Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα χέρια μου δεν είναι πια για προκοπή/ γεμάτα αλλόκοτο πάθος/ δε σκάβουν το ξερό βουνό με το τσαπί του Ανήλιαγου/ για να ξεθάψουν τα πανάρχαια αιτωλικά τραγούδια/ δεν μαζεύουν στους σάπιους γιαλούς τα ξεφτίδια της λιμνοθάλασσας

Δύο εκτοπισμένοι που ξεγελούν διαρκώς τον θάνατο: η διάσημη Τσεχοεβραία πιανίστρια Άλις Χερτζ-Σόμμερ και ο Πολωνοεβραίος ξυλουργός Γιάνκελ Γουέρνικ. Δύο "πόλεις" που έχτισε ο Φύρερ ειδικά για τους Εβραίους: το Τερεζίενσταντ, ένα γκέτο για μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς και σκηνοθέτες, λίγες μόνο δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την Πράγα, και η Τρεμπλίνκα, η κόλαση επί της γης, όχι πολύ μακριά από τη Βαρσοβία. Δύο στρατόπεδα εξόντωσης που συνδέονται με τον έξω κόσμο με τα τρένα της σιωπής. "Επιβάτες" των τρένων οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωντανοί-νεκροί και τα χιλιάδες πτ...

Πράξη και κάθαρση/ είναι καμπύλες συναιρούμενες/ "εις τα εις εαυτόν"/ σε συνείδηση/ στο αενάως επαναλαμβανόμενο μέσα μας/ πρόσωπο του Θεού. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ Στων σπηλιών σου τους κόλπους, θεά, υδρατµοί αναδύονται, µυρωδιά νυχτολούλουδου και αναθυµιάσεις θείου. Κι εγώ, αµφίβιο που κολυµπά στις βάθρες των χυµών σου. Στα απαλά σου στήθη, θηλαστικό που γεύεται το πρώτο γάλα της ζωής. Και στων χειλιών σου τη φωτιά, αγριεµένο σύννεφο, τη διψασµένη γη σου ραντίζω. ΚΑΛΥΨΩ Κάνε µε εταίρα σε έναν ξενώνα στους Δελφούς, θυµωµένη µαινάδα στην Αρκαδία, και γίνε κάπρος άγριος που µε θηλάζει µε µανία. Γίνε θυσία στου οµφαλού µου το βωµό προτού δεχτώ τον καρπό της συνουσίας. Κοίταξέ µε. Το βλέµµα µου πάνω σου απλώνεται σαν το...

Πιστή στη μακραίωνη παράδοση των χαϊκού, η Ρένα Πετροπούλου-Κουντούρη, σε μια μέρα και σε μια νύχτα, εξετάζει τον ανθρώπινο βίο, στοχεύοντας στη συνθηκολόγηση με το αναπόφευκτο. Τα ερώτηματα, παρ' όλη τη συνθηκολόγηση, εξακολουθούν να τίθενται, με τον ακαριαίο τρόπο του χαϊκού. Απόσπασμα από το βιβλίο Με κρατάς απ' το χέρι δε μετάνιωσα που περίμενα χρόνια Δεν μυρίζει πια το νυχτολούλουδό μου είναι θλιμμένο Σύννεφα μαύρα ανάμεσα στην κοίτη των ματιών σου Μέρες και νύχτες γερνώ περιμένοντας τον ερχομό σου.

...Και ο άνθρωπος... Τι είναι ο άνθρωπος; Τίποτα.Κι αυτός, ένα τίποτα είναι. Ένα ασήμαντο, ένα ανύπαρκτο, ένα απροσδιόριστο τίποτα. Μέσα στο άπειρο, μέσα στο ακαθόριστο, μέσα στο απερίγραπτο, στο αχαρακτήριστο, στο ατελείωτο σύμπαν, το τέλειο τίποτα είναι. Εδώ νομίζει πως είναι κάτι. Εδώ είναι νοήμων, εδώ είναι σοφός, εδώ είναι επιστήμονας, εδώ είναι εφευρέτης,εδώ είναι αφέντης, εδώ είναι...Τίποτα δεν είναι!

Ήτανε όμορφος με μάτια ασυνόρευτα Δεν τον κολάκευε το ποίημα Στο μοτέλ το ταβάνι ήταν παλιό Ψηλό [...] Τα βράδια ανεβαίνει αργά Τα σκαλιά Κυκλώνει την πόρτα Κόβει λουλούδια [...] Το ξημέρωμα ανθάκια Στολίζουν πνιγμένα Τη θάλασσα (από την ενότητα "Ιστορία Ι: Ήταν ένα ποίημα") Πετιέμαι για λίγο έξω Διακρίνεται η άδεια θέση [...] Μέσα απ' αυτή τη φωτογραφία Ακούγεται νερό. Η φωτογραφία κάποτε Ήταν βαρκούλα κι έπλεε Σε ταξίδι μακρινό. [...] Στη νησίδα της λεωφόρου με μάτια κλειστά. Ψιλή βροχή στο ποτάμι στα κτήρια στα μά...

Το πάρτι Πίστεψα πως γιατρεύτηκες την ώρα που η πόλη είχε ντυθεί. Περπατήσαμε ξυπόλυτοι στο κρύο μάρμαρο, διάλεξες τα δώρα σου κάτω από το δέντρο και εγώ σου ζήτησα να μου χαρίσεις τον καθρέφτη. Μουρμουρητό ξεκίνησε από την είσοδο, δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς. Ο συγγραφέας, είπες, είχε επιστρέψει. Αυτός θα ήταν το δώρο μας. Όλοι φύγαμε με ένα μικρό κομμάτι του εκείνη την ημέρα και μετά αυτός πια δεν υπήρχε, ήταν σώμα και αίμα.

Η Άννα Χατζηστεφάνου με τη δική της φωτογραφική ματιά επιχειρεί έναν διάλογο με τους χώρους και τα πρόσωπα της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη ''Το μικρό ψάρι''. Αν δεχτούμε αυτό που ισχυρίζεται ο Ρολάν Μπάρτ για (1988,25) της φωτογραφίας καταλαβαίνουμε πως η προσπάθεια αυτή ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τις διαδρομές του βλέμματος της κινηματογραφικής ομάδας, έχει δηλαδή κοινές αφετηρίες, αλλά παράλληλα λειτουργεί εντελώς ελεύθερα και δημιουργικά ως προς τη φωτογραφική αποτύπωση. Από την άλλη, όπως ο ίδιος υποστηρίζει (1988,28). Για λόγους λοιπόν μεθοδολογικούς και μόνο η προ...

Τον αναγνώστη του παρόντος τομιδίου παρακαλώ και ελπίζω, πριν να διαβάσει τα τρία κείμενα που αναδημοσιεύω περί του ποιητικού έργου του Τάκη Παπατσώνη, να λάβει υπ' όψιν του τα ακόλουθα. Τα δύο πρώτα κείμενα είχαν δημοσιευθεί στον καιρό τους, σε έντυπα όχι και πολύ προσιτά σήμερα, και όπως έμαθα από τον αλησμόνητο Γ. Π. Σαββίδη, ο ποιητής τα θεώρησε ικανοποιητικά. Η δική μου ερμηνεία της καλής του γνώμης ήταν ότι έκρινε πως δεν υπήρχε σε αυτά οιαδήποτε παρανόηση. Ήταν κι αυτό, εκτός ίσως από ένας λόγος καλός, μια ένδειξη φιλικής αποδοχής τους. Τα αναδημοσιεύω για όσους δεν...

Μοναξιά το λένε κάποιοι. Ελευθερία το λέω εγώ. Αν το τίμημά της είναι η μοναξιά, θα το ρισκάρω. Κι όπου με βγάλει..." Ο Πετράν ήθελε να τα αλλάξει όλα. Να τα δει να καταστρέφονται και να χτίζονται από την αρχή. Διαπίστωσε όμως ότι δεν μπορεί, ότι είναι αδύνατον. Παντού αδιάφορα βλέμματα, αδιέξοδα και ψηλοί, αδιαπέραστοι μαντρότοιχοι. Στα τριάντα του χρόνια έχει πλέον πειστεί· ο κόσμος δεν αλλάζει, δε θέλει ν' αλλάξει, δεν του αξίζει κιόλας. Αποφασίζει λοιπόν ν' αλλάξει ο ίδιος. Εφαλτήριο; Η απόλυσή του, το ταμείο ανεργίας. Ζει, παράλληλα με τους υπόλοιπους, σε μια πόλ...

Όταν δεν υπήρχε δεύτερος μαρκόνης στο πλοίο για να σκαντζάρουμε βάρδιες, η ακρόαση του ασυρμάτου γινόταν όλο το 24ωρο. Θες από έγνοια, θες από συνήθεια, ακόμα και όταν κοιμόμουνα τα αυτιά μου τα είχα πάντα τεντωμένα. Είναι δύσκολο να σου πω τι σήμαινε για μένα αυτή η ακρόαση. Ο μαρκόνης δούλευε πάντα μόνος, κλεισμένος σε ένα στενόχωρο καμαράκι, συντροφιά με τα μηχανήματα. Γέμιζα λοιπόν τις ώρες μου ακούγοντας διάφορα μηνύματα. Άγνωστες φωνές και άγνωστες γλώσσες, από κάπου κοντά ή από κάπου πολύ μακριά. Μηνύματα από άλλα βαπόρια, αλλά και από παράκτιους σταθμούς. Άκουγα ονό...

Μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου όταν διέκρινα τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν ορισμένοι άνθρωποι. Αντάμωσα ανθρώπους μεγαλόψυχους, καλλιεργημένους, ανυστερόβουλους, φιλαλήθεις, γενναίους. Συνάντησα ψεύτες, μυθοπλάστες, εκμεταλλευτές, υπερόπτες, κακοχαρακτήρες, με αναλαμπές καλοσύνης, "καλούς" για τις εντυπώσεις. Οι χαρές έρχονται με τις χάρες. Τι χάρες κι αυτές οι ανέξοδες χαρές μας!

ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ Αενάως κινούμαι. Υψούμαι, διογκούμαι, συρρικνούμαι. Υποτάσσομαι και διακινούμαι. Εντάσσομαι και διατάσσομαι. Περιέργως θολούμαι. Αναχωρώ και αφικνούμαι. Εντός βίου ου περαιούμαι. Ενάγομαι και λοιδορούμαι. Επιβάλλω και εντάσσω. Καθαιρώ και υποθάλπω. Τιμωρώ και απαλλάσσω. Αγωνιώ και διαταράσσω. Τραγικά παρατηρώ. Όλα τούτα είμαι εγώ;

Το παρόν γίνεται παρελθόν· το παρελθόν δεν αλλάζει· το παρόν όμως δημιουργεί αμφιβολίες και βεβαιότητες, δημιουργεί νέες ή ανακαινισμένες όψεις του παρελθόντος. Αυτό ακριβώς διατρέχει τη συλλογή του Χριστόφορου Δ. Σκλαβενίτη, ο οποίος αναμετριέται με το παρελθόν, αμφισβητεί τα εργαλεία που είχε χρησιμοποιήσει για να το ερμηνεύσει και αποδίδει ποιητικά τη χαρά τού να είσαι στο παρόν έχοντας ξεκαθαρίσει, όσο μπορείς, τι σε έχει φέρει ως εδώ. Η ποίηση, λοιπόν, ως εργαλείο ανακατασκευής και αμφιβολίας· ως μέσον έκφρασης της νέας ζωής του γράφοντα. Οι αγριόπαπιες Κι έτσι...

Το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από έναν ζωγραφικό πίνακα, για τον οποίο δούλευα επί τρία χρόνια και τελείωσα τον Αύγουστο του 2012. Μιλά αρχικά για το πώς ξεκίνησε η ιδέα αυτού του έργου και στη συνέχεια πλοηγεί στο περιεχόμενο των τεσσάρων εικόνων του: Πως ξεκίνησε το 1945, αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ένα ταξίδι με πλοίο και πως εξελίσσεται, ποιά είναι τα πρόσωπα που κάθε φορά συμμετέχουν, ποιοί είναι οι τόποι όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα και με ποιό σκοπό συμβαίνουν οι πραγματικές είτε οι φανταστικές συναντήσεις των ανθρώπων που βλέπουμε, ποιά η σχέση τους με...

Ταραμπούρα! Αναπόληση και ρεμβασμός με παθιασμένες αγάπες από πληγωμένα ταξίδια στην Οδησσό, την Αλεξάνδρεια και τη Σμύρνη, αμέριμνοι σε πλοία φαντάσματα, γεμάτοι με μνήμες από φρικτές προδοσίες και προσαράξεις ναυαγίων.