Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Όμως την τελευταία παραμονή Χριστουγέννων που την είδα (μετά πέθανε) μου ζήτησε να πάμε στο δωμάτιό μου. Εκεί μου έδωσε μια κασέτα TDK, που είχε γράψει για μένα, με άριες από ιταλικές όπερες. Στο εξώφυλλο της κασέτας είχε γράψει με μπλε στυλό τους τίτλους από τις άριες καθώς κι από ποια όπερα είναι η καθεμία. Με αναπάντεχη αμεσότητα και με μια απλότητα που μου είχαν κάνει βαθιά εντύπωση, μου είπε: "Θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ". Ήταν η εποχή της κασέτας. Ήταν η δεκαετία του ’80 κι εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο κι άκουγα μόνο ροκ. [...]

Ο ΗΛΙΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ Ο ήλιος μια χύτρα χρυσή βράζει στον ουρανό ο ήλιος ένα φουσκωμένο λεμόνι ιδρώνει στο κενό εξαπολύει φλόγες λευκές αέναων κβάντα γελά στους αχνιστούς δρόμους ο ήλιος φλεγόμενη μπάλα κατρακυλά στις ανθηρές πολιτείες βλέπει την αλήθεια σου γυμνή να λάμπει ώσπου κουρασμένος κατεβαίνει μπροστά σου και σβήνει

Για ποιο απ' όλα να φωνάξει κι όλο γυρεύει να μπει μέσ' στη Σπυλιάρα κι απ' την αρχή να ξαναρχίξει. Αφού θωρεί πως όσα κι αν έδωκε, όσα κι αν έθρεψε γι' αγαθά και αξίες, χάθηκε η κληρονομιά της, αφανίστηκε, και έγιναν όλα εφιάλτης απειλητικός, του φόβου είνα σκιερός. [...]

Μοντέρνα ασκητική Ελπίζω να πάψω να ελπίζω, κι από την άλλη, ­φοβάμαι πως θα συνεχίσω να φοβάμαι. Με άλλα λόγια, ελπίζω να πάψω να πολυφοβάμαι, όμως πολύ φοβάμαι πως θα συνεχίσω να ελπίζω. Είμαι ελεύθερος. Να ελπίζω και να φοβάμαι.

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΙΙ Ήμουν πολλοί - τώρα κανένας. Διαβάτη καθώς το βλέμμα σου ρίχνεις εδώ γίνομαι κάποιος.

ΕνΩπιος ενωπΙω Τα όνειρα που στάλαζαν στην οροφή της πραγματικότητας γκρέμισαν τη στέγη μου κι απλώθηκαν σε όλο το νου σαν χάδι. Προσδοκώντας, γλίστρησα Έκανα γυαλιά καρφιά την ηρεμία μου κι ύστερα έστρωσα καταγής για ένα πικ νικ με τις αλήθειες μου

ΜΕΤΑ ΤΟΥΤΩΝ ΗΝΟΙΞΕΝ ΙΩΒ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΥΤΟΥ Θύμωσα τώρα. Όπως θυμώνει το σίδερο μέσα στην πέτρα και κρατάει την ανάσα του ο θάμνος να μην πάρει φωτιά κι είναι μαρτύριο το δάκρυ του Ιορδάνη στον δρόμο για την Άκαμπα - ντάλα ο ήλιος· έτσι θύμωσα. Από πέτρα δεν με θέλατε; Κρατήστε τις ξερικές ανάσες που μου φέρατε. Δεν έχω ούτε δόντια ούτε γλώσσα για πέταμα. Σωπάστε κι ακούστε. Ζέχνετε ολόκληροι απάτη, πανουργία τελώνη, υποκρισία τοκογλύφου. Έντιμος άνθρωπος δεν σπεύδει να δηλώσει με τόση προθυμία υποταγή στον Νόμο, ιδίως όταν τον ακούει ο Δικαστής...

Με την Άννα, συχνά παίζαμε το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Μας άρεσε να αποτυπώνουμε τις στιγμές. Εκείνη, ενώ πάντα πρώτη ξεκινούσε αυτό το παιχνίδι, δεν στεκόταν ποτέ ακίνητη, όταν προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω. Έβαζε και έβγαζε τα γυαλιά της, διόρθωνε τα μαλλιά της, χαμογελούσε στημένα, παραπονιόταν πως αργώ και κουράστηκε το χαμόγελό της. Πάντα ανήσυχη. Εγώ, με προσεχτικές κινήσεις, πάσχιζα να παγιδεύσω το πρόσωπό της μέσα στο κάδρο, όπως ήθελα να τη βλέπω. Εκείνη, νόμιζε πως ήταν μια στιγμή μόνο που θα αποτυπωνόταν, και προσπαθούσε φιλάρεσκα να την κάνει καλύτερη. Δεν ή...

Ο ίδιος πάντα Στέλιος. Εξωκοινοβουλευτικός. Εξωθεσμικός. Με μια λέξη αμφισβήτησης για τα πάντα. Με αυτιά που ακούνε. Με ρουθούνια που οσφραίνονται. Με γλώσσα που ακονίζει. Μόνο στα μάτια έχανε. Και είχε το ίδιο απορημένο βλέμμα όλων των αριστερών μπροστά στην εξουσία... Η οικονομία ήταν σε άθλια κατάσταση, η χώρα ουσιαστικά χρεωκοπημένη, και ο επιχειρηματικός κόσμος δεν έκρυβε κανένα μυστήριο, ούτε καν την αδηφαγία του. Αυτά ήταν όμως γνωστά σε όλους και, σε μια χώρα βυθισμένη σε μια συλλογική και αδιαπραγμάτευτη θλίψη, ο αναγνώστης δεν κινδύνευε με απορίες και αντλού...

Ποια είναι τα συστατικά που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας; Εθνικές εικόνες, πρωτογενές τοπίο, δάσκαλοι, θρησκεία παιδεία, γεγονότα, αισθήματα, φιλοδοξία, έρωτας: το καθένα τους προσθέτει ένα πετραδάκι στον μικρό πύργο της Βαβέλ που τείνει να αναδυθεί αποφεύγοντας την ισοπέδωση. Κι ο καλλιτέχνης είναι ο οδοιπόρος που κατευθύνεται σε μια χώρα μοναδική, που του ανήκει αποκλειστικά και που μας καλεί να μοιραστούμε την ομορφιά και τη σοφία της: τη χώρα της ταυτότητας.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ μνήμη Γιώργη Μανουσάκη Χειμώνας και αγωνίζεσαι το βάρος τ' ουρανού να αντέξεις και των κυμάτων τη σφοδρή επέλαση. Σαν πλοίο τρικάταρτο με το φάρο, το μιναρέ και το καμπαναριό σου, αιώνες δίνεις μάχες με τη θάλασσα που θέλει να σε κατακτήσει. Βράχος μοναχικός σε υπερασπίζεται όμως εσύ καμιά δεν του δίνεις σημασία. Τον ποιητή σου δεν αξιώθηκες με μια κουβέρτα να σκεπάσεις στο κρατικό νοσοκομείο.

Νύχτωσε. Ο ουρανός είχε γεμίσει αστέρια. Τόσο λαμπερά και ακίνητα, που θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει τίποτα. Και όμως ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα και το κύμα τούς ανέβαζε ψηλά κι έπειτα τους κατέβαζε σχεδόν στο βυθό, σαν τροχός λούνα παρκ, και πάνω ξανά και κάτω μετά, σε έναν ξέφρενο, θανάσιμο χορό. Τα χέρια τους, ξυλιασμένα, είχαν γαντζωθεί σφιχτά στο βρεγμένο σανίδι. Το κορμί τους πονούσε, η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά. Ο φόβος σε κάνει δυνατό. Η Μάρθα είχε ματώσει στα χείλη. Έμπαινε νερό στη βάρκα. Το έβγαζε ο Μάριος με το ένα χέρι, με τον γαλάζιο κουβά, όποτε του επέτρ...

Όσοι αγρυπνούν Άχαρη αυγή Τρομακτική και το φεγγάρι Μέταλλο Έχει μάτια και βλέπει Διασχίζει άγριο σκοτάδι Η παραφροσύνη Γυμνά στιλέτα Βγήκαν στη σιωπή Πρώιμη ήττα το χάραμα Πού βρέθηκαν τόσοι νεκροί;

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η απόκρυφη σχέση του ζεστού και του κρύου. Το δέντρο που καρπίζει πεθαίνοντας. Η ανεξήγητη όρεξη του μελλοθάνατου. Η υποκρισία της τριανταφυλλιάς. Η παγωμένη στύση του κρεμασμένου. Η παγωνιά του "πυρ ομαδόν". Η ασεβής ευσέβεια του πατέρα μου καθώς ξεχνιόταν και έψελνε.

Η αρχή της απροσδιοριστίας με επανέφερε στην τάξη. Βουτιά από τον Μαρξ στον Κέινς. Με κοιτούν κι οι δυο με απορία. Τους δείχνω ανάστροφα τα καθαρά μου χέρια, αυτά που δεν το βάλανε ποτέ στα πόδια. Μου ένευσαν πως είμαι ταξικά ανορεκτικός. Να μία τάξη που δεν την είχανε προβλέψει. Έμεινα κόκαλο. Άστεγος δηλαδή. Σε εκκρεμότητα.

Αθήνα 433 π. Χ. δυο χρόνια πριν ξεσπάσει ο Πελοποννησιακός πόλεμος. Ο γλύπτης Φειδίας καταγγέλλεται για υπεξαίρεση χρυσού από το χρυσάφι που του δόθηκε για την κατασκευή του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς Προμάχου. Το χρυσάφι του αγάλματος όμως ήταν με τέτοιο τρόπο κατεργασμένο ώστε ανά πάσα στιγμή να βγαίνει και να ελέγχεται το βάρος του. Ο Φειδίας απαλλάσσεται από τη συγκεκριμένη κατηγορία, όχι όμως και από τις άλλες που σε βάρος του διατυπώθηκαν - πως είχε αποτυπώσει τον Περικλή και τον εαυτό του σε δύο από τα πρόσωπα της Αμαζονομαχίας που φιλοτέχνησε στην ασπίδα τ...

Άχρονο το δάκρυ και η ψυχή Άχρονη και η ελευθερία της ύπαρξης Το παιδικό χαμόγελο μέσα στην αιωνιότητα Και μια χαρά που λυτρώνει επιτέλους τον νου Η ελπίδα είναι όλος ο χρόνος του ανθρώπου Η πραγματικότητα και η φαντασία οι χρόνοι του Θεού Όλο το πράσινο πορφυρό γίνεται Ας φύγουμε / δεν νοιάζονται για εμάς Κανείς δεν νοιάζεται από τους κενούς ανθρώπους Όλη η φύση θα υποταχθεί στη θέληση Μια δεύτερη έξοδος έξω από το σύμπαν Το αφάνταστο σε τόνους γκρίζους της σιωπής / αφού δεν μας θέλουν Και πιο γυμνοί δεν γίνεται με τα μικρά μας πάθη και τα τερά...