμμών. Έργο προσωπικό εκείνο που ξεφεύγει από το απόλυτο. Και ζει. Δραπετεύει.

Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες. Πρόσωπα που έφυγαν, που ξεριζώθηκαν από τη μανία της μοίρας. Έρωτες που άνθησαν. Έρωτες που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν. Από εκείνην που δεν χόρεψε και στάθηκε απέναντι στους άγραφους νόμους του τόπου της μέχρι το ουράνιο τόξο όπου συναντούσε ο φτεροπόδαρος την κόρη του, από τον πρωτόπλαστο και την κυρία Ποθητή μέχρι την Κίρκη και τον Ρόκι, από την Αγιά στην Αμοργό μέχρι τη ρετσινιά του δάσκαλου και το όνειρο. Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες, που κάποιες από αυτές κάνουν την πραγματικότητα να φαίνεται όμορφη, και κάποιες άλλες κάνουν το όνειρο χε...

Υπάρχει λύση -σχεδόν πάντα- εκεί που υπάρχει κατανόηση, φροντίδα και αγάπη, άσχετα από φύλο, ηλικία ή εθνικότητα. Η Θάλεια από την Ελλάδα. Η Ιρίνα μετανάστρια από τη Βουλγαρία, έγκλειστη σε ψυχιατρική κλινική. Πάσχει από βαριά κατάθλιψη και ακόμη βαρύτερο αλκοολισμό. Οι δύο αυτές γυναίκες είναι παντελώς άγνωστες μεταξύ τους. Συναντιούνται από μια συγκυρία γεγονότων... Στην αρχή υπάρχει ένταση, δυσπιστία, άρνηση και προκατάληψη ανάμεσά τους. Με τον καιρό και χάρη στην υπομονή και τη στοργή της Θάλειας, αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία και αδερφική αγάπη. Τότε, και με την ιατ...

... Προϊόν των προβληματισμών, που αφορούν την κατανόηση των απαρχών του ψυχικού οργάνου και της εφαρμογής του στην κλινική, είναι αυτό το βιβλίο. Στη συγγραφή αυτού του έργου θα ακολουθήσω την εξέλιξη του ψυχικού οργάνου από τις πρώτες εγγραφές μέχρι την πλήρη εξέλιξή του (ερέθισμα-διέγερση, ένστικτο, ενόρμηση και παράγωγά της). Περιττό να υπογραμμίσω πως η γένεση και η εξέλιξη του ψυχισμού δεν είναι πρωτίστως γραμμικές και για την ύφανσή του στηριζόμαστε κυρίως σε υποθέσεις και "μυθικές αρχές", όπως έλεγε ο Freud. Τόσο η προοδευτική όσο και η παλινδρομική φορά χαρακτηρίζο...

Το βιβλίο του Γιώργου Λαμπράκου "Τσαρλς Μπουκόβσκι, ο κυνικός Κυνικός" είναι ένα πλήρες γεύμα τουλάχιστον τριών πιάτων: μια εισαγωγή στη βιοσοφία των αρχαίων Κυνικών, μια επισκόπηση των ποικίλων και συχνά αντιφατικών σημασιών που έχει λάβει ο κυνισμός στη νεωτερική και σύγχρονη εποχή, καθώς επίσης μια καινοφανής ανάγνωση του έργου και της ζωής του Μπουκόβσκι ως Διογένη της εποχής μας. Μέχρι το απολαυστικό επιδόρπιο θα έχει φανερωθεί πώς αυτός ο σύγχρονος κλασικός έγινε από σκύλος... γάτα. Ένα πολύπλευρο λογοτεχνικό δοκίμιο, μοναδικό στο είδος του, που καταγράφει τις σ...

ΠΟΙΗΤΕΣ Ένας ποιητής ήρθε και κάθισε δίπλα μου Μου είπε σε στίχους όλα του τα μυστικά Σονέτα καταστροφικά Χαϊκού προσανατολισμού Ερωτικά άγρια Λυρικά, ρομαντικά... Τον κοιτούσα Δεν τον έβαλα στο κλουβί Τον άφησα ελεύθερο.

Η ΒΡΟΧΗ Σταλάζουν οι σιωπές Απ’ τη βροχή μου Βαριά η ομίχλη της ψυχής Άγαλμα χωρίς να αλλάξει πλευρό Αγέρας σηκώθηκε (μέσα μου;) Σε θυμήθηκα... Σα βρεγμένο χώμα Τρύπωσες στα ρουθούνια μου Κ’ ύστερα ξέπνοα σε φύσηξα Τότε άρχισε να βρέχει Αυτή η βροχή θα είναι δική μου πάντα.

Η παρούσα Ανθολογία είναι το αποτέλεσμα μιας σκέψης που γεννήθηκε στο μυαλό του ανθολόγου το 2012 προκειμένου να υποστηρίξει εμπράκτως και σε καθημερινή βάση την ποιητική δημιουργία και να εμπλουτίσει την ποιότητα των αναρτήσεων στο νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που μπήκε ορμητικά στη ζωή μας, το facebook. Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί, ο ανθολόγος, φορώντας το προσωπείο του χαρτοκόπτη, αναρτά ένα ποίημα που καλύπτει την αναγνωστική του απαίτηση και προσδοκία και το συνοδεύει με μία εικόνα εξωφύλλου του βιβλίου από το οποίο προέρχεται, με φωτογραφία του ποιητή ή της ποιήτριας και...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ Στων σπηλιών σου τους κόλπους, θεά, υδρατµοί αναδύονται, µυρωδιά νυχτολούλουδου και αναθυµιάσεις θείου. Κι εγώ, αµφίβιο που κολυµπά στις βάθρες των χυµών σου. Στα απαλά σου στήθη, θηλαστικό που γεύεται το πρώτο γάλα της ζωής. Και στων χειλιών σου τη φωτιά, αγριεµένο σύννεφο, τη διψασµένη γη σου ραντίζω. ΚΑΛΥΨΩ Κάνε µε εταίρα σε έναν ξενώνα στους Δελφούς, θυµωµένη µαινάδα στην Αρκαδία, και γίνε κάπρος άγριος που µε θηλάζει µε µανία. Γίνε θυσία στου οµφαλού µου το βωµό προτού δεχτώ τον καρπό της συνουσίας. Κοίταξέ µε. Το βλέµµα µου πάνω σου απλώνεται σαν το...

Η ΜΝΗΜΗ Σαράκι άπληστο η μνήμη. Με ταξιδεύει στα άδυτα της ύπαρξης, άλλοτε με κατακρίνει, με πονάει, με ξαναμαθαίνει να ζω και άλλοτε με επιχαίρει, μου ανοίγει νέους ορίζοντες. Είναι μνήμη η ζωή, μνήμη κι ο χρόνος. Μνήμη και συναισθήματα οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς, οι αγαπημένοι. Μνήμη, όλοι παρόντες και απόντες. Ανάβει φωτιά η μνήμη, καίει και καίγεται, άλλοτε φλάμπουρο για τα πριν και τα μετά και άλλοτε ελπίδα και νέα σχεδία, πυξίδα του μέλλοντος! Αφέντρα της ζωής η Μνήμη!

ΕΞΩ Έξω λες έξω από το χρόνο χνούδι λευκό που στροβιλίζεται του κλέφτη κολλάει στα μαλλιά στα ρούχα και στα βλέφαρα υδρατμού λευκό σεντόνι στο δυτικό μπαλκόνι του σχολείου πέπλο ημιδιάφανο της Αίγινας κρυψώνα Όμως πάει καιρός τα παιδικά επιφωνήματα αναπηδούνε στην αυλή και μ’ ένα κόκκινο παλμό ανυψώνονται φωνήεντα τώρα αντηχούν κενά Μπαλόνια ταξιδεύουν στον αέρα αγάλματα αμίλητα πολύ ακίνητα αγέλαστα που αυλίζονται στη νύχτα μυστικά ορίζοντας τις μέρες μας Και πλέον ψιχαλίζει τις αυγές πικρά και πεινασμένα κελαηδίσματα κ...